MIKAY"Nay! Wala nga kaming ginagawa eh," pagmamaktol ko.Tumawa si Nay Cristy kaya naman mas lalo akong napabusangot ko. Kasalanan talaga ito ng Damonyo na iyon eh. Ugh! Sirang-sira na ang reputasyon ko!"Nay naman eh. Mag w-walk out ako rito sige."Mas lalo itong natawa. "Wala naman akong sinasabi anak. Nakangiti lang naman ako sa'yo," ani Nay Cristy. "Pero anak, nagtagumpay ba si Damon na kunin mula sa'yo ang pasalubong niya?" Pinanlakihan ko ng mata si Nay Cristy. "Nay!" pagmamaktol ko. Humagalpak ito ng tawa. Nakakainis ah! Mukhang trip din akong asarin ni Nay Cristy ngayon. "Good morning."Masamang tingin ang ibinaling ko kay Damonyo na kakapasok lang sa kusina. Kasalanan niya kasi itong lahat eh. Mukha itong inosenteng demonyo. Super straight yung mukha niya na akala mo hindi ito makabasag pinggan. May awra siya na huwag mo siyang babanggain... pero sa kabila ng ipinapakita niya sa panlabas nito, may nakatagong landi, at pagkamanyak sa loob niya. Ugh!"What?"Inirapan ko lan
MIKAY"Uy! Okay ka lang?"Natauhan ako dahil sa mahinang pagsiko sa akin ni Juday. Katatapos lang ng first exam namin, ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin mawala sa isip ko ang nangyari sa car park. Buti nga at nairaos ko na matapos ang exam ko sa kabila ng nararamdaman ko eh.Hanggang ngayon pakiramdam ko nakahawak pa rin ako sa... ugh! Kasi naman eh! Sa dami ng paghahawakan ko do'n pa talaga dumapo ang kamay ko. Nakakahiya! Buti na lang nagawa ko pang umalis sa sasakyan niya kanina kahit na grabe na ang panlalambot ng tuhod ko. "Kanina ka pa wala sa sarili eh," ani Juday na kunot noong nakatingin sa akin. Paanong hindi ako mawawala sa sarili eh nakahawak ako ng hindi dapat hawakan eh! First time ko iyon at... nagulat talaga ako ng bongga. Parang nakahawak ako ng malaking bato eh. "Oo nga. Sino ba 'yong tumawag sa'yo kanina at mukhang iyon ang dahilan ng pagkabalisa mo? May nangyari ba?" tanong naman ni Tina. Kasalukuyan kaming nagmimiryenda ngayon sa madalas tambayan ng lahat
MIKAY"Adam salamat," nakangiting saad ko nang makababa ako sa kanyang sasakyan. Bumaba rin siya.Kakauwi ko lang galing sa school, nahihiya nga ako kay Adam dahil pinaghintay ko pa siya ng halos dalawang oras eh. Si Dean kasi ang lupet magpareview, tipong hindi kami titigilan hangga't hindi napipiga ng husto ang utak namin. "Maliit na bagay," pagbibiro nito saka pa ginulo ang buhok ko. "Alam mo namang malakas ka sa akin eh."Binalingan ko ng tingin ang mukhang tahimik na bahay ni Damon. "Buti na lang may duty si Damonyo ngayon," saad ko saka ako marahas na bumuntong hininga."Why? Does Damon still treats you bad?" Umiling ako. "Hindi naman, kaya lang minsan hindi ko magawang hindi matakot sa kanya eh." Kasi naman kakaiba talaga ang awra ng isang iyon eh. Hindi ko talaga masundan ang ugali niya. Mamaya okay siyang kausap tapos biglang ang hirap na naman niyang kausap. Ay ewan ko na talaga sa kanya."Basta salamat ah. Pasensya na rin sa istorbo. Alam ko namang busy ka eh," saad ko.
MIKAYTila bangungot para sa akin ang nangyari kagabi. Hindi ko alam kung bakit niya iyon nagawa... kung bakit gano'n na lang ang galit niya kagabi. Ni hindi niya muna pinakinggan ang paliwanag ko, basta na lamang itong gumawa ng isang bagay na hindi naman dapat. "Walang puso. Manyak," galit na saad ko. Hindi ako lumabas ng kwarto ko hangga't hindi umaalis si Damon. Nakailang balik na si Nay Cristy sa kwarto ko para tawagin akong kumain ngunit hindi ko siya pinagbuksan. Mugtong-mugto ang mga mata ko kaya naman panigurado na magtatanong ito sa akin kapag nakita niya ako.Nang makalabas ako sa kwarto niya kagabi dumiretso agad ako sa kwarto ko at do'n nag-iiyak. Wala namang nangyari sa amin kaya lang sa pakiramdam ko binaboy niya ako. Galit ako sa kanya. Galit na galit at hindi ko siya mapapatawad. Sabi pa niya hindi niya iyon pinagsisihan... kaya mas lalo ko siyang kinamumuhian."Hija, wala na si Damon. P'wede ka ng lumabas," rinig kong saad ni Nay Cristy mula sa labas.Tumayo ako mu
DAMONI can't take my eyes off of her. Her eyes are swollen. When I saw her at the hallway a while ago, she only treats me as if she doesn't know me at all. Is she getting back at me because of what I did last night? Tch. Hindi ko akalain na marunong palang magtanim ng sama ng loob ang kagaya niya. Her eyes are full of sarcasm and hatred at the same time."Dame, are you listening?"I was back into reality when Caitlyn softly touch my cheek."Yes, I am. You don't need to worry about it, I will talk to my dad regarding to that," I said as I shifted my eyes to the monitor to read the results of the patient in room 125."Thank you. You're indeed the best." She linked her arm on my arm as she lean her head on my shoulder. "People are watching, Caitlyn," I said in a low tone.I know what those malicious eyes of persons are thinking right now. Hindi na bago sa akin na pag-usapan nila kaming dalawa dahil araw-araw naman na isa kami sa pinag-uusapan. She frowned. "Nanlalambing lang eh. Kanin
DAMONSinundan ko ng tingin si Mikael na mabilis tinungo ang taas nang hindi man lang niya ako binabalingan ng tingin. I shrug my head and walk straight to the kitchen, so I could also inform Nay Cristy to prepare for the coming of Lolo Nicolo on Saturday. I don't know what get into him why he suddenly want to stay in my house if he can actually get her granddaughter if he wants to. That would be a nicer idea if it's happened. "Hindi pa rin ba kayo nag-uusap ni Mikay?" tanong ni Nay Cristy habang naghahanda ito ng pagkain. I just shrug my head and didn't bother to open my mouth to answer her question. "Tawagin ko lang siya, para sabay na kayong kumain," pagkakwa'y saad nito. "No. Don't bother, Nay Cristy. Hindi siya gano'ng kaimportante para tawagin mo pa, kung gusto niyang kumain, magkusa siya. Hindi siya prinsesa na kailangan pang tawagin at pagsilbihan," saad ko sa malamig na tinig. "Bakit sinasabi ko bang prinsesa ako?"Nagtaas ng bahagya ang kilay ko nang marinig ko ang bos
MIKAY"Ahhhh!" impit na sigaw ko habang nakatakip ang unan sa aking mukha dahil sa feels na nararamdaman ko.Ewan ko ba! Pero hindi ko maiwasang uminit ang aking pisngi sa tuwing naaalala ko ang nangyari sa garden. Halos hindi pa nga ako nakatulog kagabi dahil hindi talaga ako mapakali. Grabe! I can't talaga!"Kalma Mikay! Huwag kang OA! Kumalma ka," kumbinsi ko sa aking sarili ko pero... "Ahhhh!" Dinaig ko na ang uod na binudburan ng asin dahil sa pagwawala ko sa kama.Huminga ako ng malalim habang pilit kong kinakalma ang aking sarili, kahit papaano ay epektibo naman ito. Umupo ako sa aking kama. Paulit-ulit na inhale exhale ang ginawa ko."Kailangan mo pang lumabas Mikay kaya umayos ka. Baka mamaya sabihin ni Damonyo kinikilig ka sa nangyari," saad ko sa aking sarili."Mikay, anak."Halos mapatalon ako sa gulat nang biglang kumatok si Nay Cristy sa aking pintuan. Mabilis ko namang inayos ang aking sarili maging ang kama kong tila nabagyo dahil sa pagwawala ko kanina. Nang masiguro
DAMONI couldn't stop smiling every time the scene from their school hallway popped into my mind. Damn! Malaki Mendoza? She's really insane. How could she make such mistakes like that? I chucked while shrugging my head. Kahit ilang beses kong tanggalin sa isip ko ang sinabi ni Prof Cruz ay hindi ko magawa. Damn! Malaki... pftt! "Mukhang masarap ang gising natin ngayon dahil hindi ka ata aburido." Prenteng umupo si Caitlyn sa sofa. Inilapag niya ang hawak niyang softdrinks sa center table. Tumayo ako mula sa aking swivel chair at tumabi sa kanya. Kinuha ko ang isang softdrinks na nasa mesa at binuksan ito. "Thanks," she said when I opened it for her. Muli ko namang kinuha ang isa at binuksan ko iyon para inumin. "May nangyari bang nakakatuwa sa lecture mo kaya good mood ngayon? May tinarget ka na naman siguro. Nag walk out ba? Umiyak?" She laughed with her own statement.I shrug my head as I sip onto my softdrinks. My eyes shifted to my phone when I received a message from the ER.