NAUNA NG UMUWI ng penthouse si Bethany ng araw na iyon upang magluto ng nilagang buto-buto ng baka. Bigla siyang nag-crave sa mais na kahalo noon at saging na saba kung kaya iyon ang naisipan niya na ulam nila. Tinulungan siya ni Manang Esperanza, ngunit mainly ay siya ang nagluto noon at nagtimpla. Gusto niyang e-surprise ang asawa sa ulam nila sa dinner. Noong pumunta ito kanina sa music center ay hindi naman niya literal na kinain ito. Pinapak lang niya ang labi nito na tumagal ng isang oras. Hinayaan siya ni Gavin gawin iyon kahit na ang awkward tingnan. Kung wala sila sa music center, paniguradong may kababalaghang naganap na paniguradong hindi mapipigilan ng kanilang mga katawang lupa.“Hindi ba matabang, Manang Esperanza?”Nakailang tikim na si Bethany pero pakiramdam niya ay mayroong kulang sa luto niya. Masarap siya pero mayroon talagang kulang na hindi niya masabi kung ano kaya humihingi siya ng opinyon ng matanda.“Hindi naman Miss Bethany, sakto na. Gagamit pa naman kayo n
NATUTOP NA NIYA ang bibig. Ilang segundo siyang hindi makapagsalita. Para siyang natuod na sa kanyang kinauupuan. Mula sa braso ni Gavin na may panibago na namang butas ng karayom ay lumipat ang kanyang mga mata sa mukha ng asawang payapang natutulog ng mga sandaling iyon. Mahinang napamura na si Bethany. Nagngalit na ang kanyang mga ngipin. Hindi niya na kayang manahimik na lang. Punong-puno na siya! Gusto niyang gisingin ito sa pamamagitan ng kanyang mga sampal dito. Gusto niya itong pagbuhatan ng kamay at hingan ng explanation, ngunit nang itaas na niya ang palad niya upang sampigahin ang kanyang asawa ay mabilis na niyang naitikom iyon at pumatak na ang luha.Kaya pala lagi itong naka-long sleeve na pantulog dahil ayaw nitong makita na nagbigay muli ng dugo. Ayaw nitong masilayan niya ang namamasang balat nito na direkta sa mga ugat niyang nasa braso niya.“Why, Gavin? Bakit mo ginagawa sa akin ‘to?” hinang-hina ang katawan niyang tanong niya sa asawa.Bahagyang lumakas pa ang iya
LINGID SA KAALAMAN ni Nancy na alam na ng mga nakapalibot sa kanya ang tunay na kalagayan niya. Hindi niya lang iyon napapansin dahil sanay naman siyang nakukuha niya ang lahat ng kanyang gusto. Hindi nagtagal ay ipinaalam na nila kay Nancy ang nag-aabang na kapalaran sa kanya. Gaya ng nauna, nagwala na naman ito pero hindi dahil gusto na nitong mamatay. Gusto niya pang mabuhay ng matagal. “Magpapakabuti na akong tao, Mommy, Daddy! Hindi na ako maninira ng buhay ng iba. Ipagamot niyo ako. Hanapan niyo ng lunas ang sakit ko. Ayoko pang lamunin ng lupa. Ayoko pang mawala. Ayoko pa!” Dinig na dinig ni Gavin ang eksaktong linya ni Nancy na ‘yun. Walang nagawa si Mr. Conley kundi ang yakapin ito, wala naman siyang ibang magawa. Sa sakit pa lang niya sa baga, alam niyang doon pa lang ay mauutas na ang babaeng naging mundo nilang mag-asawa. Lugmok na lugmok silang mag-asawa. Ilang beses na nakita rin ni Nancy kung paano lumuhod ang ama at paulit-ulit na magmakaawa sa doctor.“Pasensya na M
DIRETSO ANG LAKAD at puno ng kumpiyansa si Bethany papasok sa loob ng kumpanya ng mga Dankworth kung saan naroon si Mr. Dankworth, iba pa ang kumpanya ng kanyang asawa at ang law firm na pinamamahalaan nito. Pinagtitinginan siya ng mga employee na malamang ay hindi siya kilala pero wala na siyang pakialam. Sama ng loob ang nagbibigay sa kanya ngayon ng lakas ng loob. Gusto niyang marinig mismo ang sagot sa mga tanong niya sa mismong ama ng kanyang asawa na ang sabi noon ay siya ang bahala kung kaya napapayag siya, sila ni Gavin. Ngunit parang lumalagpas na sila ng boundary.“Narito ako para kay Mr. Dankworth, pakisabi sa kanya si Bethany Guzman.” Tinaasan siya ng ilang segundo ng kilay ng babaeng nasa front desk at sinuyod mula ulo hanggang paa. Marahil ay nagtataka ito kung sino siyang bigla na lang sumulpot doon at gustong kausapin ang owner. Gusto na rin niya itong tarayan, pero ayaw niyang gumawa ng anumang eskandalo. Hindi ito ang pakay.“May appointment po ba—” “Hindi ko na iy
NAAALARMANG TUMAYO NA rin ang kanyang biyenang lalaki. Nag-aalala na sa ipinapakitang emosyon ng manugang. Hindi ito ganito noong nakilala nila. Malumanay ang boses nito. Puno ng lambing iyon.“Pinagbigyan niyo na sila. Bakit hindi niyo po ba sila matanggihan? Naiintindihan ko naman ang pagiging close niyo, pero sobra na. Ano pong tingin nila sa asawa ko? Puppet? Nakakagalit po, sobra!”Lumalim pa ang tingin ni Mr. Dankworth sa manugang. Tiyak niya na may hindi siya alam na pinagdadaanan nilang mag-asawa kung kaya hindi masabihan. “Isang-isa pa po at hindi ko na alam kung ano na ang magagawa ko sa kanilang pamilya!” Pagkasabi noon ay pamartsa ng lumabas ng opisina si Bethany. Walang pakialam kung naging bastos siya. Tuloy-tuloy siyang humakbang palabas ng silid. Hindi niya rin alam kung bakit doon siya pumunta para mag-alboroto. Ngayon lang niya naisip na mali. Dapat sa office siya ng kanyang asawa ngayon nagtungo.Nayayamot na kinagat niya ang kanyang hinliliit. Nasa harap na siya
SAKA PA LANG nahimasmasan si Bethany nang marinig ang boses ng asawa na ilang minuto ng nakatayo sa gilid niya. Hindi niya ito namalayan. Mataman siyang pinagmamasdan ni Gavin habang nakatulala sa kung saan. Tinawagan niya ito kanina upang kumustahin. Tumawag kasi ang kapatid at nangungulit na isasama ang asawa niya sa mall. Sinabi niyang masama ang pakiramdam nito subalit nalaman na lang niyang kasama na nila ito nang mag-send ng picture si Briel sa kanya. Hindi na niya nagawa pang pigilan itong sumama. Sasabihan na naman kasi siyang KJ ng kapatid at saka mukhang nag-enjoy naman ito.“Nakauwi ka na. Himala. Ang aga mo yata ngayon?” kusang lumabas iyon sa bibig ni Bethany.Napatayo na ang babae at yumakap sa kanya. Mahinang natawa si Gavin na mas mahigpit niyakap si Bethany na nakalambitin na ang dalawang braso sa kanyang leeg. Nagpapabigat ng kanyang katawan. Hindi niya pinansin ang sinabi nito na parang may ibang ipinapahiwatig na alam niyang iba ang dating.“Nakakapagod. Lakad kami
PAGKATAPOS NG ALAS-DIYES ng umaga ay after lunch na muli nang tawagan ni Bethany ang asawa upang ipaalala niya lang naman dito ang gagawin sa kanyang pagsundo ng hapon. Baka kasi makalimutan nito ang usapan nilang dalawa na sa bahay na lang ang magiging date. Ipinapaalala niya lang naman iyon kasi malay ba niyang makalimutan niya ito. Pagak siyang tinawanan ni Gavin na prenting nakaupo sa swivel chair at may pinagkakaabalahan sa harap ng kanyang computer. “Oo na, Mrs. Dankworth. Huwag kang mag-alala, hindi ko makakalimutan. Hindi mo pwedeng ipaalala sa akin kada oras ang tungkol doon. Sige ka, baka lalo kong makalimutan iyan.” patuloy nitong hagalpak.“Gavin, hindi ako nakikipagbiruan sa’yo!”“Oo na, Mrs. Dankworth. Ikaw naman, hindi ka mabiro. Aagahan ko. May tinatapos lang ako.”Si Bethany naman ang natawa dahil parang asong natakot ang tono ng asawa sa kanya. Oo nga, parang sirang plaka na siyang paulit-ulit. Worried lang naman siya. Ewan niya ba, iba ang feeling niya habang papal
PAGKASABI NOON AY namatay na ang tawag na lalong nagpagalaiti pa kay Bethany. Nandidilat na ang mga mata na umigting ang panga ng babae. Ilang beses niyang ibinuka at sara ang kanyang mga palad upang kalamayin ang kanyang sarili. Iba na nga ang kutob niya tapos papatayan pa siya ng tawag? Anong iisipin niya? Dama niya. Ramdam niya na maging sa pakikipag-usap nito sa kanya. Ibang-iba ang tono ng asawa. Mukhang mayroong itinatago. Huwag lang niyang malaman na nasa hospital nga siya ngayon!“Aba at talagang pinatayan niya ako? Pwes, magdusa siya! Hanapin niya ako kung nasaan man ako. Akala niya hihintayin ko pa siya dito? Bahala siya sa buhay niya kung ano ang gusto niyang gawin!”Hinablot niya ang bag at lumabas na ng building. Uuwi na siya. Ano naman kung magalit ang asawa na nauna na siyang umuwi? Ang tagal niya. Malabo pang kausap. Awayin man siya nito mamaya, papatol siya. Ang linaw ng usapan nila noong umaga. Tapos biglang may isisingit na kung anu-ano dito si Gavin?“Uuwi na po ka
ANG BUONG AKALA ni Briel ay liliko na ito pero nakasunod pa rin talaga ang kotse sa taxi na kanyang sinasakyan. Pikon na napahilamos na siya ng mukha. Sa loob niya mabuti pang sumabay na lang siya sa kanya keysa naman nagmumukha itong stalker niya sa mga sandaling iyon. Pati ang driver ng taxi ay makahulugan na siyang tiningnan at nagtatanong.“Hay naku, ang kulit. Hindi niya naman ako kailangang ihatid. Sabing huwag na eh! Tigas talaga ng bungo niya!” “Stalker mo, Miss?” Hindi pinansin ni Briel ang taxi driver na patuloy siyang inuusisa kung sino ang nakasunod sa kanila hanggang sa mansion. Nagkunwari na lang siyang hindi niya iyon narinig. Hindi naman sila close para magkuwento siya ng mga nangyari. Ipinakita ni Briel ang busangot ng mukha niya pagbaba niya ng taxi pagdating ng kanilang mansion at malingunan na malakas pa talaga ang loob na bumaba ng kotse niya si Giovanni. Nag-iwas naman ito ng tingin nang humakbang na siya patungo ng gate nila matapos na paulanan siya ng nanlili
HUSTONG PAGPASOK NI Briel sa immigration ay siya namang tayo ni Giovanni upang pumasok na sa eroplano. Muntik ng ma-late si Briel sa flight nang dahil sa kaibigan niyang napakaraming tanong na kinailangan niya pang sagutin kahit na pasakay na siya sa loob ng sasakyang gagamitin niya papuntang airport. Deretso na sa pila agad ang babae papasok ng eroplano. Sa lalim ng kanyang iniisip ay hindi na niya namalayan pa na ilang pasahero lang ang pagitan nilang dalawa ni Giovanni na hindi sinasadyang nagkasabay ang pag-uwi nila ng bansa. Paupo na sana si Briel nang mapansin niya sa gilid na bahagi ng kanyang mga mata ang bulto na ang pares ng mga mata ay matamang nakatingin sa kanya. Damang-dama niya ang init noon. Nang lingunin niya naman ito ay saktong dumaan ang ibang pasahero kaya natakpan nila ang bulto ni Giovanni na tulala na naman at hindi makapaniwalang nakikita niya si Briel sa harap. Ganunpaman pa man ay ipinagkibit na lang iyon ni Giovanni ng balikat at naupo na sa designated niya
TUMAGAL PA ANG tingin ni Giovanni sa mukha ni Briel na para bang hinahanap niya kung totoo ba ang sinasabi nito. Ganundin ang babae na ilang sandali lang na ginawa iyon at nag-iwas na ng kanyang tingin. Sinundan ni Giovanni ng tingin ang galaw nito na kumuha na ng tisyu upang ilagay lang iyon sa kanyang isang kamay. Umawang ang bibig ni Giovanni upang magbigay ng kanyang reaction, ngunit hindi niya nagawang pakawalan kung ano iyon. Nagawa na lang makatayo ni Briel mula sa kanyang inuupuan at walang lingon sa likod na siyang iniwan ay nanatili pa rin si Giovanni na tahimik na nakatitig sa mukha ng babae na animo ay tulala. Sinundan nito ang likod noon na tuloy-tuloy ang hakbang papalayo sa kanyang table. Dumating ang order ni Briel na salad para sa kanya na hindi ni Giovanni pinag-ukulan ng pansin. Hanggang sa makalabas ay pinanood niya lang itong sumakay ng taxi at hindi niya man lang hinabol gaya ng unang pumasok sa kanyang isipan. Ewan ba niya kung bakit hindi niya magawang pakilosi
NAMUMUO NA ANG mga luhang napaangat na ang paningin ni Giovanni kay Briel na hindi na inaalis ang paningin sa kanya na gaya ng ginagawa nito kaninang panay ang iwas ng kanyang mga mata. Pigil na ng lalaki ang hinga dahil pakiramdam niya ay hindi na niya makakayanan na hindi pumatak ang mga luha sa harap ng babaeng mahal niya. Sa kabila ng pasakit na nagawa niya na alam niyang nasaktan niya ng labis si Briel, heto at pilit pa rin siya nitong iniintindi kahit na alam niyang sa part nito ay ang sakit na ng mga nagawa niya. Lumambot na ang mukha nito kumpara kanina na nagmamatigas na ayaw makipag-usap sa kanya at hindi niya alam kung anong gayuma ang nagawa na naman niya o marahil ay sobrang mahal pa rin siya ng isang Gabriella Dankworth kung kaya puno na naman ito ng pag-intindi..“Walang may kontrol, Giovanni, naiintindihan mo?” mas malumanay din ang boses ng mga sandaling iyon ni Briel na sa pakiramdam ni Giovanni ay mas lalo siyang nilalamon ng konsensya dahil puro pasakit ang naging
TUTAL AY NAROON na rin naman na si Briel sa sitwasyong iyon ay pinagbigyan na lang niya ang lalaking gawin ang gusto nitong pakikipag-usap umano kahit pa malaki ang duda niya sa kanya. Papakinggan na lang niya ang kung anong gusto nitong sabihin saka siya magre-react. Memoryado na niya ang kanyang isasagot kay Giovanni. Kahit anong gawin nitong luhod, hindi na siya muli pang magpapaalipin sa pag-ibig niya dito. Ilang beses na siya nitong binigo. Muli ba niyang hahay saktan at gamitin lang siya nito? Syempre hindi.“Fine, pero ayoko sa loob ng isang silid na tayong dalawa lang ang naroroon. Ayokong ihahain mo sa akin ang katawan mo na alam mong hindi ko magagawang tanggihan dahil marupok ako pagdating sa'yo. Hindi mo iyon pwedeng gawin sa akin, naiintindihan mo? Doon tayo sa isa sa public places or cafe.” Nahagip ng gilid ng mga mata ni Briel ang ginawang pag-angat ng gilid na labi ni Giovanni na halatang nahulaan niya agad ang pina-plano. Ibahin na siya ng lalaki ngayon. Hindi na siy
HINDI RIN NAGING lihim sa kaalaman ng mga tauhan ni Giovanni ang mga pangyayari sa pagitan nila ni Briel na tila bukas na libro iyon sa kanilang harapan, kung kaya naman hindi na niya sinaway pa ang tauhan sa ginagawa nitong pangingialam sa desisyon niya kahit na medyo napipikon siya. Kung tutuusin ay mayroon naman talaga itong malaking punto. Papayag ba siyang ganun na lang ang mangyari sa kanila ng babae? Matagal-tagal ng panahon na hindi sila nagkikita ni Briel. Ibig niyang sabihin ay siya lang ang nakatanaw sa malayo. Iba pa rin iyong nakakapag-usap sila. Anim na buwan na sa kanyang pakiramdam ay taon na ang lumipas at matuling dumaan. Laking pasalamat niya nga na nagawa niyang makaya iyon. Alam man niya kung nasaan ito, ganunpaman ay hindi naman nila nakuhang mag-usap sa nagdaang kalahating taong iyon kahit na madalas niyang pagmasdan ito sa malayuan. Lalo pa ngayon na binigyan siya ng mas malaking dahilan upang maghabol at tuluyang makipag-ayos dito. Kailangan niyang muling maku
MULI PANG UMATRAS ng ilang hakbang si Briel. Ngayon pa lang ay sobrang nasasaktan na siya. Sa halip na matuwa at magdiwang ang loob niya sa kanyang nalaman ay hindi niya mapigilan na makaramdam ng pagdaramdam. Dapat masaya siya dahil nalaman niyang ito pala ang naka-una sa kanya at hindi iba gaya ng iniisip niya, ngunit naging iba ang takbo ng isip niya sa mga nangyari nitong nakaraang buwan. Bagama’t nagawa ni Giovanni na maamin na siya ang babae sa buhay nito na alam na ng maraming tao. Hindi pa rin si Briel natutuwa. Nakukulangan siya sa effort at nananatiling masama pa rin ang loob niya kay Giovanni Bianchi. Hindi nabawasan iyon ng katotohanang nalaman niya.“Ito rin ba ang dahilan kung bakit hindi mo ako magawang pakasalan? Dahil sa babaeng virgin na naka-one night stand mo habang nag-attend ka ng masked party na ito?” puno ng hinanakit ang boses ni Briel na pilit na pinipigil na pumiyok ang boses at pumatak ang mga luha, alam niyang siya naman din iyon pero hindi niya mapigilan
GULONG-GULO ANG ISIPAN ni Briel nang sabihin iyon ni Giovanni na mahigpit na mahigpit na nakayakap pa rin sa kanya. Hindi niya maintindihan kung ano ang ibig sabihin ng litanyang binitawan nito. Siya? Hinanap nito? Bakit? Ibig ba nitong sabihin ay noong nawala siya sa bansa? Hinanap niya silang dalawa ni Brian? Imposible naman na hindi nito sila makita ni Brian sa loob ng anim na buwan. Hindi niya talaga maintindihan kung ano ang ibig nitong ipahiwatig. Saka, alam naman ng kanyang hipag na si Bethany kung nasaan silang mag-ina. Ginawan ba ng kanyang pamilya na huwag siyang mahanap ng dating Gobernador? Ang dami niyang mga katanungan ngunit ni isa ay hindi niya ito mabigkas upang mabigyan ni Giovanni ng tamang kasagutan. Parang naumid na ang kanyang dila sa loob ng kanyang bibig ng oras na ito.“Ikaw pala iyon, ikaw pala…” patuloy ni Giovanni na hindi na napigigilan na bumagsak na ang mga luha sa labis na saya. Gustong mag-umalpas ni Briel. Nais niyang itulak papalayo ang katawan nito
KULANG NA LANG ay sagasaan at banggain ni Giovanni ang mga naroon upang makarating lang sa banda na sinabi ng mga tauhan niyang kausap. Hindi na siya makakapayag pa na muling mawala sa paningin niya ang babae at malaman kung sino ang babaeng nasa likod ng maskarang iyon. Samantala, kabado na pinili ni Briel na lumabas na lang ng area dahil kanina pa niya napapansin ang bulto ng isang lalaking titig na titig sa kanya na para bang may plano itong makipagkilala. Napansin niya ang mabagal nitong paglapit kanina sa kanya at maging ang matagal nitong pagtitig. Mabuti na lang at nakakuha siya ng pagkakataong makatakas dito nang yumuko ito saglit. Maiintindihan niya pa ito kung pamilyar ang suot na maskara, pero hindi naman. Hindi siya nagtungo sa party upang maghanap ng ibang lalaki na aangkin sa kanya, nagtungo siya doon upang mag-enjoy sa alak. Inalis na niya sa kanyang isipan ang makakilala ng lalaki ng maisip ang anak niyang si Brian. Marapat lang na magbagong buhay na siya. Saka, may Gi