LOGINShare
Chapter 2
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Five years later…
Zach`s POV
I’m still organizing documents in my office at 4:30 p.m. My day has been the polar opposite of my friend’s. Kung sila magliliwaliw after work, ako, work at bahay lang. My friend also told me to at least have a break. But no. I just don't like to have things hanging over my head.Most of them would find my routine tedious, and it is at times. It is, however, somewhat reassuring. I enjoy coming here to work. It’s just nice to know you’ll always have somewhere to go.
Habang inaayos ko ang table, bigla na lang pumasok ang napakagaling kong kaibigan. Si Tyson.“What are you doing here, Mr. Frechilla” tamad na tanong ko habang patuloy sa ginagawa. Kairita.“Ginoong Levine, ipa-paalala ko lang na birthday ng kaibigan natin. Baka dumiretso ka na naman ng uwi. Aba! Hindi pwede no” sagot nito. Ang lakas ng boses. Kairita talaga.Wala na akong nagawa at sumama sa kumag. Hinintay talaga ako nito sa opisina hanggang sa matapos ang trabaho ko. Kainis.
We arrive at Martin's after seven o'clock. It's a high-end bar owned by Ford's family, a close friend of mine, and the birthday boy.
As soon as we step inside, I can smell the alcohol. Of course, it has to be a classy type of alcohol.
Kahit masyadong marami ang tao, madali naming narating ang table kung nasaan si Ford at ang iba pa niyang bisita. Most of them are our acquaintance in the business world.
“Yow, birthday boy!” kaagad na sigaw ni Tyson. And again. Kairita.“Akala ko hindi mo na madudukot itong si Zach” Ford said while smirking at me“Tss. Pagbibigyan kita dahil birthday mo ngayon, Valencia” me, while raising my eyebrowAgad kaming umupo at nakipagkwentuhan sa iba pang mga bisita. For sure, this will be a long and tiring night.It’s 10 in the evening and many of the visitors are already drunk. Even Tyson, mas dumaldal pa ang loko.
“So birthday boy, I already knew na may nililigawan ka ngayon. How about you pareng Zach” malakas na tanong nito na may kasama pang paakbay.Fuck. I’m feeling dizzy because of his voice. Isama pa ang mabigat niyang braso. Agad ko itong tinabig at umayos ng upo.“Wala kang makukuha na sagot sa akin. Tsismoso mo talaga kahit lasing” tamad na sabi ko rito.“Share naman diyan, Zach. Ang damot mo. Baka naman meron ka nang anak ha” kunwari pa na nagulat sa sinabi nito at nag-tawanan silang dalawa ni Ford.Mga gago talaga.
But what Tyson said stopped me in my tracks. Anak? Baby? Camara, my first love, pops into my mind. What went wrong? I'm not sure. I'm overjoyed at the prospect of having a child with her. But supposedly...
Camara’s POV
It is always possible for things to get worse. That is what I believe following the unexpected events that occurred to me five years ago. Since then, I’ve thought that was a pretty good way to look at life. But lately I’m not sure because I don’t believe things can get any worse.
“Hindi ka makaintindi?! I have a problem with your hotel service. At least give me a refund or 30% of my payment?” sigaw sa akin ng mataray na babae with drawing na kilay.
Hindi nakakatuwa ang mukha niya.
"I apologize, Ma'am. We are unable to provide you with the desired 30% discount. Your issue is with your room. We can provide you with a complimentary meal or spa treatment,” I said politely.“Ganon lang?! Let me talk to your manager or owner!” galit na sigaw nito.Gosh. Ayaw kong mawalan nang trabaho dahil sa babaeng ito. Ayaw kong maapi. Pero kailangan ko nang trabaho para sa amin ni baby. Lintik talaga. Idiota!
“Ma’am…” naputol ang sasabihin ko nang biglang dumating si Ma’am Dahlia, my favorite manager. Note the sarcasm.
“Ma’am what can I do. Ano pong problema rito?” kunwaring mabait na tanong nito“Itong babaeng ito. Sinabi ko na sa kanya ang problema. Ayaw akong pagbigyan sa gusto. Again, I have a problem with your hotel service!” galit na naman na sigaw ni Ma’am.Nag-usap sila tungkol sa problema na parang wala ako roon.
Akala mo kung sinong mabait itong si Dahlia. She’s two years older than me at palagi akong pinag-iinitan. If I know, she’s just insecure with my talent and beauty.
Namalayan ko na lang na umalis si Ma’am with drawing kilay. Now, I have to face the final boss.“Palagi ka na lang nakikipag-away sa mga guest, Camara. Ayusin mo nga ang trabaho mo!” pakikipag-usap nito sa akin. Kulang na lang lamunin ako.
“Pasensya na, Ma’am Dahlia. Siya naman po talaga ang may problema. Kinausap ko pa rin ng maayos si Ma’am kahit sinigawan na ako” sagot ko rito habang nakatingin sa ibang direksyon.Ayaw ko siyang makita. Her face makes my blood boil. Mabait naman ako pero lumalabas ang sungay ko kapag pinapagalitan kahit wala naman akong ginawang masama.
“You never run out of reasons, Camara. Ipagpatuloy mo iyan hanggang sa mawala ang trabaho mo!” sigaw nito at umalis na rin. Tinakot pa ako.If only I could get out of this job. I'm sick of all the dramas. Hindi natatapos ang isang buwan hangga’t hindi ako inaaway ng mga guest.
Siguro hindi receptionist ang bagay sa akin, hotel owner I guess.
Kidding aside, I still can't believe I'm making a career on my own. Despite the fact that this is not my ideal job or life. I'm still grateful to have Matthew with me. He's all I have. Kung wala siya hindi ko alam kung makakabangon pa ako. Kung makakapag simula pa ba ako ulit. It’s been three years, yet, remembering the things that had happened in the past gives me pain I can’t contain.
“Camara, dadalhin na ba kita sa hospital o ano?” biglang sabi ni Lou na natatawa pa. Parang kabute.
Lou is my best friend and the owner of this hotel. Kaya siguro galit si Dahlia dahil alam niyang kaibigan ko ang may-ari nitong hotel. “Stop making fun of me, Louisiana” I said while pouting“Oh, nguso mo. Pa cute ka girl? Anyway, I miss you. Kumusta araw mo?” Hindi talaga ito pumapalya sa pangungumusta sa akin. “Ito, kapagod. Uuwi na ako maya-maya lang” sagot ko“Aba dapat lang. Twelve in the midnight na girl. Si baby Matthew mo” paalala nito.I know. I miss my Matthew already. Nag-usap pa kami ng kaunti ni Lou. Umaga siya pumupunta sa hotel at ngayon lang ginabi nang malamang hindi pa ako umuuwi. I so love this girl.I noticed a familiar structure in my peripheral vision while we were talking. It was so familiar that it made me stop in my tracks and feel my heart beat irregularly. I turn my head slowly in his direction. Zach, the man I desperately want to forget. My very first love.
Related chapters
The Unplanned Life Chapter 3
"Yogurt, orange juice, milk…" I said happily here at the grocery store. Why I`m happy? Ang lakas kasi ng stereo nila at gusto ko rin ang kanta. Days has passed since I last saw Zachary. Pinipilit ko siyang alisin sa isip ko kahit na mahirap. Ayoko nang masaktan at makasakit pa. Kaya hangga't maaari, iiwasan ko talaga siya. I’m busy roving my eyes around the meat section. Someone’s cart abruptly collided with mine. Tiningnan ko kung sino at halos gusto kong magsalita ng mga masasamang words. Tita Fely, my loving stepmom. Ano ba ito? Hinahabol yata ako ng mga tao sa nakaraan, ah! “Kay liit naman ng mundo at nagkita pa tayo?” she looks annoyed while saying those line. Hindi ako nakapag-salita at nakatitig lamang ako ay Tita. Bakas sa itsura nito na wala siyang problema sa buhay. Ang ganda ng aura. Iba! “Are you mute or deaf?” she asked
The Unplanned Life Chapter 4
Mabigat ang ulo ko pag-gising kinaumagahan. Nakatulugan ko na ang pag reminisce ng huling pag-uusap namin ni Zach. Today is Sunday and I’ve decided na ipasyal si Matthew. Aside sa gusto kong makipag bonding sa anak ko, gusto ko ring malimutan niya kahit papaano ang tungkol sa Daddy niya. “Mama, where are we going” tanong ng anak ko habang nagsusuklay ng buhok. “Kung saan ang gusto ng baby ko. Mamasyal tayo, just tell me where you want to go, baby” I replied while continuing to comb his hair. Ang cute, akala mo binata na kung makaayos sa sarili. When I look at my baby, he reminds me of Zach. But not entirely. It’s just that their eyes, skin, and lips are all the same color. Their lips are both thin and symmetrical. Hindi rin nagtagal ang pag-aayos namin. Matthew has expressed an interest in playing arcade or kiddie games. So, as an obedient
The Unplanned Life Chapter 5
Secrets start a chain reaction of lies that eventually come back to haunt you. You become so accustomed to lying that you begin to believe it. I realized that I could no longer keep my secrets. To myself, as well. Agad kong binawi ang tingin kay Zach at nilingon si Matthew para patahanin ito. “Baby, stop crying na. Mama is here, walang aaway sa iyo” malumanay na sabi ko rito at pinupunasan pa rin ang pisngi nito. He just nodded in response so I just hugged him while caressing his back. Ano naman kaya ang ginawa ng Zach na iyon at umiyak ang baby ko?! For sure, he just made a face to my baby. Noon pa man, ang hilig nitong magpa-iyak ng bata. Kahit inis ako sa ginawa ni Zach, nakakaramdam pa rin ako ng kaba ngayon. Galit na pinaghalong kaba. Nice tandem. Tatanda talaga ako ng maaga rito. Alam ko na iniisip na niya ngayon kung
The Unplanned Life Chapter 6
5 years ago... Camara's POV First kisses are said to be special... And they are intended for a specific individual. It is true... But I gave it away to someone... Somebody... "Camara, wake up!" "Camara!" I opened my eyes to see my lovely friend Irene's face. "What? Irene naman,natutulog yung tao eh," saad ko rito. Inaantok pa talaga ako. I want to sleep all day,kung pwede lang. "Eh sino ba ang hindi aantukin? You just stayed up late studying for our exam," she said directly to my face at ang lakas pa ng boses. Ang babaeng 'to talaga. "Minimize your voice,okay? Tsaka,nakinabang ka naman. Dapat nga ilibre mo ako imbis na pagalitan." I look at her while pouting.
The Unplanned Life Chapter 7.1
I'm in our house's Relaxation Room, tidying up and rearranging my books while waiting for Irene dahil meron daw siyang ibabalita sa akin. The debate competition took place two weeks ago. I already moved on pero naiirita ako kapag naaalala si engineering guy. "I'm heeeree," Irene exclaims, her face brighter than it has been in months. "Ano ang balita mo at sobrang saya mo ngayon?" "Ihanda mo ang sarili mo, sigurado ako na matutuwa ka rito,"she said "Ano nga?"I asked curiously "Diba galing ako sa school kasi may meeting. I heard from the teachers na nag-uusap. There`s a research contest next month." Ang daming sinabi. Pabitin ka po? "Oh tapos?" I asked Irene looked at me with a suspicious smile. Now, I think this is a bad news. Alam ko ito eh. Ganitong-ganito ang itsura niya kapag merong hindi magandang
The Unplanned Life Chapter 7.2
I always taught myself to be at my very best in everything I do. I always make sure I don’t fall short, or if ever I do, at least I did everything I can in any way possible. I always taught myself not to settle for enough but to always go beyond it. To always exceed the expectations on me.But today, I can say that doing your best is happier if you have your friends with you."Cheers!" my team exclaimed.We are here at a Filipino restau with Mrs. Cedar. Libre ni prof. Luckily, we are able to perform well at nanalo kami sa research contest na sinalihan namin."Hindi ako makapaniwala na nanalo tayo!" Claire exclaimed."Me too. Pero deserve natin manalo, sis," Farrah said."I saw all your efforts team, and I know that you deserve to win," sambit ni Mrs. Cedar. "Kumain na tayo at magpakabusog!"Like a go signal, we nodded and smile in unison to Mrs. Cedar. W
The Unplanned Life Chapter 8.1
When Zach entered the picture, everything in my life changed. We are happy in our two-year relationship, which is still going strong. It was truly magical and a roller coaster ride. We had disagreements at times, but we eventually came to terms. Just like what happened last week."Hey, baby. I'm really sorry. I -" I cut Zach's sentence before he could finish."What? Nalimutan mo ako?" sabi ko rito."No. It's just that Madison extended the meeting. Hindi ko rin namalayan ang oras at eight o'clock na pala," Zach explained. His face is full of sincerity. Halata rin sa boses nya ang guilty at pagod.Naiintindihan ko naman. It's already ten in the evening at heto kami sa sala namin at parehong nakatayo, trying to fix things. Pero ang pagkapikon at pride ko ay hindi ko yata kayang ibaba. Since Zach and I were together, I've been able to express and feel emotions that I didn't think I was capable of."I waited for
The Unplanned Life Chapter 8.2
I can't contain my emotions now. I felt like Madison is brainwashing me."Hindi totoo 'yan!" I shouted. I made a fist. I'm running out of patience here.I need to think rationally. May punto naman si Madison at hindi pwedeng sarili ko lang ang isipin ko. I'm also aware that I need to inform Zach about our child. Our baby. To my ears, it's like music."What's happening here?" biglang sabi ni Irene at lakad-takbo ang ginawa para makalapit sa akin.She obstructed my view and turned to face Madison."Huwag kang manggulo rito,Madison," she said."Hindi ako nanggugulo. I just gave an advice to your beloved friend," Madison answered calmly. Parang hindi niya inubos ang pasensya ko,ah."Mind your own business. May sarili ka namang buhay,iyan ang atupagin mo." Hinila na ako ni Irene palabas ng hospital. Hindi na niya ako binigyan pa ng pagkakataon na sumagot pa kay Madison.
Latest chapter
The Unplanned Life Chapter 19
Nasira kaming apat sa isang iglap lamang. Lalo na si Eduardo at Lucelle. At kasalanan ko iyon."Lucelle, Lucelle, Lucelle," bigkas ko sa pangalan niya habang nagpagewang-gewang. May bote pa ako ng alak na wala ng laman pero bitbit ko pa rin.Gabing-gabi na at galing ako sa birthday ng isang kaklase. Nandoon din si Fely pero pinauwi ko na. Ngayon ay kahit ang pag-uwi ay ayaw ko. Alam kong lasing ako pero ang utak ko ay nagsusumigaw sa mahal kong si Lucelle.Naaninag ko ang bahay nila na madilim. Sa pagkakaalam ko ay siya lang mag-isa doon. Hindi ko alam kung anong sumanib sa akin pero pinasok ko siya sa kanila."Anton! Anong ginagawa mo?!" nahe-hestirikal na tanong nito at dali-daling bumangon mula sa pagkakahiga. Marahil ay nagising sa haplos ko sa kanyang braso."L-lucelle. Haha." Lasing na lasing ako at wala sa wisyo. Hindi ko na alam. Ang gusto ko lang ngayon ay si Lucelle."Umuwi ka na. Lasing ka, Anton!" Nata
The Unplanned Life Chapter 18
Masaya ang pagkakaibigan naming tatlo nina Eduardo at Lucelle. Simula noong araw na nagpalipad sila ng saranggola ay nagkalapit din ang dalawa, kagaya ng pagiging malapit ko kay Eduardo.Kahit dalawang taong mas bata si Lucelle sa amin ay hindi ito hadlang. Pareho kami ng pinapasukang paaralan, sa University of Compostela. Freshman si Lucelle sa kursong Human Management. Ako at si Eduardo naman ay parehong Business Ad ang kinuha pero hindi magkaklase. Nagkikita kami sa paaralan araw-araw at kapag nagkataon ay sabay ding kumakain ng tanghalian."Anton!" tawag ni Lucelle sa akin pagkalabas ko ng classroom. Kahit ang pagsigaw ay parang hindi makabasag-pinggan.Nakatayo ito sa labas ng aming classroom at lumapit agad ako rito na may ngiti sa mga labi. Bagay talaga sa kanya ang uniform namin na kulay blue. "Mabuti at makakasabay ka sa aming kumain. Tatlong araw ka kasing hindi sumisipot tuwing tanghalian," sabi ko rito.Agad siyang napakamot sa kanyang tenga d
The Unplanned Life Chapter 17
Anton's POVIlang taon na ang lumipas. Pero ang sakit at pangungulila ay ramdam ko pa rin. Kahit na mayroon akong kabiyak na nasa aking tabi palagi, hindi pa rin mababago nito na nawala sa akin ang babaeng pinakamamahal ko. Pati ang anak na tinuring ko ngunit hindi pala sa akin, ay nawala sa isang kisap-mata. Hindi ko alam kung anong klaseng parusa ito at ganito ang kinahinatnan ng aking buhay.Sa maliwanag na pasilyong ito, patungo sa taong gusto akong makausap na para bang bibitayin, gusto ko na lamang sumuko sa buhay. Mga matang nakatingin sa aming paglalakad. Mga negosyanteng may marangyang buhay. Mga matatas na tao na nakamit na ang pangarap. Kabilang ako sa kanila... noon. Pero mayroon ding mga empleyado na kumakayod para maitaguyod ang pamilya. Para maagapan ang kalam ng sikmura. Para makamit ang mga pangarap na nais abutin, at para pilit na lang na lumaban sa buhay. Sa kanila na ako napapabilang ngayon...Pinapasok ako sa isang pribadong opisina at
The Unplanned Life Chapter 16
Camara's POVI'm still furious. One week has passed since the incident. Pagkatapos naming magkasagutan ni Madison ay agad naming dinala ni Zach si Matthew sa pinakamalapit na hospital.Sinimento ang kanang braso niya. Pinayuhan din kami ng doctor na huwag muna siyang papasok at baka masangga ito at mas maging komplekado ang lagay. Kaya ang resulta ay ilang araw siyang hindi nakapasok sa school."I want to go to school na, Mama," my baby said with his teary eyes.Nakaupo siya sa aking gilid. Dinala ko siya rito sa trabaho para hindi mainip sa bahay. Bumabalik ang galit ko kapag nagkakaganito si Matthew. Malungkot at matamlay. Pangatlong beses na niya itong sinabi na gusto na niyang pumasok.Sabi ni Nana Belinda ay bigla-bigla raw itong umiiyak na lang. Mabuti na lang at naaalo raw ito ni Lou at tumatahan naman. I'm thankful with Lou dahil hindi niya kami iniwang dalawa ng baby ko. Hindi s
The Unplanned Life Chapter 15
"Sir Levine, these are the documents you requested."Ito ang naabutan ko sa harapan ng aking table, Zach with the genius-like guy. He's a trainee ayon na rin sa klase ng ID na meron ito.Agad kaming nilingon ni Zach at pagkatanggap niya ng mga documents na binigay ng lalaki. I can say that they are very well prepared for the meeting."Good morning, little boy," Zach said ng nakalapit at hinalikan sa pisngi ang baby ko."Good morning, Cara," bati rin niya sa akin at hinalikan ako sa pisngi na labis kong ikinagulat. My cheeks definitely flushed. Matthew, on the other hand, laughs."G-good morning," utal na bati ko rito. Kasi naman!"The meeting will start any moment from now. Come," he said."Pero si Matt..." pigil ko rito sa akma nitong pagpunta sa meeting room."Pwede siya sa loob."Wala na akong nagawa pa ng kargahin niya si Matthew at nagtuloy-tuloy sa paglalakad papasok sa meeting room.
The Unplanned Life Chapter 14
Naalimpungatan ako sa boses ni Nana Belinda na talaga namang nagpagising sa akin. Anong oras na ba? Inaantok pa ako. It's already 2 in the midnight nang matapos kaming magchikahan ni Lou kagabi."Gumising na, Camara. PTA Meeting ngayon!" sigaw ni Nana sa may pintuan ng aking kwarto.Tama. PTA Meeting ngayon at kailangan ko- PTA Meeting ngayon! Napabalikwas ako nang bangon at tiningnan ang oras. 7:40 na. Lagot. Sinabi ko pa kay Zach na bawal ma-late tapos ako pala.Wala na akong sinayang na oras at pumasok na sa banyo. 1-2-3 ang ligo ko,bahala na. Wala namang aamoy sa akin doon. Pagkatapos kong maligo ay nagmadali rin akong mamili nga susuotin. Off shoulder royal blue dress. Hindi naman siya revealing dahil hanggang siko ang sleeves. Okay nato. Pretty pa rin. It goes well with my black 2-inch sandals. Mommy na mommy ang datingan ko ngayon, ah.Tumakbo kaagad ako pababa pagkatapos kong magbihis. It's already 8 na when I took a glance at my cellphone. I also
The Unplanned Life Chapter 13
My morning was the same as it always was: one unpredictable person and one annoying woman who came in almost every day at the same time."Susunduin ko si Matt," sabi ni Zach pagkarating niya agad dito galing sa meeting.Hindi pa nawawala ang disappointment ko nang sabihin niya kahapon na hindi niya masusundo ang anak ko. Inuna kasi niya ang birthday celebration ni Madison. I don't have a say on that because we're not together but I can't help to feel jealous and hurt. I didn’t like the uncertainty of him."Baka may importante kang lakad today. Double check your schedule... Sir," habol na tawag ko sa kanya ng "Sir." Ayokong magtunog nagtatampo. Sana naman hindi.Tinitigan niya akong maigi na para bang naghihintay pa nang kasunod kung mga sasabihin."Susunduin ko siya," he said with finality and went inside his office.Hinayaan ko nalang si Zach at
The Unplanned Life Chapter 12
Camara's POVAnother day to survive this thing called 'life.' I was surprised by Zach and Matthew's bonding yesterday. Nakita ko kung gaano kasaya si Zach na nakasama niya ang baby ko. When Zach told Matthew na siya ang papa nito, kita ko kung paano nagliwanag ang mukha ng anak ko. I know he wants to meet his biological father. After all, my child has a right. But, in my opinion, it is completely incorrect. It's too much to ask Zach to be the father of my child. I knew I had done a lot of damage to Zach. I don't want to cause him any more pain. Another disadvantage."I'll fetch Matt later," Zach said.He's standing in front of my table while I am arranging the papers he need to sign. Ang dami na nito, inuna kasi ang date, eh!"Huwag na,"sagot ko at binigyan lamang siya nang tipid na sulyap."Why? Pinagbabawalan mo na ba akong lapitan si Matthew?" tanong nito sa akin. Hindi ako makatingin sa kanya. Ano ba dapat kong irason? Magsisinung
The Unplanned Life Chapter 11
Mabilis ang aking hakbang paakyat sa opisina ni Zach. It's almost eight in the morning,late na ako. Paano kasi, wala ang nanny ni Matthew kaya kinailangan ko siyang ihatid sa school. My baby is in preschool and he looks forward to going to school every day, ayaw mag-absent."You're late." Bungad ni Zach sa akin. He's standing in front of my desk, both hands on his hips. Nakakunot pa ang kilay at parang hindi maganda ang gising.Ikaw nga kahapon hindi na bumalik galing sa date mo."I'm sorry, Sir," I said, "I did some important things.""How critical is it for you to be late?" Wow.Ayokong makipagtalo. Nakakaubos ng laway umagang-umaga. Kahit hindi naman dapat ay magpapaliwanag na lang ako."My baby's nanny is away, so I sent him to school," I said stiffly. Tama yan, magulat ka!"How... how is he?" Zach asked.&nbs
