Kabanata 5

Nagtatatalon ang mga ngipin ni Isabella. Habang nagpupumiglas ang ngipin niya ay lalo siyang nanginginig.

Frustration na sabi ni Elijah, "Nangako na ako sa kanya! Paano ko ipapaliwanag sa kanya?"

Bumagsak ang boses ni Nicklaus sa ulo ni Isabella, "Sabihin mo lang na hindi kita ibibigay."

Napaisip naman ang lalaki sa labas. Kung si Sheen ay hindi maliligtas pagkatapos uminom ng gamot, makakasama pa kaya niya si Isabella?

Hindi niya ito mailigtas, ngunit hindi siya maaaring maging 'kasabwat'.

Paatras na ang mga yabag at hindi nagtagal ay umatras sa labas ng silid.

Mahinahong humakbang si Clark, "Mr. Laurel, magkita na lang tayo sa susunod na araw."

Hindi inaasahan ni Isabella na aalis si Elijah ng ganito. Nang magambala siya at umatras, tumama ang kanyang mga paa sa gilid ng bathtub at nahulog siya sa tubig.

Binasa ng umaapaw na tubig ang pantalon ni Nicklaus, at sa isang iglap ay lumabas siya sa tubig, "I'm sorry."

Medyo namumula ang mga mata ni Isabella. Hinubad ni Nicklaus ang kanyang basang pantalon at pumasok sa bathtub. Napakainit ng tubig, na parang dinadala pa rin nito ang temperatura ng katawan ni Isabella.

Mabilis siyang gumulong palabas, "Young Master, pwede mo na ba akong bigyan ng gamot ngayon? Kahit isang box lang ay okay na."

Si Isabella ay hindi na umasa sa sinuman at maaari na lamang umasa sa kanyang sarili.

"Binigyan ko si Elijah ng pagkakataon, at nakita mo."

Tinakpan ni Isabella ang sakit sa kanyang puso, "Pakiusap bigyan mo rin ako ng pagkakataon. Kung ililigtas mo ang aking kapatid, ako ay magpapasalamat sa iyo sa natitirang bahagi ng aking buhay."

Tumingin si Nicklaus sa kanya sa gilid, "Kung hindi gumagana ang mahirap na paraan, bakit hindi mo subukan ang malambot na paraan sa akin?"

Sa pagtingin sa nakakaawang tingin na ito, napa-pout si Nicklaus sa baba ni Isabella gamit ang isang kamay at hinila siya.

Pinunasan niya ang kanyang bibig gamit ang kanyang mga daliri, "Sa tingin ko gusto mo ang mahirap na paraan, hindi ba?"

Nakita ni Isabella ang kulay sa kanyang mga mata, at itinulak niya ang kamay ni Nicklaus.

Pumikit siya at sumandal sa bathtub, "Ang salitang 'rejection' ay nakakatuwang laruin minsan o dalawang beses, pero nakakatamad gawin ulit o dalawang beses."

Kung naramdaman ni Nicklaus na boring ang babaeng ito, pati na ang pang-aasar sa kanya, maiinis pa rin siyang makita siya.

Si Isabella ay tumingkayad sa lupa at ginawa ang huling kompromiso.

"Gamitin ko ang mga kamay ko, okay lang ba?"

Natuwa si Nicklaus dito, bakit hindi niya sinabing gamitin ang bibig niya?

"Yung mga litrato, kung gusto mong ipadala, nandito lang ako palagi para sayo."

Si Isabella ay walang masyadong pag-asa, "Huwag kang mag-alala, bibigyan mo man ako ng gamot o hindi, hindi ko ipapadala ang mga larawan."

Kahit na mabigo ang deal, hindi niya kayang hukayin ang sarili niyang libingan.

Maging ang Pamilya Montefalco o ang Pamilya Mercandejas, ang nakakasakit sa alinman sa kanila ay nililigawan ng kamatayan.

Nakita ni Nicklaus na naka-squat siya doon na hindi kumikibo, "Hindi ka pa rin ba aalis?"

Inalis niya ang kanyang interes, at walang bakas ng pagnanasa sa kanyang mukha. Malamig ang kanyang mga kilay, at ang kanyang buong pagkatao ay mahirap lapitan.

Ang indulhensiya o pag-iwas ay hindi nakasalalay sa panunukso ng sinuman. Siya mismo ay isang dalubhasa sa pagkontrol sa sitwasyon.

Tumayo si Isabella at lumabas, at bumaba. Nang makita siyang parang nalunod na manok, mabait na pinaalalahanan siya ni Clark.

"Naghihintay ang sasakyan ni Elijah sa labas, at hindi pa siya umaalis."

She hugged her arms tightly, sobrang lamig, "Pwede ba akong dito muna ako kahit saglit?"

Si Clark ay medyo napahiya, "Gustong malinis ng aking young master..."

Tinignan ni Isabella ang dinaanan nito. Bumaba siya, at ang bahay ay puno ng mantsa ng tubig. Nag-sorry si Isabella, "Kung gayon, doon na lang ako uupo sa may Garden, okay?" Isabella

Humakbang ito palabas ng bahay upang maupo, at inabot sa kanya ni Clark ang isang damit. Halos ma-freeze siya.

"Salamat."

Si Isabella ay may magandang mukha. Nang tumingala siya, nakita niya si Clark na nakatingin sa kanya. Kinuyom niya ang kumot sa kanyang mga kamay, nagngangalit ang kanyang mga ngipin. Pansamantalang nagtanong si Isabella, "Mayroon ka bang ibang... kailangan?"

Diretso ang sagot ni Clark, "Wala naman."

Bumalik ito sa bahay. Umupo sa may garden si Isabella nang mahabang panahon. Akmang tatayo na siya at aalis, nakita niya si Clark na papalabas. Naglakad ito palapit sa kanya at may inabot sa kanya.

Nakita ni Isabella na ito ay isang kahon ng gamot. Natigilan siya noong una, at pagkatapos ay hinawakan ito sa kanyang kamay.

"Para sa akin?"

Puno ng hindi makapaniwala ang mga mata niya.

"Sabi ng young master ko, bibigyan kita ng isang box para subukan."

Biglang naging masigla ang mukha ni Isabella, at hinawakan niya ng mahigpit ang kahon ng gamot, "Salamat."

Nanginginig siyang naglakad palabas. Tumingin si Clark sa kanyang likuran, umiling at pumasok sa bahay.

Bumaba si Nicklaus mula sa itaas, "Wala na ba siya?"

"Oo," medyo naguluhan si Clark, "Aking young master, bakit ka pumayag? Bakit mo siya binigyan?"

Ito ba ay isang awa? Parang hindi naman.

Kinusot ni Nicklaus ang kanyang mga mata at sinabing, "Kung hindi mo siya bibigyan ng kaunting tamis, paano niya malalaman na gumagana ang gamot na ito?"

Kung hindi niya alam kung gaano kahusay ang gamot na ito, paano siya magiging handa na isuko ang lahat para dito?

Umuwi si Isabella at nakita niya ang kanyang kapatid na nakasandal sa pinto pagkapasok niya sa silid.

"Sheen, bumalik na ako."

Napabuntong-hininga si Sheen ng ilang beses bago siya nagsalita, "Ate, bumalik ka ng maaga sa susunod, natatakot ako."

Inilabas ni Isabella ang kahon ng gamot, kumuha ng dalawang tableta at iniabot sa kanyang bibig, "Ito ang bagong gamot na binili ko, napakapakinabangan daw nito, inumin mo kaagad."

Si Sheen ay palaging masunurin, at masunurin itong nilunok ng tubig.

"Hindi magandang ideya na umupo ng ganito palagi, humiga saglit sa kama."

Inayos ni Isabella ang kama. Gabi na, nakahiga ang magkapatid sa iisang kama. Isabella ay pagod na pagod sa pagiging abala sa balita sa mga araw na ito kaya nakatulog siya.

Kinaumagahan, pagkagising niya, palagi niyang nararamdaman na may mali. Napatingin siya sa kanyang gilid at nakita si Sheen na nakapikit, hindi gumagalaw.

Iniunat ni Isabella ang kanyang kamay at suminghot ng hininga, ngunit tila walang hininga.

Halos umiyak siya at niyugyog ang mga balikat ni Sheen, "En En--"

Biglang iminulat ni Sheen ang kanyang mga mata, "Ate, anong problema?"

Biglang bumagsak ang puso niya at masakit pa rin ang ilong niya. Tanong ni Isabella na may kaunting hikbi, "Nakatulog ka ba kagabi? Paano ka natulog?"

"Ate, ang sarap talaga ng bagong gamot na iyan," hindi inaasahan ni Sheen na makakatulog siya ng mahimbing, "Ligtas na ba ako at hindi na kailangang mamatay?"

Si Isabella ay natigilan saglit, pagkatapos ay hinawakan ang kanyang mukha.

"Ang aking En'En ay mabubuhay hanggang isang daang taong gulang."

Naglaan ng oras si Isabella upang tingnan ang kahon ng gamot. Sapat lang ang sampung araw sa isang kahon.

Kinabukasan, nang pauwi siya mula sa trabaho, nakita ni Isabella ang kotse ni Elijah sa pintuan ng kumpanya.

Medyo madilim ang mukha niya, at gusto niyang magpanggap na hindi niya ito nakita.

"Bella."

Itinulak ni Elijah ang pinto ng kotse at mabilis na humarang sa daan, "Sabay tayong maghapunan."

"Hindi, busy ako."

Hindi nakita ni Elijah na siya ay mali, at pilit na hinawakan ang kanyang pulso, "Alam kong nag-aalala ka sa mga gawain ng iyong kapatid, ngunit kailangan mong pangalagaan ang iyong kalusugan."

Sinulyapan ni Isabella ang profile ni Elijah at inisip sa sarili na okay lang. Ang ilang mga bagay ay dapat gawing malinaw.

Habang nasa daan, walang tigil ang bibig ni Elijah, "Dahil sa sakit ni En'En, malapit nang mabali ang mga paa ko."

"Pero walang puso talaga ang apelyidong Mercandejas. Tignan mo ang bibig ko, sira."

Sabi ni Elijah habang papalapit siya sa mukha ni Isabella at gusto siyang halikan.

She turned her face away indifferently, "Talaga? Hinanap mo ba talaga siya?"

"Anong ibig mong sabihin..." lumubog ang mukha ni Elijah, "Do you doubt me?"

"Elijah," medyo nanunuya ang ngiti ni Isabella, "Hindi worth it na masaktan si Nicklaus para sa akin?"

Pinihit ni Elijah ang manibela, at ang kotse ay pumunta sa kabilang direksyon ng orihinal na ruta. Inapakan niya ang accelerator hanggang sa huminto ang sasakyan sa harap ng isang courtyard house.

Kinaladkad ni Elijah si Isabella palabas ng kotse, at halos hindi na niya mahabol ang takbo nito, "Hayaan mo, saan mo ako dadalhin?"

Nakakatakot na madilim ang mukha ni Elijah. Naglakad ang dalawa sa bakuran at nakarating sa isang bahay. Itinulak ng lalaki ang pinto gamit ang isang kamay, at si Isabella ay itinulak papasok bago pa siya makapag-react.

Sumuray-suray siya ng ilang hakbang at nabangga ang isang lalaking nakaupo doon. Nang makitang malapit na siyang mahulog, hinawakan ni Nicklaus ang kanyang kamay.

    Bahagyang nanlamig ang kanyang mga daliri, at kinurot niya ang palad ni Isabella

    "Tumayo ka, huwag mong basta-basta itapon ang iyong sarili sa isang lalaki."