Kabanata 7

Hindi niya kailangang magkaroon ng isang Isabella. Bukod dito, palagi siyang pinipigilan kapag gusto niyang maglaro ng ilang beses, at si Nicklaus ay nagsisimula nang maiinip.

Uminom si Sheen ng gamot sa loob ng ilang araw na sunud-sunod, at ang kanyang espiritu ay bumuti nang bumuti. Nagawa pa niyang bumaba para mamasyal.

Sa ikasampung araw, walang laman ang kahon ng gamot. Matapos hikayatin si Sheen na matulog, lumabas ng pinto si Isabella.

Hindi niya alam kung ano ang sasabihin kapag pumunta siya sa Villa Esmeralda, ngunit mas gusto niyang lumuhod doon kaysa maghintay sa bahay para magkasakit ang kanyang kapatid.

Walang elevator sa komunidad, kaya bumaba siya sa isang hagdan si Isabella.

Umakyat ang isang lalaki at nilagpasan siya. Nakita ni Isabella na ang lalaki ay may hawak na balde sa kanyang kamay, na mukhang napakabigat.

Hindi niya ito sineryoso. Nang makarating siya sa unang palapag, nakarinig siya ng marahas na katok sa pinto sa itaas.

Biglang huminto si Xu Yanqing, at isang matinding pagkabalisa ang bumalot sa kanyang puso.

She ran upstairs like crazy, "En En, huwag... huwag mong buksan ang pinto."

Ngunit ito ay isang hakbang pa rin huli na. Narinig ni Isabella ang sigaw ni Sheen at sabay-sabay siyang gumawa ng dalawang hakbang upang umakyat sa hagdan.

Isang palanggana ng malakas at masangsang na dugo ang ibinuhos sa katawan ni Sheen. Halos gumapang si Isabella sa pintuan ng kanyang bahay.

Itinuro ng lalaki si Sheen at mabangis na nagmura, "Ito ang utang ng dugo ng iyong ama. Kung hindi siya magpapakita balang araw, hindi ka magkakaroon ng magandang buhay."

Pinihit ni Isabella ang braso ng lalaki, at ang bibig at ilong ni Sheen ay puno ng nakakadiri na malansang amoy.

"Dugo ng aso ngayon, baka bukas!"

Biglang huminto sa paggalaw si Isabella, at sumigaw si Sheen sa bahay, "Whity... Whity!"

Ang asong pinalaki niya ay wala sa bahay kaninang hapon. Akala niya lumabas lang ito ng bahay at naglalaro sa labas.

Si Sheen ay sumigaw ng pangalan ni Whity na parang baliw, at lumunok siya ng isang subo ng dugo sa kanyang lalamunan. Dinikit niya ang palad niya sa dibdib niya at mariin niyang ikinuyom ang limang daliri.

Sinamantala ng lalaki ang pagkakataon para itulak si Isabella palayo, "Ito ang kabayaran mo."

Nagmamadaling pumasok si Isabella sa silid, at sa paglubog ng braso, sinalo niya ang nahuhulog na katawan ni Sheen.

"Ate..."

"Huwag kang matakot, En En, nandito na si ate."

Napabuntong-hininga si Sheen, "Masakit."

"Ate, sobrang sakit ng puso ko, ayoko pang mamatay..."

Sa sobrang sakit ay nagdilim ang lahat sa kanyang mga mata.

Nakatakas na ang lalaki. Pagkatapos tumawag ng ambulansya si Isabella, binuhat niya si Sheen pababa.

Pawis na pawis siya. Malakas ang ulan sa labas, kaya lang niyakap niya ng mahigpit ang kapatid at maghintay sa pintuan.

Ngunit nang tuluyang makapasok sa ospital, mas nakakagimbal ang sinabi ng doktor.

"Hindi maililigtas, walang operasyon."

"Anong ibig mong sabihin hindi na ito maliligtas, coma ngayon ang kapatid ko."

"Hindi, doktor..." Tiningnan ni Isabella ang kanyang kapatid na nakahiga doon mag-isa, hinabol niya ito at sinubukang pigilan, ngunit naiinip siyang itinulak ng doktor palayo.

Ang emergency room ay puno ng mga taong naghihintay ng buhay. At ang kanyang kapatid na babae, maaari lamang maghintay na mamatay dito.

Matapos isugod sa ospital ang ina ni Isabella, lumuhod siya sa tabi ng kama sa mapagpakumbaba na paraan at walang anumang kakayahan. "Pakiusap, iligtas mo ang aking anak..."

Dumating at umalis ang mga tao, ngunit walang huminto.

Mahigpit na hinawakan ni Isabella ang kamay ni Sheen. Hindi kumikibo ang nasa higaan, at mahina ang paghinga niya na tila patay na.

"Ma, ikaw na bahala kay En En, gagawa ako ng paraan."

"Ano ang magagawa mo..."

Sumuray-suray si Isabella sa corridor. Ang tanging tao na naiisip niya ay si Elijah. Matapos makonekta ang tawag, isang sarkastikong boses ng lalaki ang nanggaling sa kabilang dulo, "What do you want from me?"

"Elijah, iligtas mo ang kapatid ko. Ipinadala siya sa ospital, ngunit hindi siya ginagamot ng doktor..."

"Ano? Saang ospital? Pupunta ako agad!"

Ibinigay nito kay Elijah ang address. She waited for him like a life-saving straw, but after a long time, hindi pa rin siya nagpapakita.

Nang tumawag muli si Isabella, naka-off ang telepono. Hindi na siya nagdalawang isip at sumugod sa buhos ng ulan.

Hindi siya makapasok sa Villa Esmeralda. Isang mabigat na pinto ang humarang sa kanya sa labas. Dalawang mabangis na Doberman Dog na may hubad na ngipin ay itinali sa napakagandang inukit na mga haligi ng jade.

Nakadikit sa katawan niya ang manipis na damit. Ang mga tao ay mas kasuklam-suklam kaysa sa mga aso. Malamang ay ganito siya.

May tunog ng preno ng sasakyan sa likuran niya. Ang nakabukas na itim na payong ay parang kurtina na tumatakip sa kanyang ulo. Isang pares ng payat at tuwid na paa ang lumabas sa sasakyan at mabilis na naglakad patungo sa ulan na dala ng hangin.

Huminto si Nicklaus sa tabi ni Isabella, at bumagsak ang malakas na ulan sa gilid ng payong, at ang mga patak ng ulan ay bumagsak sa kanyang leeg.

"Young Master!"

Umabante ng ilang hakbang ang lalaki at humakbang sa mahabang hakbang. Ang orihinal na mabangis na Doberman Dog ay masunurin na nahiga nang makita siya.

Humabol si Isabella at hinawakan ang manggas ng lalaki. "Tulungan mo ako."

"Tulungan kita ano? Naku, tapos na 'tong gamot ko."

"Hindi, ang kapatid ko ay may sakit at ngayon ay nakaratay sa ospital at walang gustong magpagamot sa kanya."

Nakatayo si Nicklaus sa ilalim ng ambi, malamig ang kanyang mukha, "Hindi ba ang ospital ay lugar para iligtas ang namamatay at nasugatan? Bakit ayaw siyang gamutin?"

Sa sobrang pagkabalisa ni Isabella ay naging paos ang kanyang boses, "Pagkatapos na ma-admit sa ospital ang aking kapatid na babae, hindi man lang niya nakuha ang pinakapangunahing rescue. Alam kong may nasaktan ang aming pamilya, at may pumipilit sa kanya na huwag siyang gamutin. . wala akong choice..."

Itinaas ni Isabella ang kanyang ulo, at ang ulan ay tumama sa kanyang mukha nang masakit, "Young Master..."

"Mahalaga ang pagliligtas sa mga tao," utos ni Nicklaus kay Clark sa tabi niya, "Pumunta ka at harapin ito."

"Oo."

Itataas na sana ni Isabella ang kanyang paa nang marinig niyang sinabi ni Nicklaus, "Gusto mo bang sumunod?"

"Nag-aalala ako sa ospital."

Binuksan ni Nicklaus ang pinto, "Miss Isabella, pumunta ka na sa ospital."

Sa oras na ito, napahiya si Isabella kaya hindi niya matiis na panoorin, "Pupunta ako kapag nagising ang kapatid ko."

Pumasok si Nicklaus sa bahay at tumayo sa pintuan. Naputol ang pagbagsak ng liwanag ng lalaki. "Sino ang may kaya? Kaya niyang ipapanood sa ospital ang isang tao na mamatay nang hindi siya nailigtas."

Bumuntong-hininga siya, "Tapos kung makialam ako ng ganito, hindi ba ako hihingi ng gulo?"

Naunawaan ni Isabella ang kahulugan ng mga salitang ito. Kahit gaano siya kabalisa, wala itong silbi.

Sinundan niya si Nicklaus sa itaas. May amoy pa rin ng dugo sa katawan niya, at matagal itong nahugasan. Si Isabella ay nakasuot ng maluwag na bathrobe, at isang pares ng payat na binti ang nakalantad habang siya ay naglalakad. Ito ay napakaputi kaya naisip ng mga tao ang pakiramdam na nakapulupot ito sa baywang.

"Gusto kong tawagan ang aking ina."

Si Nicklaus ay humakbang pasulong, ang kanyang buhok ay halos tuyo pa rin, "Hindi na kailangang dumaan sa napakaraming problema."

Pinindot niya ang video, at hindi nagtagal ay lumabas ang boses ni Clark sa kabilang dulo, "Young Master, inayos ko na ito."

"Nag-aalala si Miss Isabella, gusto niya itong makita ng personal."

Nakita ni Isabella si Clark na itinutok ang camera kay Sheen, at itinulak siya ng mga medical staff sa emergency room.

Inihagis ni Nicklaus ang telepono sa kama, pagkatapos ay inakbayan siya nito at dinala siya sa malaking kama.

"Young Master, babantayan ko ito sa buong oras, huwag kang mag-alala." Sabi ni Clark, naghihintay kay Nicklaus na ibaba ang video.

Ngunit inilapit niya ang telepono at inilagay ito sa ibabaw ng ulo ni Isabella, "Huwag ibababa ang tawag, para masiguro si Isabella, maaari kang mag-live broadcast sa buong oras."

Magsasalita na sana si Isabella, ngunit ang kanyang bibig ay tinakpan niya, at ang matagal na halik ng lalaki ay mabilis na pumulupot sa kanyang earlobe. Kukunin na sana ni Isabella ang telepono, ngunit hinawakan ni Nicklaus ang kanyang kamay.

"Sa tingin mo ba ito ay kapana-panabik?"