BLANGKO ANG MGA matang sinundan nina Gavin at Bethany ang likod ng musician. Maya-maya pa ay muli silang nagkatinginan. Naisip ng dalaga na wala naman siyang kasalanan, ganunpaman ay pipiliin pa rin niyang humingi ng pasensya kay Gavin. Baka kasi sumobra siya. Ayaw din naman niyang lumawig pa ang kanilang away. Maliit siyang ngumiti ng lumapit na si Gavin sa kanya at bahagya siyang niyakap nito. “I am sorry, Thanie. Na-misunderstood ko lang ang mga nangyari kanina.” bulong na nito sa puno ng tainga niya.Nanlalambot na doon si Bethany, bago pa man siya makahingi ng sorry dito ay nauna na ang binatang gawin iyon.“Sorry din Gavin, kung napagtaasan kita ng boses.” Doon natapos ang kanilang gusot na hindi naman talaga gusot. Naunahan lang ng matinding selos si Gavin. Nagpatuloy ang event at sinigurado ni Gavin na hindi mahihiwalay sa kanyang tabi ang dalaga. Kung saan siya pumunta ay dinadala niya ito. Ayaw niyang ma-out of place ito sa lugar. Hindi naman nagreklamo doon si Bethany na
TINANGGAL NI GAVIN ang suot niyang coat at walang imik na inihagis iyon sa sofa. Saglit na tiningnan niya lang ang kapatid at future bayaw na nasa likuran nila, kapagdaka ay nilingon na niya si Bethany.“Magpapalit lang ako ng damit.”Kumibot-kibot ang bibig ni Gavin, akmang may nais na sabihin sa dalaga ngunit hindi na lang niya iyon itinuloy. Pailalim niya lang tiningnan si Bethany. Kapagdaka ay ibinaling na niya ang kanyang tingin sa dalawa nilang hindi inaasahang bisita. “Maupo kayo,” anyaya niya sa dalawa na itinuro pa ang bakanteng mga upuang sofa. Sa halip na sundin iyon ay hinila ni Briel si Albert upang libutin ang buong living room. “Kuya Gav, nagpalit ka ng mga kurtina? Natatandaan ko ang dilim dito noong huling punta ko. Ang laki ng ipinagbago ng penthouse mo ha? Parang nagkaroon ng buhay.” Ngumisi lang si Gavin na itinaas na itinupi na ang manggas ng long sleeve na suot.“Ang girlfriend ko ang may gustong palitan namin ang mga iyan.” “Wow! Kailan ka pa natutong magin
IYON ANG UNANG beses na nakita ni Albert ang dating nobya sa ganitong scene. Harap-harapan silang nagyayakapan. Naglalambingan ni Gavin, kung kaya naman walang katumbas iyong sakit. Halos magyelo ang kanyang dugo. Napatda ang kanyang mga mata sa babaeng pag-aari niya sana kung hindi niya lang ito nagawan ng masama. Walang pakundangang nakikipaghalikan sa kusina, naisip niya na marahil kung wala silang bisita ng mga sandaling iyon ay paniguradong gumawa na sila ng kababalaghan sa lugar na iyon. Parang niyakap ng lamig ang puso ni Albert. Aaminin niya, sobrang selos na selos siya. Subalit, wala naman siyang karapatan upang ipakita iyon sa kanilang dalawa.“Hmm, p-pasensya na kung naistorbo ko kayo sa inyong ginagawa. Hihingi lang sana ako ng malamig na tubig,” hindi makatingin nang diretsong wika ni Albert sa dalawang bulto na kaharap niya. “N-Nauuhaw na kasi si Briel…”Mabilis na lumapit si Bethany sa fridge, binuksan iyon at kumuha ng dalawang bottled water. Walang imik na ini-abot ni
SUBALIT HIGIT PA doon ang ibinigay ng maykapal sa kanya, kay Gavin pa lang ay sobra-sobra na ito sa kung anong lihim na hinihiling niya noon. Ang tanging panalangin na lang niya ng mga sandaling iyon ay sana panghabangbuhay na ang lahat ng ito dahil gustong-gusto niya talaga ang binatang makasama.“Walang anuman, Gavin. Maraming salamat din sa lahat ng ibinibigay at pinaparanas mo sa aking magagandang bagay. Sobrang thankful ako na palagi kang nandiyan para sa akin. Hindi mo ako iniiwan.” tugon niya dito dahilan upang yakapin siyang muli ni Gavin nang sobrang higpit. “Para sa lahat ng iyon ay hindi sapat ang salitang salamat lang…” “You deserve it, Baby…” bulong ni Gavin sa kanyang tainga, humigpit ang yakap sa katawan ng dalaga. “Deserve mo ang mga bagay na nakukuha mo. Deserve mo iyon, Thanie…”Sa narinig ay hindi mapigilan ni Bethany na mamula ang mga mata. Sa mga bisig lang talaga ni Gavin niya nararamdaman ang maging safe at masaya. Sa yakap lang ng abogado ito nakukuha.“Kaya h
PAGKARAAN NG ILANG minuto ay umakyat na rin agad si Gavin sa penthouse habang iniisip ang una niyang gagawin sa dalagang maaabutan niya. Habang lulan ng elevator ay hindi niya na mapigilang mapakagat ng kanyang labi. Hinintay niya lang umalis ang sasakyan ng kanyang kapatid at ng fiance nito tapos ay tumalikod na rin doon. Muling nagbalik sa isipan niya ang gigil na nararamdaman niya dito kanina habang nasa kusina silang dalawa. Isang kakaibang ngiti ang sumilay na sa kanyang labi. Sa puntong iyon naman ay mabilis ng nadala ni Bethany ang mga hugasin sa kusina. Binasa niya lang ng tubig ang mga iyon upang kinabukasan kapag hinugasan ay hindi mahirap. Tapos na rin siyang mag-half bath, minadali niya pang gawin iyon dahil ayaw niyang maghintay sa kanya ng matagal si Gavin at baka matulog na. Hindi na rin pajama ang kanyang suot kundi isa na iyong duster na maluwag sa kanyang katawan. Ready na ang dalaga sa napipintong gagawin nila ni Gavin pag-akyat nito. “Nasaan na kaya siya? Paakyat
KASALUKUYANG NAKAPIKIT NA ang mga mata ni Gavin. Nakatakip ang isang braso niya sa kanyang mga mata upang huwag masilaw sa ilaw ng silid. Hinahabol pa rin niya ang paghinga.“Eh, iyon ang pinakadahilan niya kung bakit siya pupunta dito tapos hindi ko pagbibigyan?” “Thanie, gaya ng sinabi ko kanina ay hindi ka niya katulong—”“Naroon na tayo, Gavin. Maano bang pagbigyan ko siya? Hindi naman siguro iyon araw-araw.” “Okay, pero iyong madali lang. Kapag masyadong komplikado ang ipapaluto niya sa’yo, sabihin mo sa akin at ako ang kakastigo sa kanya. Pagagalitan at pagbabawalang pumunta.”Marahang tumango na si Bethany. Kilig na kilig na naman sa pagiging protective ng abogado sa kanya. Napatitig na ang mga mata niya sa mukha ni Gavin na nakapikit pa rin. Walang imik na hinawakan niya ang bridge ng ilong nito at pinagapang ang hintuturo niya pababa noon.“Gavin, gusto mo bang sabihin kay Briel na ako at ang fiance niya ay—”Idinilat na ni Gavin ang kanyang mga mata nang marinig iyon. Nili
ILANG MINUTONG TININGNAN ni Gavin si Bethany, aaminin niya na nainis siyang bigla nang banggitin nito ang pangalan ng ex-boyfriend. Oo na, nagseselos pa rin siya dito kahit na wala namang kaselos-selos. Kung maaari nga lang ay pagbabawalan niya itong banggitin ang pangalang iyon, ngunit hindi naman pwede dahil sa kapatid niya. Kung maaari lang ay matagal na sana niyang ginawa. Pinili na lang niya ang manahimik. Ang mahalaga ay nasa piling niya ang dalaga. Siya ang kasama. Kinabig niyang muli ang katawan ni Bethany upang muli itong yakapin nang mahigpit. Napahagikhik na doon ang dalaga nang halikan niya ito sa kanyang leeg nang dahil sa nararamdaman nitong ibayong kiliti sa kalamnan niya.“May natira pa ba? Gusto ko ring matikman kung ano ang kinain niyong dalawa ni Briel kanina.”“Wala na. Buto-buto na lang iyon. Gusto mo bang lutuan na lang kita? May natira pa kaming marinated na chicken wings sa fridge. Hindi ko inubos lutuin at baka hindi namin iyon lahat kayang ubusin.”“Sige, mag
SOBRANG BIGAT NG pakiramdam ni Bethany kinabukasan nang magising siya. Pakiramdam niya ay lalagnatin siya. Hindi lang iyon, parang tumitibok ang maselang parte ng katawan niya na matatagpuan sa pagitan ng kanyang mga hita. Napangiwi na siya nang maalala kung ilang round nga pala ang ginawa nila ni Gavin nang nagdaang gabi. Hindi naman niya ito matanggihan, dahil alam niya sa kanyang sarili na gustong-gusto rin iyon ng katawan niya. Iinot-inot na siyang bumangon. Sapo ang kanyang ulo. Wala na naman si Gavin sa tabi niya. Nahagip na ng kanyang mga mata ang kulay asul na rosas na nakalagay sa katabi niyang unan. Paniguradong kinuha iyon ng binata kanina noong mag-jogging ito. Nababalutan pa ang mga talulot noon ng panggabing hamog. Kumurba na ng kakaibang ngiti ang labi ni Bethany. Tila nawala na noon ang pananakit ng kanyang buong katawan. “Kainis, ang aga-aga niya namang magpakilig.”Sa dalawang lalaking kanyang nakarelasyon, tanging kay Gavin niya lang naramdaman iyon. Kakaibang kili
EXCITED NA PINATAY ni Briel ang makina ng dala niyang sasakyan matapos na iparada iyon sa parking ng villa ng kanyang hipag. Nabaling na ang mata niya sa nakaparadang ilang sasakyan na parang medyo pamilyar sa kanyang mga mata ngunit hindi na niya pinag-ukulan pa iyon ng pansin. Nang matanggap niya ang message ng kanyang hipag kanina na nagsasabing masama ang kanyang pakiramdam at hiniling na kung pwede niyang samahan ang pamangkin sa paaralan, wala siyang inaksayang panahon. Taranta na siyang pumunta agad sa villa na kulang na lang ay paliparin niya ang sasakyan agad na makarating lang. Kinailangan pa siyang habulin ng kanyang ina dahil ang buong akala nito ay maglalayas na naman siya uli.“Kina Bethany lang ang punta ko, Mommy.” “Ng ganito kaaga? Bakit naman?” “Hindi ko rin alam.”Minabuti ni Briel na huwag sabihin sa ina ang tunay na dahilan at baka mag-panic ang Ginang. “Babalik din ako mamaya. Sabi lang niya ay kailangan kong pumunta ngayon doon. Babalitaan kita.” Hindi naman
NAMILOG NA ANG mga mata ni Gabe nang marinig ang sinabi ng kanyang Lolo Giovanni. Salit-salitan na niyang tiningnan ang dalawang matandang kanyang kasama na kapwa nagpipigil ng kanilang mga tawa. Unti-unting napawi ang ngiti ni Giovanni. Oo at nakangiti siya ngayon, pero hindi ang kanyang mga mata. Alam ng langit kung gaano na niya kagusto na magtanong sa puntong ito sa pamangkin kung may balita siya kay Briel, pero nagdadalawa ang isip niya dahil baka mamaya ay bigyan iyon ng kakaibang kulay ni Bethany. Hihintayin na lang niya ang tawag ng private investigator na ang huling update sa kanya ay nawala ito sa lugar kung saan niya nahanap at minsang nakita. Hindi niya na rin inalam ang tungkol sa detalyeng iyon lalo pa at biglang nasugod siya ng asawa ng pamangkin at sandaling nagkainitan din sila.“Mommy loves mo rin ang strawberry?” “Yeah, Gabe. Noong nasa tiyan pa kita. Sure ako na ikaw talaga ang may gusto noon at hindi ako.”“Masarap ang strawberry...” Naupo na si Bethany sa harap
BAKAS ANG LUNGKOT sa mukha ni Giovanni sa mga sandaling iyon na tahimik na nakaupo sa loob ng kanyang sasakyan na naka-park sa harap ng dati nilang apartment ng dating kasintahan. Apartment na noon ay nag-uumapaw sa pagmamahal kung saan ay may sarili silang mundo ni Briel. Hawak pa rin niya ang kanyang cellphone na nakapatong sa kanyang isang hita kung saan ay kakapatay lang ng tawag niya kay Briel. Aaminin niya nang marinig niyang muli ang boses ng babae ay mas sumidhi pa ang nararamdaman niyang pagkamiss sa dating karelasyon. Hindi niya na maapuhap sa kanyang balintataw ang huling imahe nito kung ano sa kanyang isipan. Masyado nang malabo iyon sa tagal at dalawang taon na rin naman ang matuling lumipas. Marahil ay mas gumanda ito, nag-matured gaya niya. Pwede rin naman na mas naging bata o nanatili ang dati niyang magandang mukha two years ago. ‘Nagbago na siya.’ nausal ng kanyang isipan na dati ay isang tawag niya lang ay nagkukumahog na. ‘Sabagay, ako rin naman ang may kasalanan.
MAHINANG NATAWA NA noon si Giovanni na masuyong hinaplos ang buhok ng dalagang nakaunan sa isa sa mga bisig niya. Sabi rin ng binata sa kanyang sarili noon na hindi na siya maghahanap ng iba magmula noong makilala niya ang isang dalaga sa Hongkong at nakuha niya ang pagka-birhen nito nang hindi niya nasisilayan ang mukha. Bagay na hanggang sa sandaling iyon ay pinapahanap niya pa.“Saka hindi lang kayo masarap magmahal, masarap talaga kayo—” Kinailangan ni Giovanni na halikan ang labi ni Briel dahil kapag ganun ang sinasabi nito, labis siyang natu-turn on na naman sa kanya kahit na kakatapos pa lang nila na para bang may magic sa mga salita nito na nagdidikta sa kanyang isipan at naka-direkta sa bahaging iyon ng kanyang katawan. Hindi niya alam kung guni-guni niya lang, pero may kutob siya na baka si Briel ang babaeng nakuha niya. Though, imposible ang bagay na iyon kahit parang ka-edad niya lang din ang malabong imahe babae sa isipan.“Have you been in Hongkong, Briel?”“Many times.
DAHAN-DAHANG NAUPO SI Briel habang mabilis na ang ragasa ng kanilang nakaraang dalawa sa kanyang isipan na para bang replay ng isang magandang pelikula na malinaw niyang natatandaan. Ang buong akala niya ay hindi na mauulit pa ang mainit na tagpong pinagsaluhan nila noon sa Baguio pagkatapos ng kasal ng kanyang kapatid kay Bethany. Iyon na ang una at huling tikim niya sa katawan ng Gobernador. Hindi niya makakalimutan ang bawat haplos nito sa kanyang katawan na puno ng nag-aalab na pagsamba. Alam niya sa kanyang sarili na purong pagnanasa lang naman iyon, kung kaya hindi niya maintindihan ang kanyang sarili kung bakit mas nahulog pa siyang lalo sa charm ng lalaki.“Why are you so good?” anas ni Giovanni habang nakasubsob ang mukha nito sa kanyang dibdib at salit-salitan iyong sinisipsip, nasa ibabaw siya ng Governor upang bigyan ito ng hindi makakalimutang pagniniig na ang goal ni Briel ay hanap-hanapin iyon ng binata. “You are making me lose my sanity.” “Because you are so good too.
NANG MABAKALIK NG mansion mula sa mall sina Briel ay hindi na rin doon nagtagal pa ang pamilya ni Gavin at nagpaalam na aalis na rin sila upang umuwi ng villa. Pinigilan sila ng kanilang mga magulang ngunit sinabi nilang papasyal na lang ulit sila doon kung kinakailangan. Isang mahigpit na yakap ang iniwan ni Bethany kay Briel nang ihatid nila ito sa may pintuan. Matapos na mawala sa kanilang paningin ay pumasok na sila sa loob ng mansion. Hinayaan ni Briel na asikasuhin ng mga magulang ang anak na si Brian na wiling-wili rin naman sa dalawang matanda na mas priority na ang anak niya. “Huwag mong alalahanin ang anak mo, kami na ang bahala sa kanya. Just do what you want. Huwag ka lang lalabas ng mansion upang mag-bar at iinom ng alak.” makahulugang biro na rin ng ama niya.Mahinang natawa si Briel. Wala na sa loob niya ang bagay na iyon. Kumbaga ay graduate na siya sa bagay na iyon. Si Brian na ang top priority niya. Kung sakaling iinom man siya, sa mansion na lang niya iyon gagawin.
BUMALIK NA SA sala ang mag-ama matapos ng ilang minutong lamunin sila ng katahimikan. Wala ng sinuman sa kanila ang nais na magdagdag pa ng topic ng kanilang usapan. Iba na ang expression ng mukha ni Mr. Dankworth kumpara kanina. Maaliwalas na iyon na tila ba natanggap na niya ang kapalaran ng bunsong anak. Naliwanagan na rin siya sa ibig iparating ng panganay niyang anak. Naisip niya na may punto nga ito. Kailangan nilang hanapan ng solusyon ang problema at iyon ay ang harapin ang panig ng pamilya Bianchi. Hindi ang lumikha ng panibagong suliranin at gulo na magpapalala ng kanilang sitwasyon. Sinubukan niyang lumapit kay Brian na ayaw namang lumapit dahil sa trauma nito kanina.“Ayan, Gorio. Ayaw ng sumama sa’yo, paano ba naman ang lakas ng boses mo kanina.” ang Ginang na mahinang natawa sa reaction ni Brian na ganun na lang ang tanggi sa Lolo nito.Ginugol ng pamilya ang kwentuhan ng mga nangyari sa buhay ni Briel. Walang gatol na inamin niya kung ano ang nangyari sa kanya. Kung paa
NATIGILAN NG ILANG sandali doon si Mr. Dankworth upang mag-isip. Muli pa siyang nagpatuloy sa paroo’t-parito na para bang kapag ginawa niya ang bagay na iyon ay maiibsan ang problemang kanyang iniisip sa bunsong anak.“Tayo ngang pamilya niya ay hindi siya nakita. Siya pa kaya? Mali nilang pareho at sa tingin ko kailangan nilang mag-usap tungkol sa bata. Kahit para na lang sa bata at hindi sa kanila. Pwede nilang gawin ang bagay na iyon, di ba? Magkasundo na lang sila kung ano ang mabuti nilang gawin sa binuo nilang responsibilidad na magkasama.”“Hindi. Hindi ako papayag na makikipag-usap pa si Briel sa kanya. Halata namang wala siyang interest sa kapatid mo! Bakit ipagtutulakan pa natin siya sa kanya? Kaya natin buhayin ang kapatid mo at ang anak niya. Ibig sabihin lang noon sa loob ng dalawang taong iyon, ni piso o kaunting suporta ay walang nakuha ang kapatid mo sa kanya.” matigas na katwiran ni Mr. Dankworth na nagpaiba ng hilatsa ng mukha ni Gavin, parang ang unfair naman ng ama
ILANG SANDALI PANG pinagmasdan ni Briel ang mukha ng kanyang ama na nakatingin sa kanya nang mataman. Tinatantiya kung ang ipinapakita ba nito sa kanya ay ang tunay nitong nararamdaman o nagbabalat-kayo lang. Habang magkahinang ang kanilang mga mata ay napakaraming gustong ipaliwanag ni Briel sa ama kaya lang ay hindi niya magawang isatinig iyon. Tila ba mayroong pwersang pumipigil sa kanya. Naisip na rin ni Briel na hindi iyon ang tamang panahon para doon. Kahit na gusto niyang magsalita, umuurong ang dila niya kapag gagawin na.“Maiwan ko muna kayo. Pupunta lang ako ng study room.” paalam ni Mr. Dankworth na bakas ang bigat na pakiramdam sa kanyang magkabilang balikat bagamat hindi na galit ang emosyong nakabalandra sa mukha niya.Sinundan lang ng pares ng kanilang mga mata ang likod ng padre de pamilya na lingid sa kaalaman ng lahat na sobrang bagsak at gulo ng kanyang isipan ng mga sandaling iyon nang dahil sa nangyari sa bunsong anak. Nang mawala na ito sa kanilang paningin ay mu