Habol ko ang hininga habang patuloy pa ring tumatakbo sa kawalan. Hindi ko alam kung ano ang mga humahabol sa akin basta ang alam ko lang ay nasa panganib ang buhay ko.
Tagaktak na ang pawis at basang basa na rin ang pisngi ko ng luhang hindi maampat-ampat. Halo-halong pagod at takot ang nagpapakabog sa dibdib ko. Hindi ako makapag-isip ng maaaring gawin. Blangko ang utak ko. Basta ang alam ko lang papatayin nila ako kapag naabutan nila ako.
Nila. Wala akong ideya kung ilan silang humahabol sa akin. Nahihirapan na rin akong ihakbang ang mga paa ko. Hindi ko na kaya pang tumakbo. Gaano na ba ako katagal tumatakbo? Nauubusan na ako ng lakas pero hindi nila ako pwedeng abutan. Gusto ko sanang humingi ng tulong pero wala akong ibang makita kundi puro kadiliman. Kahit saan ako tumingin ay pawang napakadilim.
Nasaan ba ako? Anong lugar ba ito?
Ibinuka ko ang bibig para sumigaw pero wala ni isang letra o tinig na lumabas sa bibig ko. I felt hopeless. Napahagulgol ako lalo na nakadagdag sa panghihina ko.
Nanlambot na ang tuhod ko dahilan kaya bigla akong natisod at napaupo. Wala ng pag-asa. Ito na ang katapusan ko. Pilitin ko mang tumayo ay hindi ko na magawa. Suko na ako. Kung ito na ang katapusan ko, then, so be it.
Nakarinig ako ng ungol sa likod ko. Mga ungol na parang mga gutom na hayop. Nanuot ang takot sa kasulok-sulukan ng katawan ko. Nanginginig man ay nilingon ko pa rin ang pinanggagalingan ng ungol. At duon ko nakita ang mga pares ng mga matang kulay dugo. Nangingibabaw ang kulay noon sa kadiliman. Nakakapangilabot ang mga matang naguunahan papunta sa akin. Na tila ba ako ang gusto nilang kainin.
Palapit nang palapit ang mga ito at wala na akong ibang nagawa kundi ang ipikit ang mga mata at hintayin ang katapusan.
Ilang sandali pa ang lumipas pero wala akong naramdaman. Pinakiramdaman ko ang sarili ko pero wala talaga.
Tapos na ba? Patay na ba ako? Pero di ba dapat masakit pag papatayin ka? Ngunit bakit wala akong maramdaman? Hindi naman siguro ako namanhid.
Kinapa ko ang sarili at unti-unti kong idinilat ang mata ko. Pagtataka ang unang rumehistro sa akin. Wala na ang mga humahabol saken. Tahimik na rin ang paligid na parang walang nangyari. Hindi na rin ako umiiyak. Saan napunta ang mga humahabol sa akin?
Wala sa loob na naglakad ako. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Nababalot pa rin ng kadiliman ang lugar. Nakakakilabot. Parang pakiramdam ko, may kung anong susunggab sa akin sa kung saan. Nayakap ko ang sarili ko sa naisip. Naalala ko na naman ang mga humahabol sa akin kanina. Hindi sila tao kundi mga halimaw. Mga halimaw sa dilim.
Habang naglalakad sa kawalan ay nakarinig ako ng batang umiiyak. Kinilabutan ako lalo at napahinto. Multo ba iyon? Wag naman sana.
Lakas loob na hinanap ko ang pinanggagalingan ng iyak. Habang naglalakad ako ay palakas ng palakas ang ingay. Kumabog ng malakas ang dibdib ko. Parang bigla akong nakaramdam ng kakaiba sa tinig ng bata na iyon. Parang pamilyar. Hindi iyon iyak na nagugutom o kung ano pa man, iyak iyon ng takot. At kailangan nya ng tulong.
Tinakbo ko ang daang patungo sa pinagmumulan ng iyak. Sa wakas, magkakaroon na ako ng kasama sa kadilimang ito. Baka natatakot ang bata sa dilim kaya panay ang iyak.
Lumingap-lingap ako ng mawala ang ingay. Bakit huminto?
Agad akong napalingon sa likod ng makarinig ng alingasngas. Sa di kalayuan ay nakita ko ang batang nakasalampak at panay ang hikbi habang walang patid na pinupunasan ang mga mata.
Mukhang nasa edad anim ang batang babae. Nakaponytail at nakasuot ng shorts at tshirt. Madungis rin ito. Marahil ay dahil na rin sa paglalaro.
Akmang lalapitan ko na ang bata nang may sumulpot na lalaki sa harapan nito na galing sa kung saan. Bakit di ko man lang nakita itong palapit? Saan galing iyon?
Nilingap ko ang lugar pero wala akong ibang nakita.
Pagbaling ko sa bata ay bigla itong nawala sa harap ko bagkus ay nasa likuran ko ito. Dagli akong napaharap dito. Nakatalikod ang bata sa akin kaya kitang-kita ko ngayon ang lalaking nasa harap nya.
Makisig ang lalake base sa tindig. Itim na itim din ang buhok na tumutugma sa itim na pananamit nito. Elegante syang tignan. At naghuhumiyaw ang napakaputing kutis sa napakadilim na kapaligiran. Napakaganda nyang nilalang. Pero hindi ko maaninaw ang mukha nyang natatabingan ng mangilang hibla ng kanyang buhok.
"Tumahan ka na," anas ng lalake.
Nanindig ang balahibo ko sa swabeng boses ng lalake. Alam kong hindi iyon dahil sa takot pero dahil iyon sa kung anong pakiramdam na hindi ko maipaliwanag. A sudden feel of yearning to come near him arises inside of me.
Tumahan din ang bata at napatingala dito. Nagpalingap-lingap ito at parang nagtataka.
"Nasaan na sila?" Humihikbing tanong ng bata saka dahan-dahang tumayo.
"They're all gone. For now," ani ng lalake.
He stoop down to match with the little girl. Pero dahil narin sa tangkad nito ay tanaw ko parin ang mukha nya. Kahit hindi ko pa rin maaninaw.
Hinaplos nya ang mukha nung bata. Dumaan na naman ang kilabot sa katawan ko nang makaramdam ako ng init sa aking pisngi. Sa pisnging hinaplos nya sa bata. Wala sa loob na napahawak ako duon.
Inilapit nya ang mukha sa tenga ng bata at bumulong roon. Bulong na may sapat na lakas para makarating sa akin at maghatid ng halo-halong emosyong hindi ko maintindihan. Nahigit ko ang hininga. Napahawak ako sa dibdib ko ng kumabog iyon ng malakas.
"I'll come for you."
Gumapang ang malamig na hangin mula sa aking tenga pababa sa kasuluksulukan ng katawan ko. Bakit parang sa akin yun sinasabi ng lalake? Naguguluhan na ako nang matingin akong muli sa lalake.
Unti-unti nyang inangat ang mukha at tumingin ng direkta sa akin ang pula nyang mga mata.
*Yueno* Napabalikwas ako ng bangon ng tumunog ang alarm clock ko. Umaga na pala. Padabog na pinatay ko ang alarm saka napahawak sa ulo. Totoo ba yon? Hindi. Panaginip lang yon. Bangungot. Tama. Bangungot lang iyon. Niyakap ko ang sarili ko at wala sa loob na kinapa ang katawan ko. Basang-basa ako ng pawis. Medyo nanginginig pa ang katawan ko habang bumabalik sa akin ng paunti-unti lahat ng nangyari sa panaginip ko. Ang mga pulang mata na iyon. Hindi tulad dati, may kakaiba doon ngayon. Kung dati ay hanggang tingin lang siya, ngayon ay nilapitan na nya ako. Dati ang batang babae ang hinaplos niya sa pisngi, ngayon ay ako na. Humagod ang kilabot sa katawan ko nang bum
Nakakasilaw na liwanag ang sumalubong sa mga mata ko nang magawa ko iyong maimulat. Itatabing ko sana ang kanang braso ko sa mata pero agad din akong napadaing. Nuon ko nakitang may nakakunektang swero roon. Nagtatakang inilingap ko ang mga mata. Maputing paligid, puting kama, amoy gamot, nasa ospital nga ako. Ano nga ba ang nangyari?Hinalukay ko ang utak ko at inisa-isa ang mga pangyayari. Mula sa paglalakad ko ng late night pauwi, hanggang sa nakasalubong ko ang mga halimaw na iyon. Gumapang na naman ang pamilyar na kilabot sa katawan ko nang buong-buong isinalarawan ng utak ko ang mga itsura nila. Walang dudang sila ang mga pumapatay na napapabalita. Gusto ko sanang isiping parte lang sila ng imagination ko pero hindi. Nagpapatunay na roon ang sugat
Hindi alam ni mama na na-discharge na ako sa ospital. Kinulit ko kasi yung doctor pagkauwi nya kaya hindi nya alam. Mabuti nalang at napilit ko yung doctor. Kung ano-ano pang drama ang ginawa ko, payagan lang nila ko. Isa pa, baka maulit yung nangyari kagabi kaya mainam na din ito. Sinabi ko naman sa doktor na weekly akong magpapa-check up.Tahimik ang naging biyahe namin ni Kir. Hindi ko pa din sinasabi sa kanya kung ano ang nangyari kagabi kahit na anong pangungulit nya. It's better for him not to know. The lesser you know, the safer you will be. I don't want to drag them into this.
"You ready?"Napatango nalang ako saka muling tumingin sa kabahayan. Mukhang matatagalan bago ako makauwi ulit.It's been a week mula nang mailibing si papa. Hindi rin namin nahanap ang katawan nya. I wonder what happens to papa. Kung buhay pa ba sya at kinuha lang sya ng mga masasamang bampira o wala na talaga siya. Well, I will figure it out. Sigurado akong may kinalaman ang mga Cayman dito. Malapit ko na ding malaman yun total mapapalapit naman ako sa kanila.
Matatanaw ang malapalasyong bahay ng mga Cayman, di kalayuan pagpasok sa napakalaking gate ng mga ito. I've never imagine them to lived in a palace-like-house. Near the gate is a park like garden with a small fountain in the midst. Ang ilang mga halaman ay hitik sa iba't ibang uri ng mga bulaklak at ang iba ay napapalibutan ng bermuda grass. Nakapagitna iyon sa napakalaking driveway papunta sa mismong bahay. Sa gawing gilid naman ay ang garahe para sa di mabilang na sasakyan. Along the driveway in front of the house stands another fountain. A huge and stunning one."We're here," excited na sabi ni Lenora saka dali-daling bumaba nang maihinto ang sasakyan sa harap ng main door.Bumaba din ako agad pagkatanggal ko ng seatbelt. This is it. There's no turning back
It's been two days since I arrived at the Cayman's manor. At magsimula ng pumasok ako dito sa kwarto ko ay never pa kong lumabas. I don't feel like walking around knowing that every person in this house were all bloodsuckers.Well, okay pa naman ako sa lumipas na 48 hours. Wala pa namang nabawas sa katawan ko lalo na sa dugo ko. Dinadalan nila ako ng pagkain ng mga maids nila pero pinapaiwan ko lang iyon sa pinto saka ko kukunin. So far, di pa naman nila ako inaabala sa pananahimik ko dito. Pero minsan nagugulat nalang ako dahil sa pagkatok bigla kundi si Mathilde, ay si Lenora.And speaking of maids, well, they absolutely have maids. Of their kind. Hindi sila kakaunti. Marami sila. Noong una ay nagugulat pa ako pero ngayon nabawasan na. This is not an o
Malamig ang hangin na dumadampi sa mga balat ko. Hindi ko minumulat ang mga mata ko dahil sa takot sa nakaambang mangyari sakin. Pero lumipas na ang ilang sandali ay wala pa rin akong sakit na nararamdaman. Namanhid na ba ako? Pinakiramdaman ko pa lalo ang sarili ko habang nananatiling nakapikit ang mga mata ko ngunit wala talaga akong maramdaman bukod sa para akong nakalutang sa hangin. Am I already dead? "You're safe now. You can open your eyes." Halos magkasabay na nagreact ang mata at puso ko ng marinig iyon. As my eyes snapped open, I was greeted by a pair of hypnotizing bluish gray eyes. Lalong nagwala ang puso ko at nahigit ang hininga ko.
Maaga akong nagising ng sumunod na araw. Sinadya ko iyon dahil ngayon araw ay kakausapin ko ang pamilya. Gusto kong malaman kung bakit ako nandito. Gusto kong masagot na ang mga katanungan ko at lalong gusto ko ng matapos ang lahat ng ito at bumalik na sa normal. Sa tahimik kong buhay na kahit trabaho bahay at walang jowa ay masaya pa rin ako. Oo at may nakikilala akong mga nag-gugwapuhang mga lalaki pero hindi ko ipagpapalit ang tahimik kong buhay para lang sa kanila lalo na ang kaligtasan ng pamilya ko. Kailangan kong malaman ang kung anong nagkokonekta sa akin, ng pamilya ko, sa mundong ito. I need to be armed before I charge in the battle.Nakaupo lang ako sa gilid ng kama nang may maramdaman akong kaluskos. Tumatalas na rin yata ang mga senses ko. Well, sino ba naman hindi tatalas ang senses kung ilang beses ng nakaligtas sa kamatayan. I became aware of everything after those multiple incidents. Kaya hindi na ako nagulat ng biglang may kumatok sa pinto.
Nahaplos ko ang braso ng umihip ang malamig na panggabing hangin. May kalaliman na din ng gabing pero naisipan ko pa ring maglakad-lakad dito. Humugot ako ng malalim na hininga at sinamyo ang sariwang amoy ng paligid. Kahit na paulit-ulit akong nagpapabalik-balik sa lugar na ito ay hindi ko pa rin maiwasang hindi humanga sa lugar. Para bang may kung anong humahalina sa akin sa lugar na ito at hindi ko mapigilan ang sarili ko sa pagpunta dito.Kung sabagay ay mayroon ngang sentimental value ang lugar na ito dahil dito ko kami madalas magkita noon ni Idris. Mula kasi ng ipakita niya sa akin ang lugar na ito noon ay dito na niya ako lagi nakikita.Inilibot ko ang tingin sa paligid. Natutuwa talaga ako sa mga bulaklaking halaman sa lugar. Hindi kasi iyon nawawalan ng bulaklak. Laging hitik ang nga ito kaya't napakaraming nagliliparang paru-paro dito t
Pakiramdam ko ay para akong naparalisado. Na parang wala na akong maramdamang kahit ano bukod sa galit at sakit habang nakikita ko kung paano mamatay ay natatanging babaeng minahal ko sa buong buhay ko. Tila ba may video recording sa utak ko na pini-play ang lahat ng pagkakataong kasama ko siya at nadarama ang init ng katawan niya.Biglang nagdilim ang paningin ko nang daluhugin ni Elyxald si Yueno at sabik na sabik na sipsipin ang dugo nito. Mabilis pa sa hangin at kidlat na sinakyan ko sa balikat si Elyxald saka hinawakan ang baba at ulo nitong nakahugpong sa leeg ni Yue. Wala na akong pakialam pa sa amoy ng dugo ni Yue na nagkalat sa paligid. Wala na rin akong pakialam sa mga bampirang naakit sa amoy nito. Kahit anong mangyari ay sisiguruhin kong walang sino mang bampira ang makakalapit at makakatikim ng dugo ng aking Yue. Papatayin ko ang lahat ng magtatangkang tumikim sa dugo niya. At uumpisahan ko kay Elyxald
*Kieran*Kulang nalang ay galugarin ko ang buong Magji makita lamang si Elyxald. Kanina ko pa siya hinahanap pero hindi ko siya makita. Naririto na ang mga Älteste ngunit maski ni anino nito ay wala pa ring senyales. Hindi kaya hinahanap niya ang katawan ni Yueno? Marahil ay nakarating na dito ang balitang at ngayon ay nagbubunyi na. Hindi ko tuloy maiwasang hindi mag-alala para kay Yue kahit na alam kong nasa ligtas na lugar siya. Mukhang masyadong palagay ang loob ni Arsellis para iwan duon mag-isa si Yue.Habang walang tigil ang paghahanap ko ay samu't saring amoy ng dugo ang nagkalat sa paligid. Maging ang daing at sigaw ang naririnig ko ay nagkalat din ngunit isang matinis na sigaw ang nakakuha ng atensyon ko. Boses iyon ng batang babae na tila ba takot na takot. Animo ay nagkaroon ng sariling isip ang katawan ko at tinungo ang pinanggagalingan ng boses na iyon.
Mabilis ang mga kilos na hinagilap ko kung saan nanggagaling ang boses ni Alaric. Lakad-takbo ang ginawa ko sa pangambang baka naroon din si Kieran at si Elyxald ang narinig kong dumadaing. Lalong lumalakas ang lagabog ng dibdib sa halo-halong kaba at takot kaya't mas madali akong hingalin. Hindi ko kasi mapigilan. Napakaraming bagay ang pumapasok sa isip ko na maaaring kahantungan ni Kieran oras na mahuli ako ng dating. Abot-abot ang panalangin ko huwag lamang iyon mangyari.Hindi naman magtagal ay nakita ko na ang nakatalikod nitong bulto, hindi kalayuan sa akin kaya't mas binilisan ko pa ang pagtakbo. Nang tuluyan akong makalapit ay napahawak nalamang ako sa puno sa sobrang pagod. Habol-habol ko ang hininga na animo ay tumakbo ako ng ilang kilometro.Mukhang kulang na sa exercise ang katawan ko kaya madali na akong mapagod o marahil ay
*Yueno*Agad akong tumayo at dinaluhan si Ada. Wala siyang malay kaya't kinanlong ko siya sa hita ko. Hindi ko alam kung ano nangyari ngunit may palagay akong naubos ang lakas ni Ada kaya siya pinanawan ng ulirat. Kahit mabigat ito ay dahan-dahan ko siyang itinayo at isinukbit sa balikat ang isa nyang braso saka dahan-dahang dinala sa batong pinagbangunan ko kanina. Unti-unti ko siyang inihiga duon saka naupo sa gilid niya nang tuluyan na siyang maisaayos. Humihingal pa ako habang pinagmamasdan siya.Inilibot ko ang tingin sa paligid. Hindi ako pamilyar sa lugar na ito ngunit hindi naman ako nakakaramdam ng pagkabahala o anumang panganib. Tahimik rin sa paligid na animo ay walang kaguluhang nagaganap sa labas. Natigilan pa ako ng maalala ang kaguluhan. Akmang tatayo na sana ako nang sumagi sa isip ko si Ada. Sa ganitong hindi ko kabisado ang paligid ay hindi
Mabilis kong tinakbo si Ada at kinanlong sa hita ko. Isang nakamamatay na spell ang asul na mahika na iyon na siyang ipinagbabawal sa Magji kaya't hindi nakapagtatakang mabilis na bumagsak si Ada nang tamaan noon.Nanginginig ang mga kamay ko at hindi malaman kung ano ang gagawin upang mailigtas si Ada. Walang ano-ano ay naramdaman ko nalamang ang pag-uunahan sa pagpatak ng mga luha ko ng makita ko ang pagtulo ng dugo mula sa bibig nito. Matagal kong nakasama si Ada at kahit na palagi itong tahimik ay hindi naging problema para mapalapit dito. Isa pa ay matagal ko na rin itong pinaghihinalaan na nagtatraydor sa akin ngunit sa kabila noon ay hindi ko siya kailanman itinuring na iba.Unti-unti nitong iminulat ang mga mata at una nitong hinagilap si Idris na nakaupo sa tabi ko. Inabot nito ang kamay ng huli at ngumiti bago ibinaling ang tingin sa akin.&nbs
*Arsellis*Kulang na lamang ay mapanganga ako nang masalubong ng dalawa kong mata ang lalaking nasa harapan ko ngayon. Parang gusto ko pang kurutin ang pisngi ko para malaman kung totoo nga ba ito o panaginip lamang. Ang buong akala ko kanina ay mamamatay na ako nang hindi ko namalayan ang pagsugod ng dalawang rogue ngunit mas ikamamatay ko yata ang pagkikita naming ito ni Idris.Bigla sumayaw sa pamilyar na ritmo ang puso ko. Sana lamang ay hindi niya iyon marinig. Kung gaano ko katagal pinilit na kalimutan ang damdaming ito, sa isang sulyap lamang sa mga mata niya ay bumalik agad iyon na tila walang nangyari. Parang gusto ko tuloy dukutin ang puso ko sa pagtaliwas nito sa iniuutos ko sa kanya. Naramdaman ko ang pagpaikot ng kamay nito sa baywang ko na tila ba inaalalayan akong tumayo. Animo ay nabato na ako sa kinatatayuan nang titigan ako ng matiim ng mga mata nitong punong-pun
*Ada*Kanina pa ako nakatayo sa likod ng puno na di kalayuan sa yungib na nakita kong pinasukan ni Arsellis. Mariing bilin iyon ni Elyxald bago pa man din maganap ang lahat ng ito. Hindi na niya sinabi pa ang dahilan pero alam kong naghihinala na siya kay Kieran. Tingin ko ay may palagay siyang makikipagtulungan si Kieran kay Arsellis kaya't nais nitong bantayan ko ang elder ng Magji.Noong una ay bukal pa sa kalooban ko ang tanggapin ang misyon ngunit ng magtagal iyon ay tila gusto ko ng talikuran. Pero kahit na gustuhin ko man ay hindi ko rin naman magagawa dahil hindi basta-basta si Elyxald. Siya ang kumupkop at nagligtas sa akin noong panahong muntik na akong patayin ng mga tao. Magmula ng araw na iyon ay isinumpa kong paglilingkuran si Elyxald.Bata pa ako noon nang mangyari ang insidenteng iyon na siyang nagdulot ng mala
Narinig ko pang nagdiwang ang mga rogue at maging si Damien ng malagutan ng hininga si Yue. Hindi ko naman na sila inintindi at mabilis na umalis sa lugar na iyon habang buhat-buhat si Yue bago pa man makahuma si Alaric at Oswald at daluhugin ako. Ramdam ko ang sakit na nakabakas sa mukha nila at alam kong magdudulot iyon ng matinding galit na siyang magtutulak sa kanila upang patayin ako. Pero wala na akong pakialam. Para kay Yueno ang ginagawa ko at wala akong panahong makipagbuno sa kanila. Kailangan kong unahin si Elyxald bago ko sila kaharapin. Mabilis kong tinungo ang yungib na pinag-usapan namin ni Arsellis. Nang makarating ako doon ay nakahinga ako ng maluwag ng wala akong makitang tao sa paligid. Marahil ay masyadong masukal sa gawing ito kung kaya't hindi na naisipan ng mga mages na gumawi dito. Agad akong pumaso