Chapter 4

Pagkatapos ng lunch namin, pinabalik ko na muna siya sa kwarto niya. Wala naman siyang imik nang umalis siya sa balcony, parang hangin lang ang peg ng lolo niyo. Paglingon ko sa likod ko matapos kong ligpitin ang mga pinagkainan namin, wala na siya do'n.

I just shrugged and continued in what I am doing, hindi man lang naisip na baka naglilibot na 'yon para maghanap ng pwedeng matakasan.

I already designed this place to be as secured as possible. Napakaliit na lang ng tsansa na makatakas pa 'yong lalaking 'yon. For sure, kahit wala pa siya sa exit ng bahay, nakuryentehan na 'yon.

Nang matapos na ako sa ginagawa ay dumiretso na agad sa baba. Nakita ko naman si Sid na nasa sofa na nasa mismong tapat ng malaking t.v ng sala. Matuwid lang na nakaupo lang siya ro'n, nakatulala sa harap.

Kumunot ang noo ko. Ano na namang 'tong ginagawa niya? Kagabi lang ay sa kama naman siya tuwid na tuwid na nakahiga. Tapos ngayon, kung makaupo siya sa mababa kong sofa, parang kaharap niya ang Presidente.

Nilapitan ko siya at sinigawan ng, "Hoy!"

Hindi naman yata siya nagulat sa 'kin. Dahan-dahan niya lang namang nilingon ang ulo niya sa banda ko, inosenteng-inosente ang mga mata.

"Bakit?" pati ang malaki at mababa niyang boses ay nagtutunog inosente.

"Anong inuupo-upo mo lang d'yan? Ang creepy mo na, ah?"

"Sa anong paraan naman ako nagiging creepy?"

"Kasi nakaupo ka lang diyan tapos nakatulala, tapos sa t.v ka pa talaga nakatitig. Baka mamaya may china-chant na na palang ritwal d'yan sa isip mo at mag-teleport ka gamit ang t.v,"

Ngayon, noo niya na naman ang kumunot. "What?"

I swallowed. "B-Bakit? H-hindi ba?"

He shook his head slowly. I crossed my arms in front of me.

"O-Okay. Pero kasi... malay ko ba. Baka sa buong buhay mong pananatili sa bahay niyo, imposible namang hindi ka nakakita ng multo do'n. Tapos baka, tinuruan ka kung paano mangkulam, o makatakas sa mundong 'to. Baka naturuan ka kung paano kunin ang sarili mong kaluluwa para magliwaliw kahit saan. Kasi talaga, ang creepy-creepy mo na. pati pagtulog mo, nakabukas mata mo. Malay ko kung anong pinag-iisip mo. O kung, ikaw pa ba yata 'yong napanood ko kagabi."

"You were watching me the whole night?" he sounds shocked and disappointed, pero hindi naman tantong galit.

"Ha? Hindi, ah! Hindi naman buong gabi. Swerte mo naman kung magpupuyat ako para sa 'yo,"

"But you still watched me. Ano, you have a monitor to check on me now and then? Akala ko ba, sabi mo kagabi, I can have my own privacy in my own room? Bakit ngayon, hindi mo naman pala 'yon tutuparin?"

I extended my hands at my front, like stopping something.

"Hoy! Ano ka ba! Hindi naman sa hindi na kita binibigyan ng privacy! Ilang minuto lang naman kitang pinanood bago ako natulog! At isa pa, ang kapal naman ng mukha mong manghingi ng privacy sa kidnapper mo! 'Yong iba nga, sa harap pa nga nila pinapaihi eh! Pasalamat ka at hindi naman ako masyadong strict!"

He just looked at me for a few seconds with his daggering stare. Hindi man lang ako natakot. But not as immature as him, I didn't challenge his look. I just gave him a mocking look.

"I have to say thank you, huh?" he said uninterestingly.

"Malamang! You're welcome-"

"You haven't even done anything that can satisfy my conditions about agreeing with this situation."

I can sense his seriousness, pero ewan at ayaw yatang magseryoso ang utak ko. I gave him a smirk.

"Bakit ba palagi kang nagmamadali? Hindi ka pa nga nagdadalawang araw dito, kung ano-ano na lang ang pinagsasatsat mo. Pasalamat ka at hindi kita pwedeng despatsahin at..."

"Of course, you can't. You still want to get something from me. You still can't kill me," he said that calmly pero parang naintriga ako sa kanya.

"At sino namang nagsabi sa 'yong papatayin kita pagkatapos nito?" ngayon ay nakapamewang na ako.

"I didn't mean to say that, though. Sorry if it offended you,"

I scoffed. "Of course I'll be offended. Bakit? Unang tingin mo pa lang ba sa 'kin, mamatay-tao na agad ang impression mo?"

He remained silent. Dinuro ko ang hintuturo ko sa direksyon ng pagmumukha niya. Nasabi ko lang naman 'yon para takutin siya nang pabiro. It should not be my problem that he took it seriously. Pero ngayon, heto ako.

"Sa ganda kong 'to, sa tingin mo, hahayaan kong madumihan ang reputasyon ko?"

He raised a brow at me. "So what's the standard reputation of a kidnapper, then? The looks? The dignity? You gotta be kidding me. This is way too different from all the books I read already. Hindi ko na alam kung makikinig pa ba ako sa mga pinagsasabi mo."

"Edi 'wag kang maniwala! Pake ko ba sa pinag-iisip mo sa 'kin, o sa reputasyon ko bilang kidnapper!"

"I don't know. Maybe you're just fooling me. Maybe you're not actually a kidnapper. Maybe... you have a different job. But you still want something from me."

Ngayon, ako na naman ang nagtaaas ng kilay. "What's your guess, though? Am I really a kidnapper? At... ano naman ang posibleng gusto kong kunin sa 'yo?"

"I... don't know."

I stepped back and crossed my arms in front of me again. 

"Then don't talk too much. Mamaya at mapikon ako sa 'yo..." pinaningkitan ko siya ng mata.

He turned his face away from me, at d'on ko pa lang inabot ang remote na nasa malayong lamesa at in-on ang t.v sa harap. The sofa shifted when I sat there. The kid was just silent.

"'Wag mong sabihing ngayon ka pa lang nakakita ng t.v?" I turned to him. "Kanina ka pa nakatulala dito, eh. Pwede ka namang manood,"

"I don't know how to turn it on,"

Tumaas na naman ang kilay ko. "Ano?"

"I don't know how to turn it on,"

"Ano?!"

Ngayon pa lang niya ako nilingon, bored na bored ang mukha.

"I don't know how to turn a t.v on!" he spatted.

Literal na nalaglag ang panga ko sa sahig. "Anong hindi ka marunong? Gaano ba kayo kayaman at pati ba ang pag-on lang ng t.v, dapat may katulong pang gumagawa?!"

Gulantang ang mukha ko nang panlakihan ko siya ng mata. Hinihingal na din ako, pero siyempre para lang 'yon magdrama. To make it look that it really is unbelievable.

Because it is!

He just innocently nodded at me. "Yeah. That's what happens everytime."

He said that like it's just so m*therfreaking normal! I can't believe him! I can't believe there's actually someone living that kind of life! Ayoko mang mainggit, pero... sanaol!

"May nago-on pa talaga ng t.v mo para sa 'yo?"

"Yes," he nodded again.

Is scoffed in disbelief, pero pagkatapos no'n, hindi ko na lang siya pinansin pa.

I shuffled on the available channels, not really interested in anything my eyes scanned. Napunta na lang kami sa Nickelodeon. Phineas and Ferb is airing.

I watched with a bored look, at tinaasan na naman ng isang kilay ang katabi ko nang maramdamang nilingon niya ako.

"What?" mataray kong tanong.

"Is this what we're gonna do for the rest of the day?"

"Eh ano naman kung oo? Aangal ka pa? Ang dami-dami mong request na pinagawa sa 'kin ngayon araw, ah. Tapos hindi ka pa nga nagda-dalawang araw sa 'kin. Give me some time to rest dude,"

"But we'll still have some things to do after this? You promised last night, right? Aaliwin mo ako?"

Tanginang pagod na utak na 'to. Ibang aliw ang naisip. Sinipat ko siya.

"Oo na, oo na! Pero pwede ba? Mamaya na sabi, eh!" bulyaw ko sa kanya.

Natahimik na naman kaming dalawa pagkatapos n'on. Pinagpatuloy ko na lang ang panonood ko sa cartoons sa t.v kahit na hindi naman talaga 'yon maganda.

I only flinched when I heard the kid beside me laugh a bit. Agad ko na naman siyang binalingan, nakakunot na naman ang noo at nagtataka kung bakit siya natatawa. Wala namang nakakatawa sa pinapanood namin.

Or maybe... in a child's perspective, everything the characters do in this show is something that can make them roll over while laughing.

Oo nga pala. I forgot. Now, I am slowly getting convinced that what my colleagues said was true. That maybe, this boy is indeed childish. But maybe, just not everytime. 

"What's funny?" I asked him.

He turned to me with a confused look.

"What are you saying? The whole episode is just so wholesome! And funny, too! Bakit hindi ka natatawa?"

I rolled my eyes at him. "As if I'm paying attention to that stupid show,"

"It's not a stupid show," he defended. "Those two brothers actually are living the life I've always wanted. A big family and, a happy life full of adventures."

Nilingon ko na naman siya. His eyes then became seriously sad, at hindi ko naman alam kung anong gagawin ko sa kanya.

Pake ko ba kung malungkot siya. Mamaya ay may ise-setup naman akong mga games sa bakuran para malibang siya kahit papaano. Pinangako ko pa nga naman 'yon sa kanya. Kaya...

Mamaya, maglalaro kami. Sisimulan ko na ang pag-aaliw sa alaga kong Delgado. And I do hope it will be as exciting as I imagined it will be.

Umabot na ang hapon at hinintay ko munang hindi na masyadong mainit sa labas bago sinetup-up ang gagawin naming activity ng housemate ko.

First task: Matutong mag-Patintero.

Sa lungkot nga siguro ng buhay nitong batang 'to, surebol na na wala nga siguro 'tong alam sa mga kahit anong larong pambata.

I then started to wonder what kind of things does he do when he was young. Isolated nga daw, eh. Kaya malamang, pagbabasa at pag-aaral ng mag-isa lang ang ganap sa buhay niya.

Bigla naman akong nakaramdam ng awa sa kanya, at siguro inis na din sa mga magulang niya. how cruel are his parents for treating him with that kind of life? Isolated from the world and not even having a simple glimpse about anything that involves lots of people. Kaya ngayon, na mag-isa na lang 'tong anak nila, ano na lang kaya ang mangyayari kung hindi ko 'to pinulot para sa misyong ito?

His parents owe me this, though. I'm doing them a favor. I'm about to do the things they haven't taught their child. Maybe I'll still be setting limits. But at least, I can somehow help him in facing his future. Para naman pagkalabas niya dito sa 'kin, matapos kong makuha sa kanya ang diyamanteng pakay ko, hindi naman siya magiging masyadong kawawa sa buhay.

I'll only give him some advice and wisdom, but never too much information that he can potentially ruin this mission of mine in the future. Tama lang para naman masabihang may awa pa din ako, kahit papa'no.

I smirked as I splash a line of water on the ground. Nag-eefort pa talaga akong bunutin ang mga damo sa bakuran ng bahay. Pawis na pawis na naman ang spaghetti strapped sleeveless na suot ko. Mahilig pa naman kasi talag ako sa ganito, kapag nasa bahay lang.

Maya-maya nang matapos na akong i-setup ang magiging laro namin sa araw na 'to, uminom muna ako ng tubig sa tumbler na dala ko saka nagbihis na naman ng isang racerback na sando.

Nakapamewang ako nang bigla akong tumihol, para sana tawagin na si Sid. Pero ilang minuto na lang ang lumipas at nasa ganoong posisyon pa din ako, hindi pa din siya dumadating sa harap ko.

I rolled my eyes when I realized that he's not actually raised the same as I am. Bata pa lang ako nang magstart sa kung ano-anong training, dahil nga anak ako ng may-ari ng ahensyang tinatrabahuan ko ngayon. At noon pa man, nakasanayan ko na na isang tunog lang ng pito, dapat agad kang kumilos, at hanapin kung s'an nanggaling ang ingay na 'yon. Kung hindi, lagot ka.

I experienced various brutal punishments whenever I failed to do a certain part of my training. At kahit gaano nga ka-brutal ang mga 'yon para sa isang musmos ko pang kaisipan noon, hindi ko naman 'yon kayang gawin sa iba.

Siguro, kapag naging pasaway na nga talaga sa 'kin 'tong batang 'to, saka ko pa maiisipang parusahan 'to. Pero sa ngayon, malamang ay magtitimpi muna ako.

"Delgado!" malakas kong sigaw sa apelyido niya, nakapamewang pa din habang nakatanaw sa sinetup ko para sa sa laro namin mamaya.

Ngayon, agad naman siyang nagpakita sa harap ko. Hindi ko na nga lang pinuna pa kung bakit hindi siya pawisan o humihingal man lang nang dumating siya sa harap ko. baka na super sayan 'to o baka marunong mag-teleport at kaya niyang takbuhin ang distansya ng sala papunta sa kung nas'an na kami ngayon sa bakuran.

I crossed my arms in front of me, and with a serious face, turned to him.

Hindi nga lang pala serious. Nag-minaldita din ako para nice.

"We're going to play Patintero," I said in a British tone, for suspense and added wit for the moment.

And as expected, the eyes of the Delgado heir blinked in confusion like he's never heard such an impossible word before. Like he's been bewitched by a supernatural act of confusion that he wasn't able to utter a single word for longer than the life of an ant.

I then smirked at him even more. "Patintero, my friend. Ever heard of that?"

I waited again for like a whole lifespan of a mayfly. I almost rolled my eyes at him.

"A-Ano?" he was finally able to say something.

"Patintero, my friend." I took a step to approach him. "That's what we'll be playing today."

I saw him swallowed hard. "Will that be a hard game? Baka mamaya, mamatay ako sa paglaro niyan?"

I just mockingly laughed at him, like I am an old witch in a scene where I am about to curse an innocent maiden. Mas lalo lang yatang natakot ang tingin niya sa 'kin.

"You won't die in this game, boy. You'll only... lose."

He didn't reply to my statement. I smirked even wider.

"But there will be a punishment if you do lose."

Now, my mocking smirk turned into a creepy smile. Nakita kong napalunok siya ulit.

"Ready for it now?"

Hindi ko na hinintay pa ang sagot niya at pumwesto na sa pinakadulo ng mga linyang ginuhit ko gamit ang tubig kanina. Hindi naman 'yon mawawala sa paningin namin kahit na matuyo dahil sinakto ko din naman ang mga binunot ko kaninang mga damo para makalikha ng mga square sa lupa.

"Normal na habulan lang naman 'to, Sid. May maghahabol, at may hahabulin. Mas masaya 'to kapag madami ang naglalaro. Pero dahil wala akong choice dahil tayong dalawa lang naman ang nandito, may ginawa na lang akong twist."

I turned to him only to smirk again and pressed a button on the remote control that I am holding.

"You see the red lines?" I pointed at the red beaming laser lights that are consists of thousands of watts just to still be seen even in broad daylight. Ang pangit din naman siguro kapag sa gabi kami mag-patintero.

At isa pa, tinamad na akong mag-isip kagabi ng pwedeng maging libangan namin sa araw na 'to. I mean, madali lang namang makaisip ng kung anong laro. Ang mahirap at nakakatamad, ang maghanap ng thrill, lalo na dahil dadalawa lang kami. Halos lahat pa naman ng alam kong mga laro, pangmaramihan talaga.

The red laser lines are not scattered everywhere, unlike what is seen in movies when an agent is about to get something that is very secured.

They were just four lines that were placed on the four sides of the larger square in where four squares were also inside. The typical game actually has more than just four boxes since it requires lots of players. Pero dahil dalawa nga lang kami ngayon, 'eto na lang muna.

Ewan ko na nga lang kung magiging successful ba 'tong larong 'to. Dapat talaga by teams to, eh. Pero bahala na.

"Ako ang guard, ikaw ang passer. Sinadya kong malaki ang agwat ng mga square para mas may space ka. Susubukan mo lang namang makalampas sa 'kin. Diyan ako mag-aabang sa 'yo sa gitnang linya. Kapag nakalampas ka na sa 'kin diyan, hindi pa din naman tapos ang laro,"

Tahimik lang siya habang nakikinig. I continued.

"Kailangan mong makakuha ng limang puntos. At makakuha ka lang n'on kapag limang beses mo din akong malampasan, nang hindi kita nahuhuli. At, limang beses lang din tayo maglalaro. Kaya kapag nahuli kita ng isang beses, talo ka na agad."

"How am I supposed to do that? Ang makalampas sa 'yo ng hindi nahuhuli? You'll only be after me! If only it's done in teams, then you can somehow drift your attention to another player-"

"Relax, kid..." I said in a teasingly calm voice, then took out two pieces of cloth from my back, like a character in a movie who got lots of things that seem to be just sticked directly to her body. These actually were just in my pockets.

"We'll both be blindfolded, boy. So, it will be a fair game,"

I saw his eyes widened a fraction. 

"What do you mean- I don't even know how to properly play the game yet!" himutok niya.

"Then that's on you. You want to play with me, or nah? Would you rather get bored and not try something new?"

He glared at me but then sighed after a while. Wala na yata siyang magagawa. Ginusto niya 'to, eh. Kung may alam lang siya sa buhay, edi sana may maambag siya sa pagplano ng pwede naming gawing libangan at nang sa gan'on ay hindi siya lugi.

Pero heto lang siya, eh. At mamatay na yata ang huling garapata ng mga aso sa iniwan kong mansion namin, hindi ko pa din kakaawaan ang lokong 'to.

Unti-unti na siyang humakbang papalapit sa 'kin, at nagtataka na naman ang tingin nang balingan ako, hindi yata alam kung anong sunod na gagawin.

"You just have to listen to your surroundings. Focus. Then maybe you can win this game."

Tahimik pa din siya, nakayuko at nakatingin lang sa damuhan.

"And if I catch you, even just once, then you lose." I calmy said, but I felt the tension in our surroundings.

"And if that happens, then you'll get a punishment."