“I think he’s coming,” I said, sounding hysterical.
Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Sobrang sakit ng aking tiyan at balakang, hindi ako mapakali. Natakot ako bigla.
“No way.” sambit ni Tita Fely.
She couldn’t believe it; the baby wasn’t due for another two months.
“Let’s go na po, ahhhhh!” I shouted as I barely could stand the pain.
Namalayan ko na lang na dumating na ang ambulansya na tinawagan ni Tita. Dali dali akong pinahiga sa stretcher at pinasok sa car ambulance hanggang sa marating namin ang pinakamalapit na hospital.
We arrived at the hospital in time. We were lucky; only one room was available. Room 7. No one has used the room in over a year. It was sterile, clean and it was for me.
Pinahiga nila ako sa kama. Bakas sa mukha ko ang pamimilipit sa sakit. Para akong papanawan ng ulirat. Natatakot ako para sa baby ko. Hindi pa ngayon ang araw na dapat siya lumabas. Pero nandito na, hinihiling ko na lang na safe si baby.
Every five seconds, I screamed, hoping the baby would come out easily. That, however, was not the case. I tried the breathing exercises suggested by the doctor, but the contractions continued to wear me down.
Then, it came. A gush of water came out of my body, causing me to shriek.
“It’s time,” saad ng doctor. “Camara, I’m going to need you to push.”
Tumango ako kay doc at sinunod siya… I pushed and pushed long and hard. It took me an hour to make any progress. I believe the head has finally appeared. The pain felt like a watermelon being pushed through a lemon-sized hole. It's a good thing I wasn't having twins. Baka ikamatay ko na.
Anton`s POV
Mabibilis na hakbang ang ginawa ko papuntang operating room. Nag-aalala ako sa kalagayan ng anak ko lalo na’t hindi pa dapat ngayon ang labas ng bata.
Naabutan ko si Fely na nakatayo sa labas habang nakatingin sa kanyang mga kuko.
“Fely!” agad na sigaw ko.
Lumingon siya at akmang yayakapin ako ngunit tinabig ko ito. Bakas sa mukha nito na siya ay nabigla.
“Kumusta ang anak ko. Bakit ganito Fely, ilang buwan pa dapat siya manganganak!” nanggagalaiti na sigaw ko sa aking asawa.
“Anton bakit ka ba sa akin nagagalit?” pikon na sabi ni Fely sa akin.
“Nag-aalala lang ako. Sigurado ka bang ina-alagaan mo si Camara? Baka…” napahilot na lang ako sentido at pinutol ang balak sabihin.
Siguradong pag-aawayan talaga namin ito kapag hindi pa ako nakapagpigil.
“Baka ano Anton?! Inaalagaan ko ang batang iyan. Ako pa nga itong napipirwisyo eh!” sigaw ni Fely sa akin at dinuro ako. Alam ko na hindi ko dapat siya pinapagalitan dahil walang may gusto nito.
Naghintay kami hanggang sa maisilang ni Camara ang bata. Maya-maya ay nagmamadali ang nurse sa paglabas galing sa operating room.
“Nurse, kumusta po ang lagay ng anak at apo ko?” nag-aalalang tanong ko rito.
“Sir, naisilang naman ng maayos ang bata. Pero kailangan pong salinan ng dugo si Ma’am” sagot ng nurse sa akin.
“Ako. Magdo-donate ako” aligagang sagot ko. Ayaw kung mapahamak ang kaisa-isa kong anak.
Naging madali ang aming pagkilos. Gumawa agad ng test para malaman kung compatible ba ang dugo naming mag-ama. Ngunit hindi ko inaasahan ang lumabas na resulta.
“Hindi! Ayusin niyo ito. Ayusin niyo ang trabaho niyo! Anak ko iyon kaya bakit hindi magka-match ang dugo namin?!” sigaw ni ko habang galit na nakatingin sa nurse na nagbigay sa akin ng resulta ng test.
“Sir, pinag-igihan po namin ang pag test sa inyo at imposible po na magkamali kami sa resulta” malumanay na paliwanag ng nurse sa akin.
Hindi ako makapaniwala sa nalaman. Imposible talaga. I can`t accept this! Gusto kong magwala! Pakiramdam ko pinaikot ako ng lahat.
Dahil sa kalituhan kung ano ang dapat kung gawin, umalis ako ng hospital nang walang paalam.
Fely`s POV
I’m just standing quietly in the middle of the hospital corridor, staring at the back of my husband. Nagmamadali siyang umalis at hindi alam kung saan papunta.
Unti-unting sumilay ang ngiti sa aking labi na kanina ko pa pinipigilan. Ramdam ko ang gaan ng aking pakiramdam na para bang nawala ang balakid na pilit akong pinipigilang huminga.
“Kawawa naman ang disgrasyada na iyon. Let’s see kung saan ka pupulutin, Camara” sambit ko sa aking sarili at hindi napigilang matawa.
I was ecstatic as I approached Camara’s room. Camara had no idea what was about to happen that would change her life.
When I enter the room, ginising ko kaagad si Camara. I can’t wait to share the news and get Camara out of our lives.
“Hoy babae! Gumising ka at mayroon akong sasabihin sa iyo” nakahalukipkip na saad ko rito.
Unti-unting iminulat ni Camara ang kanyang mga mata. Good, akala ko hindi na humihinga eh. Nang makapag-adjust, agad na dumapo ang tingin niya sa akin.
“Tita, nasaan po ang baby ko” nanghihinang tanong nito sa akin.
“I don’t know and I don’t care. Ginising kita dahil may gusto akong ipaalam sayo, hindi para mangamusta sa bata” pikon na sagot ko rito.
Anong akala niya, porke`t dinala ko siya rito gusto ko na siya? You wish, dear.
Hindi nakaimik ang disgrasyada at iniwas na lamang ang tingin sa akin.
“Makinig kang mabuti sa sasabihin ko at isaksak mo sa kokote mo, Camara” pag-uumpisa ko
“Ano po iyon, Tita” tanong ni Camara na hindi man lang lumingon sa akin. Nabahag yata ang buntot ng sutil na ito.
“Oras na makalabas ka rito sa hospital, humanap ka na nang bago mong matitirhan” matigas na utos ko sa kanya.
Agad na nagsalubong ang kilay ni Camara sa akin. Hindi siya makapaniwala sa naririnig niya ngayon sa mismong bibig ko. Wala pa man akong sinasabing iba pero alam ko na nagulo na ang utak niya at marami na agad iniisip.
Obviously, sino ba namang hindi diba? Kung papalayasin ka at hindi alam ang pupuntahan, maski ako ay mababaliw rin.
But she deserve it. Masyado siyang nakakaabala sa amin ni Anton. Lalo na`t hindi pala siya tunay na anak, ang swerte ko nga naman.
“Bakit po, Tita. Hindi niyo pwede gawin sa akin ito. May anak po ako, paano na ang baby ko. Tsaka, siguradong hindi papayag si papa sa gusto niyo” mahabang paliwanag niya sa akin at naluluha pa. Napaka-drama.
“Your self-assurance appears to be excessive, darling. Wala akong paki kung saan kayo pupulutin ng anak mo. Wala ka na ring karapatan pang magpakita sa amin. Hindi mo kailangang mag-alala, siguradong wala nang paki ang Daddy mo sayo” tamad na sabi ko sa kanya.
Nakakaubos ng laway ang batang ito.
“Tita, hindi ko po kayo maintindihan”
“Hindi ka anak ng papa mo” nakangising sabi ko habang nakatingin nang diretso sa kanyang mga mata.
I noticed how she stiffened. I'm sure the words I just said are enough for her to leave us. To hide from us, particularly from Anton.
Gosh! Shame on her if she continues to bug us despite the fact that we are not her biological family! I'm sure she won't forget this day.
Camara, you're such an unlucky girl. You just lived a life in which everything you believed to be true are not.
“Tita, what you’re saying is very impossible! Anak ako ni papa. Siya ang kasama ko simula pa lamang. Siya ang papa ko. Siya lang!” umiiyak na saad sa aking harapan.
Hindi muna ako nagsalita. Mariin ko siyang tinitigan dahil aliw na aliw ako sa kanya.
Akala niya siguro hindi na ako sasagot hanggang sa unti-unti akong tumawa.
“Sorry to burst your bubble, Camara. Pero totoo ang sinasabi ko. Sasalinan ka dapat ng dugo kanina pero hindi nag match ang dugo niyong dalawa” masayang balita ko rito.
“Tita...” nanghihinang tawag niya sa akin. Bakas sa mukha nito na hindi niya alam ang gagawin at sasabihin.
Well, she better be silent. Ano pa ba ang sasabihin niya? All the things that I just said are very loud and clear.
“Huwag ka nang mag-aksaya ng laway. Kung meron ka mang natitirang hiya sa katawan mo, gamitin mo naman. Hindi mo kami pamilya. Hindi mo ama ang asawa ko! Anong gusto mo, paglabas dito kami pa ang bubuhay sa inyo ng anak mo?!” matapang na laban ko sa kanya.
“Subukan mong magpakita sa amin at papahirapan kita pati ang anak mo. Mata niyo lang ang walang latay” Huling sinabi ko rito at masayang umalis sa hospital para umuwi na sa aking asawa. At last!
Camara`s POV
Sa mga oras na ito, hindi ko alam ang gagawin. Wala talagang awa si Tita. She will do everything and take advantage of things just to get rid of me.
Natatakot ako dahil kapapanganak ko lamang. Hindi ko kayang mapahamak ang baby ko lalo na’t wala pa kaming matitirhan.
Gustuhin ko mang ipikit ang mga mata ko dahil hinanghina pa ako, hindi ko magawa. Nag-iisip ako ng paraan kung paano mabubuhay mag-isa. Kung paano bubuhayin ang anak ko.
Hindi ito ang pinangarap kung buhay. May kaya ang aming pamilya ngunit alam ko sa sarili na kasalanan ko rin kung bakit nasa ganito akong alanganing sitwasyon.
Kung sana ay pag-aaral lamang ang inatupag ko at hindi na pinagtuunan ng pansin ang ibang bagay.
Ilang sandali pa akong nakatulala ng mabalik ako sa aking wisyo dahil sa pagpasok ng nurse.
“Ma`am, ipapaalam ko lang po na kailangan pa i-check si baby. Nasa incubator po muna siya” sambit ng nurse sa akin.
"Sige po, salamat”inaantok na sagot ko rito.
Makalipas ang ilang minuto mula nang lumabas ang nurse, biglang pumasok ang dalawang guard at ang manager ng accounting office, ayon sa nakasulat sa ID nito.
“Ma`am, pasensya sa istorbo pero kailangan niyo nang umalis. Hindi po kayo nakapagbayad at meron pa pong ibang pasyente na gagamit ng kwartong ito” diritsong saad ng manager sa akin.
Kinabahan ako bigla.
“Ma`am maawa po kayo, kapapanganak ko lang po” gulat na sagot ko sa kanya.
Hindi ako nito pinansin, sa halip ay pinakuha niya sa nurse ang baby ko para maibigay na sa akin.
Sa pagkakataong ito, para akong mababaliw kaiisip kung saan kami pupunta at matutulog pansamantala.
Agad kong inakay ang natutulog na anak ko pagkadating ng nurse. Bakas sa mukha nito na nahahabag siya sa akin pero wala siyang magawa.
“Ma`am…”
Hindi na ako pinatapos pa sa aking sasabihin at pinakaladkad kami ni baby sa dalawang guard. Ang isa ay hawak ako sa braso habang ang isa ay bitbit ang aming kakaunting gamit. Pinagtitinginan kami ng ibang mga pasyente dahil sa pag-iyak at pagmamakaawa ko sa kanila.
Pero ni isa, walang tumulong sa amin.
Hindi nagtagal ay nagawa nga kaming mailabas ng mga ito. Naramdaman ko kaagad ang lamig dahil sa matinding buhos ng ulan kaya lalo kong niyakap ang aking anak.
“Ma`am, please po. Huwag niyo muna kami paalisin ng baby ko” umiiyak na pakiusap ko sa mga ito.
Nang hindi sila nakinig, hinabol ko ang manager at hinawakan sa kamay ngunit tinabig niya ako. Muntik na akong matumba at mabitawan si baby, buti na lang nakabawi agad ako. Nakita iyon ng dalawang guard at mababasa sa mata nila na nasasaktan sila para sa amin.
Wala na akong nagawa ng pumasok ang mga ito sa hospital at naiwan kami sa labas. Kahit malakas ang ulan ay naglakad ako bitbit ang sanggol sa hindi ko alam kung saan.
Nang makakita ako ng masisilongan sa isang saradong tindahan ay agad kaming sumilong doon. Umiiyak kong tiningnan ang aking anak na nagsisimula na ring umiyak ng malakas.
“Baby, tiis ka muna please. Hahanap si mommy ng matutuluyan bukas, pangako” umiiyak na pakiusap ko sa anak ko.
“Tayo na lang dalawa, baby. Huwag mong iiwanan si mommy” sambit ni ko at hinalikan ang noo ng bata.
Five years later… Zach`s POV I’m still organizing documents in my office at 4:30 p.m. My day has been the polar opposite of my friend’s. Kung sila magliliwaliw after work, ako, work at bahay lang. My friend also told me to at least have a break. But no. I just don't like to have things hanging over my head. Most of them would find my routine tedious, and it is at times. It is, however, somewhat reassuring. I enjoy coming here to work. It’s just nice to know you’ll always have somewhere to go. Habang inaayos ko ang table, bigla na lang pumasok ang napakagaling kong kaibigan. Si Tyson. “What are you doing here, Mr. Frechilla” tamad na tanong ko habang patuloy sa ginagawa. Kairita. “Ginoong Levine, ipa-paalala ko lang na birthday ng kaibigan natin. Baka dumiretso ka na naman ng uwi. Aba! Hindi pwede no” sagot nito. Ang lakas ng
"Yogurt, orange juice, milk…" I said happily here at the grocery store. Why I`m happy? Ang lakas kasi ng stereo nila at gusto ko rin ang kanta. Days has passed since I last saw Zachary. Pinipilit ko siyang alisin sa isip ko kahit na mahirap. Ayoko nang masaktan at makasakit pa. Kaya hangga't maaari, iiwasan ko talaga siya. I’m busy roving my eyes around the meat section. Someone’s cart abruptly collided with mine. Tiningnan ko kung sino at halos gusto kong magsalita ng mga masasamang words. Tita Fely, my loving stepmom. Ano ba ito? Hinahabol yata ako ng mga tao sa nakaraan, ah! “Kay liit naman ng mundo at nagkita pa tayo?” she looks annoyed while saying those line. Hindi ako nakapag-salita at nakatitig lamang ako ay Tita. Bakas sa itsura nito na wala siyang problema sa buhay. Ang ganda ng aura. Iba! “Are you mute or deaf?” she asked
Mabigat ang ulo ko pag-gising kinaumagahan. Nakatulugan ko na ang pag reminisce ng huling pag-uusap namin ni Zach. Today is Sunday and I’ve decided na ipasyal si Matthew. Aside sa gusto kong makipag bonding sa anak ko, gusto ko ring malimutan niya kahit papaano ang tungkol sa Daddy niya. “Mama, where are we going” tanong ng anak ko habang nagsusuklay ng buhok. “Kung saan ang gusto ng baby ko. Mamasyal tayo, just tell me where you want to go, baby” I replied while continuing to comb his hair. Ang cute, akala mo binata na kung makaayos sa sarili. When I look at my baby, he reminds me of Zach. But not entirely. It’s just that their eyes, skin, and lips are all the same color. Their lips are both thin and symmetrical. Hindi rin nagtagal ang pag-aayos namin. Matthew has expressed an interest in playing arcade or kiddie games. So, as an obedient
Secrets start a chain reaction of lies that eventually come back to haunt you. You become so accustomed to lying that you begin to believe it. I realized that I could no longer keep my secrets. To myself, as well. Agad kong binawi ang tingin kay Zach at nilingon si Matthew para patahanin ito. “Baby, stop crying na. Mama is here, walang aaway sa iyo” malumanay na sabi ko rito at pinupunasan pa rin ang pisngi nito. He just nodded in response so I just hugged him while caressing his back. Ano naman kaya ang ginawa ng Zach na iyon at umiyak ang baby ko?! For sure, he just made a face to my baby. Noon pa man, ang hilig nitong magpa-iyak ng bata. Kahit inis ako sa ginawa ni Zach, nakakaramdam pa rin ako ng kaba ngayon. Galit na pinaghalong kaba. Nice tandem. Tatanda talaga ako ng maaga rito. Alam ko na iniisip na niya ngayon kung
5 years ago... Camara's POV First kisses are said to be special... And they are intended for a specific individual. It is true... But I gave it away to someone... Somebody... "Camara, wake up!" "Camara!" I opened my eyes to see my lovely friend Irene's face. "What? Irene naman,natutulog yung tao eh," saad ko rito. Inaantok pa talaga ako. I want to sleep all day,kung pwede lang. "Eh sino ba ang hindi aantukin? You just stayed up late studying for our exam," she said directly to my face at ang lakas pa ng boses. Ang babaeng 'to talaga. "Minimize your voice,okay? Tsaka,nakinabang ka naman. Dapat nga ilibre mo ako imbis na pagalitan." I look at her while pouting.
I'm in our house's Relaxation Room, tidying up and rearranging my books while waiting for Irene dahil meron daw siyang ibabalita sa akin. The debate competition took place two weeks ago. I already moved on pero naiirita ako kapag naaalala si engineering guy. "I'm heeeree," Irene exclaims, her face brighter than it has been in months. "Ano ang balita mo at sobrang saya mo ngayon?" "Ihanda mo ang sarili mo, sigurado ako na matutuwa ka rito,"she said "Ano nga?"I asked curiously "Diba galing ako sa school kasi may meeting. I heard from the teachers na nag-uusap. There`s a research contest next month." Ang daming sinabi. Pabitin ka po? "Oh tapos?" I asked Irene looked at me with a suspicious smile. Now, I think this is a bad news. Alam ko ito eh. Ganitong-ganito ang itsura niya kapag merong hindi magandang
I always taught myself to be at my very best in everything I do. I always make sure I don’t fall short, or if ever I do, at least I did everything I can in any way possible. I always taught myself not to settle for enough but to always go beyond it. To always exceed the expectations on me.But today, I can say that doing your best is happier if you have your friends with you."Cheers!" my team exclaimed.We are here at a Filipino restau with Mrs. Cedar. Libre ni prof. Luckily, we are able to perform well at nanalo kami sa research contest na sinalihan namin."Hindi ako makapaniwala na nanalo tayo!" Claire exclaimed."Me too. Pero deserve natin manalo, sis," Farrah said."I saw all your efforts team, and I know that you deserve to win," sambit ni Mrs. Cedar. "Kumain na tayo at magpakabusog!"Like a go signal, we nodded and smile in unison to Mrs. Cedar. W
When Zach entered the picture, everything in my life changed. We are happy in our two-year relationship, which is still going strong. It was truly magical and a roller coaster ride. We had disagreements at times, but we eventually came to terms. Just like what happened last week."Hey, baby. I'm really sorry. I -" I cut Zach's sentence before he could finish."What? Nalimutan mo ako?" sabi ko rito."No. It's just that Madison extended the meeting. Hindi ko rin namalayan ang oras at eight o'clock na pala," Zach explained. His face is full of sincerity. Halata rin sa boses nya ang guilty at pagod.Naiintindihan ko naman. It's already ten in the evening at heto kami sa sala namin at parehong nakatayo, trying to fix things. Pero ang pagkapikon at pride ko ay hindi ko yata kayang ibaba. Since Zach and I were together, I've been able to express and feel emotions that I didn't think I was capable of."I waited for
Nasira kaming apat sa isang iglap lamang. Lalo na si Eduardo at Lucelle. At kasalanan ko iyon."Lucelle, Lucelle, Lucelle," bigkas ko sa pangalan niya habang nagpagewang-gewang. May bote pa ako ng alak na wala ng laman pero bitbit ko pa rin.Gabing-gabi na at galing ako sa birthday ng isang kaklase. Nandoon din si Fely pero pinauwi ko na. Ngayon ay kahit ang pag-uwi ay ayaw ko. Alam kong lasing ako pero ang utak ko ay nagsusumigaw sa mahal kong si Lucelle.Naaninag ko ang bahay nila na madilim. Sa pagkakaalam ko ay siya lang mag-isa doon. Hindi ko alam kung anong sumanib sa akin pero pinasok ko siya sa kanila."Anton! Anong ginagawa mo?!" nahe-hestirikal na tanong nito at dali-daling bumangon mula sa pagkakahiga. Marahil ay nagising sa haplos ko sa kanyang braso."L-lucelle. Haha." Lasing na lasing ako at wala sa wisyo. Hindi ko na alam. Ang gusto ko lang ngayon ay si Lucelle."Umuwi ka na. Lasing ka, Anton!" Nata
Masaya ang pagkakaibigan naming tatlo nina Eduardo at Lucelle. Simula noong araw na nagpalipad sila ng saranggola ay nagkalapit din ang dalawa, kagaya ng pagiging malapit ko kay Eduardo.Kahit dalawang taong mas bata si Lucelle sa amin ay hindi ito hadlang. Pareho kami ng pinapasukang paaralan, sa University of Compostela. Freshman si Lucelle sa kursong Human Management. Ako at si Eduardo naman ay parehong Business Ad ang kinuha pero hindi magkaklase. Nagkikita kami sa paaralan araw-araw at kapag nagkataon ay sabay ding kumakain ng tanghalian."Anton!" tawag ni Lucelle sa akin pagkalabas ko ng classroom. Kahit ang pagsigaw ay parang hindi makabasag-pinggan.Nakatayo ito sa labas ng aming classroom at lumapit agad ako rito na may ngiti sa mga labi. Bagay talaga sa kanya ang uniform namin na kulay blue. "Mabuti at makakasabay ka sa aming kumain. Tatlong araw ka kasing hindi sumisipot tuwing tanghalian," sabi ko rito.Agad siyang napakamot sa kanyang tenga d
Anton's POVIlang taon na ang lumipas. Pero ang sakit at pangungulila ay ramdam ko pa rin. Kahit na mayroon akong kabiyak na nasa aking tabi palagi, hindi pa rin mababago nito na nawala sa akin ang babaeng pinakamamahal ko. Pati ang anak na tinuring ko ngunit hindi pala sa akin, ay nawala sa isang kisap-mata. Hindi ko alam kung anong klaseng parusa ito at ganito ang kinahinatnan ng aking buhay.Sa maliwanag na pasilyong ito, patungo sa taong gusto akong makausap na para bang bibitayin, gusto ko na lamang sumuko sa buhay. Mga matang nakatingin sa aming paglalakad. Mga negosyanteng may marangyang buhay. Mga matatas na tao na nakamit na ang pangarap. Kabilang ako sa kanila... noon. Pero mayroon ding mga empleyado na kumakayod para maitaguyod ang pamilya. Para maagapan ang kalam ng sikmura. Para makamit ang mga pangarap na nais abutin, at para pilit na lang na lumaban sa buhay. Sa kanila na ako napapabilang ngayon...Pinapasok ako sa isang pribadong opisina at
Camara's POVI'm still furious. One week has passed since the incident. Pagkatapos naming magkasagutan ni Madison ay agad naming dinala ni Zach si Matthew sa pinakamalapit na hospital.Sinimento ang kanang braso niya. Pinayuhan din kami ng doctor na huwag muna siyang papasok at baka masangga ito at mas maging komplekado ang lagay. Kaya ang resulta ay ilang araw siyang hindi nakapasok sa school."I want to go to school na, Mama," my baby said with his teary eyes.Nakaupo siya sa aking gilid. Dinala ko siya rito sa trabaho para hindi mainip sa bahay. Bumabalik ang galit ko kapag nagkakaganito si Matthew. Malungkot at matamlay. Pangatlong beses na niya itong sinabi na gusto na niyang pumasok.Sabi ni Nana Belinda ay bigla-bigla raw itong umiiyak na lang. Mabuti na lang at naaalo raw ito ni Lou at tumatahan naman. I'm thankful with Lou dahil hindi niya kami iniwang dalawa ng baby ko. Hindi s
"Sir Levine, these are the documents you requested."Ito ang naabutan ko sa harapan ng aking table, Zach with the genius-like guy. He's a trainee ayon na rin sa klase ng ID na meron ito.Agad kaming nilingon ni Zach at pagkatanggap niya ng mga documents na binigay ng lalaki. I can say that they are very well prepared for the meeting."Good morning, little boy," Zach said ng nakalapit at hinalikan sa pisngi ang baby ko."Good morning, Cara," bati rin niya sa akin at hinalikan ako sa pisngi na labis kong ikinagulat. My cheeks definitely flushed. Matthew, on the other hand, laughs."G-good morning," utal na bati ko rito. Kasi naman!"The meeting will start any moment from now. Come," he said."Pero si Matt..." pigil ko rito sa akma nitong pagpunta sa meeting room."Pwede siya sa loob."Wala na akong nagawa pa ng kargahin niya si Matthew at nagtuloy-tuloy sa paglalakad papasok sa meeting room.
Naalimpungatan ako sa boses ni Nana Belinda na talaga namang nagpagising sa akin. Anong oras na ba? Inaantok pa ako. It's already 2 in the midnight nang matapos kaming magchikahan ni Lou kagabi."Gumising na, Camara. PTA Meeting ngayon!" sigaw ni Nana sa may pintuan ng aking kwarto.Tama. PTA Meeting ngayon at kailangan ko- PTA Meeting ngayon! Napabalikwas ako nang bangon at tiningnan ang oras. 7:40 na. Lagot. Sinabi ko pa kay Zach na bawal ma-late tapos ako pala.Wala na akong sinayang na oras at pumasok na sa banyo. 1-2-3 ang ligo ko,bahala na. Wala namang aamoy sa akin doon. Pagkatapos kong maligo ay nagmadali rin akong mamili nga susuotin. Off shoulder royal blue dress. Hindi naman siya revealing dahil hanggang siko ang sleeves. Okay nato. Pretty pa rin. It goes well with my black 2-inch sandals. Mommy na mommy ang datingan ko ngayon, ah.Tumakbo kaagad ako pababa pagkatapos kong magbihis. It's already 8 na when I took a glance at my cellphone. I also
My morning was the same as it always was: one unpredictable person and one annoying woman who came in almost every day at the same time."Susunduin ko si Matt," sabi ni Zach pagkarating niya agad dito galing sa meeting.Hindi pa nawawala ang disappointment ko nang sabihin niya kahapon na hindi niya masusundo ang anak ko. Inuna kasi niya ang birthday celebration ni Madison. I don't have a say on that because we're not together but I can't help to feel jealous and hurt. I didn’t like the uncertainty of him."Baka may importante kang lakad today. Double check your schedule... Sir," habol na tawag ko sa kanya ng "Sir." Ayokong magtunog nagtatampo. Sana naman hindi.Tinitigan niya akong maigi na para bang naghihintay pa nang kasunod kung mga sasabihin."Susunduin ko siya," he said with finality and went inside his office.Hinayaan ko nalang si Zach at
Camara's POVAnother day to survive this thing called 'life.' I was surprised by Zach and Matthew's bonding yesterday. Nakita ko kung gaano kasaya si Zach na nakasama niya ang baby ko. When Zach told Matthew na siya ang papa nito, kita ko kung paano nagliwanag ang mukha ng anak ko. I know he wants to meet his biological father. After all, my child has a right. But, in my opinion, it is completely incorrect. It's too much to ask Zach to be the father of my child. I knew I had done a lot of damage to Zach. I don't want to cause him any more pain. Another disadvantage."I'll fetch Matt later," Zach said.He's standing in front of my table while I am arranging the papers he need to sign. Ang dami na nito, inuna kasi ang date, eh!"Huwag na,"sagot ko at binigyan lamang siya nang tipid na sulyap."Why? Pinagbabawalan mo na ba akong lapitan si Matthew?" tanong nito sa akin. Hindi ako makatingin sa kanya. Ano ba dapat kong irason? Magsisinung
Mabilis ang aking hakbang paakyat sa opisina ni Zach. It's almost eight in the morning,late na ako. Paano kasi, wala ang nanny ni Matthew kaya kinailangan ko siyang ihatid sa school. My baby is in preschool and he looks forward to going to school every day, ayaw mag-absent."You're late." Bungad ni Zach sa akin. He's standing in front of my desk, both hands on his hips. Nakakunot pa ang kilay at parang hindi maganda ang gising.Ikaw nga kahapon hindi na bumalik galing sa date mo."I'm sorry, Sir," I said, "I did some important things.""How critical is it for you to be late?" Wow.Ayokong makipagtalo. Nakakaubos ng laway umagang-umaga. Kahit hindi naman dapat ay magpapaliwanag na lang ako."My baby's nanny is away, so I sent him to school," I said stiffly. Tama yan, magulat ka!"How... how is he?" Zach asked.&nbs