Chapter 6 - SHOW ME WHAT YOU GOT

Ilang araw na simula nung pag uusap namin ni Noah sa cellphone at hanggang ngayon ay wala pa din siyang balita mula sa binata.

Mas lumala pa ang mga balita tungkol sa kanilang dalawa. Na baka daw buntis siya kaya hindi na siya lumalabas at hindi pa ulit makikita sa publiko. Ang iba naman na balita ay baka daw nagpakasal na talaga siya sa matandang lalaki at iniwan si Noah at kung ano ano pang mga kwento.

Habang tumatagal ay palala na ito at kung ano ano na ang lumalabas. Mas mababaliw pa siya sa mga ganung balita kesa sa problema lamang niya, na kung paano umiwas sa industriya at sa mapag-matang mga tao.

“You have 1 week to rest, please nagmumukha ka ng losyang wala ka namang ginagawa” Reklamo na naman ni mama sa akin.

Tumatawag na ito palagi para makabalita sa ganap ng buhay ko, na dati namang hindi nito gawain.

“Ma I know, mas nakakastress ang pagtawag mo,” hindi na mapigilan na wika ko. Totoo naman, puro mali lamang ang pinapansin.

Buti na lamang ay nakainom ako ng gamot kanina sa sakit ng ulo dahil kung hindi ay talagang masisigawan ko na si mama.

“Mhie, you have a week to rest. Don’t worry ako na munang bahala.” Sabi naman ni Clara at binigyan ako ng eye pads. Matutulog muna ako habang bumabyahe.

Uuwi muna kami ng Cabanatuan, tutal naman ay walang gagawin sa manila ng isang linggo. Mahaba na itong araw para sa akin. Susulitin ko talaga ang linggo na iyon.

…

…

…

Akala ko ay masusulit ko hindi pala. Biglang ganap ang nangyari.

The sun hung low over the horizon, casting a warm golden hue across the rooftop terrace where me and Noah stood, our arms casually draped around each other. The Cabanatuan City glittered in the background, breathtaking that perfectly framed us in an illusion of serenity.

Yup, magkasama kami ni Noah. Nung pauwi na kami ay saka siya tumawag. Nagbuo daw muna siya ng plano at boggg. Ito na iyon.

Ang busugin ng mga sweet photos namin ang mga paparazzi. Magandang idea nga naman kaso yung plano kong pagpapahinga ay naantala. Shessh isang linggo din ito eh.

Andito kami ngayon sa tanawan kung saan kitang kita ang buong bayan ng Cabanatuan. Nasa isang bundok sa gawing Laur, yes may mga bundukin din dito at pag gabi ay makikita mo din ang city lights.

Noah, impeccably dressed in a tailored suit that whispered of wealth and power, smiled at the camera with practiced ease. Beside him, is me with radiated effortless glamor in a flowing designer gown that shimmered with every subtle movement.

I laugh, like wind chimes in a gentle breeze, masked the simmering tension that brewed beneath the surface.

The paparazzi had been alerted to their presence by a carefully orchestrated tip from Noah's PR team. It was meant to be a simple photo op—a moment captured for the glossy pages of magazines to perpetuate the myth of their fairy-tale romance. But behind the lens, the truth was far more complex.

Kanina lamang kasi ay natatalo kami ni Noah kung saan namin gagawin ang plano namin. Syempre ang magpapansin nga sa mga paparazzi gamit ang sweet na sweet na mga photo.

Pero yun lang ay hindi namin mapagkasunduan kung saan.

Noah had suggested a private villa in the Gabaldon area, away from prying eyes and the relentless buzz of the city. And me, craving a taste of spontaneity and adventure, had lobbied for a cozy retreat in upstate New York, where we could hike through lush forests and dine at quaint country inns.

“Ayan kasi, ang init dito sa Cabanatuan dito mo pa gusto. ” Mataray na wika ko sa kanya.

“Kagagaling ko lang sa ibang bansa” sabi nito na inis din pero nakangiti kung magsalita.

Kanina pa kami nag aaway tungkol dito kahit naman nandito na kami sa Tanawan ay hindi pa din matapos tapos ang salitan ng mga maanghang na salita. Anong magagawa e wala din namang umaawat sa amin, kaming dalawa lamang at wala si Clara wala din namang assistant si Noah na kasama.

Hindi din naman magpapatalo sa salitaan itong lalaking ito, yah mas lalo ako noh.

Noah, accustomed to getting his way in matters both business and personal, had argued for privacy and security. My patience was worn thin by Noah’s insistence on controlling every detail of our public appearances.

The rooftop terrace, chosen for its breathtaking views and discreet location, had been intended as a gesture of reconciliation—an olive branch extended in the hope of smoothing over our differences. But as the cameras clicked and flashed, capturing our perfectly poised smiles and the illusion of harmony, the tension between us crackled like electricity in the air.

Ngawit na ngawit na ang bibig ni Noah, nahahalata naman iyon dahil hindi naman talaga siya palangiti. Hindi tulad sa akin na parang normal na lamang ito kahit ayaw kong gawin.

“Kasalanan mo to, magdusa ka ngumiti dyan” Medyo asar na sabi ko sa kanya. Inirapan lamang ako nito at hinigpitan ng kaunti ang hawak sa aking balakang.