Nanatili akong nakatulala habang nakatitig sa kanya. Unti-unting bumabagal ang bawat paghinga ko, at parang ayaw na yatang mawala ng mga mata ko sa kanya.
He looks more than I imagined him to be. More... different.
He looks manly, unlike what my colleagues told me last time. They said he looks childish.
Pero ano ka ba naman, Seph? Being childish is a trait. A behavior. Kaya ngayong mukha pa nga lang ang nakikita mo, paano mo nasabing mali na kaagad ang sabi ng mga kakilala mo sa kan'ya?
But then his voice also sounded so deep on the speaker.
But he's also wearing a normal shirt, na may jejemon ngang print na design. Which is not so appropriate to where he is right now.
The office is big, almost as big as the two rooms I have at home combined. With a modern touch in almost everywhere, in its interiors and even the paintings on the wall, the whole room looks more than just a normal office. But then this boy, is wearing something so inappropriate in a such a luxurious and formal room.
So, ano ba talaga? There's only one way to find out.
Nanindig ang mga balahibo ko saglit nang makita ko na naman siyang ngumisi. But that smirk only lasted for a second on his plump lips. The next millisecond, it was gone. And now he's back with his innocent-looking face.
He indeed does not look like how I expected him to be. Yes, he looks childish because of his attire at such a formal office. But who knows, maybe he dresses up like this every day. Besides, this is an office in his own home. Which means, he can do anything he wants to do in here. He can dress whatever he wants.
I swallowed hard as I tried to look away for a second to reach something in my skinny jeans' pocket, then sighed as I returned my attention at him.
"Persephone Jade Velasco," sabay pakita ko sa agent i.d ko. "You probably know me, hmm?"
He stared at my i.d for a while, before tilting his head to the side, a gesture commonly used when being confused on something.
His brows also met, and his mouth slowly hung open. And a few seconds later, he raised his left hand to cover his still opened mouth.
He looks like he's acting, in my perspectives, and somehow sarcastic. Hindi ko na alam ngayon kung paano siya patutunguhan. I actually thought of giving him a candy to convince him to come with me once I found out that he has a childish behavior. Pero sa napapanood ko ngayon, I don't think any of my colleagues were right.
I cursed in my head. I should've asked my father more about this. Shit!
"I don't know who you are, Miss." He said carefully.
Binaba ko na lang ang i.d ko. Napabuntong hininga muna ako at yumuko, bago siya hinarap ulit.
With a smirk on my face, I said, "You sure 'bout that, kid?"
Tinanggal niya ang kamay niya sa kanyang bibig. Then proceeded to acting like a child who's accused of lying.
Hindi ko na alam kung anong papaniwalain ko. He does looks like he's acting. And who knows, maybe this boy had also been trained for his early years, like me. He's also raised by a rich family, who maybe is keeping their profile lowkey to prevent the media from attacking them, or just to avoid certain conflicts to their wealth.
Or maybe... hiding from someone.
I composed myself and tried to stop my thoughts from consuming my time here, then corrected my posture.
"Well, it doesn't really matter, kid. You're still coming with me."
I took huge steps to eat the distance between us. And when I'm finally in front of him, on the side of his large office table, I smiled.
"Are you willing to come with me?" I smiled even more until my lips started to feel numb.
I have to look friendly, kahit na nararamdaman ko nang baka pinaglalaruan lang din niya ako. I'll just figure out a way to know if he really is just acting once I bring him home. At kapag umaarte nga lang 'tong lalaking 'to, paunahan na lang kami sa pag-alam sa mga sariling pakay namin sa isa't-isa.
His eyes were now wide open as his head raise up to meet my gaze, with his mouth now in an o shape.
"Mommy doesn't even want me to talk to strangers, ang sumama pa kaya?"
My smile faded. "Well, you already broke your Mommy's rule, then. You were already talking to me the second I talked to you on that little speaker outside, even when you still don't know me. So, I assume, you still acknowledged me as a stranger back then, hmm? But you still talked to me."
He looked down and started to lower his head from where it is when he talked to me. But I was already so excited to end this day, and this part of my mission. Kaya kailangan ko nang magmadali, hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa.
I crouched down and put my pointer finger at the bottom of his chin, and raised his head up to let our gazes meet again. Now, his brown eyes are filled with evident fear. Which made me think about what the hell am I doing again.
I already witnessed lots of scared eyes whenever I tried to brutally convince my victims to spill something, or even when I'm just talking to them about some debt he or she owes my family. Kahit na sa mga panahong kinakausap ko lang sila ng malumanay para man lang magbigay ng kahit ano na makakatulong sa mga nakaraan kong misyon, kahit gaano kaayaw na ipahalata, talagang nakikita ang takot sa mga mata nila.
But this boy, is just freely showing his scared eyes to me, like he's not afraid to be called a weakling for being this scared by just a girl. Kaya nagsimula na naman akong magduda kung totoo ba talaga ang kinikilos at pinapakita niya.
At baka kung ano pa ang pinaplano niya ngayon. Baka nagdadrama nga lang 'to ngayon kasi alam niya ang plano kong dalhin siya sa bahay ko, at baka d'on na niya ipakita ang totoong kulay niya.
But heck, I have no time to waste, and more importantly have I no time to doubt. Bahala na kung anong mangyari mamaya. He can't be that strong. And I certainly did a lot of workout and more training before I went for this mission. Hindi naman siguro ako matatalo agad.
Oh, cut the probability, Seph. Talagang hindi ka matatalo agad.
"One more time, big boy. Are you willing to come with me?" I slowly whispered, now gripping the collar of his shirt.
Mas lalo lang siyang natakot, at naramdaman ko pa ang mahina niyang panginginig. But I didn't let him have any time left to decide to answer me. Agad ko nang tinakpan ng panyo na may chemical ang bibig niya, naghintay ng ilang minuto, at agad siyang binuhat para dalhin na pauwi.
He was not that heavy, though. As I described him, he's not that muscular. But he's tall, kaya medyo nahirapan pa rin akong kargahin siya.Kung nasunod lang talaga ang plano, sana kinakaladkad ko na lang 'to ngayon, hindi binubuhat. Pero anong magagawa ko? Ewan ko na lang kung natakot na ba 'to talaga kanina.He didn't fight back when I forcefully gripped on his collar, which maybe a sign that he's also planning this out. But then, hindi naman siguro nadadala sa drama ang panginginig. As what I've experienced, natural na nanginginig ang isang tao kapag natatakot o kinakabahan. Ewan ko na lang kung nadadala lang din ba 'yon sa pag-arte. Pero hanggang ngayon, may mga padududa pa rin ako.I successfully got him home, without his mansion guards suspecting that he's gone. Sigu
I smirked at that. "Yeah? You sure about your condition?""Yes," he answered abruptly.Mas lalo lang lumawak ang ngisi ko. Kung 'yon lang naman pala ang kondisyon niya, then hell, yeah. I'm going to do everything just to win his trust.But boy, he thinks he does know the entirety of my job. In fact, I bet he also doesn't know what my real job is. Bahala na siya kung habambuhay niyang isipin na isa lang akong hamak na kidnapper. Bahala siyang mag-isip kung gaano naman ako naging ganito kayamang kidnapper at nakakuha pa ako ng ganito kalaking lugar para lang sa kanya. Bahala na siya.Basta ang gusto ko lang, ang matapos na 'to kaagad.The house is just the size of a normal apartment, but its land extends up to a whole 800 square meters. Medyo malaki nga, pero kakarampot lang din kung ikukumpara sa mga bahay na angkin ng pamilya ko."Well, I can set you up some games in here. You know, we can play inside here, then I'll show you what I can do to make you pleased-""Is life just full of t
Pagkatapos ng lunch namin, pinabalik ko na muna siya sa kwarto niya. Wala naman siyang imik nang umalis siya sa balcony, parang hangin lang ang peg ng lolo niyo. Paglingon ko sa likod ko matapos kong ligpitin ang mga pinagkainan namin, wala na siya do'n.I just shrugged and continued in what I am doing, hindi man lang naisip na baka naglilibot na 'yon para maghanap ng pwedeng matakasan.I already designed this place to be as secured as possible. Napakaliit na lang ng tsansa na makatakas pa 'yong lalaking 'yon. For sure, kahit wala pa siya sa exit ng bahay, nakuryentehan na 'yon.Nang matapos na ako sa ginagawa ay dumiretso na agad sa baba. Nakita ko naman si Sid na nasa sofa na nasa mismong tapat ng malaking t.v ng sala. Matuwid lang na nakaupo lang siya ro'n, nakatulala sa harap.Kumunot ang noo ko. Ano na namang 'tong ginagawa niya? Kagabi lang ay sa kama naman siya tuwid na tuwid na nakahiga. Tapos ngayon, kung makaupo siya sa mababa kong sofa, parang kaharap niya ang Presidente.N
Sinabihan ko na siyang pumwesto sa loob ng linyang tinuro ko. Agad naman siyang sumunod. I also went to position myself in the actual line that I just made. He's now wearing one of the tshirts that I bought just for him. Isang Nike lang naman 'yon, at naka-short din siya na black with the same brand. Bagay na bagay para sa lalaruin namin ngayon. On the other hand, I'm still in my racerback sando, na ngayon ko lang napansin na wala pala akong bra sa ilalim. Kaya nga minabuti ko na lang kaninang isipin na dagdagan pa ang thrill sa larong 'to. Hindi ko naman kasi talaga naisip na magpa-blindfold pa. Pero nang maramdamang wala nga pala akong suot na bra mula pa kaninang umaga, at tinamad nang magsuot pa ng isa, mabuti at naisipan ko itong naisip ko ngayon. Hindi naman yata nalagyan ng kung anong kamunduhan ang isip nitong lalaking 'to. Being isolated his whole life, I doubt he ever encountered someone that can let him experience or just know those kinds of things. Pero mas mabuti nang
"Delgado!" tawag ko sa kanya habang kinakatok ang kanyang pinto. "Labas ka na! Kakain na!"Kinatok ko pa ng ilang ulit ang pinto niya, nang hindi naman gan'on kalakas, pero hindi pa rin siya lumalabas.Marahas na lang akong napabuntonghininga saka napag-isipang umalis na lang at hintayin na lang siya sa hapag.Minabuti kong sa sala na lang kami kumain ng hapunan, dahil kapag doon kami ulit sa balcony ay baka malamok na dahil gabi na nga. Ayaw pa rin naman yata niyang malapit nga sa kusina kumain kaya hindi ko na lang 'yon ipipilit pa."Sa sala ka lang pumunta, ha? Nandito na ang pagkain!" tawag ko ulit sa kanya habang nilalakad ko ang daan papunta nga sa sala ng bahay.Nakaligo na ako ulit, at nakapagbihis na sa pajama ko at sa isa na namang spaghetti strapped sleeveless. Mahilig ako sa mga ganito, eh. Even when I'm in not-so-tropical countries, palagi akong naka-sando o kahit anong sleeveless. Mas magaan din naman kasi sa pakiramdam na ganito palagi ang suot ko.Nasa maliit na space
His eyes now can't stay on just one place. Napansin kong nagsimula na rin siyang manginig. But I didn't care about his reaction. Nangunguna pa rin sa 'kin ang inis sa nangyari kanina.Bahagya pa akong lumapit pa sa kanya, at tuluyan na nga niyang siniksik ang sarili niya sa pader sa kanyang likuran, takot na takot, kapansin-pansin ang bawat paglunok dahil sa kaba.At gaya ng mga nangyayari sa mga libro, o sa mga pelikula, I went even closer to him, and put my hands on the wall behind him, locking him from going anywhere.Oo, sadyang mas matangkad nga siya sa 'kin. But because his knees were slightly bent because of he's obviously scared of me, naging maayos lang din naman ang posisyon namin. Naaayon lang sa gusto ko.Napangisi ako. Na-corner ko siya."What did you just do, big boy?" I whispered to him, leaning even closer so our faces will be just inches away, turning him into a deep red frustrated mess."I... I..." he tried to say something, but probably can't find the right words to
That book contains so much... bad stuffs! Kahit na iyon pa naman ang unang installment sa series na 'yon, ang dami na no'ng laman na mga malalaswang bagay. Napaka-landi ni Hardin do'n!At kung nakuha nga niya ang kainosentehan ni Tessa sa librong 'yon, ewan ko na lang kung ano na lang ang mangyayari sa Delgado'ng pinabasa ko no'n.I contemplated about it for a minute, kung kukunin ko ba sa kanya ang librong 'yon, o hahayaan na lang siyang deskubrihin kung ano ang nilalalman no'n.Tinakpan ko na lang gamit ng mga palad ko ang aking mukha, nag-iisip pa rin. Pero nang matantong wala naman yata sa pagpipilian ko ang nagiging mas matimbang, hinayaan ko na lang.Malakas akong napabunonghininga nang umahon ako sa pagkakahiga sa malambot kong kama. Nakatunganga lang ako doon ng ilang minuto, nag-iisip na naman ng bagay na magandang gawin kasi nga wala naman ako sa mood na aliwin ang Delgado'ng kasama ko.I scanned my room and it's not that clean, but also not a pigsty. But when my eyes went t
I paced back ang forth on my room again, thinking deeply about what am I supposed to righteously do when I come outside again. I know I'll be encountering that boy again. Malamang, kaming dalawa lang naman ang nandito sa bahay. Even if I try to avoid him for the rest of the day, I know I won't be able to possibly do that. Especially now that he's becoming so nosy already. Hindi na nga muna ako lumabas sa kwarto ko sa mga sumunod pang mga oras. Pinalipas ko muna ang ilan pang oras, at nang makitang medyo hindi na mainit sa labas, indikasyon na medyo hapon na, saka ko pa napagdesisyunan na lumabas na nga at magtungo sa kusina. Doon nga ako dumiretso. Hindi na ako tumingin pa sa kung saang bahagi ng bahay, na maaaring tambayan ng Delgado'ng kasama ko. Of course, I already know for now that he will do everything just not to be in the kitchen for too long. Kaya nang makaabot na ako d'on, I somehow felt relieved. I can't sense his presence anywhere, and that calmed my nervous nerves. I
Nagdaan na naman ang ilan pang oras at ngayon ay nagluluto na naman ako para sa hapunan namin. Dahil tinamad na ako ngayon, ininit ko lang 'yong natirang bulalo kanina at nagluto lang ng karagdagang ulam--isang mangkok ng ramen, na naman.Nasanay naman na kasi ako na palaging ganito lang ang kinakain, lalo na kapag nasa mga normal na mission lang ako. Kahit nga de lata lang, oks na oks na ako. Pero dahil may kailangan akong pagsilbihan ditong senorito, kailangan kong maghain ng pagkain na dapat ay magustuhan niya.Kaya nagprito na lang din ako ng na frozen na na lumpia sa ref. Nang matapos na, nilapag ko na ang lahat ng 'yon sa center table sa sala, at saka pumunta muna sa kwarto ko para makabihis sandali ng tshirt."Delgado! Kakain na!" Tawag ko na naman kay Sid.Mabilis naman siyang napunta sa harap ko. The night went on and he didn't make me entertain him that much. Wala siyang imik habang kumakain kami. At nang matapos na, agad naman siyang nawala sa paningin ko kaya inisip ko na l
I paced back ang forth on my room again, thinking deeply about what am I supposed to righteously do when I come outside again. I know I'll be encountering that boy again. Malamang, kaming dalawa lang naman ang nandito sa bahay. Even if I try to avoid him for the rest of the day, I know I won't be able to possibly do that. Especially now that he's becoming so nosy already. Hindi na nga muna ako lumabas sa kwarto ko sa mga sumunod pang mga oras. Pinalipas ko muna ang ilan pang oras, at nang makitang medyo hindi na mainit sa labas, indikasyon na medyo hapon na, saka ko pa napagdesisyunan na lumabas na nga at magtungo sa kusina. Doon nga ako dumiretso. Hindi na ako tumingin pa sa kung saang bahagi ng bahay, na maaaring tambayan ng Delgado'ng kasama ko. Of course, I already know for now that he will do everything just not to be in the kitchen for too long. Kaya nang makaabot na ako d'on, I somehow felt relieved. I can't sense his presence anywhere, and that calmed my nervous nerves. I
That book contains so much... bad stuffs! Kahit na iyon pa naman ang unang installment sa series na 'yon, ang dami na no'ng laman na mga malalaswang bagay. Napaka-landi ni Hardin do'n!At kung nakuha nga niya ang kainosentehan ni Tessa sa librong 'yon, ewan ko na lang kung ano na lang ang mangyayari sa Delgado'ng pinabasa ko no'n.I contemplated about it for a minute, kung kukunin ko ba sa kanya ang librong 'yon, o hahayaan na lang siyang deskubrihin kung ano ang nilalalman no'n.Tinakpan ko na lang gamit ng mga palad ko ang aking mukha, nag-iisip pa rin. Pero nang matantong wala naman yata sa pagpipilian ko ang nagiging mas matimbang, hinayaan ko na lang.Malakas akong napabunonghininga nang umahon ako sa pagkakahiga sa malambot kong kama. Nakatunganga lang ako doon ng ilang minuto, nag-iisip na naman ng bagay na magandang gawin kasi nga wala naman ako sa mood na aliwin ang Delgado'ng kasama ko.I scanned my room and it's not that clean, but also not a pigsty. But when my eyes went t
His eyes now can't stay on just one place. Napansin kong nagsimula na rin siyang manginig. But I didn't care about his reaction. Nangunguna pa rin sa 'kin ang inis sa nangyari kanina.Bahagya pa akong lumapit pa sa kanya, at tuluyan na nga niyang siniksik ang sarili niya sa pader sa kanyang likuran, takot na takot, kapansin-pansin ang bawat paglunok dahil sa kaba.At gaya ng mga nangyayari sa mga libro, o sa mga pelikula, I went even closer to him, and put my hands on the wall behind him, locking him from going anywhere.Oo, sadyang mas matangkad nga siya sa 'kin. But because his knees were slightly bent because of he's obviously scared of me, naging maayos lang din naman ang posisyon namin. Naaayon lang sa gusto ko.Napangisi ako. Na-corner ko siya."What did you just do, big boy?" I whispered to him, leaning even closer so our faces will be just inches away, turning him into a deep red frustrated mess."I... I..." he tried to say something, but probably can't find the right words to
"Delgado!" tawag ko sa kanya habang kinakatok ang kanyang pinto. "Labas ka na! Kakain na!"Kinatok ko pa ng ilang ulit ang pinto niya, nang hindi naman gan'on kalakas, pero hindi pa rin siya lumalabas.Marahas na lang akong napabuntonghininga saka napag-isipang umalis na lang at hintayin na lang siya sa hapag.Minabuti kong sa sala na lang kami kumain ng hapunan, dahil kapag doon kami ulit sa balcony ay baka malamok na dahil gabi na nga. Ayaw pa rin naman yata niyang malapit nga sa kusina kumain kaya hindi ko na lang 'yon ipipilit pa."Sa sala ka lang pumunta, ha? Nandito na ang pagkain!" tawag ko ulit sa kanya habang nilalakad ko ang daan papunta nga sa sala ng bahay.Nakaligo na ako ulit, at nakapagbihis na sa pajama ko at sa isa na namang spaghetti strapped sleeveless. Mahilig ako sa mga ganito, eh. Even when I'm in not-so-tropical countries, palagi akong naka-sando o kahit anong sleeveless. Mas magaan din naman kasi sa pakiramdam na ganito palagi ang suot ko.Nasa maliit na space
Sinabihan ko na siyang pumwesto sa loob ng linyang tinuro ko. Agad naman siyang sumunod. I also went to position myself in the actual line that I just made. He's now wearing one of the tshirts that I bought just for him. Isang Nike lang naman 'yon, at naka-short din siya na black with the same brand. Bagay na bagay para sa lalaruin namin ngayon. On the other hand, I'm still in my racerback sando, na ngayon ko lang napansin na wala pala akong bra sa ilalim. Kaya nga minabuti ko na lang kaninang isipin na dagdagan pa ang thrill sa larong 'to. Hindi ko naman kasi talaga naisip na magpa-blindfold pa. Pero nang maramdamang wala nga pala akong suot na bra mula pa kaninang umaga, at tinamad nang magsuot pa ng isa, mabuti at naisipan ko itong naisip ko ngayon. Hindi naman yata nalagyan ng kung anong kamunduhan ang isip nitong lalaking 'to. Being isolated his whole life, I doubt he ever encountered someone that can let him experience or just know those kinds of things. Pero mas mabuti nang
Pagkatapos ng lunch namin, pinabalik ko na muna siya sa kwarto niya. Wala naman siyang imik nang umalis siya sa balcony, parang hangin lang ang peg ng lolo niyo. Paglingon ko sa likod ko matapos kong ligpitin ang mga pinagkainan namin, wala na siya do'n.I just shrugged and continued in what I am doing, hindi man lang naisip na baka naglilibot na 'yon para maghanap ng pwedeng matakasan.I already designed this place to be as secured as possible. Napakaliit na lang ng tsansa na makatakas pa 'yong lalaking 'yon. For sure, kahit wala pa siya sa exit ng bahay, nakuryentehan na 'yon.Nang matapos na ako sa ginagawa ay dumiretso na agad sa baba. Nakita ko naman si Sid na nasa sofa na nasa mismong tapat ng malaking t.v ng sala. Matuwid lang na nakaupo lang siya ro'n, nakatulala sa harap.Kumunot ang noo ko. Ano na namang 'tong ginagawa niya? Kagabi lang ay sa kama naman siya tuwid na tuwid na nakahiga. Tapos ngayon, kung makaupo siya sa mababa kong sofa, parang kaharap niya ang Presidente.N
I smirked at that. "Yeah? You sure about your condition?""Yes," he answered abruptly.Mas lalo lang lumawak ang ngisi ko. Kung 'yon lang naman pala ang kondisyon niya, then hell, yeah. I'm going to do everything just to win his trust.But boy, he thinks he does know the entirety of my job. In fact, I bet he also doesn't know what my real job is. Bahala na siya kung habambuhay niyang isipin na isa lang akong hamak na kidnapper. Bahala siyang mag-isip kung gaano naman ako naging ganito kayamang kidnapper at nakakuha pa ako ng ganito kalaking lugar para lang sa kanya. Bahala na siya.Basta ang gusto ko lang, ang matapos na 'to kaagad.The house is just the size of a normal apartment, but its land extends up to a whole 800 square meters. Medyo malaki nga, pero kakarampot lang din kung ikukumpara sa mga bahay na angkin ng pamilya ko."Well, I can set you up some games in here. You know, we can play inside here, then I'll show you what I can do to make you pleased-""Is life just full of t
He was not that heavy, though. As I described him, he's not that muscular. But he's tall, kaya medyo nahirapan pa rin akong kargahin siya.Kung nasunod lang talaga ang plano, sana kinakaladkad ko na lang 'to ngayon, hindi binubuhat. Pero anong magagawa ko? Ewan ko na lang kung natakot na ba 'to talaga kanina.He didn't fight back when I forcefully gripped on his collar, which maybe a sign that he's also planning this out. But then, hindi naman siguro nadadala sa drama ang panginginig. As what I've experienced, natural na nanginginig ang isang tao kapag natatakot o kinakabahan. Ewan ko na lang kung nadadala lang din ba 'yon sa pag-arte. Pero hanggang ngayon, may mga padududa pa rin ako.I successfully got him home, without his mansion guards suspecting that he's gone. Sigu