Naghihingalo naman sa pagod si Nanay "Si Marcelo ay wala pa at kanina pa namin siya hinihintay. Mas nauna ka pang dumating kaysa sa kanya" wika pa niya habang may kaba at lungkot sa paraan ng kaniyang pananalita.Nabigla naman ako sa sinabi niya subalit iniisip ko na baka na traffic lamang si Marcelo. "Kalma lang po kayo Nay, siguro ay na traffic lang 'yun si Marcelo," ani ko pa habang ngumingiti lang sa kanya at panay ang pagtingin sa mga tao sa labas nang simbahan.Mayamaya pa ay may dumating na isang sasakyan na kulay itim at huminto malapit sa pinaghintuan ng Bridal Car na sinasakyan ko.Agad naman nabalin ang aking tingin sa humintong sasakyan dahil sa aking pag-aakala ay si Marcelo na iyon."Oh ayan, baka si Marcelo na po iyan Inay," maikling sabi ko sa kanya sabay binuksan ang pintuan at bumaba ng Bridal Car.Pagbaba ko ng Bridal Car ay pinukol ko agad ng isang masayang ngiti ang sasakyang itim. Hindi maikakaila sa aking mukha ang pagkagalak sa paglabas ng taong nakasakay sa s
Hindi ko lubos na matanggap ang lahat-lahat lalo na at nagpaka-martyr ako. Sa aking pag-aakala ay magaganap na nga ang aking matagal nang hinihintay na ikasal kami. Subalit hanggang pangarap lang pala iyon at siyang hindi na mangyayari o magaganap pa kailanman.Sa isang iglap lamang ay maglalaho ang lahat at magbabago ang lahat dahil lamang sa aking matalik na kaibigan na si Colleen Matapang na siyang trinaidor ako, inahas at inagaw sa akin ang lalaking pinakamamahal ko.Itinuring kong parang tunay kong kapatid at tinanggap pa nang maluwag ng aking pamilya. Subalit sinaksak niya lamang kami nang patalikod at walang ka alam-alam sa matagal niyang masamang binabalak.Inagaw niya na sa akin ang lahat, sinira pa ang aming magiging kasal, pati ang aking buhay at inagaw pa sa akin ang lalaking pinakakamahal ko na siyang hindi ko matanggap sa aking kalooban.Wala akong magawa ng araw na iyon kun'di ang umiyak na lang nang umiyak. Ang dapat sana saya at tuwa ang aking makakamtan ngayong ara
Tila natigilan at nabigla naman si Mr. Arevalo nang marinig niya ang aking mga sinabi lalong lalo na ang malaman niya ang pambubogbog na ginawa ng kaniyang asawa sa akin."Consuelo, is that true? How can you do this to her?" Tanong pa niya kay Senyora habang nadismaya naman ito sa kanya."That's not true. Hayop ka talagang babae ka," mabilis niya akong sinugod at sinampal sa aking mukha.Pareho kaming natigilan lalo na ako matapos niya akong sampalin sa aking mukha."Isinusumpa ko! Ito ang kahuli-hilihang araw na dadapo ang iyong kamay sa aking mukha. At sa sususunod na pagkakataon ay sisikapin kong kamay ko naman ang dadapo sa iyong mukha," sabi ko pa sa kanya habang tinititigan siya nang masama.Mabilis naman na umawat si Mr. Arevalo sa amin upang hindi na lumaki ang aming away."This is enough. Please Yvonne kunin mo na ang iyong mga gamit at umalis na," ani pa ni Mr. Arevalo.Mabilis naman ako na umakyat sa taas at kinuha ang aking magamit at bago ako tuluyan na lumabas ng manyson
Nagsimula na nga akong magtrabaho sa Amerika bilang isang factory worker. Noong una ay mahirap dahil nag-a-adjust pa ako sa lahat, subalit kalaunan at sa tagal din ng panahon ay nasanay ako at natutunan ko rin na ma-adopt ang pamumuhay at kultura nila rito.At time flies so fast nga dahil mahigpit dalawang taon na akong nagtatrabaho dito sa abroad. Naalala ko pa noong bago pa lang ako rito ay halos araw-araw akong umiiyak o naho-home sick dahil sa palagi kong nami-miss ang pamilya ko sa pinas. Mabuti na lang at nagpakaktatag ako kung kaya't nakaya ko ang lahat ng aking pangungulila sa kanila.Araw pala iyon ng sabado kung saan ay day off ko kung kaya't napag-isipan ko na pumasyal at gumala kung saan-saan kasama ang kaibigan kong si Abby na siyang kasama ko rin sa apartment ko gayondin sa trabaho. Sa katunayan ay sabay kami nitong si Abby na lumuwas nang bansa, nagkakilala at kalaunan ay naging matalik kaming magkaibigan.Kapag day off ay nakasanayan talaga namin na i-treat ang aming s
"Oo nga." Anyway, saan kayo pala pupunta?" Tanong pa ni Lynx."Um, sa katunayan ay papunta na kami ng terminal para umuwi,""Nako ihahatid ko na kayo sa inyo. Total ay pauwi na rin ako so, sumabay na lang kayo sa akin, ""Nako huwag na lynx nakakahiya naman at nakakaabala pa sa iyo. Lalo na at kailangan mo nang magpahinga at magpagamot," mabilis naman akong tumanggi sa sinabi niya."No, don't worry ayos lang ako at kaya kong gamutin ang sarili ko. So, please do accept my favor. Ihahatid ko na kayo.""Ano ba naman Yvonne omuo kana kasi nang makauwi na tayo," sambit pa ni Abby sabay tumawa.Matapos nga ang mga sandaling iyon ay inihatid kami ni Lynx papunta sa aming apartment ni Abby. Dahil sa may oras pa naman ng kunti kung kaya't niyaya na namin si Lynx na rito na maghapunan sa amin.Matapos ang hapunan namin tatlo ay ginamot ko naman ang mga pasa sa kaniyang mukha. Pagkatapos ay nag-usap kami patungkol sa mga buhay namin ngayon.Sa rooftop kung saan doon kami tumambay ni Lynx at nag
Nang matapos akong maligo ay pumunta ako nang kusina upang uminom ng tubig lalo pa at nauuhaw ako. Nakatapis lamang ako ng tuwalya ng mga oras na iyon at sa hindi ko nga inaasahan na pagkakataon ay nakita kong pumunta rin nang kusina si Lynx na kung saan ay wala itong pang-itaas na suot at tanging naka-boxer lamang.Natulala na lamang ako sa aking nakita at dahil dito ay bigla ko na lang nabitawan ang baso na aking hinahawakan lalo pa at nagulat ako sa aking nakita at hindi na rin makapaniwala na matipuno pala itong katawan ni Lynx. Dahil sa lakas nang pagkabagsak ng baso sa semento ay nagulat din siya at napatingin sa akin. Ang masaklap na pangyayari ng mga oras na iyon ay aksidenting nahulog din ang tuwalyang nakatapis sa aking katawan kung kayat laking gulat din niya nang makita niya ang aking hubad na katawan.Tila parehas kami ng naging reaksyon ni Lynx. Tulala, hindi makagalaw at nanlalaki ang mga mata dahil sa gulat.Dali-dali ko naman na kinuha ang tuwalya at mabilis na itinap
Gabe nang mga oras na iyon habang akoy nakatayo sa terrace ng aking apartment. Ako'y abala sa kakaisip sa hakbang na aking gagawin lalo pa at nabalitaan ko kanina ang patungkol sa nalalapit na kasal nina Marcelo at Colleen. Tila hindi ako mapakali sa aking sarili dahil kunting oras na lang ang natitira para maisakatupran ko ang matagal ko nang pinaplano na paghihiganti laban sa kanilang dalawa gayon din sa Ina ni Macelo na siyang nagpahirap sa akin sa loob ng mahabang panahon.Hindi pa naman kami lubos na magkilala ni Lynx simula nang magkita kaming muli rito sa America at tila nahihiya akong magpa-opera sa kanya dahil tiyak na magtataka siya at magtangkang magtanong kung bakit. Subalit disisyon ko naman ito at wala na siya ritong pakialam lalo pa at buhay ko naman ito."Pero kung sakaling magtanong nga siya, ano naman ang sasabihin ko sa kanya?" Bulong ko pa sa aking sarili habang napapaisip ng husto.Huminga ako nang malalim. "Ah bahala na basta't maisakatuparan ko lamang ang aking
''Sa katunayan ay tila hindi ako makapaniwala the way you look at me. I appreciate it pero parang sayang ka kung sa akin ka lang magkakagusto. Marami namang iba diyan na mas better kesa sa akin. Hindi na ako ang babaeng iyan Lynx. Mas mabuti kung ibalin mo na lang sa iba iyang pagtingin at naramramdaman mo sa akin. Ayoko kung madamay o masali ka pa sa mga problema ko," wika ko pa na siyang dahilan upang mapanghinaan siya ng loob."Alam kung masakit ang mga sinabi ko ngunit ginagawa ko lamang ang mas nakakabuti para sa iyo Lynx. Sa totoo lang din ay matagal na akong humahanga sa iyo. Bukod sa pagiging isang magiting na lider sa ating paaralan, sa iyong talino at talinto ay nakitaan ko rin na isa kang mabuting tao. At hindi ka rin mahirap gustuhin at mahalin Lynx. Subalit sa sinabi mo kanina ay mas nakakaabuting maging magkaibigan na lang tayo,""But I love you Yvonne!"Dahan-dahan akong tumingin sa kaniyang mga mata. "Hindi mo pa ako lubos na kilala Lynx at masisira lang ang buhay mo s
Matapos nun ay tumawag siya sa mga pulis upang hanapin ang sasakyan na dumukot sa akin gayon din at mailigtas ako sa kapahamakan.Ilang sandali lang ay nakarating na si Colleen sa isang abandonadong gusali na kung saan ay doon niya ako dinala.Nang magkaroon ako ng malay ay unti-unti kong naaninag ang paligid ng gusali hangganng sa tuluyan akong makagising at mapag-alaman na ako'y nasa isang abandonadong gusali habang nakatali ang mga paa at kamay."Oh my God! Ano ito? Anong ginagawa ko rito? Tulong, tulungan niyo ako!' Sigaw ko pa habang hindi ko maipaliwanag sa aking sarili ang nerbyos at kaba na aking nadarama.Makailang beses na ako sa pagsigaw subalit tila parang walang may nakakarinig sa akin. Mayamaya pa ay may nakita akong taong nakasuot ng maskara na siyang papalapit sa akin habang may dala-dala itong baril. Ito naman ay siyang labis kong ikinatakot sa posibling gagawin niya sa akin ngayon."Sino ka, at ano ang kailangan mo sa akin? Anong kasalanan ko sa iyo bakit ginaganito
Tila medyo kabado si mang Pido sa kaniyang sasabihin lalo ppa at wala siyang kasiguraduhan dito subalit iba ang kaniyang hinala at pakiramdam kong kaya't kailangan niyang sabbihin ito sa kanya."Iyan po ang gamot na pinainom ni ma'am Colleen kay Senyora. Nakita ko kasi siya noong isang araw na pumunta ako rito, yung gamot na niresita ng doctor ay itinapon niya sa basurahan at iyang gammot na hawak mo po sir ang kaniyang pinainum kay Senyora. Medyo nagtataka lang kasi ako sir sa kilos niya ng mga araw na iyon kung kaya't ninais kong kunin ang sisidlan ng gamot na iyan upang ipakita sa inyo gayon din at nang malaman natin kung anong klase ng gamot iyan," paliwanag pa ni mang Pido habang napapaisip ng husto gayon din at tila may kunting kaba na nararamdaman.Tila nagtaka at napaisip naman si Marcelo sa sinabi niya."Actuallly, hindi ko alam ang gamot na ito at sa katunayan nga ay parang ngayon ko lamang nakita ito," wika pa niya habang may malaking katanungan sa kaniyang isipan. Ma
Parehas kami ng nadarama ng mga sandaling iyon. Halos hindi namin maipaliwanag sa aming sarili kung gaano kami ka saya at katuwa ng mga oras na iyon. Isa lang ang masasabi namin, ito na ang simula ng aming pagmamahalan na walang hanggan.Ibinahagi na rin pala namin sa aming pamilya, mga kakilala, ka-trabaho at kaibigan ang patungol sa engagement namin ni Lynnx. Halos lahat ay natuwa at binati kami sa magandang nangyari sa aming relasyon. Naibalita na rin sa mga dyaryo at TV ang patungkol sa engagement namin na siya namang nakarating at nabalitaan ni Marcelo. Sa kalagitnaan ng kaniyang panonoood ng balita sa TV patungkol sa amin ni Lynnx ay agad niyang pinatay ito habang may hindi kaaya-aya na reaksyon sa kaniyang mukha na makikita. Mayamaya pa ay itinapon niyan ang remote na ahwak niya at nagsimula na siyang magawala sa kaniyang sarili lalo pa at hindi niya matanggap sa kaniyang sarili na engage na ako kay Lynnx."Hindi pwedi ito, hindi pweding mangyari ito. Hindi ka pweding magpak
Matapos ang kanilang pag-uusap tatlo ay pumasok sila sa loob kung saan naka-confine si Senyora. Ilang sandali lang din ay dumating si Colleen."Papa, Marcelo?" Wika pa niya habang hindi mapakali sa kaniyang sarili."Colleen, what happen? Ano ang nangyari at bakit inatake sa puso si Mom?" Tanong pa ni Marcelo habang hindi rin mapakali sa kaniyang sarili.Tila natagalan pa bago makapagsalita si Colleen lalo pa at natatakot siyang malaman nila na siya ang dahilan kung bakit inatake sa puso si Senyora na siyang muntik na niyang ikamatay."Hindi ko rin alam, nakita ko na lang si mama na nakahandusay na sa sahig. Mabuti na nga lang at insakto ang pagdating ko ng bahay kung kaya't naisugod ko siya agad dito," palusot pa niya habang napapaisip ng husto."Salamat sa iyo Colleen, mabuti na lang at naisugod mo siya rito," ani pa ni Marcelo sabay niyakap siya."Huwag mo nang alalahanin iyan. By the way kamusta na pala ang kalagayan niya ngayon?""So far, okay naman ang kalagayan niya ngayon as wh
Sa kalagitnaan pa lang ng kaniyang byahe papunta ng bangko ay hindi na siya mapakali sa kaniyang sarili, dagdag pa rito ang mga sari-saring iniisip niya kung ano ang mangyayari sa kanya lalo pa at nangyari na ang kinakatakutan niya.Nang makarating siya sa kaniyang distinasyon ay agad siyang bumaba ng kaniyang sasakyan at nagmamadaling pumasok sa loob ng bangko. Makikita ang galit sa kaniyang mukha habang siya'y palakad papuntang counter.Tila hindi lingid sa kanya ang pagbati ng mga empleyado sa kaniyang pagpasok dahil sa kaniyang nararamdaman ngayon."Ano itong pinanggagawa niyo sa akin? This is against the law. Sasampa ako ng kaso laban sa inyo dahil sa inyong pagsara na wala man lang akong final notice na natanggap galing sa inyo. I'll make sure na mananagot kayong lahat dahil dito," galit na sabi niya sabay pagtaas ng kaniyang dalawang kilay."I'm sorry ma'am . Please huwag po kayong mag-iskandalo rito. You can talk with our manager to all your concerns," wika pa ng staff ng bang
Pagdating sa bahay ni Colleen."Hay finally, kahit papaano ay guminhawa rin ng kunti ang aking pakiramdam ang maraming salamat sa iyo my daughter-in-law. Maashan talaga kkita kahit papaano," wika pa ni Senyoora sabay umupo sa sofa at huminga nang malalim.Hindi na lamang kumibo si Colleen bakus ay nngumiti na lang ng kunti kay Senyora.Ilang sandali pa ay nilapitan siya ni Mr. Arevalo na kung saan ay nagpapasalamat siya sa kaniyang pagkupkop sa kanila, sa kabila ng hindi magandang nangyari sa pagitan niya at sa kanilang pamilya.Nagsimula na din siyang magtanong patungkol sa mga nangyayari ngayon lalo na ang pag-alis nila sa mansyon. Ipinaliwanag naman nila ito ng mabuti sa kanya na siyang labis niyang ikinagulat at hindi lubos na makapaniwala sa nangyari. Nalaman na din niya ang katotohanan kung ano ang kanilang kalagayan ngayon, na sila ay wala nang yaman pa bagkus ay naghihirap na. Mahirap man paniwalaan subalit kailangan tanggapin lalo pa at nangyayari na saa totoong buhay.Matapo
Binigyan ko lamang sila ng ilan pang mga oras upang magligpit ng kanilang mga gamit at mag-impaki nang makaalis ng tuluyan sa mansyon na siyang nakapangalan na sa aking pangalan kagaya ng aming napag-usapan o napagkasunduan noon. Kagaya ng aking binitawang salita kanina ay nagsimula silang maglipit at mag-impaki ng kani-kanilang mga gamit lalo pa at wala na silang ibang choice kun''di ang umalis.Bakas naman sa kani-kanilang mga mukha ang lungkot habang patuloy sa kanilang ginagawa. Hindi maikakaila na sila'y naghihinayang sa kanilang mansyon na basta-basta na lamang mawawala sa kanila sa tagal ng panahon na kanilang pananatili rito."Ayos ka lang ba Mom?" Malungkot na tanong ni Marcelo kay Senyora."I'm okay son," maikling sagot niya sabay pahid ng kaniyang luha sa mata."Umiiyak ka po ba?" Pagtatakang tanong niya sabay hinawakan sa balikat si Senyora."No I'm not, na puwing lang kasi ako," pagkukunwari pa niya.Sa kalagitnaan ng pagliligpit nila ng kanilang mga kagamitan ay nagsila
"And by the way let's go back to the main topic. For you Senyora, parang ang dali mo naman yata makalimot sa ating napag-usapan noon at napagkasunduan. Let me remind you that I have the documents in my hand right now ang siyang pinermahan mo dahil sa perang inutang mo sa akin na nagkakahalagang limangpong milyong peso lang naman kapalit ng iyong mansyon kung sakaling hindi ka makakapagbayad sa takdang panahon," wika ko pa sabay pinukol siya ng masamang tingin habang itinataas ko ang dokumentong hawak ko ngayon."What? 50 Million? Totoo ba ang sinasabi niya Consuelo? Nagkaroon ka ng 50 milyones na utang sa kanya? But how? Anong ginawa mo sa pera na iyan?" Tanong pa ni Mr. Arevalo sa kanya habang may pagkabigla at pagtataka na makikita sa kaniyang mukha."What, is that true Mom and our house ay isinanla muna pala? But how?" Sambit naman ni Marcelo sabay tinitigan siya."I can explain naman but please not now," ani pa ni Senyora habang hindi makadiritsa ang tingin sa kanila."Oh, wait hi
"Hanggang ngayon pa ba ay iyan pa ang inaalala mo. Mas inaalala mo pa ang sasabihin ng ibang tao kesa sa kalagayan natin ngayon Consuelo? Why should you accept na walang wala na tayo upang sa ganoon ay hindi mo na iisipin at ikukumpara iyang sarili mo sa mga kaibgan mong mayayaman. Look, ni hindi ka nga kayang bisitahin o kahit na tawagan man lang ng mga kaibigan mo para kamustahin simula nang mapabalita na wala na tayong pera na naghihirap na tayo. Where are they now? Wala na sila, dahil ang tunay na kaibigan sa hirap man at ginahawa ay hindi ka iiwan," wika pa ni Mr. Arevalo na siyang dahilan upang mamulat sa reyalidad si Consuelo."I hate this life. Bakit nangyayari sa akin ito ngayon? May nagawa ba tayong mali at bakit parang lahat ng problema at kamalasan ay napupunta sa atin!! This is so very unfair," wika pa ni Senyora habang naging emosyonal sa kaniyang sarili."Tigilan mo na iyan Consuelo, wala naman tayong magagawa pa. Mahirap ng ibalik ang dating pamumuhay natin noon. Let'