MIKAY"Adam salamat," nakangiting saad ko nang makababa ako sa kanyang sasakyan. Bumaba rin siya.Kakauwi ko lang galing sa school, nahihiya nga ako kay Adam dahil pinaghintay ko pa siya ng halos dalawang oras eh. Si Dean kasi ang lupet magpareview, tipong hindi kami titigilan hangga't hindi napipiga ng husto ang utak namin. "Maliit na bagay," pagbibiro nito saka pa ginulo ang buhok ko. "Alam mo namang malakas ka sa akin eh."Binalingan ko ng tingin ang mukhang tahimik na bahay ni Damon. "Buti na lang may duty si Damonyo ngayon," saad ko saka ako marahas na bumuntong hininga."Why? Does Damon still treats you bad?" Umiling ako. "Hindi naman, kaya lang minsan hindi ko magawang hindi matakot sa kanya eh." Kasi naman kakaiba talaga ang awra ng isang iyon eh. Hindi ko talaga masundan ang ugali niya. Mamaya okay siyang kausap tapos biglang ang hirap na naman niyang kausap. Ay ewan ko na talaga sa kanya."Basta salamat ah. Pasensya na rin sa istorbo. Alam ko namang busy ka eh," saad ko.
MIKAYTila bangungot para sa akin ang nangyari kagabi. Hindi ko alam kung bakit niya iyon nagawa... kung bakit gano'n na lang ang galit niya kagabi. Ni hindi niya muna pinakinggan ang paliwanag ko, basta na lamang itong gumawa ng isang bagay na hindi naman dapat. "Walang puso. Manyak," galit na saad ko. Hindi ako lumabas ng kwarto ko hangga't hindi umaalis si Damon. Nakailang balik na si Nay Cristy sa kwarto ko para tawagin akong kumain ngunit hindi ko siya pinagbuksan. Mugtong-mugto ang mga mata ko kaya naman panigurado na magtatanong ito sa akin kapag nakita niya ako.Nang makalabas ako sa kwarto niya kagabi dumiretso agad ako sa kwarto ko at do'n nag-iiyak. Wala namang nangyari sa amin kaya lang sa pakiramdam ko binaboy niya ako. Galit ako sa kanya. Galit na galit at hindi ko siya mapapatawad. Sabi pa niya hindi niya iyon pinagsisihan... kaya mas lalo ko siyang kinamumuhian."Hija, wala na si Damon. P'wede ka ng lumabas," rinig kong saad ni Nay Cristy mula sa labas.Tumayo ako mu
DAMONI can't take my eyes off of her. Her eyes are swollen. When I saw her at the hallway a while ago, she only treats me as if she doesn't know me at all. Is she getting back at me because of what I did last night? Tch. Hindi ko akalain na marunong palang magtanim ng sama ng loob ang kagaya niya. Her eyes are full of sarcasm and hatred at the same time."Dame, are you listening?"I was back into reality when Caitlyn softly touch my cheek."Yes, I am. You don't need to worry about it, I will talk to my dad regarding to that," I said as I shifted my eyes to the monitor to read the results of the patient in room 125."Thank you. You're indeed the best." She linked her arm on my arm as she lean her head on my shoulder. "People are watching, Caitlyn," I said in a low tone.I know what those malicious eyes of persons are thinking right now. Hindi na bago sa akin na pag-usapan nila kaming dalawa dahil araw-araw naman na isa kami sa pinag-uusapan. She frowned. "Nanlalambing lang eh. Kanin
DAMONSinundan ko ng tingin si Mikael na mabilis tinungo ang taas nang hindi man lang niya ako binabalingan ng tingin. I shrug my head and walk straight to the kitchen, so I could also inform Nay Cristy to prepare for the coming of Lolo Nicolo on Saturday. I don't know what get into him why he suddenly want to stay in my house if he can actually get her granddaughter if he wants to. That would be a nicer idea if it's happened. "Hindi pa rin ba kayo nag-uusap ni Mikay?" tanong ni Nay Cristy habang naghahanda ito ng pagkain. I just shrug my head and didn't bother to open my mouth to answer her question. "Tawagin ko lang siya, para sabay na kayong kumain," pagkakwa'y saad nito. "No. Don't bother, Nay Cristy. Hindi siya gano'ng kaimportante para tawagin mo pa, kung gusto niyang kumain, magkusa siya. Hindi siya prinsesa na kailangan pang tawagin at pagsilbihan," saad ko sa malamig na tinig. "Bakit sinasabi ko bang prinsesa ako?"Nagtaas ng bahagya ang kilay ko nang marinig ko ang bos
MIKAY"Ahhhh!" impit na sigaw ko habang nakatakip ang unan sa aking mukha dahil sa feels na nararamdaman ko.Ewan ko ba! Pero hindi ko maiwasang uminit ang aking pisngi sa tuwing naaalala ko ang nangyari sa garden. Halos hindi pa nga ako nakatulog kagabi dahil hindi talaga ako mapakali. Grabe! I can't talaga!"Kalma Mikay! Huwag kang OA! Kumalma ka," kumbinsi ko sa aking sarili ko pero... "Ahhhh!" Dinaig ko na ang uod na binudburan ng asin dahil sa pagwawala ko sa kama.Huminga ako ng malalim habang pilit kong kinakalma ang aking sarili, kahit papaano ay epektibo naman ito. Umupo ako sa aking kama. Paulit-ulit na inhale exhale ang ginawa ko."Kailangan mo pang lumabas Mikay kaya umayos ka. Baka mamaya sabihin ni Damonyo kinikilig ka sa nangyari," saad ko sa aking sarili."Mikay, anak."Halos mapatalon ako sa gulat nang biglang kumatok si Nay Cristy sa aking pintuan. Mabilis ko namang inayos ang aking sarili maging ang kama kong tila nabagyo dahil sa pagwawala ko kanina. Nang masiguro
DAMONI couldn't stop smiling every time the scene from their school hallway popped into my mind. Damn! Malaki Mendoza? She's really insane. How could she make such mistakes like that? I chucked while shrugging my head. Kahit ilang beses kong tanggalin sa isip ko ang sinabi ni Prof Cruz ay hindi ko magawa. Damn! Malaki... pftt! "Mukhang masarap ang gising natin ngayon dahil hindi ka ata aburido." Prenteng umupo si Caitlyn sa sofa. Inilapag niya ang hawak niyang softdrinks sa center table. Tumayo ako mula sa aking swivel chair at tumabi sa kanya. Kinuha ko ang isang softdrinks na nasa mesa at binuksan ito. "Thanks," she said when I opened it for her. Muli ko namang kinuha ang isa at binuksan ko iyon para inumin. "May nangyari bang nakakatuwa sa lecture mo kaya good mood ngayon? May tinarget ka na naman siguro. Nag walk out ba? Umiyak?" She laughed with her own statement.I shrug my head as I sip onto my softdrinks. My eyes shifted to my phone when I received a message from the ER.
MIKAY"Oh anak, bakit tila matamlay ka ata?" tanong ni Nay Cristy nang makapasok ako sa kusina."Sira po ata ang AC ko sa kwarto. Sinigurado ko naman po na nasa saktong temperatura ito, pero halos mamaluktot ako sa sobrang lamig nang magising ako," pagmamaktol ko saka ako humila ng upuan. Dahil sa sobrang lamig ng kwarto ko, ang ending, bigla tuloy sumama ang pakiramdam ko. "Achoo!" napatakip ako ng ilong at bibig nang bumahing ako. "Si Damon po pala?" tanong ko. Siguro siya ang nagbuhat sa akin kagabi papunta sa kwarto ko. Natatandaan ko kasi na nasa sala ako kagabi at hinihintay siya dahil nga makikibalita sana ako kung kumusta ang pasyente na inoperahan niya kagabi eh. Dahil sa kakahintay ko sa kanya nakatulog tuloy ako. "Maaga itong umalis dahil may emergency ata," saad ni Nay Cristy na umupo na rin sa tapat ko. "Bakit? May kailangan ka ba sa kanya?" tanong ni Nay Cristy na ngayon ay nagsasandok na rin ng pagkain. "Wala naman po. Makikibalita lang sana ako tungkol sa pasyente
MIKAYNaiwan akong tulala at hindi malaman ang gagawin. Okay lang kaya ang isang iyon? Kung ano-anong sinasabi ah, ninenerbyos tuloy ako. Tapos parang wala pa itong pakealam kung sakali na mahuli kami... tsk! Eh sabi nga niya na huwag ako gagawa ng isang bagay na ikakasama namin pareho, tapos siya naman itong papansin. "Crush siguro ako no'n." Hindi ko napigilang matawa dahil sa sinabi ko. Crush? Pft. Nahihibang na rin ata dahil sa kanya. Kung ano-ano na ring pumapasok sa isip ko eh. Inilibot ko ang aking mga mata nang mapasok ko ang kwartong sinasabi niya. Para itong studio type, may maliit na kusina, may sariling bangyo, maliit na sala, at kama. Grabe talaga ang privilege niya bilang isang may-ari ng hospital."Iba talaga ang richness ng isang iyon, akalain mong may sarili pa siyang kwarto rito sa office niya?" Iilin-iling na saad ko. Kaya naman pala sabi ni Nay Cristy no'n sa akin na hindi madalas umuwi si Damon sa bahay niya, meron na pala siyang studio type na lugar dito sa o