KASALUKUYANG NAKAPIKIT NA ang mga mata ni Gavin. Nakatakip ang isang braso niya sa kanyang mga mata upang huwag masilaw sa ilaw ng silid. Hinahabol pa rin niya ang paghinga.“Eh, iyon ang pinakadahilan niya kung bakit siya pupunta dito tapos hindi ko pagbibigyan?” “Thanie, gaya ng sinabi ko kanina ay hindi ka niya katulong—”“Naroon na tayo, Gavin. Maano bang pagbigyan ko siya? Hindi naman siguro iyon araw-araw.” “Okay, pero iyong madali lang. Kapag masyadong komplikado ang ipapaluto niya sa’yo, sabihin mo sa akin at ako ang kakastigo sa kanya. Pagagalitan at pagbabawalang pumunta.”Marahang tumango na si Bethany. Kilig na kilig na naman sa pagiging protective ng abogado sa kanya. Napatitig na ang mga mata niya sa mukha ni Gavin na nakapikit pa rin. Walang imik na hinawakan niya ang bridge ng ilong nito at pinagapang ang hintuturo niya pababa noon.“Gavin, gusto mo bang sabihin kay Briel na ako at ang fiance niya ay—”Idinilat na ni Gavin ang kanyang mga mata nang marinig iyon. Nili
ILANG MINUTONG TININGNAN ni Gavin si Bethany, aaminin niya na nainis siyang bigla nang banggitin nito ang pangalan ng ex-boyfriend. Oo na, nagseselos pa rin siya dito kahit na wala namang kaselos-selos. Kung maaari nga lang ay pagbabawalan niya itong banggitin ang pangalang iyon, ngunit hindi naman pwede dahil sa kapatid niya. Kung maaari lang ay matagal na sana niyang ginawa. Pinili na lang niya ang manahimik. Ang mahalaga ay nasa piling niya ang dalaga. Siya ang kasama. Kinabig niyang muli ang katawan ni Bethany upang muli itong yakapin nang mahigpit. Napahagikhik na doon ang dalaga nang halikan niya ito sa kanyang leeg nang dahil sa nararamdaman nitong ibayong kiliti sa kalamnan niya.“May natira pa ba? Gusto ko ring matikman kung ano ang kinain niyong dalawa ni Briel kanina.”“Wala na. Buto-buto na lang iyon. Gusto mo bang lutuan na lang kita? May natira pa kaming marinated na chicken wings sa fridge. Hindi ko inubos lutuin at baka hindi namin iyon lahat kayang ubusin.”“Sige, mag
SOBRANG BIGAT NG pakiramdam ni Bethany kinabukasan nang magising siya. Pakiramdam niya ay lalagnatin siya. Hindi lang iyon, parang tumitibok ang maselang parte ng katawan niya na matatagpuan sa pagitan ng kanyang mga hita. Napangiwi na siya nang maalala kung ilang round nga pala ang ginawa nila ni Gavin nang nagdaang gabi. Hindi naman niya ito matanggihan, dahil alam niya sa kanyang sarili na gustong-gusto rin iyon ng katawan niya. Iinot-inot na siyang bumangon. Sapo ang kanyang ulo. Wala na naman si Gavin sa tabi niya. Nahagip na ng kanyang mga mata ang kulay asul na rosas na nakalagay sa katabi niyang unan. Paniguradong kinuha iyon ng binata kanina noong mag-jogging ito. Nababalutan pa ang mga talulot noon ng panggabing hamog. Kumurba na ng kakaibang ngiti ang labi ni Bethany. Tila nawala na noon ang pananakit ng kanyang buong katawan. “Kainis, ang aga-aga niya namang magpakilig.”Sa dalawang lalaking kanyang nakarelasyon, tanging kay Gavin niya lang naramdaman iyon. Kakaibang kili
MATINDING PAGTUTOL ANG naramdaman ni Bethany sa sinabing iyon ng mag-ama, ngunit para sa kanya ay napakahirap tanggihan ng abogado lalo na sa harapan nila iyon mismo sinabi nito. Baka kung ano lang din ang isipin nito oras na tumutol siya. Tiningnan na ni Patrick ang kanyang kapatid na si Patricia. Tila may inuutos itong hindi maintindihan ni Bethany kung ano, pero sinunod ito ng student niya na nalaman niya sa sumunod nitong naging litanya.“Tara na po Teacher Bethany,” nakangiting hawak na nito sa kanyang isang kamay na naging dahilan upang ibaling na niya ang tingin sa estudyante niya, “Napaka-ganda at bango ng bagong sasakyan ngayon ni Kuya Patrick. Halika na Teacher Bethany at binyagan na natin.” Hindi na rin malaman ni Bethany kung paano niya pa ito tatanggihan lalo pa at pinalamlam na nito ang kanyang mga mata sa kanya. Minabuti na lang ni Bethany na magpadala sa gusto ng kanyang estudyante. Hahayaan na lang niya iyon na mangyari para sa araw na iyon.“Ah, sige.” tanging nasab
SA KABILANG banda ay dalawang gabing shows lang ang mayroon si Alejandrino Conley sa lugar na iyon kung kaya naman hindi na nakakapagtakang napuno ang stadium sa unang gabi pa lang nito. Punong-puno ng mga tao ang stadium kung saan gaganapin ang concert niya. Marami pang team labas na nagbabakasakali na makakuha ng ticket at makapasok pa rin sa loob o di kaya naman ay makakuha ng ticket para sa kinabukasang concert. Halo-halo ang mga dumalo doon dahil kilala siya kahit ng mga batang henerasyon. May bata, middle age at mga matatanda na hindi nalalayo sa kanyang edad. Walang pinipiling edad ang kasikatan niya sa bansa kung kaya naman inaasahan na niyang mangyayari iyon. Hindi lang naman sa bansa, sa ibang bansa rin ay ganun ang edad ng kanyang mga audience kaya hindi na siya nagtataka pa.Ayon din sa mga bulungan ng mga kapwa manonood ng concert ay sold out ang lahat ng ticket nito pati ang kinabukasang concert, na para kay Bethany ay deserve ng musician dahil sobrang galing naman niton
NAGPASYA NA LUMABAS na ng concert hall sina Bethany at Patricia nang matapos ang event na sumabay sa agos ng mga taong nanood na papalabas na ng venue. Panay ang daldal ni Patricia sa gilid ng dalaga patungkol sa concert na napanood nila. Kung paano siya nag-enjoy at sobrang laking pasasalamat niya sa maestra dahil naisip na isama siya. Mahigpit ang hawak ni Bethany sa isang kamay ng estudyante niya. Natatakot na baka mabitawan at mawala ito. Paniguradong lagot siya sa pamilya ng dalagita. Bahagyang may pagsisisi sa puso ni Bethany na lumabas sila kaagad. Hindi niya maintindihan ang sarili. Gusto niya pang manatili sa loob at kausapin si Mr. Conley. Hindi pa sapat iyong ilang minuto nitong pag-anyaya sa kanya sa itaas ng entablado. Hindi mapalagay ang loob ni Bethany mula nang mapagkamalan siyang anak ni Mr. Conley ng mga reporter at ng host ng event. Hindi rin nakaligtas sa kanya ang sinasabi ng karamihan na may pagkakahawig daw silang dalawa ng matanda. Ipinilig niya ang ulo, imposi
WALANG AWAT NA doong tumayo si Gavin. Malaki na ang mga hakbang na naglakad na patungo ng table nina Bethany na hindi naman malayo. Walang paalam na umupo na siya sa tabi ng dalaga na walang paalam man lang at nagtanong gamit ang mahinang boses niya. “Bakit dito kayo kumakain? Galing na kayo ng concert ni Tito Drino?”Binaliktad ni Bethany ang menu. Plano niya sanang hindi ito pansinin pero kabastusan naman iyon kung kanyang gagawin. Isa pa may kasama silang ibang tao. Umismid siya na tanging si Gavin lang ang nakakita. Muling umangat ang gilid ng labi ng binatang tuwa na sa hitsura niya. “Anong masama kung dito kami kumain? Bawal ba? Ayoko ng kumain ng fried chicken sa bahay. Gusto ko naman ng panibagong lasa. Bumalik ka na sa table mo. Alis na!” dama ni Gavin ang asim sa pagkakabigkas ni Bethany ng huli niyang dalawang linya. “Doon ka na nga!”Pigil ang ngising bahagyang tinapik ni Gavin ang mesa at nagpaliwanag pa sa mahinang boses.“Walang ibang ibig sabihin iyon. Kliyente ko la
NABALING NA ANG buong atensyon ni Gavin kay Patrick. Ilang saglit pa ay nilingon niya ang loob ng restaurant kung nasaan sina Bethany at Patricia nang mga sandaling iyon. Doon niya lang napagtagpi-tagpi ang lahat kung bakit biglang lumitaw ito sa kanyang harapan ngayon. Malamang ay naroon ito upang sunduin ang kanyang kapatid. Iniiwas na niya ang tingin sa lalaki na nagawa na siyang makita. Inipit niya sa pagitan ng labi ang stick ng sigarilyong kinuha sa kaha. Ibinaba niya ang ulo upang sindihan na iyon at kalmahin nito ang sarili niya.“Narito ka para sunduin si Patricia?”Malakas na humalakhak si Patrick. Nakita niya lang lahat ng pangyayari. Kanina pa siya naroon. Naghahanap ng parking space. Masyadong maraming kumakain sa lugar ng gabing iyon dala ng concert na naganap kung kaya naman pila ang mga sasakyan na nais makakuha ng parking space sa tapat mismo ng resto. Naglakad si Patrick palapit kay Gavin para manghiram ng lighter o di kaya naman ay makisindi ng sigarilyo. Walang im
EXCITED NA PINATAY ni Briel ang makina ng dala niyang sasakyan matapos na iparada iyon sa parking ng villa ng kanyang hipag. Nabaling na ang mata niya sa nakaparadang ilang sasakyan na parang medyo pamilyar sa kanyang mga mata ngunit hindi na niya pinag-ukulan pa iyon ng pansin. Nang matanggap niya ang message ng kanyang hipag kanina na nagsasabing masama ang kanyang pakiramdam at hiniling na kung pwede niyang samahan ang pamangkin sa paaralan, wala siyang inaksayang panahon. Taranta na siyang pumunta agad sa villa na kulang na lang ay paliparin niya ang sasakyan agad na makarating lang. Kinailangan pa siyang habulin ng kanyang ina dahil ang buong akala nito ay maglalayas na naman siya uli.“Kina Bethany lang ang punta ko, Mommy.” “Ng ganito kaaga? Bakit naman?” “Hindi ko rin alam.”Minabuti ni Briel na huwag sabihin sa ina ang tunay na dahilan at baka mag-panic ang Ginang. “Babalik din ako mamaya. Sabi lang niya ay kailangan kong pumunta ngayon doon. Babalitaan kita.” Hindi naman
NAMILOG NA ANG mga mata ni Gabe nang marinig ang sinabi ng kanyang Lolo Giovanni. Salit-salitan na niyang tiningnan ang dalawang matandang kanyang kasama na kapwa nagpipigil ng kanilang mga tawa. Unti-unting napawi ang ngiti ni Giovanni. Oo at nakangiti siya ngayon, pero hindi ang kanyang mga mata. Alam ng langit kung gaano na niya kagusto na magtanong sa puntong ito sa pamangkin kung may balita siya kay Briel, pero nagdadalawa ang isip niya dahil baka mamaya ay bigyan iyon ng kakaibang kulay ni Bethany. Hihintayin na lang niya ang tawag ng private investigator na ang huling update sa kanya ay nawala ito sa lugar kung saan niya nahanap at minsang nakita. Hindi niya na rin inalam ang tungkol sa detalyeng iyon lalo pa at biglang nasugod siya ng asawa ng pamangkin at sandaling nagkainitan din sila.“Mommy loves mo rin ang strawberry?” “Yeah, Gabe. Noong nasa tiyan pa kita. Sure ako na ikaw talaga ang may gusto noon at hindi ako.”“Masarap ang strawberry...” Naupo na si Bethany sa harap
BAKAS ANG LUNGKOT sa mukha ni Giovanni sa mga sandaling iyon na tahimik na nakaupo sa loob ng kanyang sasakyan na naka-park sa harap ng dati nilang apartment ng dating kasintahan. Apartment na noon ay nag-uumapaw sa pagmamahal kung saan ay may sarili silang mundo ni Briel. Hawak pa rin niya ang kanyang cellphone na nakapatong sa kanyang isang hita kung saan ay kakapatay lang ng tawag niya kay Briel. Aaminin niya nang marinig niyang muli ang boses ng babae ay mas sumidhi pa ang nararamdaman niyang pagkamiss sa dating karelasyon. Hindi niya na maapuhap sa kanyang balintataw ang huling imahe nito kung ano sa kanyang isipan. Masyado nang malabo iyon sa tagal at dalawang taon na rin naman ang matuling lumipas. Marahil ay mas gumanda ito, nag-matured gaya niya. Pwede rin naman na mas naging bata o nanatili ang dati niyang magandang mukha two years ago. ‘Nagbago na siya.’ nausal ng kanyang isipan na dati ay isang tawag niya lang ay nagkukumahog na. ‘Sabagay, ako rin naman ang may kasalanan.
MAHINANG NATAWA NA noon si Giovanni na masuyong hinaplos ang buhok ng dalagang nakaunan sa isa sa mga bisig niya. Sabi rin ng binata sa kanyang sarili noon na hindi na siya maghahanap ng iba magmula noong makilala niya ang isang dalaga sa Hongkong at nakuha niya ang pagka-birhen nito nang hindi niya nasisilayan ang mukha. Bagay na hanggang sa sandaling iyon ay pinapahanap niya pa.“Saka hindi lang kayo masarap magmahal, masarap talaga kayo—” Kinailangan ni Giovanni na halikan ang labi ni Briel dahil kapag ganun ang sinasabi nito, labis siyang natu-turn on na naman sa kanya kahit na kakatapos pa lang nila na para bang may magic sa mga salita nito na nagdidikta sa kanyang isipan at naka-direkta sa bahaging iyon ng kanyang katawan. Hindi niya alam kung guni-guni niya lang, pero may kutob siya na baka si Briel ang babaeng nakuha niya. Though, imposible ang bagay na iyon kahit parang ka-edad niya lang din ang malabong imahe babae sa isipan.“Have you been in Hongkong, Briel?”“Many times.
DAHAN-DAHANG NAUPO SI Briel habang mabilis na ang ragasa ng kanilang nakaraang dalawa sa kanyang isipan na para bang replay ng isang magandang pelikula na malinaw niyang natatandaan. Ang buong akala niya ay hindi na mauulit pa ang mainit na tagpong pinagsaluhan nila noon sa Baguio pagkatapos ng kasal ng kanyang kapatid kay Bethany. Iyon na ang una at huling tikim niya sa katawan ng Gobernador. Hindi niya makakalimutan ang bawat haplos nito sa kanyang katawan na puno ng nag-aalab na pagsamba. Alam niya sa kanyang sarili na purong pagnanasa lang naman iyon, kung kaya hindi niya maintindihan ang kanyang sarili kung bakit mas nahulog pa siyang lalo sa charm ng lalaki.“Why are you so good?” anas ni Giovanni habang nakasubsob ang mukha nito sa kanyang dibdib at salit-salitan iyong sinisipsip, nasa ibabaw siya ng Governor upang bigyan ito ng hindi makakalimutang pagniniig na ang goal ni Briel ay hanap-hanapin iyon ng binata. “You are making me lose my sanity.” “Because you are so good too.
NANG MABAKALIK NG mansion mula sa mall sina Briel ay hindi na rin doon nagtagal pa ang pamilya ni Gavin at nagpaalam na aalis na rin sila upang umuwi ng villa. Pinigilan sila ng kanilang mga magulang ngunit sinabi nilang papasyal na lang ulit sila doon kung kinakailangan. Isang mahigpit na yakap ang iniwan ni Bethany kay Briel nang ihatid nila ito sa may pintuan. Matapos na mawala sa kanilang paningin ay pumasok na sila sa loob ng mansion. Hinayaan ni Briel na asikasuhin ng mga magulang ang anak na si Brian na wiling-wili rin naman sa dalawang matanda na mas priority na ang anak niya. “Huwag mong alalahanin ang anak mo, kami na ang bahala sa kanya. Just do what you want. Huwag ka lang lalabas ng mansion upang mag-bar at iinom ng alak.” makahulugang biro na rin ng ama niya.Mahinang natawa si Briel. Wala na sa loob niya ang bagay na iyon. Kumbaga ay graduate na siya sa bagay na iyon. Si Brian na ang top priority niya. Kung sakaling iinom man siya, sa mansion na lang niya iyon gagawin.
BUMALIK NA SA sala ang mag-ama matapos ng ilang minutong lamunin sila ng katahimikan. Wala ng sinuman sa kanila ang nais na magdagdag pa ng topic ng kanilang usapan. Iba na ang expression ng mukha ni Mr. Dankworth kumpara kanina. Maaliwalas na iyon na tila ba natanggap na niya ang kapalaran ng bunsong anak. Naliwanagan na rin siya sa ibig iparating ng panganay niyang anak. Naisip niya na may punto nga ito. Kailangan nilang hanapan ng solusyon ang problema at iyon ay ang harapin ang panig ng pamilya Bianchi. Hindi ang lumikha ng panibagong suliranin at gulo na magpapalala ng kanilang sitwasyon. Sinubukan niyang lumapit kay Brian na ayaw namang lumapit dahil sa trauma nito kanina.“Ayan, Gorio. Ayaw ng sumama sa’yo, paano ba naman ang lakas ng boses mo kanina.” ang Ginang na mahinang natawa sa reaction ni Brian na ganun na lang ang tanggi sa Lolo nito.Ginugol ng pamilya ang kwentuhan ng mga nangyari sa buhay ni Briel. Walang gatol na inamin niya kung ano ang nangyari sa kanya. Kung paa
NATIGILAN NG ILANG sandali doon si Mr. Dankworth upang mag-isip. Muli pa siyang nagpatuloy sa paroo’t-parito na para bang kapag ginawa niya ang bagay na iyon ay maiibsan ang problemang kanyang iniisip sa bunsong anak.“Tayo ngang pamilya niya ay hindi siya nakita. Siya pa kaya? Mali nilang pareho at sa tingin ko kailangan nilang mag-usap tungkol sa bata. Kahit para na lang sa bata at hindi sa kanila. Pwede nilang gawin ang bagay na iyon, di ba? Magkasundo na lang sila kung ano ang mabuti nilang gawin sa binuo nilang responsibilidad na magkasama.”“Hindi. Hindi ako papayag na makikipag-usap pa si Briel sa kanya. Halata namang wala siyang interest sa kapatid mo! Bakit ipagtutulakan pa natin siya sa kanya? Kaya natin buhayin ang kapatid mo at ang anak niya. Ibig sabihin lang noon sa loob ng dalawang taong iyon, ni piso o kaunting suporta ay walang nakuha ang kapatid mo sa kanya.” matigas na katwiran ni Mr. Dankworth na nagpaiba ng hilatsa ng mukha ni Gavin, parang ang unfair naman ng ama
ILANG SANDALI PANG pinagmasdan ni Briel ang mukha ng kanyang ama na nakatingin sa kanya nang mataman. Tinatantiya kung ang ipinapakita ba nito sa kanya ay ang tunay nitong nararamdaman o nagbabalat-kayo lang. Habang magkahinang ang kanilang mga mata ay napakaraming gustong ipaliwanag ni Briel sa ama kaya lang ay hindi niya magawang isatinig iyon. Tila ba mayroong pwersang pumipigil sa kanya. Naisip na rin ni Briel na hindi iyon ang tamang panahon para doon. Kahit na gusto niyang magsalita, umuurong ang dila niya kapag gagawin na.“Maiwan ko muna kayo. Pupunta lang ako ng study room.” paalam ni Mr. Dankworth na bakas ang bigat na pakiramdam sa kanyang magkabilang balikat bagamat hindi na galit ang emosyong nakabalandra sa mukha niya.Sinundan lang ng pares ng kanilang mga mata ang likod ng padre de pamilya na lingid sa kaalaman ng lahat na sobrang bagsak at gulo ng kanyang isipan ng mga sandaling iyon nang dahil sa nangyari sa bunsong anak. Nang mawala na ito sa kanilang paningin ay mu