ALARIC CAYMAN

Malamig ang hangin na dumadampi sa mga balat ko. Hindi ko minumulat ang mga mata ko dahil sa takot sa nakaambang mangyari sakin. 

Pero lumipas na ang ilang sandali ay wala pa rin akong sakit na nararamdaman. Namanhid na ba ako? 

Pinakiramdaman ko pa lalo ang sarili ko habang nananatiling nakapikit ang mga mata ko ngunit wala talaga akong maramdaman bukod sa para akong nakalutang sa hangin. Am I already dead?

"You're safe now. You can open your eyes."

Halos magkasabay na nagreact ang mata at puso ko ng marinig iyon. As my eyes snapped open, I was greeted by a pair of hypnotizing bluish gray eyes. Lalong nagwala ang puso ko at nahigit ang hininga ko.

I was dumbfounded by the beauty of the man right in front of me. Para akong nakakita ng american actor sa itsura niya. From his tousled brown hair, down to his thick brows, prominent nose and pinkish lips where my eyes lingered the most. 

A grin emerges from his thin lips that knocks me off of my daydreaming. Halos literal na batukan ko ang sarili ko nang marealize ko ang kung ano-anong pumasok sa isip ko. I suddenly forgot what is happening. Nakalimutan kong kakatakas ko nga lang pala kay kamatayan. Agad akong nag-iwas ng tingin dahil sa kahihiyan. Baka kasi kung ano ang isipin niya. Pakiramdam ko ay ang tagal kong nakatitig sa kanya. 

Sa pagbaling ko ng tingin ay doon ko lang napansin na buhat-buhat pala ako ng lalaking ito. Parang pakiramdam ko ay lalong nag-init ang pisngi ko. Kung paano nangyaring buhat niya ako ngayon at kung paano niya ako nakuha sa sasakyan kahit naka seatbelt pa ako ay hindi ko malaman.

Nang igala ko naman ang tingin ay halos lumuwa ang mata ko sa lula nang makitang nakatayo siya sa sanga ng isang malaking puno na nakatirik sa pinakagilid ng bangin kung saan tanaw ang luray-luray kong sasakyan na salit-salitang hinahampas ng alon. I clung to his neck on impulse. I felt nauseated. Takot kasi ako sa heights. 

He stiffened at my sudden behavior. Mukhang nagulat siya sa kinilos ko. But then he holds me tighter as though he sensed my fear. 

Biglang kong naalala si Lenora at bumalik ang pag-aalala sa dibdib ko. Dali-daling akong lumingon sa lalake. 

"Si Lenora!" bulalas ko. " Kailangan ni Lenora ng tulong."

"Lenora's fine. Damien and Mathilde were already there," kalmado niyang sagot. 

Bahagya akong nakalma pero matindi pa rin ang kagustuhan kong makita si Lenora. Gusto kong malaman kung okay lang ba siya o kung nasaktan ba siya. Kasalanan ko pa rin kung bakit siya nakipaglaban ng mag-isa. 

"I must bring you home."

Agad akong kinabahan. Oo at pamilyar siya sakin pero hindi ko matandaan kung saan ko siya nakita. "Teka! Sino ka ba? San mo ko dadalhin? Ibaba mo nga ako!"

Ngumisi ito na parang may nakakatawa akong sinabi. "Really? You want me to put you down?"

Nanlaki ang mata ko ng maalala ang sitwasyon namin. Napahigpit ang kapit ko sa balikat niya sa takot na baka totohanin nga niya ang sinabi. Doon ko narinig ang mahina niyang pagtawa. 

"I'm Alaric Yvann Cayman. Second son of Cassius Cayman," pakilala niya habang titig na titig sa mga mata ko. Dahilan para lalong kumabog ang dibdib ko. Siya iyong lalaking nakatayo noon sa may hagdan noong dumating ako sa manor. Kung ganon, siya rin ang lalaking nagligtas sa akin ng maka-ilang beses. 

Isa-isa kong naalala ang mga panahong iniligtas niya ako. Pero ang mas tumatak sa isip ko ay ang mga mata niya. Those piercing grey eyes of his. 

"Can I bring you home now?" tanong niya na nagpabalik sa akin sa realidad.

Bumalik sa isip ko ang dahilan kung bakit kami nasa sitwasyong ganito. "No! I want to see Lenora." Pilit ko. "Kahit sandali lang please."

He stared at me for a moment, na ikinailang ko. Matagal na akong gandang-ganda sa mga matang iyon tapos ay tititigan niya ako? Nunkang di ako mailang. 

Wala naman siyang sinabi at hindi na rin ako nakapagsalita ng sa isang iglap ay bigla kaming humalo sa hangin. Hindi ko napaghandaan ang ginawa niya kaya agad akong sinamaan ng katawan at bumaliktad ang sikmura. 

Bago pa man din ako masuka ay nakarating na kami sa lugar kung saan nakipaglaban si Lenora ng mag-isa. Kung saan ko siya nagawang iwanan. I felt a sudden guilt lalo na ng matanawan ko siyang sugatan at kinakalinga nila Damien at Mathilde.

Dali-dali akong nagpababa kay Alaric na sinunod naman agad ng huli. Nagtatakbo agad ako kay Lenora ng tuluyan niya akong maibaba. 

Bago pa man din ako makalapit ay pinigilan na ako ni Damien. Mula sa kinatatayuan ko ay kitang-kita ko ang mga sugat na natamo ni Lenora. Parang kumirot ang dibdib ko. Kasalanan ko iyon. Kung di ko sana siya iniwan. O kung hindi nalang sana ako sumama hindi mangyayari ito sa kanya. 

"Le-lenora.."

"It's not your fault," malumanay na sabi ni Mathilde na sa isang iglap ay nasa tabi ko na. "She did that to save you."

"Pero-"

Umiling si Mathilde. "In Lenora's state now, I must ask you to leave. Hindi makakabuti kung mag-i-stay ka dito lalo na at sugatan sya. She might harm you once she smelled your blood."

Can she hurt me even though she saved me?

Hindi ko maalis ang tingin ko kay Lenora habang sinasabi iyon ni Mathilde. Hawak ito ni Damien sa magkabilang braso habang inaalalayan sa pagkakaupo. Halos panawan na ito ng ulirat. Puno rin ng galos ang mga braso at ang mala-anghel na mukha nito. Sa magkabilang balikat naman ay umaagos ang dugo. Nanlumo ako. Parang may mga kamay na pumipiga sa dibdib ko. Hindi ako makahinga ng ayos, hindi dahil sa pagkakita sa mga dugo, kundi dahil sa sinapit ni Lenora ng dahil sa akin. Nangilid ang luha ko. Ayoko ng may nasasaktan ng dahil sa akin pero eto ang nangyari. Why do they have to sacrifice their lives for me?

Maya-maya pa ay nagkamalay si Lenora. Bigla nitong inangat ang ulo at lumingon sa akin. Nahindik ako at wala sa loob na napaatras nang tumingin ng diretso sa akin ang pulang-pula niyang mga mata. Walang kakurap-kurap na umalpas siya mula sa pagkakahawak ni Damien at mabilis na sumugod sa akin. Tila siya isang asong kalye na matagal na pinagkaitan ng pagkain at ng makakita ay nagkukumahog na makuha. 

Sa sobrang bilis ay hindi ko agad nakita ang paglapit nito sa akin. Hindi na ako nakagalaw na tila ba natulos na ako sa kinatatayuan ko. Halos gahibla na lang ang layo niya sa akin ng iumang niya ang kamay para saktan ako. Wala akong magawa kundi tignan na lang kung paanong ang taong sinubukan akong iligtas kanina ay magagawa ako ngayong saktan ng basta-basta na lang. 

Nanlaki ang mga mata ko nang sa isang kisap-mata ay lumipad si Lenora palayo sa akin. Agad naman itong nakabawi at nakatayo ngunit bago pa man ito muling makasugod ay agad na sumulpot si Damien sa likod nito at hinawakan. Pilit namang nagpupumiglas si Lenora. 

Humarang naman sa harap ko si Alaric na siyang nagtaboy kay Lenora kanina. Sumunod naman si Mathilde kapagdaka. 

"You must take her to the manor immediately," ani Mathilde kay Alaric.

Hindi na ako nakaimik nang bigla nalang akong tangayin kasama ni Alaric. Kalong niya ako habang pareho kaming humalo sa hangin. 

Napakabilis ng pagtakbo niya na animo ay hindi na dumidikit sa lupa ang mga paa. Ang bawat dampi ng hangin ay tila mga lubid na humahagupit sa balat ko. Ngunit di ko na rin halos maramdaman dahil sa dinaranas ko ngayong motion sickness. Blur na rin ang tingin ko sa paligid kaya't ipinikit ko nalang ang mata ko. 

Sa pagpikit ko ng mata ay ang pulahang mga mata ni Lenora ang unang bumungad sa akin. Nagngangalit sa pagkapula ang mga iyon. Halos hindi ko makita roon ang masayang babaeng kasama ko lang kanina. Nang sasaktan na niya ako ay agad akong napadilat.

Noon ko namalayan na nakarating na kami sa kwarto ko, sa bahay ng mga Cayman. Nakahinga ako ng maluwag ng mailingap ang mata sa pamilyar na lugar. Dahan-dahan akong ibinaba ni Alaric. Madilim na sa loob ng kwarto ko kaya't nasisiguro kong ganoon din sa labas.

Wala sa loob na nayakap ko ang sarili ko nang bumalik sa alaala ko si Lenora at ang mga nangyari kanina. This is the reality I can't no longer escape. 

"Normal sa isang bampira na maging agresibo pagkatapos ng isang matinding labanan lalo na at sugatan ito," ani Alaric na nanatiling nasa likuran ko. Marahil ay hinihintay niya kung ano ang magiging reaksyon ko sa mga nangyari.

Hindi ako umimik. Sa halip ay naupo ako sa gilid ng kama. Siya naman ay nakatayo malapit sa bukas na bintana ng terrace. Siguradong doon kami dumaan. Hinihipan ng malumanay na hangin ang kurtina niyon habang nasisinagan ng buwan.

"Ang mga bampira na yon, anong gusto nila sa akin? Bakit nila ako hinahabol?" naguguluhang tanong ko. Kailangan kong malaman kung anong kailangan nila. Bago ako sumuong sa mundong ito, kailangan kong malaman ang mga pasikot-sikot nito.

Napatingin ako sa kanya ng wala akong nakuhang sagot. Nadatnan ko ang matiim niyang titig sa akin na buong tapang kong sinalubong. Kung kanina ay malakas ang kalabog ng dibdib ko sa mga tingin niya, ngayon ay di ko na iyon maramdaman. 

"Tell me everything I need to know about vampires."