Nobela ni Watermelon

Sa wakas, sumuko si Rowan sa ideya na isama ang kanyang asawa sa pulong. Kung ang batang si Sunny ay magsasalita tungkol sa ginawa ni Samuel, tiyak na ibubunyag nito ang mga bagay na hindi niya nais marinig ng iba.Habang iniisip ni Rowan ang tungkol dito, unti-unti siyang ngumiti. Alam niyang hindi kayang magalit ni Sunny ng matagal. Masyado itong malambot para sa ganoong klaseng sitwasyon. Kung magdesisyon man silang lumipat, tiyak niyang mahihirapan ang asawa sa bagong paligid. Mas maganda nang manatili sa bahay na ito para maayos nila ang kanilang problema habang nananatili sa piling ng pamilya.Isa pa, natutuwa siya sa presensya ng asawa sa gabi. Ang bango nito ay kakaiba, hindi tulad ng mga mahal na pabango na amoy kemikal, kundi isang natural na halimuyak na tila nagmumula sa kalooban. Ang samyo ni Sunny ang paborito niyang amoy, isang bagay na tila nagpapatahimik sa kanyang puso sa kabila ng lahat ng ingay sa paligid.Habang dumadalo siya sa pulong ng pamilya, mas magaan ang k

Tumayo si Evelyn, itinuro si Samuel, at mariing sinabi, "Rowan, Sunny, wag muna kayong umalis. Tulungan niyo akong disiplinahin ang batang ito!" Ang boses niya’y puno ng determinasyon na hindi maaring bale-walain.Napatingin si Sunny sa asawa at biglang nanigas sa kinauupuan. Ang salitang “hindi muna aalis” ay tila tumatak sa kanyang isip at nag-iwan ng kaba sa kanyang dibdib. Halata sa mukha ni Sunny ang kaba, ngunit nagawa pa rin niyang umupo nang maayos, tuwid ang likod at parang nag-iipon ng lakas ng loob.Si Samuel naman ay nanatiling nakaupo sa sahig, parang kuting na napagalitan, at iniiwasan ang titig ng lahat ng tao. Sa loob-loob niya, alam niyang wala siyang kawala sa galit ng buong pamilya.Nagkibit-balikat si Sunny habang mahigpit na hawak ang braso ni Rowan. "Hindi, ate, may bahay na ang asawa ko. Kailangan na naming umalis ngayon," sabi niya habang hinahatak si Rowan papunta sa pintuan.Ngunit si Rowan, na nakaupo sa sofa, ay hindi gumalaw. Hinayaan lamang niya ang malii

Kinabukasan.Nagising si Sunny mula sa malambot na kama. Nag-inat siya nang komportable, sabay sabing, "Ang tagal na simula nung huli akong nakatulog nang ganito kaayos."Paglingon niya sa kanan, diretsong napunta siya sa mga bisig ng isang lalaki. Napapikit siya nang bahagya, at unti-unting tumingala para tingnan ang lalaking nakayakap sa kanya.Kumurap siya.At kumurap ulit.Rowan: "Hindi ba okay ang mga mata mo o hindi mo lang ako makilala?""Pumikit ka nga."Nagulat si Rowan. Aba? Wala man lang reaksyon si Sunny nang makita siya sa unang pagkakataon pagkagising. Parang inasahan na niya ang eksenang matutulog sila at magigising nang magkasama.Napangiti si Rowan, nagiging sobrang kumpiyansa sa sarili. Pumikit siya, nag-aabang sa kung anong gagawin ni Sunny.Tahimik si Sunny ng tatlong segundo. Pagkalipas ng ilang saglit, mabilis siyang gumulong pababa ng kama at tumakbo papunta sa banyo nang kasing bilis ng pagtakas ni Samuel kahapon.Naputol ang katahimikan sa tunog ng pinto ng ba

“Hindi ka ba naiilang kapag hindi kita hinahawakan?” May bahid ng panunukso ang boses ni Rowan, ngunit ang mga mata niyang madilim ay parang nagmamasid sa reaksyon ni Sunny.Napakunot ang noo ni Sunny. “Ha? Bakit naman ako maiilang?” sagot niya, halatang litong-lito.Ibinaba ni Rowan ang tingin niya, at sadyang dumapo ang mga mata niya sa dibdib ni Sunny. Hindi ito basta tingin lang; para bang sinisipat niya ang bawat kurba ng dalaga. Napatingin si Sunny sa sarili niya at napakunot muli ang noo.“Ding...”Bago pa man siya makapagtanong, bumangga ang mga noo nila.“Araay!” Napahaplos si Sunny sa kanyang noo. Ngunit nang itaas niya ang ulo para magreklamo, aksidente namang nagtagpo ang mga labi nila.Napatigil si Sunny, nanlalaki ang mga mata. Para bang tumigil ang mundo niya. Tahimik, walang iniisip, pero ang tibok ng puso niya ay parang dumadagundong sa kanyang pandinig.Si Rowan, tila kalmado pa rin. Hindi siya umatras. Sa halip, pinagmasdan niya ang mukha ni Sunny nang malapitan. An

Umupo si Sunny sa tabi ni Rowan habang naka-pout ang labi nito. Sa ganitong pagkakataon, mas mabuti nang manatili siyang malapit sa asawa.Hindi na niya ininda ang sakit ng kanyang kamay, ang mas mahalaga ay makaalis sila agad. "Rowan, na-check na ang buhok ni Samuel at wala namang problema. Pwede na ba tayong umalis?"Tahimik na pinakinggan ni Rowan ang paraan ng pagtawag sa kanya ng asawa. Bigla itong naging pormal, hindi na "asawa."Kapag kailangan siya, ang tawag ay "asawa."Kapag hindi, "Rowan" na lang.Hindi niya alam pero may kung anong pang hihinayang ang naramdaman niya, hindi niya talaga maintindihan si Sunny. Paminsan ay malambing pero madalas parang mag kaibigan lamang sila ng asawa.Napakunot ang kanyang noo, at ang kaniyang lalamunan ay bahagyang gumalaw. "Tama si Dad. Hindi ligtas magbiyahe sa gabi."Sa isang simpleng sagot, nakatakdang manatili si Sunny sa Morris Family ng isa pang gabi.Pakiramdam ni Sunny, bumagsak ang langit sa tinalupa ng marinig iyon sa asawa.Ba

Lumapit si Evelyn Morris, nag-aalala ang ekspresyon sa kanyang mukha. “Rowan, sinabi mo kanina na gusto mong hanapan ng asawa si Samuel. Pero kung aahitin mo ang buhok niya, naku, baka wala nang magkagusto sa kanya. Paano na ang plano mo na maghanap ng asawa para sa kanya?”"Mag-aasawa ako?" Nagulat si Samuel at halos hindi makapaniwala sa narinig. Ang kanyang mga mata ay nanlaki, at tila napako siya sa kinatatayuan. Nanginginig ang kanyang boses nang magtanong, “Uncle, ano po ang ibig n'yong sabihin? Mag-aasawa ako?”Sa gilid, mabilis na lumapit si Sunny kay Rowan, hawak-hawak ang kanyang braso na para bang hindi siya mapakali. "Hon, sino ang asawa ni Samuel? Sabihin mo na!" Tanong ni Sunny, kitang-kita ang kislap ng curiosity sa kanyang mga mata.Muling kumunot ang noo ni Rowan, tila hindi natutuwa sa paraan ng pagtawag ng kanyang asawa sa kanya. "Ano ang tawag mo sa akin?""Mr. Morris? Rowan? Mahal? Ano ba talaga ang gusto mo? Sige na, sabihin mo na kung sino ang asawa ni Samuel!”