Kinabukasan.
Habang tahimik na kumakain ng agahan si Sunny nang may inabot sa kanyang isang palanggana ng tubig. Nag-tatakha niyang tinignan kung saan nanggaling 'yon. Hindi niya maintindihan kung para saan ito. Pinanood siya ni Evelyn na may halong panunuya. "Ang mga galing sa maliliit na pamilya, talagang iba kung umasal. Kahit simpleng bagay, hindi alam. Ni wala bang TV sa inyo? Kung meron man, nanonood ka ba?" Kumunot ang kaniyang noo, ano na naman bang palabas ang gustong mangyari ni Mrs. Morris? Sa ilalim ng panlalait ni Evelyn, mahigpit na pinigil ni Sunny ang sarili. "Mawalang galang na po, Mrs. Morris. Ano po ba ang maitutulong ko?" "Anong maitutulong mo? Ang daming gawaing bahay dito, bakit kaysa humilata at kumain lamang sa isang buong araw ay hindi ka tumulong sa mga kasambahay? Hindi ka ba nahihiya? Ikaw lang ang walang ginagawa rito.""Nasaan si Rowan?" malalim ang boses ni Mr. Morris habang galit na sinisiyasat ang housekeeper. Ang linya sa noo niya ay lalong humaba, senyales ng matagal na pagtitimpi na sa wakas ay sumabog. "Sir, hindi po makontak ang second young master," sagot ng housekeeper, halata ang kaba sa boses. "Pasaway talaga!" Galit niyang ibinagsak ang hawak na dyaryo sa mesa. Nagkalat ang mga papel, pero hindi niya ito inintindi. Naglakad siya papunta sa bintana, ang mga kamay nakasapo sa baywang. Sa labas, makikita ang malawak nilang hardin, pero kahit gaano kaganda ang tanawin, hindi iyon sapat para pakalmahin siya. Ang saglit na katahimikan ay naputol nang may humintong itim na mamahaling kotse sa driveway. Bumukas ang pinto, at bumaba ang isang lalaking matikas ang tindig, malalim ang mga mata, at seryoso ang ekspresyon. Isinara niya ang pinto ng kotse gamit ang kaunting puwersa, na tila nagpapahiwatig ng pinipigilang galit. Ang kanyang sapatos ay halos hindi marinig habang tinatahak ang land
Pagkatapos magpalit ng damit, nagsuot si Sunny ng simpleng summer dress. Ipinilig niya ang ulo at inayos ang tali ng buhok Sa gitna ng mga emosyon niya sa bahay na iyon, napaisip siya kung paano niya haharapin ang susunod na usapan nila ni Rowan. Alam niyang hindi ito magiging madali, pero wala siyang balak umatras. Lumabas siya ng kwarto bitbit ang isang basket ng bulaklak. Sa gilid ng sala, may altar na may larawan ng kanyang yumaong biyenan. Napansin niyang naubos na ang mga bulaklak sa vase, kaya agad siyang kumuha ng sariwa mula sa basket at maingat na inayos ito. Habang sinisindihan ang kandila, napahinto siya sandali, nanalangin nang tahimik para sa kaluluwa ng kanyang biyenan. "Hindi po man kita nakilala ay sana'y masaya kayo kung nasaan man kayo naroroon. Bigyan niyo po ako ng lakas para harapin ang bawat problemang nakahain sa akin," bulong niya habang nakatingin sa larawan. Pagbalik niya sa loob ng bahay, nakita niya si Rowan na nakatayo malapit sa bintana, hawak ang c
Habang abala si Rowan Morris sa pag-aasikaso ng mga papeles sa kanyang opisina, biglang tumunog ang kanyang telepono. Tiningnan niya ang screen ngunit hindi kilala ang numero. Saglit siyang nag-isip kung sasagutin ito, ngunit sa huli ay dinampot niya ang telepono.“Hello?” malamig niyang sagot.Mula sa kabilang linya, narinig niya ang boses na maligalig at puno ng kasiyahan, tila nananadyang manggulo. “Hi, Tito Rowan!”Napapikit si Rowan, ang kanyang sentido’y biglang uminit. Ang bahagyang init na naramdaman kanina ay ngayo’y parang apoy na nagbabaga. Inabot niya ang tulay ng kanyang ilong at bahagyang pinisil ito habang hinahabol ang pasensya. “Sunny Fajardo,” aniya nang madiin.“Hehe, Tito, huwag kang masyadong galit! Pinapasabi lang ni Mr. Morris na umuwi ka raw sa bahay. May kailangan daw siyang pag-usapan sa’yo,” sagot ni Sunny, walang bahid ng pag-aalala sa tono.Napakagat ng labi si Rowan. Alam niyang sinasadya ito ni Sunny. Nakakabingi ang saya sa boses nito, parang isang bata
Kinabukasan, maaga pang gising at Sunny. Habang nakaupo sa kusina, ini enjoy niya ang mainit na tasa ng kape. Nakangiti siyang nag-scroll sa cellphone habang hinihintay ang susunod na eksena ng kanyang "paboritong drama" - ang mainit na ulo ni Rowan Morris Hindi nagtagal, bumaba na nga si Rowan mula sa hagdan. Nakasuot pa ito ng pajama at mukhang hindi pa nakakapag-ayos ng sarili. Agad na nagningning ang mga mata ni Sunny, halatang handa na siyang mang-asar. "Good morning, Tito Rowan!" masiglang bati niya sabay iwinagayway ang kanyang tasa ng kape. Hindi siya pinansin ng lalaki at dumiretso ito sa sala. Ngunit hindi iyon dahilan para tumigil si Sunny. Tumayo siya at sumunod, hawak pa rin ang kanyang kape. "Uy, ano ba? Hindi ka man lang babati? Ang sungit mo naman! Baka masama ang gising mo, Tito?" nakangiti niyang sabi, tila ba wala siyang nakikitang tensyon sa mukha ng lalaki. Tumigil si Rowan sa paglalakad at hinarap siya, bakas ang inis sa mukha. "Sunny, wala akong oras sa
“Hi!” bati ni Sunny, pilit na tinatago ang kaba sa likod ng isang ngiti. Itinaas pa niya ang isang kamay, nagbibiro, “Uncle?” Saglit na tumigil si Rowan, nagtataka kung paano ang isang tao ay kayang magbago ng ekspresyon nang ganoon kabilis. Ang babae sa harap niya—mabilis magsinungaling, mabilis ding magpalusot. Pero ang ginagawa nito ngayon ay hindi nakakatuwa. Nakita ni Sunny ang pagkunot ng kilay ni Rowan, tanda ng pagtaas ng inis nito. Hindi niya napansin na lumapit ito nang mabilis, hanggang maramdaman niya ang malamig na kamay nito na dumakma sa kaniyang braso. “Ano ba!” sigaw niya, bahagyang pumalag, ngunit walang lakas ang mga braso niya laban sa mahigpit na hawak ni Rowan. Pinilit niyang itaas ang braso, ngunitahigpit ang hawak ni Rowan sa kaniya, napaupo na lamang ito sa kama. “Rowan! Bitawan mo ‘ko!” galit niyang utos. Ngunit tila bingi si Rowan sa kanyang hiling. Nagpatuloy ito sa paglapit, mas pinadiinan ang hawak. Hindi siya nagpatalo. Gamit ang malil
Sa loob ng sala, masaya si Sunny na nagkukuwento tungkol sa “masayang” buhay may-asawa sa Morris family. Bilang manugang, hindi pwedeng manahimik lang si Rowan. Nagtanong siya, “Kailan ba ang bakasyon ni Andrei?Sumagot si Ginang Fajardo, “Hindi ko lang alam kung kailan Hijo"Si Andrei, ang nakababatang kapatid ni Sunny, ay 17 taong gulang at nag-aaral sa ibang bansa. Lingid sa kanyang kaalaman, itinago ng pamilya nila ang tungkol sa kasal niya kay Rowan. Sabi ni Rowan, “Narinig ko kay Sunny na gustong bumalik ni Andrei sa Pilipinas para dito mag-college.” Napalingon si Sunny kay Rowan, gulat sa narinig. "Nasabi ko ba ‘yun?"Ngumiti ang ginang. “Totoo ‘yan, pero sobrang hirap ng college entrance exams dito sa Pilipinas. Hindi kasing gaano kaluwag sa ibang bansa. Kaya ayaw naming bumalik siya.” "Gano'n po ba? Kung kailangan niyo ng tulong ay mag sabi lamang po kayo, handa naman kami tumulong ni Sunny." "Hay naku, huwag niyo isipin iyon, kaya naman namin solusyunan iyon. Ang int
Habang magkasama sina Rowan at Sunny sa hapagkainan kasama ang mga magulang nito, halata ang tensyon sa pagitan nila. Kahit na tila normal ang usapan, may tahimik na pagtanong sa mga mata ng mga magulang ni Sunny—tila nagtataka kung paano nauwi sa kasalan ang kanilang anak sa isang lalaking tulad ni Rowan. Naputol ang pag-iisip ng ama ni Sunny nang bigla itong tumayo. “Tara, Rowan, Sunny. Kumain na tayo,” aniya habang nakatingin kay Rowan na parang sinusukat ang pagkatao nito. Matapos ang hapunan, sinamahan ni Rowan si Sunny na makipagkwentuhan sa mga magulang nito. Ramdam ni Sunny na kahit na hindi nagsasalita si Rowan nang madalas, nagpapakita ito ng paggalang—isang bagay na ikinatuwa niya. Ngunit hindi rin maiwasan ni Sunny na mapansin ang nananatiling distansya sa pagitan nila. Sa paglipas ng hapon, nagpaalam si Rowan na kailangan na nilang umalis. Habang nakaupo sa passenger seat, si Sunny ay nakatanaw palabas ng bintana. Nakita niya sa rearview mirror ang kanyang mga magulan
Mula nang makarating sina Rowan at Sunny sa bahay ng Morris, hindi maiwasan ni Rowan na mapako ang mga mata niya kay Sunny. Tahimik lang siya sa gilid, ngunit ang paraan ng kanyang panonood ay sapat na upang ipakitang may gumugulo sa kanya. Hindi ito napansin ni Sunny, na abala sa pag-aayos ng mga gamit nila mula sa sasakyan. Sa kabila ng buong araw na pagod at gulo, nanatili siyang kalmado, ngunit may bahagyang ngiti sa kanyang mukha. Nang matapos ang kanyang gawain, binalingan niya si Rowan, ang mga mata niya puno ng pagkaaliwalas. “Rowan, tapos na tayo. Quits na tayo, ha?” aniya, pabiro ngunit may bahagyang seryosong tono. Hindi sumagot si Rowan. Tumitig lang siya kay Sunny habang paakyat ito sa hagdan, ang kanyang hakbang mabilis, tila nagmamadali na makaiwas sa anumang emosyonal na diskusyon. Sa bawat hakbang nito, naramdaman ni Rowan ang kakaibang kirot. Sa kabilang bahagi ng silid, si Celeste Borja ay tahimik na nakamasid. Ang kanyang mga mata ay puno ng paninibugho, isang
Isang Masayang Gabi sa Pamilya MorrisSunny ay walang kontrol sa sarili at tila naakit nang husto sa lalaking nasa harapan niya."Uy, Sunny, ano pang tinatayo-tayo mo diyan? Bilisan mo at idikit mo na 'yan. Tapos, maglalaro pa tayo ng dalawa pang round!" masayang sabi ni Mr. Morris, na gustong ipagpatuloy ang laro. Hindi niya namalayang ang kanyang manugang ay natulala sa kanyang anak.Bata pa si Sunny, kaya nang mapansin siya ni Rowan, wala na siyang kawala."Nasiyahan ka na ba sa kakatingin?" malambing na tanong ni Rowan, ang tinig niya ay malalim pero magaan sa pandinig, may kasamang ngiti na parang simoy ng hangin sa tagsibol.Napakurap si Sunny at kinikimkim ang pagkapahiya. Diyos ko, natulala lang naman ako sa asawa ko, nakakahiya kung aaminin ko 'yon!Wala sa sarili niyang dinikit ang papel sa mukha ni Rowan at bumalik sa pwesto niya na may bahagyang namumulang pisngi. Inumpisahan niyang kumain ng rice crust habang patuloy ang laro."Three pairs," sabi ni Rowan na siyang dealer
"Mahal, ang galing mo mag-shuffle ng baraha! Madalas ka bang nag-shuffle para sa iba?" tanong ni Sunny habang nakatitig sa maliksi at sanay na kamay ni Rowan. Kitang-kita sa kanyang mga mata ang paghanga, tila ba mesmerized siya sa ginagawa ng asawa.Napangiti si Rowan at, para lalong ipakita ang husay niya, inulit niya ang pag-shuffle ng baraha, mas mabilis at mas maayos pa sa unang beses."Mahal, turuan mo naman ako! Ang astig mong tingnan habang ginagawa mo 'yan."Itinaas ni Rowan ang isang kilay, bahagyang nakangisi. "Astig?" tanong niya, tila may interes sa komento ng asawa.Tumango si Sunny, nakangiti habang patuloy na nakatitig sa kanya. "Oo, lahat ng ginagawa mo, astig. Kaya turuan mo ako?"Walang pag-aalinlangan, kinawayan siya ni Rowan. "Halika rito. Sundan mo ako, ituturo ko sa’yo nang dahan-dahan."Pero bago pa sila makapagsimula, biglang sumingit si Ginoong Morris na tila nawalan na ng pasensya. "Teka, teka! Andito ba kayo para samahan ako o para maglandian?!" Inis itong
Napangiti ang lahat ng nasa kwarto sa sinabi ni Sunny. Bagaman simpleng mga salita lang ang kanyang binitiwan, napagaan nito ang loob ni Mayor Morris. Masarap sa pakiramdam na ang bunso niyang anak ay hindi nagdadahilan kundi kusa pang humahati sa responsibilidad. Napangiti rin si Evelyn, may bahagyang init sa kanyang puso. Alam niyang hindi madaling mapalapit sa isang biyenan, pero sa sinabi ni Sunny, mas lumalim ang relasyon nilang pamilya. Samantala, tahimik lang si Rowan, pero kitang-kita ang ngiti sa kanyang mukha. Ang asawa niya, sinasabi ang nasa puso niya mismo. Lalong natuwa si Mr. Morris. Sa isang iglap, nawala ang anumang maaaring maging tensyon sa pagitan ng magkakapatid o manugang. Nagkaroon pa siya ng magandang reputasyon bilang isang ama na patas sa kanyang mga anak. Ngayon, kung pipilitin pa niyang palayasin sina Sunny at Rowan, siya na mismo ang lalabas na walang konsiderasyon. Kaya sa huli, sumuko na rin siya. Napailing siya pero may bahagyang ngiti. “Si Rowa
Napangiti siya nang bahagya habang natutulog. Napansin ito ni Rowan. Marahang ibinaba niya ang tingin sa asawa at mahina niyang tinanong, "Anong magandang panaginip 'yan?" Mahina, halos bulong lang, tumawag si Sunny sa kanya. "Hmm... Honey..." Mas lumawak ang ngiti ni Rowan. "Ako ba ang napanaginipan mo?" Hindi na sumagot si Sunny. Hindi na rin makapag-concentrate sa trabaho si Rowan. Gusto niyang malaman kung anong klaseng Rowan ang nasa panaginip ng kanyang asawa. Ibinalik niya ang phone sa bulsa at tumitig sa natutulog na mukha ni Sunny. Napakaganda niya—parang isang painting ang kanyang maayos na kilay, mahahabang pilikmata, makinis at maputing balat, at maninipis na buhok na kumikislap sa sinag ng araw. Ang kanyang mga labi—rosas, malambot, parang isang hinog na peach na kay sarap tikman. Nilaro ni Rowan ang isang hibla ng mahaba at malambot na buhok ni Sunny, iniikot ito sa pagitan ng kanyang mga daliri. Nang inilapit niya ito sa kanyang ilong, isang banayad na halimuya
"Ako..." Itinaas ni Rowan ang kamay sa ilong niya, bahagyang tinakpan ang labi habang mahina siyang tumawa. Tama na naman si Mr. Morris! Naiinis si Sunny kaya kinuha niya ang lahat ng karne sa harap ni Mr. Morris at inilagay sa plato niya. "Kung hindi mo ako bibigyan ng matinong sagot, hindi ka na kakain ng karne!" "Hoy! Anak ko ang bumili niyan!" "Asawa ko ang bumili niyan!" Tinuro ni Mr. Morris si Rowan at sinabing, "Ako ang nagpalaki at nagpakain diyan!" Ngumiti si Sunny at niyakap ang braso ng asawa. "Pero asawa ko siya," sagot niya habang nakatitig sa biyenan. Sabay nilang tiningnan si Rowan. Isa ang nagpapaalala, "Ako ang nagsilang at nagpalaki sa'yo." Isa naman ang nagbabantang, "Huwag mong kalimutan, asawa, ako ang magtutulak ng wheelchair mo kapag tumanda ka!" Napatingin si Rowan sa kanila. ..."Sa huli, mas mabuting makinig sa asawa." Napaisip siya—kapag pareho na silang puti ang buhok, siya’y nasa wheelchair, at si Sunny ang nagtutulak nito... Mukhang hindi naman
Namula agad ang pisngi ni Celeste, at napaso ito sa hapdi. Galit na galit siyang lumapit kay Sunny, handang gumanti. Sinubukan pa niyang itulak si Sunny mula sa ikatlong palapag ng restaurant. Pero bago pa siya makalapit, biglang tumayo si Rowan at pinigilan siya. Mariin niyang itinulak si Celeste palayo, hanggang sa sumalpok ito sa isang divider. Napahiya si Celeste at nagsimulang magpanggap na umiiyak. "Rowan, siya ang may kasalanan! Isa siyang halimaw! Huwag kang magpalinlang sa kanya!" daing ni Celeste, kunwaring kaawa-awa. Ngunit hindi pa tapos si Sunny. Lumapit siyang muli kay Celeste at sa ikalawang pagkakataon, isa pang malakas na sampal ang dumapo sa kabilang pisngi nito. Tuluyang namula ang magkabilang pisngi ni Celeste, at bakas sa palad ni Sunny ang pulang marka ng kanyang paghataw. Matapang siyang tumingin kay Celeste at sinabi, "Kung hindi mo na lang sana binanggit ang hipag ko, baka naisipan ko pang palampasin 'to. Pero ikaw pa mismo ang nagdala ng sarili mong kahi
Nakikitang tila nagtataka si Rowan, agad na nagpaliwanag si Sunny: "Sabi niya, mas gusto niyang umupo sa itaas kapag may pinag-uusapan siyang seryoso. Mas masaya raw sa lobby kapag kumakain kasama ang pamilya."Tinaas ni Rowan ang kilay niya. "Hmm, mukhang maganda ‘yang idea. Subukan natin sa susunod." Hindi pa siya nakakakain sa lobby ng first floor.Napakagat ng dila si Sunny at lihim na nagsisi. Bakit ko ba sinabi ‘yun? Pero sa huli, nawala rin ang iniisip niya. Basta’t may pagkain, wala na siyang pake.Hindi nagtagal, kumalat ang balitang dumating si Rowan Morris sa Manxianglou kasama ang kanyang pamilya. At sa loob lamang ng limang minuto, may lumapit sa kanila na kunwari’y nagkataong nandoon din.Sa sobrang “pagkagulat,” binati nito si Rowan.Pagtingin sa babaeng nasa tabi ni Rowan, nagtanong ang kakilala: "Siya ba si Mrs. Morris?"Tiningnan ni Rowan ang babaeng mahigpit na nakakapit sa braso niya, may maamong ngiti at kumportable sa sitwasyon. Ipinakilala niya ito nang walang p
Malinaw na lumabas talaga si Sunny para bumili ng juice. Habang dahan-dahang umiinom ng juice, ramdam ni Mr. Morris ang emosyon. Sa kanyang tiyan, naroon pa rin ang tinapay na sinabayan niyang kainin kasama ang anak. Biglang bumalik ang alaala ni Mr. Morris sa nakaraan. Hindi niya napansin na unti-unti nang namumuo ang luha sa kanyang mga mata. --- Sa kabilang banda, hindi na kumain ng snacks si Sunny. Tahimik siyang naupo sa sofa, yakap ang isang throw pillow, at nakatitig nang walang magawa sa infusion bottle ng kanyang biyenan. Nakita ni Rowan na parang hindi komportable ang posisyon ng kanyang asawa. Kaya’t inabot niya ang mga braso para yakapin ito at hinila si Sunny palapit sa kanya. Hindi na nagpakipot pa si Sunny. Lumapit siya nang husto at tumabi sa asawa, halos nakasiksik na sa kilikili nito. “Husband, pagkatapos ng infusion ni Dad, punta tayo sa Manxianglou?” tanong niya. Ngumiti si Rowan. “Cravings ka na naman sa pagkain nila?” Tumango si Sunny nang masigla. “Oo, p
Ngunit ngumiti si Rowan at sinabing, “Okay lang po. Si Sunny diretso na lang po sa inyo pagkatapos ng klase niya, at ako naman ay susunod pagkatapos ng trabaho. Kung nami-miss niyo po si Sunny, tawagan niyo lang kami at dadalaw kami agad. Alam kong wala si Xiao Han sa bahay, at si Sunny lang ang kaisa-isa niyo. Siguro nahihirapan kayong biglang wala siya sa bahay kaya mas madalas naming dalhin siya rito.”Doon lamang napagtanto ni Mr. Morris na kinuha nga nila ang “nag-iisang” anak ng pamilyang Fajardo.Naalala niya kung gaano kalungkot para sa mag-asawa ang biglaang pagkawala ng anak sa kanilang tahanan.--"Oo, ayos lang, Xiao Gu, kung nami-miss mo si Xiao Nuan, pwede mo na siyang dalhin pauwi ngayon."Gusto nang paalisin ni Mr. Morris ang kanyang nakakainis na manugang. Kung magtatagal pa ito, baka hindi niya kayanin ang inis at maiyak na lang.Tumingin si Sunny sa kanyang biyenan na nakahiga sa kama ng ospital. "Dad, hindi kita iiwan sa ganitong panahon. Aalagaan ka namin ng asawa