CHAPTER 4: The Talk

“WHAT?!” sabay na sigaw ng dalawa nang kanilang marinig ang sinabi ni Andrea.

'Marriage? Okay lang ba si tita? Baka nauntog 'to tapos naalog ang utak kaya wala sa sarili,' wika ni Letitia sa kaniyang sarili 

“Mom?! Marriage? Hindi po 'yon puwede!” wika naman ni Andrew habang nakakunot ang kaniyang noo at nakasimangot, bakas sa kaniyang mukha ang 'di pagpayag.

Napatingin naman si Letitia kay Andrew saka agad na nalipat ang tingin kay Andrea. “Tama! Hindi po 'yon maaaring mangyari! Wala akong balak at ayokong magpakasal at kung magpapakasal man ako.” Bumalik kay Andrew ang tingin ni Letitia saka siya muling nagsalita. “Never and I mean never! Siyang magiging option o masasama sa choices ko!” wika ni Letitia nang may diin ang bawat salita habang nakaturo kay Andrew.

Tumaas naman ang kilay ni Andrew sa sinabi ni Letitia. Humarap ito sa kaniya saka ngumisi. Sabi niya, “Oh? Really? Well then that's great! Kasi wala ka rin naman sa options ko, hindi ko naman kasi tipo ang baliw na babaeng katulad mo.”

Bahagyang napatawa si Letitia saka mabagal na umiling habang pumapalakpak. “Wala ako sa options mo? May options ka ba? Saka saglit nga, ang lakas mo namang magsabi na may options ka. Wala ngang gustong pumatol sa iyo, eh!” nang-aasar na wika ni Letitia saka kinuha ang isang baso ng tubig na nasa harap niya.

‘Akala mo naman kung sino siya! Hindi raw niya ako type? Mas hindi ko siya type! Ang boring kaya niya! Tse!’

Lalo namang kumunot ang noo ng binata, umiigting ang panga nitong sumagot. “Really? Paano mo naman na sabi? Hindi mo ba alam na maraming babae ang nagkakandarapa para lang makausap ako?” sagot niya na para bang nagyayabang.

Malakas namang tumawa si Letitia dahil sa sinabi ni Andrew. 'Is he serious? What a joke!’ wika niya sa kaniyang sarili. 

“Hah! Mom, Dad! Did you hear him? Oh my gosh! Ayon na ba 'yon? Nagbibiro ka ba?!” wika ni Letitia, “tanga! Hindi dahil sa may gustong kumausap sayo ay may options ka na! Malay mo, one time thing lamang ang gusto nila o baka naman inaalok ka ng insurance!” dagdag pa ni Letitia habang patuloy pa rin siya sa pagtawa.

Biglang naging seryoso ang ekspresyon ni Andrew saka muling sinagot si Letitia. “Isipin mo ang gusto mong isipin at tumawa ka lang nang tumawa d'yan! Hindi ko naman kailangan ang opinyon at ang paniniwala mo, sino ka ba?” iritableng wika ni Andrew.

“Oh?! Galit ka na niyan? Okay, sige. Naniniwala na ako, may mga humahabol sayo na mga babae. Apat ang paa, higit sa lima ang bundok tapos lawlaw?” nagbibirong wika ni Letitia habang pinupunasan ang kaniyang labi.

“What?!” nagtatakhang tanong ni Andrew.

Hindi niya kasi tlaga maintindihan ang mga salita at takbo ng isip nitong baliw na babaeng ito.

“Omo! Mr. Perfect?! Hindi mo ba alam 'yon? Kawawa ka naman. Sige, sirit ka na, hah! Aso 'yon, aso na lang kasi ang hahabol sa 'yo, eh.” Tumawa naman nang malakas si Letitia habang mahinang hinahampas ang kaniyang sariling hita.

Sasagot pa sana si Andrew ngunit siya ay natigilan. Hindi niya na gustong sayangin ang oras at laway niya sa babaing ito kaya naman huminga siya nang malalim saka humarap sa kaniyang ina at sa dalawa pang matanda na nasa tabi ni Andrea.

“Mom. I'm sorry, I can't marry her, I don't want to marry her. Mas pipiliin ko pang tumalon at malunod sa ilog kaysa pakasalan ang baliw na babaing ito,” sabi ni Andrew, “no offense po, Mr and Mrs. Ellis.”

Tumango lamang ang mag-asawa saka ibinaling ang atensyon sa ina ni Andrew.

“Get married? Bakit kailangan nilang magpakasal, Andrea?” tanong ni Marrisa, ang ina ni Letitia saka nito inilibot ang paningin.

Tumango si Andrea saka sumagot. “Alexander called you mommy and daddy, right?” tanong niya sa kaniyang anak.

“Yes,” maikling sagot ni Andrew bago niya pinagkrus ang kaniyang dalawang braso habang seryosong nakatingin sa kaniyang ina.

“Alexander thinks you are his father and Letitia is his mother because you looks exactly like your brother and Letitia looks like Lea. Siguro ay medyo naguguluhan pa siya o baka isa ito sa epekto ng amnesia? I'm not sure but one thing is for sure, Alexander thinks of you as his mother and father so you have to act like his parents until he regains his memories.”

Natahimik ang lahat dahil sa sinabi ni Andrea. May sarili silang opinyon at pananaw sa nangyayari, hindi sila pareho ng iniisip pero isang bagay lang ang pinagkakasunduan ng kanilang mga isip.

Malaki ang tsansa na tama ang kutob ni Andrea, si Andrew ay kamukha ni Andrei at si Letitia naman ay hawig ni Lea.

‘May punto si tita... Alexander thinks of me as his mother and I should try acting like his mother until he regains his memories. In that way, I could at least watch over him and comfort him. Pero... Gumana kaya 'yon? Hindi ba't niloloko na namin siya no'n? Baka lalo siyang mahirapang tanggapin kapag sinabi na namin ang totoo o kapag bumalik ang memorya niya. Maaalala niyang hindi kami ang magulang niya at patay na sila Lea at Andrei. Masasaktan siya at mahihirapan baka nga magalit pa siya sa amin,’ wika ni Letitia sa kaniyang sarili habang kagat niya ang babang labi at seryosong nag-iisip.

“Ano na lang ang mangyayari sa apo ko?” naiiyak na wika ni Marrisa bago yumakap ulit sa kaniyang asawa.

“Marriage is a serious matter, Andrea. Hindi 'yon basta-basta,” sabi naman no Leonardo habang inaalo ang kaniyang asawa.

‘Serious matter my ass. Wala na ngang halaga ang marriage sa ibang tao ngayon, eh. But marriage is a big thing so wala dapat 'yan sa options. Isa pa, malabo namang mangyari 'yon eh! Hindi ako papayag na magpakasal sa lalaking 'yan at sigurado naman ako hindi rin papayag si Andrew sa gusto ni tita. Kahit siya na lang ang nag-iisang lalaki na nabubuhay sa mundong ito, hindi ko siya papakasalan at gano'n rin naman gano'n din naman ang iniisip niya!'

Tumayo si Letitia at saka humarap kay Andrea. “Naiintindihan ko naman ang gusto niyong sabihin, tita. Gusto rin naman naming tumulong at maging maayos ang kalagayan ni Alexander tulad niyo pero hindi ba't parang sobra naman na ata kung kakailanganin naming magpakasal para lang umaktong magulang ni Alexander. Wala na bang ibang paraan?” kalmadong tanong ni Letitia sa magandang babae sa harapan niya.

“As of now, wala akong maisip na ibang paraan. Kayo ba mayroong naiisip?” tanong naman nito pabalik.

‘Tita, you should answer my question with an answer and not another question but okay, I'll let this one slide.’

Napakagat labi lamang ang dalaga at tumingin sa kaniyang mga magulang, umaasang mayroon silang ibang paraan na naiisip.

Bumuntong hininga lamang ang ama ni Letitia saka umiling bago ito magsalita. “Mukhang wala na nga tayong ibang magagawa,” wika niya saka nanghihinayang na tumingin sa bunso niyang anak.

‘Wait... Why is he looking at me like that? Shit. Shit. Shit.’

“Anak... Pwede ba tayong mag-usap?” dagdag pa ni Leonardo saka inalalayang tumayo ang kaniyang mahal na asawa.

Huminga nang malalim si Letitia bago siya tumango at saka lumabas kasunod ang kaniyang mga magulang.

“ANAK, alam ko na hindi ka papayag dito o sa mga suhestyon ni Andrea. Alam ko na wala rin sa plano mo ang magpakasal dahil ayan na ang lagi mong sinasabi kapag may gusto kaming ipakilala sa 'yo at nirerespeto namin ang desisyon mo kahit na gusto mong mabuhay nang mag-isa, malungkot, walang asawang tutulong o susuportahan ka sa mga gusto mong gawin, walang maliliit at cute na mga batang kukulitin ka at lalambingin ka—” Natigilan naman si Marrisa sa kaniyang sinasabi nang biglang magsalita ang kaniyang bunsong anak.

“Mom. Kung nirerespeto mo ang desisyon ko then why are you saying this? Kailangan ipamukha na mag-isa ako or bakit parang sinasabi mo na hindi ako magiging masaya sa buhay ko kung wala akong asawa? Another thing, I think in this scene dapat you're talking some sense na, eh. You know, para makumbinsi ako na pakasalan si Andrew?” wika naman ni Letitia, ”pero heads up lang po, hindi po ako papayag. Over my dead sexy and beautiful body,” dagdag pa niya habang siya ay bumubulong.

Sumimangot naman ang mukha ni Marrisa at umirap ito. “Alam mo? Nakakagigil ka, eh. Anak ba talaga kita? Nako! Leonardo kausapin mo 'yang anak ko at baka bigla ko na lang 'yang bigwasan. Pupuntahan ko na nga lang ang apo ko!” inis na inis at iritableng wika ni Marrisa saka umirap at nagsimulang lumakad papunta sa kwarto ni Alexander.

“What's up with mommy?” nagtatakhang tanong ni Letitia sa kaniyang ama habang nakataas ang kilay na para bang hindi makapaniwala.

“Don't mind her. Alam mo namang gusto niya ng maraming apo at sa 'yo siya umaasa dahil malandi ka raw.”

Napahawak naman sa kaniyang dibdib si Letitia at nanlalaki ang matang tumingin sa kaniyang ama. “Wow! Ouch naman, dad?! Grabe sa malandi, huh? Judgemental niyo naman, parang hindi anak, ah?” wika ni Letitia gamit ang gulat na tono.

‘Harsh naman nila. Eh, kanino pa ba ako magmamana? Sakanila! Tsk.’

“Akala ko ba ayaw mo sa sinungaling? Nagsasabi lamang ako ng totoo. Tama na nga at hindi ko gusto magsayang ng oras. Dederetsyuhin na kita, Letitia. Alam namin ng mama mo na ayaw mo magpakasal dahil wala na itong halaga para sa 'yo at ayaw mo namang matali sa kahit na sino. Kahit hindi gusto ng mama mo ay hinayaan ka niya dahil doon ka masaya at 'yon ang gusto mo. Hindi ka namin pinigilan sa kahit na anong ginagawa mo basta't wala kang nilalabag na batas o nasasaktan na inosenteng tao. Hindi ka namin inubliga sa kahit na ano,

“Pero ngayon, may isa lang kaming hiling sa 'yo ng mama mo. Pakasalan mo si Andrew at magpanggap kayo na magulang ni Alexander. Mabait at malambing na bata ang apo ko, hindi ko gustong makita siyang nahihirapan o nasasaktan tapos wala akong nagawa para sa kaniya. Alam kong sobra ito at nagiging makasarili kami sa hiling namin pero sana maintindihan mo. Kailangan natin itong gawin para kay Alexander.” Mahaba at seryosong litanya ni Leonardo sa kaniyang anak.

Bumuntong hininga si Letitia saka ito ilang minutong natahimik bago sumagot. “Dad, I know na wala kayong masamang intensyon at alam ko rin na ginagawa niyo ito para sa pamangkin ko. Mahal na mahal ko po si Alexander, para ko na nga siyang tunay na anak,” wika ni Letitia sa kaniyang ama saka inabot ang kamay nito, ”Gusto ko rin namang mapabuti si Alexander, ayokong makita siyang nalulungkot at nahihirap pero getting married? Marriage? Dad. Parang hindi ko po ata kaya 'yon.” Pilit na ngumiti si Letitia saka pinisil-pisil ang kamay ng kaniyang ama.

“Ana—”

“Dad. Gusto ko pong mabuhay nang payapa at walang iniisip na problema. Gusto ko lagi akong masaya at wala akong iisipin na ibang tao bukod sa inyo. Kung mag-aasawa ako, kung magkakapamilya ako... Paano ko magagawa 'yon? Gusto ko magagawa ko lahat ng gusto ko na walang pumipigil sa akin, gusto ko uuwi ako sa bahay na walang naghihintay para sermonan ako kasi nag-hang out kami ng mga kaibigan ko. Dad, gusto ko malaya ako. Kung kasal ako, may asawa at may pamilya... Malaya pa rin ba ako? Hindi na,

“Okay! Sure! Let's say na ang magiging marriage namin ay hindi katulad nung iba. Yung sa amin without love and hindi namin kailangang pakielaman ang buhay ng isa't isa pero... Kailangan naming magpanggap na mag-asawa para kay Alex. Kahit fake ang marriage namin, kahit hindi kami ang totoong magulang ni Alexander... Kami na ang tatayong magulang niya. It's a big... Responsibility. I admit! I'm not built for that and I'm not ready for that.”

Napailing-iling ang ama ni Letitia habang nakatingin ito sa kaniya. “You still haven't change, my daughter. Lumaki ka lamang pero hindi ka pa rin talaga nagbabago. Ikaw pa rin yung batang umiiyak at nagdadabog dahil hindi ko pinayagang maglaro,” wika nito, ”pag-isipan mo nang mabuti ang sitwasyon, Letitia. Hindi ko gusto ang nangyayari, walang may gusto nito. Alam kong may pangarap kang buhay pero sana kahit ngayon lang ay 'wag kang maging makasarili.”

Unti-unting binitawan ni Letitia ang kamay ng kaniyang ama at yumuko. “I'm sorry,“ wika niya.

Tumango lamang si Leonardo. “Tara na at pumasok muna tayo, kailangan nating kausapin sila Andrea.”

Tumango lamang si Letitia at sumunod sa kaniyang ama ngunit pagpasok nila ay tumambad sa kanila ang mag-ina na nag-aaway na.

Bago pa man sila makapagsalita ay isang malakas na sampal ang dumapo sa pisngi ni Andrew kasabay ng malakas at galit na sigaw ni Andrea.

“HOW DARE YOU SPEAK TO ME THAT WAY?!”