Chapter 6

Two weeks had already passed at ni anino ni Troy ay hindi ko nakita. The last time I saw him was at the mall, na may kasamang babae. So I kinda think that he maybe already gave up on me, kaya paano ko siya pahihirapan sa panliligaw niya ni hindi na nga siya nagpapakita. 

Kahit na nagkikita naman kami ni Anton ay hindi ko siya kailanman tinanong about Troy. Lucy is not asking me about him too. I don't text him either. 

" Shane sabay ulit tayo mag lunch " anyaya ni Bryle sa akin. 

This past two weeks I noticed how Bryle makes an effort to accompany me to whatever I'm doing. Kahit sa pag lunch, pagsama sa pagbili ng ingredients at pagpunta sa library para mag review. It's not bad at all to be with him and Lucy. 

" Ah sure Bryle. Wait ayusin ko muna 'tong mga gamit ko " sabi ko sa kaniya sabay ligpit ng gamit ko. 

" Lucy sama ka sa amin ni Bryle papunta na kami sa canteen " anyaya ko ni Lucy na ngayon ay naglalagay ng pulbo sa mukha. She just nods at me. 

" Halika na Bryle mauna na tayo. Nagugutom na rin kasi ako e " baling ko kay Bryle ng nakitang para matatagalan pa si Lucy sa pag aayos ng kanyang sarili

" Hoy Shane patapos na ako! Gusto mo lang siguro masolo si Bryle e " panunukso ni Lucy sa akin.

Natatawang umiling na lang ako. Honestly, I like Bryle as a friend and me being with Lucy and him makes my day.

Si Bryle na nagkuha ng order namin ni Lucy, and I notice Lucy na palinga linga sa paligid kaya sinundan ko rin ang tingin niya. And there I saw Anton waving his hand at her at papalapit sa amin.

" Sorry medyo na late babe " ani Anton at hingkan ang pisngi ni Lucy. 

" Ayos lang babe, at tsaka nagpa order na rin ako ng pagkain para sayo " ngiting sagot ni Lucy. 

I just roll my eyes at them at tinawanan lang nila ako. Good thing dumating na si Bryle kaya nagsimula na rin kaming kumain. 

" I saw Troy kanina, pero hindi siya pumasok sa klase. Two weeks din siyang absent sa klase namin kaya nag aalala ako para sa kanya dahil marami- rami na rin siyang missed quizzes and activities namin", Anton open up.  

Ngayon ko lang ulit narinig na binanggit ang pangalan ni Troy sa usapan. I don't care about him anymore and I just hate the fact na nawala siya na parang bula. 

" Hindi ba kayo nag-uusap Shane? " tanong ni Lucy sa akin.

Halos mabila-ukan ako sa tanong ni Shane. Really? Kami ni Troy mag-uusap ni hindi ko nga siya nakakasalamuha at nakikita. Ni mag-uusap pa kaya.

" No. I mean bakit naman kami mag-uusap at ano naman pag-usapan namin?" taas kilay'ng tanong ko sa kanila.

" Right, tsaka busy din kami sa mga major subjects namin kaya I don't think Shane has time for that" ani Bryle at tsaka nagpatuloy sa pagkain.

" Based from what I have heard from some of our professors. Troy is having a hard time now, kasi kakamatay lang ng kapatid niyang babae mula sa pagkaka rape " 

After hearing Anton's words I feel like my body freeze because of the shock. My conscience is attacking me and wrecking innocence in me. Sobrang na guilty ako sa nalaman ko tungkol sa kanya.

Nakaramdam ako ng awa para kay Troy at para sa kapatid niya. Hindi ko pa kailanman nararanasan mawalan ng isang miyembro ng pamilya. At kung iisipin na ito pala ang pinagdadaanan ni Troy. He must've been very hurt right now. Nakokosensiya ako sa mga maling pag-iisip ko sa kanya, not knowing the truth. 

Kaya naman distracted ako at hindi ako nakapag focus sa pakikinig sa discussion ng Prof namin. All I think about is Troy's situation and how is he right now.

Kaya naman, pagkatapos ng klase ay agad akong nagpa alam kina Bryle at Lucy. My instinct is telling me to find Troy, kaya naman ay agad akong nagpunta sa department nila. Palinga-linga ako with the hopes that i can see him. 

" Hi! Have you seen Troy Montero?" tanong ko sa mga engineering student na nalagpasan ko.

" Ah hindi siya pumasok ngayon,miss. Pero nandito lang siya sa school kanina" sagot ng lalaki at tumango tango naman ako sa kaniya.

" By any chance alam niyo ba kung saan ko siya pwede hanapin o may lugar ba siyang maaaring puntahan?" 

" Baka nasa likod ng building na ito, miss. Doon kasi siya madalas mag stand by at makikita ng mga kaklase ko"

I am thankful for these man I'm talking with. 

" Salamat sa inyo" , sinserong saad ko at agad na naglakad papunta sa likod ng building na ito.

It's my first time na pumunta sa likod ng building na ito at kung hindi lang importante sadya ko sa lugar na ito ay hindi talaga ako pupunta dito. Because who would dare to go here if the place is so creepy and frightening.

Maraming mga sirang lamesa at upuan ang nakatambak dito at medyo madilim din ang paligid dahil sa mga naglalakihang mga kahoy.

Bagaman ay nagpatuloy ako sa paglalakad hanggang sa nakita ko si Troy na nakahiga sa isang mesa. Lumapit ako sa kanya, at dahil sa tunog ng mga patay na dahon na naaapakan ko ay namalayan ni Troy ang presensya ko ng nasa gilid na ako ng mesa. 

He's watching the sky and I saw how his tears escape form his eyes. I feel sad for him and seeing him this weak makes me hurt. Nasasaktan ako para sa kanya.

" How are you?", I asked him in a low voice. But he looks like he's not gonna respond to me. 

Hindi ako komportable sa katahimikan na bumabalot sa aming dalawa. Parang mas nagiging masakit ang bawat segundong nagdaan. At hindi ko ito gusto. 

" Sorry, I heard from Anton about... your...  hmm, sister" I am very hesitate to what I just say to Troy. The concern is evident in my voice because I don't want him hurt more. 

" Condolence Troy ", I sincerely said.

Ngunit hindi pa rin siya umimik, at nanatili pa rin akong nakatayo sa gilid niya. I want to give him the time and silence that he wants, and I loved how the silence soothes Troy the way he deserves it.

Naramdaman ko ang pagkilos niya. Umupo siya sa dulo ng mesa kaya umupo din ako sa kabilang dulo nito habang tinitignan siya. Kita ko ang malapad na likod niya. 

" My sister is dead " his voice cracked by saying it. And right now, I just want him to outburst whatever he's feeling. Gusto kung ilabas niya ang anumang mabigat sa dibdib niya.  

" Wala akong nagawa... para sa kanya.. I promise that I will protect her pero hindi ko nagawa " ramdam ko sa boses niya ang pagka dismaya para sa sarili, that it even inflicts pain to me as well.

" Shane masama ba akong kapatid? Hindi ko naprotektahan ang kapatid ko Shane. I am at fault. Kasalanan ko diba?" tanong niya sa napapaos na boses. 

I've never seen a guy this hurt. Sa mga palabas ko lang napapanood ang mga eksenang ito, and witnessing this is very emotional. Kita ko ang pagtaas baba ng kanyang likod dahil sa pag- iyak niya.

Tumabi ako sa kanya at hinagod ang kanyang likuran. I hope that he can get through this. It hurts seeing him blaming his self for his sister's death. Umiling iling ako, nangingilid na ang mga luha sa aking mga mata pero pinipigilan ko ito. Hindi ko gustong maging mahina rin, gayong kailangan niya ng masasandalan at mahuhugutan ng lakas ng loob. 

" No, Troy, hindi mo kasalanan. Wala kang kasalanan okay? Troy, hindi magugustuhan ng kapatid mo ang ginagawang pagsisisi mo sa sarili mo. Believe me Troy. It's not your fault kaya please don't put all the blame in yourself " hindi ko na napigilan ang pagpatak ng ilang butil ng luha sa mata ko. 

Humagulhol lang si Troy kaya naman ay yinakap ko siya. 

Hugging him is the only thing I can think of, just to comfort and soothe him.

Yinakap din niya ako ng pabalik. Hindi ko na inalintana na mababasa ang uniform ko sa luhang bumubuhos mula sa kaniya.

One thing I realized this time is that, I don't want to see Troy this hurt and vulnerable again. Not when I'm here.