Chapter 10

Hindi ko alam kung paano pigilan si Troy sa pagsuntok kay Bryle. Nakahandusay na si Bryle sa sahig at kita ko ang dugo sa gilid ng labi niya.

Lumapit ako sa kanila, at hinawakan ang damit ni Troy para mahila siya mula sa pagsusuntok sa kay Bryle na halos wala ng malay.

" Troy, tigilan mo na yan! Stop it, Troy makakapatay ka ng tao!" sigaw ko sa kanya. Ngunit parang hindi niya ako narinig because he still keep punching Bryle and even kick him in his ass.

Oh my God! What did he do to Bryle! Anong ginawa niya! 

" Troy, stop! Just stop it, Troy. Please stop."  Naiiyak kung sabi habang hila hila ko ang lalaylayan ng kanyang damit.

I heard him realesing a deep sigh bago tumayo, naka kuyom pa rin ang kanyang kamao at sobrang dilim ng kanyang mukha. 

" Anton, my gosh! Dalhin niyo na agad si Bryle sa clinic!"  naghihisteryang sigaw ni Lucy.

Agad na dinaluhan ni Anton at ng kaniyang klasmeyt si Bryle.

Mas lalo lang akong naiyak dahil sa kalagayan ni Bryle. Maraming pasa ang mukha niya, putok ang labi at walang malay na kinarga ni Anton at ng kaklase niya.

Nagsi balikan na ang ibang estudyante sa kani kanilang mga ginagawa. Pero hindi pa rin nakatakas ang mapanuring mga mata ng iba.

Nabalik ang atensiyon ko kay Troy ng hawakan niya ang braso ko.  Tiningnan niya ako sa namumungay at naninimbang na mga mata. 

" Are you okay?" He asked me in his deep baritone voice. Concern is evident on his tone, but that doesn't calm the havoc inside me. 

" Just what the fuck did you do, Troy! Halos mapatay mo na si Bryle!" Galit na bulyaw ko sa kanya. 

Pumikit siya at tumingala, kita ko ang hirap niyang paglunok. 

" I'm sorry, hindi ko lang napigilan sarili ko" he said while looking at my eyes, with his bloodshot eyes. 

He's so unreasonable right now! 

" Sorry? Magagaling ba ng sorry mo ang mga pasa ni Bryle?! Bakit ba hindi ka nag-iisip!" 

Right! I'm losing my patience and control right now. I just can't take it, hindi ko matanggap na halos makapatay na siya ng tao para sa akin. That's ridiculous. 

" You know what! You should be thankful of me instead, dahil pinagtanggol kita sa gagong 'yun! Bakit ba parang mas kinakampihan mo siya? He's at fault here, Shane!" 

There he's losing his patience now, e di lumabas din ang hinanakit niya. 

" Thankful? Wow Troy! Dapat na ba akong magpasalamat sayo dahil sa ginawa mo kay Bryle? Uy, Troy salamat nga pala a binugbog mo para sa akin si Bryle, sobrang salamat talaga ang saya!" Sarkistong sabi ko sa kanya.

Umiling lamang siya sa akin, na parang hindi yun ang nais niyang marinig. Then what? Ano ang nais niyang marinig mula sa akin? 

" What!? Ano Troy? Magsalita ka?! " mas galit kung tanong sa kanya when he just look at me with disbelief and amusement in his eyes. 

Ang talagang pinaka ayaw ko ay ang hindi ako sinasagot sa mga tanong ko at baliwalain ang mga ito. And this is what Troy is doing right now. Keeping silence for something he must explain.  

Habol ko pa ang hininga ko dahil sa pagtaas ko ng boses kanina. At sa di inaasahan nakaramdam ako ng pagkahilo. 

Shit! Anong nangyari? 

Unti-unting dumidilim ang paningin ko, nawawalan ako ng lakas sa katawan. My legs are trembling at parang matutumba na ako. 

" Shane!" rinig kung tawag sa akin ni Troy bago ako nawalan ng malay.

Nagising ako sa isang di- pamilyar na silid. Nilibot ko ang paningin ko at napagtanto na nasa clinic pala ako ng university. 

I was about to stand up but end up realizing that someone is holding my right hand. Kita ko si Troy na nakaupong  natutulog hawak hawak ang kamay ko. 

Hindi na ako naka uniporme, I am now wearing a big black t-shirt. I don't know kung kanino 'to.

Wait, parang merong iba sa akin. 

Nanlaki ang mata ko ng napagtanto na meron ako, dinatnan ako ngayon!

" Troy, gising. Wake up Troy " agad kung ginising si Troy sa mahimbing na pagkaka- tulog nito.

Good thing ay nagising agad siya. Mapupungay pa ang mata niya ng tingnan ako. He breathed out as a relief that I am now awake.

" Dinala kita agad sa clinic ng nahimatay ka kanina sa canteen " mahinang sabi niya habang pinaglalaruan ang kamay ko.

But now is not the time for that. I need to wear napkin kasi feeling ko malakas ang dugo ko ngayon. I can feel it down there! 

" Troy, ano kasi... meron ako ngayon, you know girl's thing. Maybe you can get me a napkin" nahihiyang sabi ko sa kanya ng hindi siya tiningnan.

Kita sa gilid ng mata ko ang pagkuha niya ng kung ano sa bag niya. It's a plastic.

" Sabi ng nurse sa akin na nagbihis sayo kanina na meron ka daw ngayon kaya binili na kita nito" sabay abot niya sa akin ng plastic.

Kinuha ko sa kanya 'yun at tiningnan kung ano. Only to find out that it's a two packs of napkin. 

Bakit ang dami nito?  Two packs with 8 pads each.

Tiningnan ko siya at medyo nahihiya pa siya sa akin, nagkamot siya ng batok niya bago muling nagsalita.

" Ano kasi, hindi ko alam kung gusto mo ng with wings o without wings kaya binili ko na ang dalawa " 

I let out a chuckle, natatawa ako sa kanya. Pansamantala kung nakalimutan ang nangyari kanina. 

" It's okay. Thank you Troy " I said whole heartedly. 

" Anyway, Shane tinawagan ko pala mama ko kasi I think she deserves to know what happened to you. Sabi ko sa kanya na nandito ka sa clinic at ako na ang maghahatid sayo pa uwi" 

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya, hindi ako makapaniwala na ginawa niya ang bagay na 'yun. 

Parang may humaplos sa puso ko dahil sa mga simpleng bagay na ginagawa ni Troy para sa akin.

What's more touching is that binili niya ako ng undies. Siguro sa ibang pagkakataon mahihiya ako, but this is different. Sa kanya din pala 'tong extra shirt na suot ko.

Nalaman ko sa kanya, na kaya pala ako nahimatay kanina ay dahil sa malakas ang dugo ko at dahil na rin sa reaksyon ko kanina. 

For a spare moment of time, parang nakalimutan ko ang nagyari kanina dahil sa mga bagay na ginagawa ni Troy para sa akin.

" Ilang oras na pala ako dito?" Tanong ko sa kanya pagka labas ko sa C.R. 

Nanatiling nakatitig siya sa akin, I snapped my finger in front of him ng hindi niya ako sinagot.

" Almost five hours din ",agarang sagot niya.

What? Ganon ka tagal talaga. Kung ganon absent pala ako sa subjects ko this afternoon. 

" Anyway, are you comfortable with your clothes?" 

" Ah..oo naman " agarang sagot ko sa kanya. I'm used to wear big shirts at home kaya komportable ako.

" No, I mean.. komportable ka ba na wala kang suot na shorts man lang? "

Natawa na lang ako. I find question very silly. Mukha siya pa ang hindi komportable na ito lang ang suot ko.

" Sanay na ako" 

Nagligpit na ako ng gamit ko, kinuha niya pala ang bag ko kanina sa room at tinugunan si Lucy na excuse ako kasi nasa clinic.

" Big time talaga ang Aston Martin natin e " biro ko sa kanya ng pinagbuksan ako ng pinto.

Umikot siya at umupo na sa driver's seat. Ako na nag seat belt sa sarili ko at baka maulit na naman ang nangyari kahapon.

" Regalo sa akin ni Papa nung birthday ko last September " tsaka niya pinaandar ang sasakyan.

" Shane sorry nga pala sa nangyari kanina sa canteen, 'yung kay Bryle " sinserong hingi niya ng tawad.

I looked at him, at siya naman ay nakatuon ang tingin sa kalsada.

" Hindi ka dapat sa akin mag sorry, kay Bryle ka humingi ng tawad ,Troy. Ayaw ko lang na mapahamak ka pa dahil lang sa away naming dalawa" 

Nagalit ako sa kanya kanina dahil sa ginawa niya kay Bryle. Pero mas nagalit ako ng napagtanto ko na baka ma guidance at ma expel siya sa school dahil sa ginawang pang bubugbog kay Bryle. I hope Bryle is fine now. 

" Kakausapin ko siya bukas " yun lang ang sinabi niya.

Nakarating kami agad sa bahay, this time I want to invite him sa bahay.

" Troy, maybe you can have some coffee or tea sa bahay namin, or maybe you can have your dinner here para na rin sa pag-aalaga mo sa akin kanina" anyaya ko sa kanya ng nakalabas na kami sa sasakyan.

" Gusto ko sana Shane pero may usapan kasi kami ni Tine ngayon, it's her birthday today. Tough, I'm already late for her celebration, makakarating pa naman rin ako. Kaya, maiintindihan din niya ako" 

" And Shane, hindi ako humihingi ng anumang kapalit sa pag-aalaga ko sayo kanina, I have my shared fault too. But, I really appreciate you inviting in your home Shane. Maybe next time then." dagdag na saad niya.

I understand him. It's not as if I'm not an understating person. 

" Okay lang, salamat ulit sa paghatid sa akin. Ingat ka sa biyahe, Troy " sinserong   sabi ko.

Humakbang ako palapit sa kanya, at dinampian ng halik ang pisngi niya.

I can feel how his body stiffen kaya medyo natawa ako. 

" Sige na, mauna ka nang umalis, baka mas magiging late ka pa" sabay mahinang tulak ko sa kanya ng nakitang hindi siya kumikilos.

" Ah yeah... Sige mauna na ako Shane. I hope you're feeling better now. 

Goodbye", paalam niya.

At pumasok na siya sa kotse niya. Ibinaba niya nag bintana niya at tiningnan ako ng nakangiti.

" See you tomorrow pala yun. I don't want to say goodbye, kasi it's like manifesting the idea of ending" paliwanag niya sa akin.

Sus, ang daming alam. Siya lang siguro ang naka isip,  na ang goodbye ay para sa pang ending lang talaga. 

" Dami mong alam a! Ganyan ka pala pag umiibig, nagiging matalino. Talino mo this past weeks e " biro ko sa kanya. Umiling-iling lamang siya sa corny kung punch line.

Kinawayan ko siya at nanatili akong nakatayo  habang tinitingnan ang sasakyan niya na palayo ng palayo sa kinatatayuan ko.

So this is how it feels watching someone leaving you alone. 

Masaya pag nandiyan siya pero malungkot at parang may kulang pag aalis o wala na siya.