Habang abala si Rowan Morris sa pag-aasikaso ng mga papeles sa kanyang opisina, biglang tumunog ang kanyang telepono. Tiningnan niya ang screen ngunit hindi kilala ang numero. Saglit siyang nag-isip kung sasagutin ito, ngunit sa huli ay dinampot niya ang telepono.“Hello?” malamig niyang sagot.Mula sa kabilang linya, narinig niya ang boses na maligalig at puno ng kasiyahan, tila nananadyang manggulo. “Hi, Tito Rowan!”Napapikit si Rowan, ang kanyang sentido’y biglang uminit. Ang bahagyang init na naramdaman kanina ay ngayo’y parang apoy na nagbabaga. Inabot niya ang tulay ng kanyang ilong at bahagyang pinisil ito habang hinahabol ang pasensya. “Sunny Fajardo,” aniya nang madiin.“Hehe, Tito, huwag kang masyadong galit! Pinapasabi lang ni Mr. Morris na umuwi ka raw sa bahay. May kailangan daw siyang pag-usapan sa’yo,” sagot ni Sunny, walang bahid ng pag-aalala sa tono.Napakagat ng labi si Rowan. Alam niyang sinasadya ito ni Sunny. Nakakabingi ang saya sa boses nito, parang isang bata
Kinabukasan, maaga pang gising at Sunny. Habang nakaupo sa kusina, ini enjoy niya ang mainit na tasa ng kape. Nakangiti siyang nag-scroll sa cellphone habang hinihintay ang susunod na eksena ng kanyang "paboritong drama" - ang mainit na ulo ni Rowan Morris Hindi nagtagal, bumaba na nga si Rowan mula sa hagdan. Nakasuot pa ito ng pajama at mukhang hindi pa nakakapag-ayos ng sarili. Agad na nagningning ang mga mata ni Sunny, halatang handa na siyang mang-asar. "Good morning, Tito Rowan!" masiglang bati niya sabay iwinagayway ang kanyang tasa ng kape. Hindi siya pinansin ng lalaki at dumiretso ito sa sala. Ngunit hindi iyon dahilan para tumigil si Sunny. Tumayo siya at sumunod, hawak pa rin ang kanyang kape. "Uy, ano ba? Hindi ka man lang babati? Ang sungit mo naman! Baka masama ang gising mo, Tito?" nakangiti niyang sabi, tila ba wala siyang nakikitang tensyon sa mukha ng lalaki. Tumigil si Rowan sa paglalakad at hinarap siya, bakas ang inis sa mukha. "Sunny, wala akong oras sa
“Hi!” bati ni Sunny, pilit na tinatago ang kaba sa likod ng isang ngiti. Itinaas pa niya ang isang kamay, nagbibiro, “Uncle?” Saglit na tumigil si Rowan, nagtataka kung paano ang isang tao ay kayang magbago ng ekspresyon nang ganoon kabilis. Ang babae sa harap niya—mabilis magsinungaling, mabilis ding magpalusot. Pero ang ginagawa nito ngayon ay hindi nakakatuwa. Nakita ni Sunny ang pagkunot ng kilay ni Rowan, tanda ng pagtaas ng inis nito. Hindi niya napansin na lumapit ito nang mabilis, hanggang maramdaman niya ang malamig na kamay nito na dumakma sa kaniyang braso. “Ano ba!” sigaw niya, bahagyang pumalag, ngunit walang lakas ang mga braso niya laban sa mahigpit na hawak ni Rowan. Pinilit niyang itaas ang braso, ngunitahigpit ang hawak ni Rowan sa kaniya, napaupo na lamang ito sa kama. “Rowan! Bitawan mo ‘ko!” galit niyang utos. Ngunit tila bingi si Rowan sa kanyang hiling. Nagpatuloy ito sa paglapit, mas pinadiinan ang hawak. Hindi siya nagpatalo. Gamit ang malil
Sa loob ng sala, masaya si Sunny na nagkukuwento tungkol sa “masayang” buhay may-asawa sa Morris family. Bilang manugang, hindi pwedeng manahimik lang si Rowan. Nagtanong siya, “Kailan ba ang bakasyon ni Andrei?Sumagot si Ginang Fajardo, “Hindi ko lang alam kung kailan Hijo"Si Andrei, ang nakababatang kapatid ni Sunny, ay 17 taong gulang at nag-aaral sa ibang bansa. Lingid sa kanyang kaalaman, itinago ng pamilya nila ang tungkol sa kasal niya kay Rowan. Sabi ni Rowan, “Narinig ko kay Sunny na gustong bumalik ni Andrei sa Pilipinas para dito mag-college.” Napalingon si Sunny kay Rowan, gulat sa narinig. "Nasabi ko ba ‘yun?"Ngumiti ang ginang. “Totoo ‘yan, pero sobrang hirap ng college entrance exams dito sa Pilipinas. Hindi kasing gaano kaluwag sa ibang bansa. Kaya ayaw naming bumalik siya.” "Gano'n po ba? Kung kailangan niyo ng tulong ay mag sabi lamang po kayo, handa naman kami tumulong ni Sunny." "Hay naku, huwag niyo isipin iyon, kaya naman namin solusyunan iyon. Ang int
Habang magkasama sina Rowan at Sunny sa hapagkainan kasama ang mga magulang nito, halata ang tensyon sa pagitan nila. Kahit na tila normal ang usapan, may tahimik na pagtanong sa mga mata ng mga magulang ni Sunny—tila nagtataka kung paano nauwi sa kasalan ang kanilang anak sa isang lalaking tulad ni Rowan. Naputol ang pag-iisip ng ama ni Sunny nang bigla itong tumayo. “Tara, Rowan, Sunny. Kumain na tayo,” aniya habang nakatingin kay Rowan na parang sinusukat ang pagkatao nito. Matapos ang hapunan, sinamahan ni Rowan si Sunny na makipagkwentuhan sa mga magulang nito. Ramdam ni Sunny na kahit na hindi nagsasalita si Rowan nang madalas, nagpapakita ito ng paggalang—isang bagay na ikinatuwa niya. Ngunit hindi rin maiwasan ni Sunny na mapansin ang nananatiling distansya sa pagitan nila. Sa paglipas ng hapon, nagpaalam si Rowan na kailangan na nilang umalis. Habang nakaupo sa passenger seat, si Sunny ay nakatanaw palabas ng bintana. Nakita niya sa rearview mirror ang kanyang mga magulan
Mula nang makarating sina Rowan at Sunny sa bahay ng Morris, hindi maiwasan ni Rowan na mapako ang mga mata niya kay Sunny. Tahimik lang siya sa gilid, ngunit ang paraan ng kanyang panonood ay sapat na upang ipakitang may gumugulo sa kanya. Hindi ito napansin ni Sunny, na abala sa pag-aayos ng mga gamit nila mula sa sasakyan. Sa kabila ng buong araw na pagod at gulo, nanatili siyang kalmado, ngunit may bahagyang ngiti sa kanyang mukha. Nang matapos ang kanyang gawain, binalingan niya si Rowan, ang mga mata niya puno ng pagkaaliwalas. “Rowan, tapos na tayo. Quits na tayo, ha?” aniya, pabiro ngunit may bahagyang seryosong tono. Hindi sumagot si Rowan. Tumitig lang siya kay Sunny habang paakyat ito sa hagdan, ang kanyang hakbang mabilis, tila nagmamadali na makaiwas sa anumang emosyonal na diskusyon. Sa bawat hakbang nito, naramdaman ni Rowan ang kakaibang kirot. Sa kabilang bahagi ng silid, si Celeste Borja ay tahimik na nakamasid. Ang kanyang mga mata ay puno ng paninibugho, isang
Tumatak sa isipan ni Celeste ang mga sinabi ni Rowan sa kaniya kanina. Hindi niya akalain na ang matagal niya nang minamahal na lalaki ay wala pa lang pag tingin sa kaniya.Hindi niya maunawaan kung paano nasabi ni Rowan na wala itong pag tingin sa kaniya kung sa mga kinikilos nito dati at sa pag aalaga nito sa kaniya dati ay sobra pa sa sobra.Ramdam niya ang pag mamahal ni Rowan sa kaniya, hindi niya lamang iyon guni-guni.Noong lasing siya ay inalagaan siya nito. Ipinasok pa nga siya sa loob ng kaniyang bahay. Kaya paano niya nasabing wala ito nararamdaman sa kaniya?Hindi niya matanggap ang lahat ng iyon. Alam niya na mahal siya ng lalaki! Hindi lamang masabi ni Rowan iyon sa kaniya dahil kasal na ito sa iba! kasalanan lahat ito ni Sunny! Kung hindi lamang siya ipinakasal sa mga Morris, siguradong mabait pa rin sa kaniya si Rowan! At siguradong aamin si Rowan na mahal siya nito!nasa ganon siyang kalagayan ng may marinig itong tunog ng makina.Sa bakuran, kararating lang ni Evely
Pagkatapos siraan ni Celeste Borja si Sunny, tumayo siya mula sa balkonahe at marahang pinunasan ang mga luha. Sa paglalakad niya papalayo, mukhang nagtatampo at kawawa ang ekspresyon ng mukha niya. Ngunit sa isang sulok kung saan walang nakakakita, biglang nagbago ang kanyang mukha. Ang mga matang basa ng luha kanina ay biglang nagningning sa galit. Napakuyom siya ng kamay nang mahigpit, at halos marinig ang tunog ng mga kuko niyang bumabaon sa kanyang palad. "Kailangan ko nang alisin si Sunny sa pamilyang Morris." Puno ng poot ang boses niya habang binibigkas ang mga salitang iyon sa sarili. Kung hindi dahil kay Sunny, paano siya sasabihan ng ganoon kabibigat na salita ni Rowan ngayong araw? Alam niyang mahal siya ni Rowan, ngunit ang mga sinabi nito ngayong araw ay dulot ng dalawang bagay. Una, dahil responsableng tao ito. Kasal na siya, kaya natural lamang na nais nitong maglagay ng distansya sa pagitan nila, kahit na ito'y magdulot ng sakit sa kanya. At ikalawa, tiyak na si Mr
hinila ni Rowan si Sunny papalapit at niyakap siya nang mahigpit.Inabot niya ang unan sa tabi at itinapon ito sa dulo ng kama. Ginamit niya ang kanyang braso bilang unan para kay Sunny. "Matulog ka na.""Oh." Napakasuwerte niya, may pinakamahal na "unan" sa mundo.Pero hindi siya komportable—dahil yakap na naman siya ng asawa niya.Tumingala siya kay Rowan, na nakapikit na at mukhang nagpapahinga. Parang may gusto siyang sabihin, pero pinigilan niya ang sarili.Hindi pa siya antok. Kaninang umaga pa siya natulog nang matagal.Samantala, patuloy lang ang mahinhing paghinga ni Rowan.Matagal ang lumipas bago siya naglakas-loob na bulungan ito. "Honey, gising ka pa?""Sabihin mo."Napalunok si Sunny. Yumakap siya sa dibdib ng asawa at mahinang bumuntong-hininga. "Sorry, honey, may ginawa akong mali."Agad dumilat si Rowan at lumingon sa kanya, halatang nag-alala. "Ano ‘yun?""Kasi... kasi... hindi talaga ako nakasabay sa elevator kanina. Ang totoo, lihim akong gumamit ng... special elev
Habang kumakain, hindi mapakali si Sunny.Ni hindi niya napansin nang kumuha si Rowan ng pagkain para sa kanya."Ano bang iniisip mo?" tanong nito, nakamasid sa kanya.Nag-alinlangan si Sunny bago sumagot. "Natatakot akong hindi mo magustuhan kapag sinabi ko."Hindi na siya pinilit ni Rowan. Iginagalang niya ang desisyon ng kanyang batang asawa.--Pagkatapos kumain, kinuha ni Rowan ang sarili niyang tasa at nilagyan ito ng maligamgam na tubig para sa asawa. "Dala mo ba 'yung gamot?"Umiling si Sunny. Alam niyang tinutukoy nito ang painkillers.Naintindihan ni Rowan at itinuro ang kanyang lounge. "Pumasok ka muna at humiga. Bibilhan kita ng gamot.""Hindi na kailangan, mahal. Hindi na masakit ang tiyan ko."Hindi siya pinaniwalaan ng lalaki.Ipinaliwanag ni Sunny, "Lagi lang sumasakit ang tiyan ko sa unang araw at gabi, tapos nawawala na. Kung maghihirap ako nang pitong araw sa isang buwan, baka wala na akong gana sa buhay."Tinitigan ni Rowan ang mukha ng asawa at napilitang maniwala
Tinaas ni Sunny ang kamay at mahinang kumatok. "Pasok." Ang boses ni Rowan ay puno ng kaligayahan, sa isip isip niya ay alam niya na kung sino ang kumatok. Pumasok si Sunny at ipinakita ang kanyang maliit na mukha, sabay bati sa kanyang gwapong asawa na nakaupo sa upuan ng boss, "Hi, husband~" "Bakit ka nandito? Nakapagpahinga ka na ba?" Tumayo si Rowan upang salubungin siya. Pumasok si Sunny sa loob at isinara ang pinto. Sa labas ng pinto, nagkagulo ang mga sekretarya. Isa isa silang nag tinginan sa pintuan na nakasara at hindi napigilang makichismis sa mga ganap. "Ang bait ng misis ngayon." "Oo, parang ganun nga. Noong huling dumaan siya dito, sinabihan pa ang presidente, baka mapatanggal tayo kung maririnig pa natin yun." "Nandito ba siya para mag-apologize? Parang may ibang tono siya ngayon, parang pinapaboran ang presidente." "Posible." Marami silang pinag-uusapan sa labas ng pinto. Samantalang sa loob, puno ng init ang atmosphere. Umakyat si Sunny sa sof
Patuloy na hinagod ni Rowan ang tiyan ng asawa habang ito’y nakahiga. Sa kanyang pag-aalaga, nakatulog agad si Sunny sa kama. Habang natutulog, natural na gumalaw si Sunny, paharap kay Rowan, at sumiksik sa kanyang bisig. Napangiti si Rowan sa kilos ng asawa kahit nasa mahimbing na pagtulog ito. Dahil sa pagkaantala ng kanyang trabaho kahapon, kailangan niyang bumawi ngayon. Dahan-dahan siyang bumangon, inayos ang kumot ng asawa, at tahimik na lumabas ng kwarto. --- Tanghali nang magising si Sunny. Walang bakas ng asawa sa tabi niya. Agad siyang bumangon, isinuot ang kanyang tsinelas, at diretso sa study room ni Rowan. Ngunit pagpasok niya, malinis at maayos ang kwarto—wala ang taong hinahanap niya. "Honey?" Walang sumagot. Bumaba siya ng hagdan at sinalubong ng mga kasambahay. Yumuko ang mga ito bilang pagbati. "Madam, kakain na po ba kayo?" Hindi sumagot si Sunny at sa halip, inilagay ang mga kamay sa kanyang bewang. "May nakakita ba sa asawa ko? Paggising ko, wal
Kinabukasan, maagang dumating sina Evelyn Morris at Mayor Morris sa ospital. Ginising nila si Sunny, na nakatulog sa sofa, at sinabihan silang mag-asawa na umuwi na para makapagpahinga nang maayos.Dumating din si Samuel.Tiningnan niya ang maputlang mukha ni Sunny. “Grabe naman, gaano ka ba napagod kagabi? Mukha kang lantang gulay.”Ramdam na naman ni Sunny ang sakit sa tiyan niya. Wala na ang bisa ng gamot, at nagsimula na namang sumakit ang puson niya.Umupo si Rowan sa tabi niya at pinagtanggol siya, “Masama ang pakiramdam ng tita mo kagabi.”Tumingin si Samuel sa kanya nang may pag-aalala. “Hala, may sakit ka ba?”Umiling si Sunny at mahina pero pabiro niyang sinabi, “Nagdadaan sa pagsubok.”Agad naintindihan ni Samuel ang ibig niyang sabihin at tumango. “Ahh, gets! Mental support lang meron ako sayo ngayon, kaya mo 'yan!” sabay taas ng kamao na parang cheerleader.Napatingin si Rowan sa kanilang dalawa, nakakunot ang noo. Paano naintindihan ni Samuel agad ang ibig sabihin ng kan
Alam niyang walang pakialam si Sunny sa menstrual cramps niya tuwing buwan. Ang hilig pa niyang kumain ng maaanghang, uminom ng malamig, at sumubok ng kung anu-anong pagkain na nagdudulot ng mas matinding sakit tuwing may regla. Pero hindi niya inaasahan na dito pa sa ospital mangyayari ito. Huminga nang malalim si Sunny, kinagat ang labi, at mukhang naiiyak na. Sa pa-baby niyang boses, nagreklamo siya: "Huhu, hindi na ako kakain ng ice cream, spicy foods, malamig na beer, potato chips, at chocolate!" Napatitig si Rowan sa maliit na katawan niyang nakayakap sa sarili. Ramdam niya ang awa. Nakita niyang patuloy na hawak ni Sunny ang kanyang puson, kaya't inabot niya ito at marahang pinatong ang palad sa may tiyan niya. Napatingala si Sunny, namamasa ang mga mata—mukha siyang batang umiiyak sa sakit. "Honey?" Agad na binawi ni Rowan ang kamay niya, tila naalangan. Kinuha niya ang unan at inilagay sa tabi niya. "Saglit lang, lalabas ako sandali." Sa labas ng kwarto, binuksan ni Ro
Isang Masayang Gabi sa Pamilya MorrisSunny ay walang kontrol sa sarili at tila naakit nang husto sa lalaking nasa harapan niya."Uy, Sunny, ano pang tinatayo-tayo mo diyan? Bilisan mo at idikit mo na 'yan. Tapos, maglalaro pa tayo ng dalawa pang round!" masayang sabi ni Mr. Morris, na gustong ipagpatuloy ang laro. Hindi niya namalayang ang kanyang manugang ay natulala sa kanyang anak.Bata pa si Sunny, kaya nang mapansin siya ni Rowan, wala na siyang kawala."Nasiyahan ka na ba sa kakatingin?" malambing na tanong ni Rowan, ang tinig niya ay malalim pero magaan sa pandinig, may kasamang ngiti na parang simoy ng hangin sa tagsibol.Napakurap si Sunny at kinikimkim ang pagkapahiya. Diyos ko, natulala lang naman ako sa asawa ko, nakakahiya kung aaminin ko 'yon!Wala sa sarili niyang dinikit ang papel sa mukha ni Rowan at bumalik sa pwesto niya na may bahagyang namumulang pisngi. Inumpisahan niyang kumain ng rice crust habang patuloy ang laro."Three pairs," sabi ni Rowan na siyang dealer
"Mahal, ang galing mo mag-shuffle ng baraha! Madalas ka bang nag-shuffle para sa iba?" tanong ni Sunny habang nakatitig sa maliksi at sanay na kamay ni Rowan. Kitang-kita sa kanyang mga mata ang paghanga, tila ba mesmerized siya sa ginagawa ng asawa.Napangiti si Rowan at, para lalong ipakita ang husay niya, inulit niya ang pag-shuffle ng baraha, mas mabilis at mas maayos pa sa unang beses."Mahal, turuan mo naman ako! Ang astig mong tingnan habang ginagawa mo 'yan."Itinaas ni Rowan ang isang kilay, bahagyang nakangisi. "Astig?" tanong niya, tila may interes sa komento ng asawa.Tumango si Sunny, nakangiti habang patuloy na nakatitig sa kanya. "Oo, lahat ng ginagawa mo, astig. Kaya turuan mo ako?"Walang pag-aalinlangan, kinawayan siya ni Rowan. "Halika rito. Sundan mo ako, ituturo ko sa’yo nang dahan-dahan."Pero bago pa sila makapagsimula, biglang sumingit si Ginoong Morris na tila nawalan na ng pasensya. "Teka, teka! Andito ba kayo para samahan ako o para maglandian?!" Inis itong
Napangiti ang lahat ng nasa kwarto sa sinabi ni Sunny. Bagaman simpleng mga salita lang ang kanyang binitiwan, napagaan nito ang loob ni Mayor Morris. Masarap sa pakiramdam na ang bunso niyang anak ay hindi nagdadahilan kundi kusa pang humahati sa responsibilidad. Napangiti rin si Evelyn, may bahagyang init sa kanyang puso. Alam niyang hindi madaling mapalapit sa isang biyenan, pero sa sinabi ni Sunny, mas lumalim ang relasyon nilang pamilya. Samantala, tahimik lang si Rowan, pero kitang-kita ang ngiti sa kanyang mukha. Ang asawa niya, sinasabi ang nasa puso niya mismo. Lalong natuwa si Mr. Morris. Sa isang iglap, nawala ang anumang maaaring maging tensyon sa pagitan ng magkakapatid o manugang. Nagkaroon pa siya ng magandang reputasyon bilang isang ama na patas sa kanyang mga anak. Ngayon, kung pipilitin pa niyang palayasin sina Sunny at Rowan, siya na mismo ang lalabas na walang konsiderasyon. Kaya sa huli, sumuko na rin siya. Napailing siya pero may bahagyang ngiti. “Si Rowa