Nagmamadali at tila parang wala sa kaniyang sarili si Marcelo habang ito'y nagmamadaling lumakad pabalik ng banyo kung saan niya ako huling iniwan.Mabuti na lang at insakto lang din ang kaniyang pagdating kung saan ngayon pa lang din ako nakalabas ng banyo kung kaya't hindi na siya nahirapan na hanapin pa ako."Oh mahal, para yatang hinihingal ka ngayon. Saan ka ba nangggaling at tila pagod na pagod ka, may tumutulo pang pawis diyan sa liig mo. Halika at punasan natin iyan. Insakto at may dala akong panyo," wika ko pa sabay inilabas ang aking panyong nakasubsob sa bulsa at sabay na pinahidan ang kaniyang nanlalakihang pawis.Patuloy pa rin si paghingal si Marcelo subalit hindi niya na lang ninais na sabihin sakin ang too na kung saan ay nakalimutan niya ako kanina."May pinuntahan lang ako sa taas, tumakbo kasi ako sa pagmamadaling bumalik dito baka kung na paano kana," ani pa niya sabay ngumiti at hinawakan ang aking kaliwang kamay habang abala sa pagpahid ng mga pawis nito."Ayeee,
Matapos ang ilang sandali ay nagpaalam sa akin si Marcelo na pumunta siya muna sa kaniyang kwarto dahil sa may kukunin siya. Nang umalis siya ay sumunod na nagpaalam ang kaniyang Ina na si senyora na siya'y aalis lang din saglit at pupunta sa kusina.Nang mga oras na iyon ay sadyang sundan ni senyora si Marcelo upang makausap ito ng personal at upang maging klaro sa kanya ang mga naging pasta o desisyon ni Marcelo patungkol sa aming relasyon.Nang makapasok sa loob ng bahay si Marcelo ay biglang inabot ni senyora qng kaniyang kamay dahilan upang mapatigil sa paglalakad si Marcelo."Sandali lamang Marcelo," malaka na boses na pagkaabi ni senyora habang may hindi kaaya-ayang reaskyon sa kaniyang mukha na makikita.Nagulat naman at nabigla si Marcelo at ito'y napalingon sa kanya."Mom, bakit po? May kailangan po ba kayo?" Tanong pa niya habang napapaisip."I need to talk to you right now and this is very important! " Sabay huminga ng malalim si senyora habang tinititigan siya sa kaniyang
"Marcelo?" Bulong ko sa aking sarili habang patuloy lamang sa pagiging tulala sa sarili.Matapos ang mga sandaling iyon ay pinapasok namin sila sa loob ng aming bahay. At dahil sila ay naririto sa aming tahanan kung kaya't hindi na namin nagawang pumunta ng simbahan upang magsimba.Nagharap harapan na kami ngayon. Ang pamilya ko at ang pamilya ni Marcelo. Kabado, kinakabahan at parang hindi ako mapakali sa aking sarili lalo pa at magkaharap ma ngayon ang both sides ng family namin ni Marcelo."Pasensya na po kayo at paumanhin sa aming maliit na tahanan," mahinang boses na sabi ni Tatay sabay ngumiti ng kunti sa kanila habang nag-aabot ng malamig na inumin sa mesa.Habang patuloy lamang sa pagtingin sa palibot ng loob ng bahay si senyora Consuelo na tila parang mayroong kakaiba sa paraan ng kaniyang reaksyon habang pinagmamasdan ang loob ng aming bahay. "Paumanhin din kung hindi namin kayo agad na nakilala kanina, kung hindi pa namin nakita si Marcelo ay tiyak na hindi pa namin kayo m
Sabado iyon ng hapon kung saan nagliligpit ako ng aking mga gamit sa aking kabinet ng may nakita akong isang maliit na box. Tila parang pamilya sa akin ang maliit na box na ito kung kaya't wala akong pag-alinlangan na kunin at buksan ito. Nag mabuksan ko ang maliit na box ay hindi ko inaasahan na larawan naming dalawa ni Colleen ang nasa loob nito. Ito 'yung mga panahon na kung saan ay nagsimula kaming magkaibigan at maging close sa isat-isa.Habang pinagmamasdan ko ang litratong ito ay nakadama ako ng kunting saya at kunting lungkot sa aking puso. Nasiyahan ako dahil naalala ko ang mga magagandang alaala naming dalawa subalit nalulungkot ko ay dahil hindi na kami gaya ng dati. Mayamaya lang din ang bigla akong napaisip patungkol sa kanya. Matagal na pa lang hindi kami dalawa nagkita simula nu'ng magtapos kami ng kolehiyo. Tila parang mahigit isang buwan na na hindi ko na siya nakikita o kahit man lang na magkasalubong kami sa kanto.Dahil dito ay napapaisip ako ng husto na baka ay pi
"Hola, welcome to our house na magiging bahay mo na rin," palakas na boses na pagsabi ni Mr. Arevalo habang dahan-dahan na bumaba sa hagdan.Ngumiti naman si Marcelo at sabay na hinawakan ang aking kamay."Magandang gabe po sa inyo Mr. Arevalo at gayon din po sa inyo Mrs. Consuelo," magandang bati ko sa kanilang dalawa."Oh no, no! Don't call us our names. Total ay magiging parte ka rin naman ng pamilyang ito so just call us like um_," sabay napapaisip si Mr. Arevalo. " Just call me papa and mama para maiba naman, it's sounds maganda kasi sa taenga," dugtong pa niya sabay ngumiti.Napangiti naman ako na may kahalong hiya. "Nako nakakahiya naman po subalit hindi pa naman kami kasal ni Marcelo, " wika ko pa sabay iwas ng tingin sa kanya."Huwag ka nang mahiya, bakit ka naman mahihiya?" Sambit ni senyora Consuelo sabay bumaba rin ng hagdan.Ito naman ay siyang ikinagulat ko."As what my husband's told you na mama at papa na lang ang itatawag mo sa amin. Magiging pamilya ka naman namin ba
Sa kwarto habang nag-uusap kaming dalawa ni Marcelo patungkol sa kaniyang pag-alis next week papuntang Bantangas para sa kaniyang gagawing pamamahala ng kanilang poultry business."One week na lang pala ang aking natitirang araw dito sa bahay. Napakalayo pa naman nang Batangas para sa ating dalawa at tiyak na ma mi-miss talaga kita mahal ko," sabi ni Marcelo habang may kunting lungkot ang tuno ng kaniyang pananalita."Ayos lang iyan mahal. Alam kong malaking pagsubok ito para sa ating dalawa ang mawalay sa isat-isa subalit tama naman sina mama at papa na para rin naman iyon sa iyo at sa ika-uunlad ng business niyo. Syempre ikaw talaga ang magmamana o mamahala sa huli dahil sa ikaw lamang ang nag-iisang anak nila. Hayaan mo tatawagan kita araw-araw nang sa ganoon ay mabawas bawasan naman iyang pangulila mo sa akin," ani ko pa habang hinahawak hawakan ang kaniyang buhok sa ulo. "Na sanay na kasi akong kasama ka mahal kung kaya't parang ang hirap sa akin ang malayo ulit sa iyo. Subalit
Napatigil naman ako saglit at napaisip ng husto sa naging pakiusap ni mama sa akin. Tila may punto naman ang kaniyang sinabi subalit parang hindi ako kumbinsido lalo na at muntik na kaming malagay sa panganib ng anak ko.Tila parang ayaw niyang malaman nila ang totoo na siya ang salarin at dapat na sisihin sa nangyari sa amin ng baby ko. Alam ko sa aking sarili na siya ang may kasalanan kung bakit ako naririto ngayon. Simula pa lamang ay alam na ni mama na mapanganib sa akin ang kaniyang ipinagawa subalit pinilit niya pa rin ako na kung tutuusin ay marami naman siyang pweding pag-utusan na gawin ang bagay na iyon. Pangalawa ay ang kaniyang kapabayaan, alam niya naman na tila hindi angkop ang balanse ng hagdanan dahil sa malubak na lupa subalit iniwanan niya lamang ako at hindi inalintana ang pweding mangyari sa akin dahil sa kaniyang ginawa.At higit sa lahat ay parang wala lamang sa kanya ang aking kalagayan ngayon na tila baliwala lamang sa kanya na ako'y buntis sa paraan ng kaniya
Wala akong ka alam-alam na ang nangyaring aksidenti sa akin kanina ay talagang kagustuhan at sinadya iyon ni mama dahil sa kaniyang kagustuhan na mawala ako at ang baby ko. Ni minsan ay hindi pa rin talaga ako magawang tanggapin ni mama kahit na ituring na apo ang batang dinadala ko sa aking sinapupunan. Lahat na kaniyang kabutihan ay pagpapakitang tao lamang sa lahat lalong lalo na kay papa at kay Marcelo. At ngayon na kami na lamang dalawa ang naririto sa mansyon ay magsisimula na ang kalbaryo ng aking buhay.Habang ako'y nasa kwarto ay tumawag sa akin si Marcelo at kinamusta kaming dalawa ng baby ko.Halatang na mi-miss agad ako ni Marcelo sa tono pa lang ng kaniyang pananalita. Kahit na ako ay na miss ko rin siya agad kahit na isang araw pa lang siyang nawala rito.Subalit kailangan naming labanan ang pagsubok na ito. Sa huli ay malalampasan din namin ito.Lumipas ang mga araw ay napansin kong parang ibang-iba na ang pagtrato sa akin ni mama. Tila hindi ko na maipaliwanag sa akin