Sabado iyon ng hapon kung saan nagliligpit ako ng aking mga gamit sa aking kabinet ng may nakita akong isang maliit na box. Tila parang pamilya sa akin ang maliit na box na ito kung kaya't wala akong pag-alinlangan na kunin at buksan ito. Nag mabuksan ko ang maliit na box ay hindi ko inaasahan na larawan naming dalawa ni Colleen ang nasa loob nito. Ito 'yung mga panahon na kung saan ay nagsimula kaming magkaibigan at maging close sa isat-isa.Habang pinagmamasdan ko ang litratong ito ay nakadama ako ng kunting saya at kunting lungkot sa aking puso. Nasiyahan ako dahil naalala ko ang mga magagandang alaala naming dalawa subalit nalulungkot ko ay dahil hindi na kami gaya ng dati. Mayamaya lang din ang bigla akong napaisip patungkol sa kanya. Matagal na pa lang hindi kami dalawa nagkita simula nu'ng magtapos kami ng kolehiyo. Tila parang mahigit isang buwan na na hindi ko na siya nakikita o kahit man lang na magkasalubong kami sa kanto.Dahil dito ay napapaisip ako ng husto na baka ay pi
"Hola, welcome to our house na magiging bahay mo na rin," palakas na boses na pagsabi ni Mr. Arevalo habang dahan-dahan na bumaba sa hagdan.Ngumiti naman si Marcelo at sabay na hinawakan ang aking kamay."Magandang gabe po sa inyo Mr. Arevalo at gayon din po sa inyo Mrs. Consuelo," magandang bati ko sa kanilang dalawa."Oh no, no! Don't call us our names. Total ay magiging parte ka rin naman ng pamilyang ito so just call us like um_," sabay napapaisip si Mr. Arevalo. " Just call me papa and mama para maiba naman, it's sounds maganda kasi sa taenga," dugtong pa niya sabay ngumiti.Napangiti naman ako na may kahalong hiya. "Nako nakakahiya naman po subalit hindi pa naman kami kasal ni Marcelo, " wika ko pa sabay iwas ng tingin sa kanya."Huwag ka nang mahiya, bakit ka naman mahihiya?" Sambit ni senyora Consuelo sabay bumaba rin ng hagdan.Ito naman ay siyang ikinagulat ko."As what my husband's told you na mama at papa na lang ang itatawag mo sa amin. Magiging pamilya ka naman namin ba
Sa kwarto habang nag-uusap kaming dalawa ni Marcelo patungkol sa kaniyang pag-alis next week papuntang Bantangas para sa kaniyang gagawing pamamahala ng kanilang poultry business."One week na lang pala ang aking natitirang araw dito sa bahay. Napakalayo pa naman nang Batangas para sa ating dalawa at tiyak na ma mi-miss talaga kita mahal ko," sabi ni Marcelo habang may kunting lungkot ang tuno ng kaniyang pananalita."Ayos lang iyan mahal. Alam kong malaking pagsubok ito para sa ating dalawa ang mawalay sa isat-isa subalit tama naman sina mama at papa na para rin naman iyon sa iyo at sa ika-uunlad ng business niyo. Syempre ikaw talaga ang magmamana o mamahala sa huli dahil sa ikaw lamang ang nag-iisang anak nila. Hayaan mo tatawagan kita araw-araw nang sa ganoon ay mabawas bawasan naman iyang pangulila mo sa akin," ani ko pa habang hinahawak hawakan ang kaniyang buhok sa ulo. "Na sanay na kasi akong kasama ka mahal kung kaya't parang ang hirap sa akin ang malayo ulit sa iyo. Subalit
Napatigil naman ako saglit at napaisip ng husto sa naging pakiusap ni mama sa akin. Tila may punto naman ang kaniyang sinabi subalit parang hindi ako kumbinsido lalo na at muntik na kaming malagay sa panganib ng anak ko.Tila parang ayaw niyang malaman nila ang totoo na siya ang salarin at dapat na sisihin sa nangyari sa amin ng baby ko. Alam ko sa aking sarili na siya ang may kasalanan kung bakit ako naririto ngayon. Simula pa lamang ay alam na ni mama na mapanganib sa akin ang kaniyang ipinagawa subalit pinilit niya pa rin ako na kung tutuusin ay marami naman siyang pweding pag-utusan na gawin ang bagay na iyon. Pangalawa ay ang kaniyang kapabayaan, alam niya naman na tila hindi angkop ang balanse ng hagdanan dahil sa malubak na lupa subalit iniwanan niya lamang ako at hindi inalintana ang pweding mangyari sa akin dahil sa kaniyang ginawa.At higit sa lahat ay parang wala lamang sa kanya ang aking kalagayan ngayon na tila baliwala lamang sa kanya na ako'y buntis sa paraan ng kaniya
Wala akong ka alam-alam na ang nangyaring aksidenti sa akin kanina ay talagang kagustuhan at sinadya iyon ni mama dahil sa kaniyang kagustuhan na mawala ako at ang baby ko. Ni minsan ay hindi pa rin talaga ako magawang tanggapin ni mama kahit na ituring na apo ang batang dinadala ko sa aking sinapupunan. Lahat na kaniyang kabutihan ay pagpapakitang tao lamang sa lahat lalong lalo na kay papa at kay Marcelo. At ngayon na kami na lamang dalawa ang naririto sa mansyon ay magsisimula na ang kalbaryo ng aking buhay.Habang ako'y nasa kwarto ay tumawag sa akin si Marcelo at kinamusta kaming dalawa ng baby ko.Halatang na mi-miss agad ako ni Marcelo sa tono pa lang ng kaniyang pananalita. Kahit na ako ay na miss ko rin siya agad kahit na isang araw pa lang siyang nawala rito.Subalit kailangan naming labanan ang pagsubok na ito. Sa huli ay malalampasan din namin ito.Lumipas ang mga araw ay napansin kong parang ibang-iba na ang pagtrato sa akin ni mama. Tila hindi ko na maipaliwanag sa akin
"Opo mama," sabi ko pa sa kanya dahilan kung saan naagaw ang atensyon ng kaniyang mga bisita nang marinig nilang mama ang sabi ko sa kanya."Mama? Tinawag ka ba niyang mama?" Pagtataka ang pag-alinlangan na tanong ng bisitang babae ni mama sa kanya."Ha? Wha_what? Haha maybe you misheard," pautal na sabi niya habang hindi mapakali sa kaniyang sarili. "Ano nga ulit ang sabi mo Yvonne? Sabay na pinukol niya ako ng isang masamang tingin."Um, opo ma'am. Pupunta na po ako ng kusina at kukuha po ng inyong inumin," sabi ko sabay huminga ng malalim at umalis."Oh, nagkamali nga lang kami ng dinig,""I told you haha!"Ilang saglit pa ng pakikipag-usap ni mama sa kaniyang mga bisita ay umalis din siya at sinundan ako.Habang ako'y abala sa kusina kasama si Aling Aurora sa paghahanda at pagtitimpla ng kanilang mga inumin ay biglang tinawag ni mama ang aking pangalan dahilan upang magulat kami pareho ni Aling Aurora dahil sa lakas ng kaniyang pagtawag.Agad akong napalingon sa kanya. "Bakit po
Dahil nga sa ako'y naging sunod-sunoran sa kanya kung kaya't sinunod ko naman at ginawa ang kaniyang sinabi sa akin.Nang umuwi nga si Marcelo ay umakto ako sa naaayon sa naging usapan namin ni mama. Umakto ako na parang normal lag ang lahat na walang hindi ka nais-nais na nangyayari rito.Sinabayan ko lahat ng magagandang pakikitungo ni mama sa akin kahit na ito'y pagkukunwari o pakitang tao lamang kay Marcelo.Nasasaktan ako sa bawat pagkukunwari ko lalo pa at sobrang aping api na ako subalit kailangan kong gawin ito alang-alang sa kaligtasan ng aking pamilya. Subalit sa kabila ng aking mga pagpapanggap sa harapan ni Marcelo na maayos kaming dalawa ni mama ay naramdaman ko naman ulit kung paano ang maging masigla at masaya nang dumating siya at nakasama ko siya. Alam kung pagkatapos lang ng ilang araw na ito ay babalik at babalik na naman si Marcelo sa Batangas ngunit kahit papaano naman ay magawa kung makapiling siya ng buong araw. Kung kaya't nilubos lubos ko na ang araw na ito h
Napahinto ako sa paghahanap dahil sa sinabi niya." Um, alam ko mahal. May iba pa rin kasi akong hinahanap," pagkukunwari ko pa hanggang sa isang beses na nahanap ko rin ang susuotin niyang damit. "Ay ito na nahanap ko na rin sa wakas," malakas na boses na sabi ko habang napangiti ng kunti.Sabay napalingon sa akin si Marcelo."Parang naninibago ako sa iyo mahal kasi parang kapapasok mo lang dito kung kaya't parang hindi mo alam ang pasikot sikot dito haha," sabi pa niya dahilan upang ako'y mapatigil. "Haha biro lang. Hoy! Ayos ka lang ba mahal ko?""Ah, haha oo naman mahal ayos lang ako," maikling sagot ko sa kanya sabay umigham.Tama nga naman siya dahil sa ngayon lang ulit ako napasok sa kwartong ito. Babalik din naman ako sa kabilang kwarto kasama ang mga kasambahay nila kapag wala na siya rito o kapag babalik na siya nang Batangas.Magiging isang kasambahay na ulit ako kapag wala na siya rito.Matapos ang mga oras na iyon ay dumiritso agad kami ni Marcelo sa simbahan. Pagkatapos a
Matapos nun ay tumawag siya sa mga pulis upang hanapin ang sasakyan na dumukot sa akin gayon din at mailigtas ako sa kapahamakan.Ilang sandali lang ay nakarating na si Colleen sa isang abandonadong gusali na kung saan ay doon niya ako dinala.Nang magkaroon ako ng malay ay unti-unti kong naaninag ang paligid ng gusali hangganng sa tuluyan akong makagising at mapag-alaman na ako'y nasa isang abandonadong gusali habang nakatali ang mga paa at kamay."Oh my God! Ano ito? Anong ginagawa ko rito? Tulong, tulungan niyo ako!' Sigaw ko pa habang hindi ko maipaliwanag sa aking sarili ang nerbyos at kaba na aking nadarama.Makailang beses na ako sa pagsigaw subalit tila parang walang may nakakarinig sa akin. Mayamaya pa ay may nakita akong taong nakasuot ng maskara na siyang papalapit sa akin habang may dala-dala itong baril. Ito naman ay siyang labis kong ikinatakot sa posibling gagawin niya sa akin ngayon."Sino ka, at ano ang kailangan mo sa akin? Anong kasalanan ko sa iyo bakit ginaganito
Tila medyo kabado si mang Pido sa kaniyang sasabihin lalo ppa at wala siyang kasiguraduhan dito subalit iba ang kaniyang hinala at pakiramdam kong kaya't kailangan niyang sabbihin ito sa kanya."Iyan po ang gamot na pinainom ni ma'am Colleen kay Senyora. Nakita ko kasi siya noong isang araw na pumunta ako rito, yung gamot na niresita ng doctor ay itinapon niya sa basurahan at iyang gammot na hawak mo po sir ang kaniyang pinainum kay Senyora. Medyo nagtataka lang kasi ako sir sa kilos niya ng mga araw na iyon kung kaya't ninais kong kunin ang sisidlan ng gamot na iyan upang ipakita sa inyo gayon din at nang malaman natin kung anong klase ng gamot iyan," paliwanag pa ni mang Pido habang napapaisip ng husto gayon din at tila may kunting kaba na nararamdaman.Tila nagtaka at napaisip naman si Marcelo sa sinabi niya."Actuallly, hindi ko alam ang gamot na ito at sa katunayan nga ay parang ngayon ko lamang nakita ito," wika pa niya habang may malaking katanungan sa kaniyang isipan. Ma
Parehas kami ng nadarama ng mga sandaling iyon. Halos hindi namin maipaliwanag sa aming sarili kung gaano kami ka saya at katuwa ng mga oras na iyon. Isa lang ang masasabi namin, ito na ang simula ng aming pagmamahalan na walang hanggan.Ibinahagi na rin pala namin sa aming pamilya, mga kakilala, ka-trabaho at kaibigan ang patungol sa engagement namin ni Lynnx. Halos lahat ay natuwa at binati kami sa magandang nangyari sa aming relasyon. Naibalita na rin sa mga dyaryo at TV ang patungkol sa engagement namin na siya namang nakarating at nabalitaan ni Marcelo. Sa kalagitnaan ng kaniyang panonoood ng balita sa TV patungkol sa amin ni Lynnx ay agad niyang pinatay ito habang may hindi kaaya-aya na reaksyon sa kaniyang mukha na makikita. Mayamaya pa ay itinapon niyan ang remote na ahwak niya at nagsimula na siyang magawala sa kaniyang sarili lalo pa at hindi niya matanggap sa kaniyang sarili na engage na ako kay Lynnx."Hindi pwedi ito, hindi pweding mangyari ito. Hindi ka pweding magpak
Matapos ang kanilang pag-uusap tatlo ay pumasok sila sa loob kung saan naka-confine si Senyora. Ilang sandali lang din ay dumating si Colleen."Papa, Marcelo?" Wika pa niya habang hindi mapakali sa kaniyang sarili."Colleen, what happen? Ano ang nangyari at bakit inatake sa puso si Mom?" Tanong pa ni Marcelo habang hindi rin mapakali sa kaniyang sarili.Tila natagalan pa bago makapagsalita si Colleen lalo pa at natatakot siyang malaman nila na siya ang dahilan kung bakit inatake sa puso si Senyora na siyang muntik na niyang ikamatay."Hindi ko rin alam, nakita ko na lang si mama na nakahandusay na sa sahig. Mabuti na nga lang at insakto ang pagdating ko ng bahay kung kaya't naisugod ko siya agad dito," palusot pa niya habang napapaisip ng husto."Salamat sa iyo Colleen, mabuti na lang at naisugod mo siya rito," ani pa ni Marcelo sabay niyakap siya."Huwag mo nang alalahanin iyan. By the way kamusta na pala ang kalagayan niya ngayon?""So far, okay naman ang kalagayan niya ngayon as wh
Sa kalagitnaan pa lang ng kaniyang byahe papunta ng bangko ay hindi na siya mapakali sa kaniyang sarili, dagdag pa rito ang mga sari-saring iniisip niya kung ano ang mangyayari sa kanya lalo pa at nangyari na ang kinakatakutan niya.Nang makarating siya sa kaniyang distinasyon ay agad siyang bumaba ng kaniyang sasakyan at nagmamadaling pumasok sa loob ng bangko. Makikita ang galit sa kaniyang mukha habang siya'y palakad papuntang counter.Tila hindi lingid sa kanya ang pagbati ng mga empleyado sa kaniyang pagpasok dahil sa kaniyang nararamdaman ngayon."Ano itong pinanggagawa niyo sa akin? This is against the law. Sasampa ako ng kaso laban sa inyo dahil sa inyong pagsara na wala man lang akong final notice na natanggap galing sa inyo. I'll make sure na mananagot kayong lahat dahil dito," galit na sabi niya sabay pagtaas ng kaniyang dalawang kilay."I'm sorry ma'am . Please huwag po kayong mag-iskandalo rito. You can talk with our manager to all your concerns," wika pa ng staff ng bang
Pagdating sa bahay ni Colleen."Hay finally, kahit papaano ay guminhawa rin ng kunti ang aking pakiramdam ang maraming salamat sa iyo my daughter-in-law. Maashan talaga kkita kahit papaano," wika pa ni Senyoora sabay umupo sa sofa at huminga nang malalim.Hindi na lamang kumibo si Colleen bakus ay nngumiti na lang ng kunti kay Senyora.Ilang sandali pa ay nilapitan siya ni Mr. Arevalo na kung saan ay nagpapasalamat siya sa kaniyang pagkupkop sa kanila, sa kabila ng hindi magandang nangyari sa pagitan niya at sa kanilang pamilya.Nagsimula na din siyang magtanong patungkol sa mga nangyayari ngayon lalo na ang pag-alis nila sa mansyon. Ipinaliwanag naman nila ito ng mabuti sa kanya na siyang labis niyang ikinagulat at hindi lubos na makapaniwala sa nangyari. Nalaman na din niya ang katotohanan kung ano ang kanilang kalagayan ngayon, na sila ay wala nang yaman pa bagkus ay naghihirap na. Mahirap man paniwalaan subalit kailangan tanggapin lalo pa at nangyayari na saa totoong buhay.Matapo
Binigyan ko lamang sila ng ilan pang mga oras upang magligpit ng kanilang mga gamit at mag-impaki nang makaalis ng tuluyan sa mansyon na siyang nakapangalan na sa aking pangalan kagaya ng aming napag-usapan o napagkasunduan noon. Kagaya ng aking binitawang salita kanina ay nagsimula silang maglipit at mag-impaki ng kani-kanilang mga gamit lalo pa at wala na silang ibang choice kun''di ang umalis.Bakas naman sa kani-kanilang mga mukha ang lungkot habang patuloy sa kanilang ginagawa. Hindi maikakaila na sila'y naghihinayang sa kanilang mansyon na basta-basta na lamang mawawala sa kanila sa tagal ng panahon na kanilang pananatili rito."Ayos ka lang ba Mom?" Malungkot na tanong ni Marcelo kay Senyora."I'm okay son," maikling sagot niya sabay pahid ng kaniyang luha sa mata."Umiiyak ka po ba?" Pagtatakang tanong niya sabay hinawakan sa balikat si Senyora."No I'm not, na puwing lang kasi ako," pagkukunwari pa niya.Sa kalagitnaan ng pagliligpit nila ng kanilang mga kagamitan ay nagsila
"And by the way let's go back to the main topic. For you Senyora, parang ang dali mo naman yata makalimot sa ating napag-usapan noon at napagkasunduan. Let me remind you that I have the documents in my hand right now ang siyang pinermahan mo dahil sa perang inutang mo sa akin na nagkakahalagang limangpong milyong peso lang naman kapalit ng iyong mansyon kung sakaling hindi ka makakapagbayad sa takdang panahon," wika ko pa sabay pinukol siya ng masamang tingin habang itinataas ko ang dokumentong hawak ko ngayon."What? 50 Million? Totoo ba ang sinasabi niya Consuelo? Nagkaroon ka ng 50 milyones na utang sa kanya? But how? Anong ginawa mo sa pera na iyan?" Tanong pa ni Mr. Arevalo sa kanya habang may pagkabigla at pagtataka na makikita sa kaniyang mukha."What, is that true Mom and our house ay isinanla muna pala? But how?" Sambit naman ni Marcelo sabay tinitigan siya."I can explain naman but please not now," ani pa ni Senyora habang hindi makadiritsa ang tingin sa kanila."Oh, wait hi
"Hanggang ngayon pa ba ay iyan pa ang inaalala mo. Mas inaalala mo pa ang sasabihin ng ibang tao kesa sa kalagayan natin ngayon Consuelo? Why should you accept na walang wala na tayo upang sa ganoon ay hindi mo na iisipin at ikukumpara iyang sarili mo sa mga kaibgan mong mayayaman. Look, ni hindi ka nga kayang bisitahin o kahit na tawagan man lang ng mga kaibigan mo para kamustahin simula nang mapabalita na wala na tayong pera na naghihirap na tayo. Where are they now? Wala na sila, dahil ang tunay na kaibigan sa hirap man at ginahawa ay hindi ka iiwan," wika pa ni Mr. Arevalo na siyang dahilan upang mamulat sa reyalidad si Consuelo."I hate this life. Bakit nangyayari sa akin ito ngayon? May nagawa ba tayong mali at bakit parang lahat ng problema at kamalasan ay napupunta sa atin!! This is so very unfair," wika pa ni Senyora habang naging emosyonal sa kaniyang sarili."Tigilan mo na iyan Consuelo, wala naman tayong magagawa pa. Mahirap ng ibalik ang dating pamumuhay natin noon. Let'