TAHIMIK NA NAKAUPO si Gavin sa loob ng masterbedroom ng kanilang villa. Nakapatong ang dalawa niyang kamay sa mga hita. Hindi niya inaalis ang mga mata sa asawang si Bethany na may isang oras na yatang paroo’t-parito sa harap niya. Matalim na ang panaka-nakang mga titig nito sa kanya gamit ang namumugtong mga mata. Halata pa rin ang galit ngunit anong magagawa niya? Iyon naman dapat ang normal na reaction ng asawa at makailang beses na niyang na-imagine ang tagpong iyon. Nakahanda na ang mga sasabihin niya, ngunit hangga’t maaari ay mananahimik siya. Hahayaan niyang ilabas ni Bethany ang sama ng loob. Normal lang iyon. Ilang beses niyang kumbinsi sa kanyang sarili, ngunit hindi na niya natiis. Gusto niyang ipaintindi sa asawa na hindi niya ginawa iyon para lang sa sarili niya. Ginawa niya iyon para sa kanilang mag-asawa. Para mabuo ang kanilang pamilya. Iyon ang papanindigan niya pa rin.“Thanie, oo na. Aaminin kong intensyon kong itago sa’yo ang bagay na ito pero ang plano ko ay dapa
NATAMEME NA SI Bethany nang makita ang sakit na dumaan sa mukha ng asawa. Hindi lang iyon sa tagal na pagsasama nilang mag-asawa, noon lang siya nito tinawag muli sa kanyang pangalan. Madalas na ang tawag nito sa kanya ay Thanie, o kung hindi naman ay Mrs. Dankworth or Baby. Nakakapanibago iyong pakinggan para sa kanya. Dama niya rin ang galit nito na hindi niya mapunto kung para sa kanya ba iyon o sa mga desisyon nitong ginawa niya noon. Isa lang ang kanyang nasisiguro, nasagad na sa sukdulan ang pagtitimpi niya. Ang galit na mayroon ang asawa.“Please…” dagdag nitong animo ay sobrang nahirapan sa kanyang mga salitang naunang binitawan. Napansin naman ni Gavin ang pagkagulantang na rumihistro sa mga mata ni Bethany nang dahil sa pagsabog niya. Hindi niya iyon sinasadya. Sa mga sandaling iyon ay gusto niya itong yakapin, pero gusto niyang ipaintindi rin dito lahat. Ang lahat ng saloobin niya. Ang lahat ng nararamdaman niya dahil baka sakaling maintindihan siya ng asawa.“Thanie, hind
MEDYO MASAMA MAN ang kalooban ay agad namang ginantihan iyon ni Gavin. Niyakap niya ang asawa kahit na nagtatampo siya. Hindi niya kayang tiisin ang asawa dahil sa kabila ng mga sinabi niya, sobrang mahal niya pa rin ito.“Hindi mo kailangang solohin ang lahat. Sabi mo nga mag-asawa tayo. Dapat magkasama tayo. Magkatulong. Hindi mo kailangang sarilinin ang lahat ng problema at sakit. Ilang beses akong umuwi. Sana sinabi mo sa akin ang tungkol sa kanya. Sana ibinahagi mo sa akin ang sakit na mag-isa mong dinala. Pinaghatian natin iyon. Hindi mo kailangang solohin, Attorney. Di ba asawa mo ako? Partner mo? Kaya dapat ipinaalam mo. Sorry, kung naging isa ako sa pabigat sa’yo…sorry…dahil ina ako at asawa mo…kung may mali man akong mga nasabi, patawarin mo ako pero hindi kita sinisisi. Kasalanan ko ang nangyari sa amin noon ni Gabe dahil nagmatigas ako. Naging matigas ang ulo ko. Ako ang may mali at hindi ikaw, Gavin…kaya huwag mong sisihin ang sarili. Hindi mo kailangang angkinin ang laha
KINABUKASAN AY MAAGANG ginising ni Gavin ang asawa kahit na nasa kasarapan pa ang tulog nito. Ayaw pa sanang bumangon ni Bethany noon na nagawa pang yakapin ang anak na mahimbing pa rin ang tulog, ngunit napilitan pa rin na sundin ang asawa sa bulong nito. Kailangan nilang mag-usap ni Bethany dahil hindi nila iyon magagawa kapag nasa paligid ang kanilang anak. Tiyak na aangkinin na nito ang ina niya na hindi malamang mangyari dahil kilalang-kilala ito ni Gavin. Baka nga kahit yakap, ipagdamot na sa kanya.“Bangon na, Thanie…” “Ang aga pa, Attorney. Bakit?” “Marami tayong dapat na pag-usapan tungkol kay Gabe. Samahan mo akong uminom ng kape.” “Antok pa ako.”“Kaya nga iinom tayo ng kape, pampagising. Tulog na lang ulit tayo mamaya.” Naramdaman ni Bethany ang paghalik ni Gavin sa labi ngunit nanatiling nakapikit ang kanyang mga mata. Para bang buong buhay niya after na manganak at ng mga nangyari ay iyon ang pinakamasarap na tulog na mayroon siya. Pilit pa rin siyang hinihila ng hig
ISANG LINGGO ANG matuling lumipas. Hindi pa rin makapaniwala si Bethany sa natatamasa niyang kasiyahan sa piling ng kanyang mag-ama sa kanilang marangyang villa. Naisip niya na marahil ay hindi pa alam ng ibang kamag-anak na nasa bansa na siya. Hindi rin siya nag-reached out lalo na sa tiyuhin sa Baguio dahil tutok siya sa anak. Sa loob ng isang Linggong iyon ay para pa 'ring nananaginip lang siya ng gising sa lahat ng mga nangyayari. Dati hangad lang niya iyon, kumbaga ay naiisip lang niya pero ngayon ay tunay pala. Hindi pa rin maabot iyon ng kanyang isipan pero unti-unti rin niyang napaniwalaan na totoo ang lahat at hindi bahagi ng ibang mundo niya.“Hindi naman niya kailangang araw-araw na pumasok ng school. Masyado pa siyang bata. Thanie, isinali ko lang siya doon para naman may pagkaabalahan siya habang nasa trabaho ako. Ang hirap niyang iwanan at hindi ko naman pwedeng dalhin siya sa office ko at ibang environment iyon sa kanya.” ito ang naging sagot ni Gavin nang magtanong ang
LUMAKAS ANG HALAKHAK ni Bethany na nakababa na ng hagdan. Nilingon niya ang asawa na para bang nalugi ang hitsura sa tinuran ng kanilang anak. Hindi makapaniwala ang kanyang mga mata. Napalingon pa si Bethany sa mga maid na naglilinis ng mga vase ng kanilang villa sa gilid ng hagdan na paniguradong narinig ang usapan ng mag-ama na walang kakwenta-kwenta. Na-back to you agad ng anak ang ama niya. Gusto sanang dugtungan ni Bethany ang pang-aasar ng anak nila sa asawa, kaya lang ay baka naman umiyak na sa inis niya si Gavin.“Gabe, bawiin mo ang sinabi mo. Di ba sabi mo noon gusto mo ng baby brother at baby sister? Anong nangyari? Bakit binabawi mo naman iyon anak? Walang bawian. Sa korte, kapag sinabi mo na at na-record na bawal na iyong bawiin at salungatin.”Nasa hapag na sila pero iyon pa rin ang topic nila. Naiiling na lang si Bethany sa mag-ama. Ini-upo na niya si Gabe na agad hinagilap ang kubyertos niya.“Wala kang ebidensya Daddy na sinabi ko ‘yun. May patunay ka bang maiipakita
PAGKALIPAS NG KALAHATING oras ay tumigil ang sasakyan ni Gavin sa isang kilalang high end kindergarten sa lugar. Sabay na lumabas sina Gavin at Bethany sa loob ng sasakyan upang kunin ang anak nila sa likod. Si Gabe na sa sandaling iyon ay malawak na nakangisi. Iniisip ng bata na ito na ang pagkakataong matagal niya ng pangarap; mabuo sila at makita iyon ng lahat ng mga kaklase niya. Tumatalon-talon pa ang munting mga paa habang hawak ng ama at ina ang tig-isang munting palad habang papasok sila ng gate ng paaralan kung saan napapatingin ang ibang nakakakita sa kanila.“Teacher, ito po ang Mommy ko!” may kalakasang bulalas niya na sinadya upang iparinig iyon sa iba pa. Napalingon ang maestra nila na hindi na nagulat sa sinabi ni Gabe. Alam niya naman kung sino ang asawa ni Mr. Dankworth kung kaya wala na doong kagulat-gulat.“Anong masasabi mo sa kanya, Teacher?”Pa-squat na naupo ang Teacher sa harap ni Gabe at bahagyang hinaplos ang gilid ng panga ng bata na naghihintay ng sagot ni
MULA SA GABING iyon kung saan nasabi na ni Gavin ang lahat sa asawa ay unti-unti silang umayos at bumalik sa normal na pamumuhay. Habang abala si Bethany na ubusin ang oras niya sa anak, unti-unti rin na bumabalik sa trabaho si Gavin hindi bilang abogado dahil mula ng mag-retiro ay wala na siyang planong bumalik pa. Isa na siya ngayong full time businessman na ini-expand ang negosyo sa Asia. May mga business trips, pero sa lahat ng iyon ay sinasama niya ang kanyang mag-ina upang maibsan ang kanyang pag-aalala kapag nasa malayo siya. Nagagawa niyang pagsabayin ang pamilya at negosyo nila.“Kailan mo ba kami papayagang umakyat ng Baguio? Baka magtampo na sina Tita Victoria, Lola Livia at si Tito Giovanni niyan sa akin. Ilang buwan na ako sa bansa tapos hindi man lang ako nagpapakita sa kanila.”“Hindi sila magtatampo. Alam naman nilang sinasama ko kayo ni Gabe sa mga business trips ko.”“So kailan nga, Gavin?”“After natin makipag-dinner sa mga magulang ko.”Nanlaki ang mga mata ni Beth
ANG BUONG AKALA ni Briel ay liliko na ito pero nakasunod pa rin talaga ang kotse sa taxi na kanyang sinasakyan. Pikon na napahilamos na siya ng mukha. Sa loob niya mabuti pang sumabay na lang siya sa kanya keysa naman nagmumukha itong stalker niya sa mga sandaling iyon. Pati ang driver ng taxi ay makahulugan na siyang tiningnan at nagtatanong.“Hay naku, ang kulit. Hindi niya naman ako kailangang ihatid. Sabing huwag na eh! Tigas talaga ng bungo niya!” “Stalker mo, Miss?” Hindi pinansin ni Briel ang taxi driver na patuloy siyang inuusisa kung sino ang nakasunod sa kanila hanggang sa mansion. Nagkunwari na lang siyang hindi niya iyon narinig. Hindi naman sila close para magkuwento siya ng mga nangyari. Ipinakita ni Briel ang busangot ng mukha niya pagbaba niya ng taxi pagdating ng kanilang mansion at malingunan na malakas pa talaga ang loob na bumaba ng kotse niya si Giovanni. Nag-iwas naman ito ng tingin nang humakbang na siya patungo ng gate nila matapos na paulanan siya ng nanlili
HUSTONG PAGPASOK NI Briel sa immigration ay siya namang tayo ni Giovanni upang pumasok na sa eroplano. Muntik ng ma-late si Briel sa flight nang dahil sa kaibigan niyang napakaraming tanong na kinailangan niya pang sagutin kahit na pasakay na siya sa loob ng sasakyang gagamitin niya papuntang airport. Deretso na sa pila agad ang babae papasok ng eroplano. Sa lalim ng kanyang iniisip ay hindi na niya namalayan pa na ilang pasahero lang ang pagitan nilang dalawa ni Giovanni na hindi sinasadyang nagkasabay ang pag-uwi nila ng bansa. Paupo na sana si Briel nang mapansin niya sa gilid na bahagi ng kanyang mga mata ang bulto na ang pares ng mga mata ay matamang nakatingin sa kanya. Damang-dama niya ang init noon. Nang lingunin niya naman ito ay saktong dumaan ang ibang pasahero kaya natakpan nila ang bulto ni Giovanni na tulala na naman at hindi makapaniwalang nakikita niya si Briel sa harap. Ganunpaman pa man ay ipinagkibit na lang iyon ni Giovanni ng balikat at naupo na sa designated niya
TUMAGAL PA ANG tingin ni Giovanni sa mukha ni Briel na para bang hinahanap niya kung totoo ba ang sinasabi nito. Ganundin ang babae na ilang sandali lang na ginawa iyon at nag-iwas na ng kanyang tingin. Sinundan ni Giovanni ng tingin ang galaw nito na kumuha na ng tisyu upang ilagay lang iyon sa kanyang isang kamay. Umawang ang bibig ni Giovanni upang magbigay ng kanyang reaction, ngunit hindi niya nagawang pakawalan kung ano iyon. Nagawa na lang makatayo ni Briel mula sa kanyang inuupuan at walang lingon sa likod na siyang iniwan ay nanatili pa rin si Giovanni na tahimik na nakatitig sa mukha ng babae na animo ay tulala. Sinundan nito ang likod noon na tuloy-tuloy ang hakbang papalayo sa kanyang table. Dumating ang order ni Briel na salad para sa kanya na hindi ni Giovanni pinag-ukulan ng pansin. Hanggang sa makalabas ay pinanood niya lang itong sumakay ng taxi at hindi niya man lang hinabol gaya ng unang pumasok sa kanyang isipan. Ewan ba niya kung bakit hindi niya magawang pakilosi
NAMUMUO NA ANG mga luhang napaangat na ang paningin ni Giovanni kay Briel na hindi na inaalis ang paningin sa kanya na gaya ng ginagawa nito kaninang panay ang iwas ng kanyang mga mata. Pigil na ng lalaki ang hinga dahil pakiramdam niya ay hindi na niya makakayanan na hindi pumatak ang mga luha sa harap ng babaeng mahal niya. Sa kabila ng pasakit na nagawa niya na alam niyang nasaktan niya ng labis si Briel, heto at pilit pa rin siya nitong iniintindi kahit na alam niyang sa part nito ay ang sakit na ng mga nagawa niya. Lumambot na ang mukha nito kumpara kanina na nagmamatigas na ayaw makipag-usap sa kanya at hindi niya alam kung anong gayuma ang nagawa na naman niya o marahil ay sobrang mahal pa rin siya ng isang Gabriella Dankworth kung kaya puno na naman ito ng pag-intindi..“Walang may kontrol, Giovanni, naiintindihan mo?” mas malumanay din ang boses ng mga sandaling iyon ni Briel na sa pakiramdam ni Giovanni ay mas lalo siyang nilalamon ng konsensya dahil puro pasakit ang naging
TUTAL AY NAROON na rin naman na si Briel sa sitwasyong iyon ay pinagbigyan na lang niya ang lalaking gawin ang gusto nitong pakikipag-usap umano kahit pa malaki ang duda niya sa kanya. Papakinggan na lang niya ang kung anong gusto nitong sabihin saka siya magre-react. Memoryado na niya ang kanyang isasagot kay Giovanni. Kahit anong gawin nitong luhod, hindi na siya muli pang magpapaalipin sa pag-ibig niya dito. Ilang beses na siya nitong binigo. Muli ba niyang hahay saktan at gamitin lang siya nito? Syempre hindi.“Fine, pero ayoko sa loob ng isang silid na tayong dalawa lang ang naroroon. Ayokong ihahain mo sa akin ang katawan mo na alam mong hindi ko magagawang tanggihan dahil marupok ako pagdating sa'yo. Hindi mo iyon pwedeng gawin sa akin, naiintindihan mo? Doon tayo sa isa sa public places or cafe.” Nahagip ng gilid ng mga mata ni Briel ang ginawang pag-angat ng gilid na labi ni Giovanni na halatang nahulaan niya agad ang pina-plano. Ibahin na siya ng lalaki ngayon. Hindi na siy
HINDI RIN NAGING lihim sa kaalaman ng mga tauhan ni Giovanni ang mga pangyayari sa pagitan nila ni Briel na tila bukas na libro iyon sa kanilang harapan, kung kaya naman hindi na niya sinaway pa ang tauhan sa ginagawa nitong pangingialam sa desisyon niya kahit na medyo napipikon siya. Kung tutuusin ay mayroon naman talaga itong malaking punto. Papayag ba siyang ganun na lang ang mangyari sa kanila ng babae? Matagal-tagal ng panahon na hindi sila nagkikita ni Briel. Ibig niyang sabihin ay siya lang ang nakatanaw sa malayo. Iba pa rin iyong nakakapag-usap sila. Anim na buwan na sa kanyang pakiramdam ay taon na ang lumipas at matuling dumaan. Laking pasalamat niya nga na nagawa niyang makaya iyon. Alam man niya kung nasaan ito, ganunpaman ay hindi naman nila nakuhang mag-usap sa nagdaang kalahating taong iyon kahit na madalas niyang pagmasdan ito sa malayuan. Lalo pa ngayon na binigyan siya ng mas malaking dahilan upang maghabol at tuluyang makipag-ayos dito. Kailangan niyang muling maku
MULI PANG UMATRAS ng ilang hakbang si Briel. Ngayon pa lang ay sobrang nasasaktan na siya. Sa halip na matuwa at magdiwang ang loob niya sa kanyang nalaman ay hindi niya mapigilan na makaramdam ng pagdaramdam. Dapat masaya siya dahil nalaman niyang ito pala ang naka-una sa kanya at hindi iba gaya ng iniisip niya, ngunit naging iba ang takbo ng isip niya sa mga nangyari nitong nakaraang buwan. Bagama’t nagawa ni Giovanni na maamin na siya ang babae sa buhay nito na alam na ng maraming tao. Hindi pa rin si Briel natutuwa. Nakukulangan siya sa effort at nananatiling masama pa rin ang loob niya kay Giovanni Bianchi. Hindi nabawasan iyon ng katotohanang nalaman niya.“Ito rin ba ang dahilan kung bakit hindi mo ako magawang pakasalan? Dahil sa babaeng virgin na naka-one night stand mo habang nag-attend ka ng masked party na ito?” puno ng hinanakit ang boses ni Briel na pilit na pinipigil na pumiyok ang boses at pumatak ang mga luha, alam niyang siya naman din iyon pero hindi niya mapigilan
GULONG-GULO ANG ISIPAN ni Briel nang sabihin iyon ni Giovanni na mahigpit na mahigpit na nakayakap pa rin sa kanya. Hindi niya maintindihan kung ano ang ibig sabihin ng litanyang binitawan nito. Siya? Hinanap nito? Bakit? Ibig ba nitong sabihin ay noong nawala siya sa bansa? Hinanap niya silang dalawa ni Brian? Imposible naman na hindi nito sila makita ni Brian sa loob ng anim na buwan. Hindi niya talaga maintindihan kung ano ang ibig nitong ipahiwatig. Saka, alam naman ng kanyang hipag na si Bethany kung nasaan silang mag-ina. Ginawan ba ng kanyang pamilya na huwag siyang mahanap ng dating Gobernador? Ang dami niyang mga katanungan ngunit ni isa ay hindi niya ito mabigkas upang mabigyan ni Giovanni ng tamang kasagutan. Parang naumid na ang kanyang dila sa loob ng kanyang bibig ng oras na ito.“Ikaw pala iyon, ikaw pala…” patuloy ni Giovanni na hindi na napigigilan na bumagsak na ang mga luha sa labis na saya. Gustong mag-umalpas ni Briel. Nais niyang itulak papalayo ang katawan nito
KULANG NA LANG ay sagasaan at banggain ni Giovanni ang mga naroon upang makarating lang sa banda na sinabi ng mga tauhan niyang kausap. Hindi na siya makakapayag pa na muling mawala sa paningin niya ang babae at malaman kung sino ang babaeng nasa likod ng maskarang iyon. Samantala, kabado na pinili ni Briel na lumabas na lang ng area dahil kanina pa niya napapansin ang bulto ng isang lalaking titig na titig sa kanya na para bang may plano itong makipagkilala. Napansin niya ang mabagal nitong paglapit kanina sa kanya at maging ang matagal nitong pagtitig. Mabuti na lang at nakakuha siya ng pagkakataong makatakas dito nang yumuko ito saglit. Maiintindihan niya pa ito kung pamilyar ang suot na maskara, pero hindi naman. Hindi siya nagtungo sa party upang maghanap ng ibang lalaki na aangkin sa kanya, nagtungo siya doon upang mag-enjoy sa alak. Inalis na niya sa kanyang isipan ang makakilala ng lalaki ng maisip ang anak niyang si Brian. Marapat lang na magbagong buhay na siya. Saka, may Gi