CHAPTER 3: They Have To Get Married

“Baby,” wika ni Letitia gamit ang kalmadong tono saka umupo sa tabi ng kama ni Alexander,”hindi kami ang mommy and daddy mo.” Hinawi niya ang buhok ni Alexander at hinalikan ang noo nito.

‘There's no way na kami ang mommy and daddy mo, hindi kami kasal at hindi kami magpapakasal. Isa pa, product ng love ang baby, hate ang nararamdaman namin para sa isa't isa,’ wika ni Letitia sa kaniyang sarili saka pilit na ngumiti.

“M-Mommy... Ang sakit po ng katawan ko,” naiiyak na wika ni Alexander, nakatingala lamang siya kay Letitia habang pinipigilang lumuha.

“Shh, it's okay. I'm here, tatawagin lang muna namin ang doctor para ma-check ka, all right?” sabi ni Letitia sa kaniyang pamangkin, hinawakan niya ang kamay nito saka mahinang pinisil.

Tumango lang si Alexander at inilipat ang kaniyang paningin sa binatang nakatayo sa kabilang bahagi ng kama niya.

“Daddy... Nag-aaway po ba kayo ni mommy?” tanong nito kay Andrew.

Napabuntong hininga naman si Andrew sa sinabi ng pamangkin at saka siya sumagot. “No, we are not. Don't worry, Alex. Kumusta ba ang nararamdaman mo?” tanong niya sa bata, habang hinahaplos ang pisngi nito.

“Ang sakit po ng katawan ko,” sagot muli ni Alexander saka sinubukang igalaw ang kaniyang mga paa.

Tumayo si Andrew at ngumiti. “Tatawagin ko na ang doktor, babantayan ka naman ni tita Letitia mo,” wika niya saka lumabas ng kwarto.

Umirap si Letitia saka ibinaling ang atensyon sa kaniyang pamangkin. “Baby... Ang mommy and daddy mo—” Natigil si Letitia sa pagsasalita nang makita niya ang naluluhang mata ni Alexander.

“Mommy... Bakit po sinasabi niyong hindi kayo ang mommy at daddy ko? A-Ayaw niyo na po ba sa akin?” naiiyak na wika ni Alexander habang nakatingin kay Letitia.

“N-No baby, hindi naman sa ayaw na namin sa 'yo. I love you, mahal na mahal kita. Tandaan mo 'yan,” nangungumbinsing wika ni Letitia.

‘Paano kaya namin sasabihin ito kay Alexander? Mabibigla siya. Baka umiyak siya... Argh! Nakakainis! Ayoko pa namang nakikita siyang umiiyak.’

“Bakit ka umiiyak? Anong ginawa sa 'yo ni Letitia?” tanong ni Andrew saka lumapit kay Alexander at tinignan nang masama si Letitia.

“Ah! Aba! Wala akong ginawa, okay? Huwag ka ngang tamang hinala d'yan.”

Hindi sumagot si Andrew at lumingon na lang sa doktor na papasok pa lamang sa kwarto. “Doc, kumusta na ba siya?” tanong nito.

“Sandali at titignan ko,” sagot naman ng doktor saka lumapit kay Alexander, ”hello, ako si Stephen, ako ang doktor mo. Ayos lang ba kung may ilan akong itatanong sa 'yo?” dagdag pa niya.

"Okay," sagot ni Alexander habang mabagal na tumatango, humigpit naman ang kapit niya sa kamay ni Letitia.

Ngumiti si Stephen at nagsalita. “Ang bait naman, sige sa physical muna tayo. Unang tanong, kumusta ang pakiramdam mo? May masakit ba sayo?” tanong niya saka umupo.

“Ang sakit po ng katawan ko... Pati ng ulo ko,” sagot ni Alexander.

“Hmm, ayon lang ba? Wala ka ng ibang nararamdaman pa?”

Umiling naman si Alexander bilang sagot saka tumingin kay Letitia.

Mahinang pinisil ni Letitia ang kamay ni Alexander saka ngumiti at tumingin sa doktor. “Ayon lang ba ang tanong mo po? Kasi naitanong na namin sa kaniya 'yon kanina.”

“Mukhang naiinip na si Miss Ellis kaya tutuloy ko na agad.”

Pinagkrus naman ni Andrew ang braso niya saka matalim na tinignan si Letitia. “No. Take your time. Hayaan mo lang si Letitia, 'wag mo na siyang pansinin,” sabi naman ni Andrew gamit ang malamig na boses.

Umirap lang si Letitia at hindi na sumagot. Alam kasi niya na kapag sumagot siya ay lalaki lang ang issue, ayaw naman niyang makipag-away sa harap ni Alexander at baka matakot ito.

“Doc, inform lang kita, kanina niya pa kasi kami tinatawag na mommy and daddy, bakit kaya?” mahinang tanong ni Letitia kay Stephen saka pilit na ngumiti.

‘Wrong timing ata ako, rinig na rinig pa ni Alexander, baka umiyak ulit ito.’

Tumango-tango naman si Stephen at ibinaling ulit ang atensyon sa bata na nasa harap niya. “Alam mo ba o natatandaan mo ba ang nangyari bago ka mapunta rito?” tanong ni Stephen.

Umiling naman ang bata saka takot at nalilito na tumingin kay Stephen bago siya sagutin. “H-Hindi nga po, eh. Ang naaalala ko lang po, sinundo ako ni mommy sa school tapos sabi ni daddy aalis po kami.”

“I see. Do you know who... You are?” nag-aalangang tanong ni Stephen kay Alexander.

Nanlaki naman ang mata ni Letitia sa tanong ni Stephen sa kaniyang pamangkin.

‘Hold up, wait a fucking minute. Ganito ang mga tanong sa napapanood kong teleserye kung saan yung bida ay nagkaka-amnesia. 'wag naman sana,’ sabi ni Letitia sa kaniyang sarili saka napalunok.

Tumango naman si Alexander bilang sagot, dahilan para makahinga nang maluwag si Letitia na kanina pa kinakabahan sa nangyayaring tanungan.

“Great, ito muna ang magiging last question ko for today kasi baka pagod kana at mabigla ka... So, sino sila?” tanong ni Stephen kay Alexander saka seryosong tinignan ang kaniyang pasyente.

Hindi umimik si Letitia at Andrew, bagkus ay hinintay na lamang nila ang sagot ng kanilang pamangkin na si Alexander.

“They are my mother and father, my mommy and daddy.”

NAKATAYO ang tatlo sa labas ng kwarto ni Alexander, hindi mapakali si Letitia dahil sa huling sinagot ni Alexander. Nag-aalala siya at naguguluhan.

‘Fuck! Ano ang nangyari? Bakit ganoon?! Bakit hindi maalala ni Alexander ang nangyari?! Bakit akala niya kami ang parents niya? Kilala naman niya ang sarili niya, ah? What the fuck?! Anong nangyayari?!’ Sari-saring tanong ang sumakop sa isipan ni Letitia, hindi niya alam kung ano na ang mangyayari sa kaniyang pamangkin ngayon.

Seryosong pinakatitigan ni Stephen sila Andrew at Letitia, huminga siya nang malalim bago siya nagsalita. “Base sa observation ko ay, maayos na siya physically. Ang sakit na nararamdaman niya ay normal at mawawala rin 'yon kung patuloy siyang magpapahinga at magpapalakas,“ paliwanag ni Stephen sa guardian ng kaniyang pasyente.

Napapikit naman nang mariin si Letitia dahil upang magpakalma, pinipigilan niya ang kaniyang sarili na magsalita dahil alam niyang wala siyang magandang sasabihin kung magpapadala siya sa emosyon niya.

Napakagat naman sa labi niya si Andrew bago siya nagsalita. “Mabuti 'yon. Ang tanong ko na lang ay... Bakit siya gano'n? Bakit hindi niya maalala ang nangyari? Bakit inaakala niyang kami ang mommy at daddy niya? May problema ba?” sunod-sunod na tanong ni Andrew sa doktor, hindi man halata pero gulong-gulo siya.

“Doc, amnesia? Amnesia ba 'to? Ganito ang mga napapanood ko sa TV namin, eh. Sabihin mo na, 'wag kang patagal kasi maloloka na ako,“ sabat naman ni Letitia.

Mabilis ang tibok ng puso ni Letitia at nanginginig ang kaniyang mga kamay habang hindi mapakali ang kaniyang mga paa.

Huminga muna nang malalim si Stephen bago sinagot ang mga katanungan ng dalawa. “Amnesia, it refers sa loss of memories katulad ng mga facts, any random or important information pati na rin sa experiences ng tao. Karaniwang "forgetting their identity" ang common plot ng mga movies o teleserye na napapanood natin sa television, pero hindi naman lahat ay ganoon nga ang nangyayari sa totoong buhay or sa mga real-life patient na may amnesia,

“Instead, people with amnesia or amnestic syndrome, usually alam nila kung sino at ano sila before pa mangyari ang aksidente pero hirap talaga silang matuto, or maka-form ng bagong memories. Amnesia can be caused by damage to areas of the brain that are vital for memory processing, but unlike a temporary episode of memory loss called transient global amnesia, ang amnesia ay p'wede na rin maging permanente,

“As of now, wala pang gamot, there's no specific treatment for amnesia. Pero marami namang paraan at techniques para ma-enhance ang memorya ng pasyente at makatulong na rin sa psychological support para sa mga pasyenteng may amnesia at sa kanilang pamilya para malagpasan ang hirap at pagsubok na ito,“ mahabang paliwanag ni Stephen sa dalawa, sinikap niya na ipaliwanag sa pinakamadali at simpleng paraan ang kondisyon ng kaniyang pasyente.

“Amnesia... So, sinasabi mong may amnesia ang baby ko at walang gamot tapos may chance na mahirapan siyang matuto and makabuo ng bagong memories in the future?”

“Well, yes. Ganoon na nga, Ms. Ellis. Sa ngayon hindi ko pa sigurado kung ito ay anterograde amnesia. Anterograde amnesia ay ang sinabi ko na maaari siyang mahirapan na matuto o makagawa ng bagong memories, pero dahil masyado pang maaga para masabi ito ay hindi ko muna iti maaaring i-finalize. Maaari naman ito ay retrograde amnesia kung saan ang pasyente ay hirap maka-recall or makaalala ng mga nangyari before or past events tulad ng aksidente na kinasangkutan nila. Most people with amnesia have problems with short-term memory. Ang mga recent memories nila ay karaniwang nawawala o nakalimutan na nila while their memories na talagang deeply ingrained na sakanila ay nananatili.”

Huminga lang ulit nang malalim si Letitia bago siya nagsalita. “Okay... Okay, gets ko na. Ang baby ko... May amnesia siya, may chance na mahirapan siyang matuto... May chance na mag-suffer siya sa future, pero may chance namang hind— No! Gratorade man or retro anything amnesia 'yan mag-suffer pa rin si Alexander! May amnesia pa rin siya,” wika ni Letitia habang ipinapaypay ang kaniyang kamay at pinipigilang pumatak ang kaniyang luha.

Kumunot naman ang noo ni Andrew sa inasta at sinabi ni Letitia. “Don't mind her, Mr. Stephen. Hindi lang 'yan nakainom ng gamot niya. May I ask kung ano ang p'wede naming gawin para matulungan siyang bumalik ang memories niya? It's not impossible so I think may magagawa pa kami,“ wika naman ni Andrew habang seryosong nakatingin at nakatuon ang pansin sa kausap na doktor.

“Mr. Avellino and Ms. Ellis, wala naman kayong dapat ipag-alala dahil hin—”

Naputol ang sinasabi ni Stephen nang biglang humagulgol si Letitia.

“What the hell?! A-Anong wala kaming dapat ipag-alala?! Ang pamangkin namin, namatay ang parents niya tapos he lost his memories and may chance pang mahirapan siyang makabuo ng new memories! Anong walang dapat ipag-alala?!”

Napapikit nang mariin si Andrew saka huminga nang malalim bago humarap kay Letitia. “Letitia, can you please shut the fuck up? Stop crying kasi mukha kang tanga. Tumingin ka nga sa paligid mo, pinagtitinginan na tayo ng ibang tao.”

“I don't care! Ang baby ko!” wika ni Letitia habang siya ay umiiyak at padabog na ipinapadyak ang mga paa.

Napalunok naman si Stephen at nagsalita. “U-Uhm... Wala kayong dapat ipag-alala dahil wala naman itong magiging epekto sa intelligence, general knowledge, awareness, attention span, judgment, personality or identity nitong bata. Makakasulat, makakabasa, makakalaro at magagawa pa rin naman niya ang mga normal na gawain niya kahit noong wala pa siyang amnesia at sa totoo nga nito ay maaari niyo pa ngang sabihin o ipaliwanag sa kaniya ang kondisyon niya kung gugustuhin niyo.”

“No! My Alex! Hindi niya dapat malaman ito, baka lalo lamang siyang masaktan. I won't let my baby cry.”

Mabagal na tumango si Stephen sa sagot ni Letitia. “G-Ganoon ba? Nasa inyo naman ang desisyon kaya kayo ang bahala pero... Base sa huli kong tanong sa kaniya ay akala niya kayo ang mga magulang niya... Sa tingin ko kasi ay hindi iyon maganda para sa inyo lalo na't uhm hindi niyo naman mahal ang isa't isa saka hindi kayo... Mag-asawa,” nag-aalalang wika ni Stephen, alam niya kasi na ang dalawang ito ay hindi maganda ang relasyon. Sa tuwing makikita niya ang mga ito'y lagi silang nag-aaway.

Tumango lamang ulit si Andrew at nagpasalamat. “All right, thank you.”

Tumango naman din si Stephen bilang sagot bago magpaalam sa dalawa. “I'll take my leave, may mga pasyente pa kasi ako kaya una na ako. Thank you for your understanding and cooperation.”

Nang makaalis si Stephen ay ibinaling ni Andrew ang atensyon kay Letitia saka ito tinignan nang masama. “What the hell? Umayos ka nga, para kang bata.”

Pinunasan lamang ni Letitia ang kaniyang mga luha na hindi pa rin tumitigil sa pag-agos. “A-Ano bang masama! Hindi mo ba naiisip na baka mahirapan si Alexander sa future!” nag-aalala at naiiyak na wika ni Letitia.

Natigilan naman si Andrew dahil sa kaniyang nakikita. Ngayon lang kasi niya nakitang umiyak itong si Letitia at akala niya'y umaarte lang ito.

“U-Umiiyak ka ba talaga?” utal-utal na tanong ni Andrew, nanlalaki ang kaniyang mata, hindi siya makapaniwala na umiiyak sa harap niya si Letitia.

Umiiyak pa rin pero tumalim ang tingin ni Letitia sa kaniya. “Ano?! Oo, umiiyak ako! Ano ba ang tingin mo sa akin?! Robot?! Tao ako! May feelings rin ako ano!” sagot ni Letitia saka padabog na pumasok sa kwarto ni Alexander.

Wala sa sariling sumunod si Andrew sa loob ng silid. Pagpasok niya ay inutusan naman siya agad ni Letitia.

“Ano pa ang ginagawa mo?! Tawagan mo na sila tita and mommy! Kailangan nilang malaman na gising na si Alexander at ang lagay niya!” paalalang wika ni Letitia kay Andrew, habang hinahaplos ang mukha ni Alexander.

“M-Mommy... Why are you crying?” inosente at naguguluhang tanong ni Alexander kay Letitia gamit ang maliit niyang boses.

“It's nothing... I'm just happy kasi nagising ka na,” sagot naman ni Letitia saka muling hinalikan ang noo ng kaniyang pamangkin.

Hindi na umapila pa si Andrew at inilabas na lamang ang kaniyang cellphone at tinawagan ang kaniyang ina at ang magulang ni Letitia.

MAKALIPAS ang kalahating oras ay dumating na ang magulang nila kaya naman ngayon ay nakaupo sila sa kwarto ni Alexander, mahimbing itong natutulog habang sila ay seryosong nag-uusap.

“Ano ba ang lagay ni Alexander?” tanong ni Andrea sa kaniyang anak saka niya kinuha ang kaniyang kape at ininom ito.

“To be honest, hindi ko alam kung paano ko ito ipapaliwanag dahil kahit ako ay medyo... Nabigla. To make things short, si Alexander ay may amnesia. Hindi niya maalala ang nangyari sa kanila, hindi niya maalala ang aksidente at maaaring mahirapan na siyang makabuo pa ng new memories. Wala naman daw tayong dapat ipag-alala sabi ng doktor dahil hindi naman daw mababago ng amnesia ang pagkatao ni Alexander.”

“Amnesia? May amnesia si Alexander? Kumusta? Kilala niya ba ang sarili niya? Naaalala niya ba tayo? Kayo? Kilala niya ba kayo?” sunod-sunod na tanong ni Marrisa, hindi niya na maitago ang kaba at pag-aalala para sa apo niya.

“He... Kilala niya ang sarili niya, kilala niya rin kayo at sigurado kami d'yan. Maayos naman ang memorya niya except hindi niya maalala ang nangyari sa aksidente at... Kilala niya rin kami ngunit ayon ang malaki natin problema,” paliwanag ni Andrew saka siya bumuntong hininga.

“What do you mean? Hindi ba't maganda nga 'yon at wala naman siyang nakalimutan sa atin?” wika naman ni Leonardo habang inaalo ang kaniyang asawa.

“Hindi pa namin nasasabi ang tungkol kay Andrei and Lea... Natatakot kasi kami na baka mabigla siya pero kami ang nabigla,” wika naman ni Letitia, nakaupo siya sa tabi ni Alexander at binabantayan ito.

“Alexander... He think... Kami ang mommy and daddy niya,“ wika ni Andrew saka ulit bumuntong hininga.

Natahimik naman ang buong silid nang ilang minuto bago magsalita si Andrea, ang ina ni Andrew.

“In other words, Alexander thinks Andrew and Letitia is his parents. Kung ganoon ay we have no other choice, my son, Andrew and your daughter, Letitia. They have to get married.”