KABANATA 2

Pinisil ko ang aking mga daliri at ipinaliwanag ang aking layunin kung bakit ako nagpunta at hindi ko maitago ang matinding kahihiyan.

Biglang nagdilim ang mga mata ni Joaquin, at ngumiti siya sa akin at nagtanong, "Ano sa tingin mo ang rason kung bakit kita tutulungan?"

Dahil alam kong hindi magtatagumpay ang paghingi ko ng tulong, gumawa na ako ng palusot para makaalis.

"Kung gayon, magpanggap ka nalang na hindi ako nagpunta rito."

'Yun nga lang, kahit gaano kasama ang pakikitungo namin sa kanya, hindi pa rin siya gumaganti sa pamilya namin, pero

magagawa niya kayang tulungan ang pamilya ko matapos ang lahat ng iyon?

Napaka-walanghiya ko talaga para magkaroon ng lakas ng loob na magmakaawa sa kanya. Hays, sobrang nakakahiyang isipin itong mga pinanggagawa ko.

Gusto kong tumakas ngayon ngunit mabilis niya akong pinigilan, "Caroline, sabihin mo sa akin kung ano ang nais mong hilingin, kung sa tingin kong madali lang, hindi ako magdadalawang isip na tulungan ka." Aniya.

Natigilan ako at napaisip kung anong sasabihing rason kaso naging blangko na ang isipan ko, hindi ko na alam ang gagawin para magmakaawa.

Papaano kaya kung itong katawan ko nalang ang gawin kong alay?

Naku! Kung talagang may gusto siya sa akin, marami na sigurong nangyari sa amin sa tatlong taong pagsasama noon, natutulog kami sa iisang kwarto pero sa mga panahong iyon, hindi niya ako ginalaw.

Ibinaba ko ang aking ulo at nahihiyang sinabi, "Sabi ko, mas mabuti pang magpanggap ka na lang na hindi ako nagpunta dito ngayon."

Akma akong tatalikod pero bigla siyang tumayo at naglakad papunta sa akin. Makikita ang kanyang matangkad na pangangatawan at nanliliit tuloy ako sa sarili ko.

Bahagya siyang yumuko at inilapit ang kanyang mukha sa aking taenga, "Kaya ka ba nagsuot ng ganito ka-sexy para akitin ako, huh?" Bulong niya.

Nagyelo ang buo kong katawan at gusto ko na talagang lamunin ng lupa o 'di kaya maglahong parang bula.

Bigla niyang ring hinila ang aking beywang at ngumiti ng makahulugan, "Tatlong taon na tayong kasal, at sa mga taon na iyon natutulog lang ako sa sahig. Matagal ko na ring hindi natitikman ang katawan mo. Magmakaawa ka nalang kaya at ibigay mo ang sarili mo sa akin."

Nanlaki ang mga mata ko, napaisip ako kung mali ba ang narinig ko. "Huh? A-anong sabi mo?" Taka kong tanong.

Nakatitig sa akin ng malalim ang mga mapupungay niyang mata na nagdulot sa aking mataranta.

Hindi siya nagsalita, ibinaba niya ang kanyang mga tingin sa aking labi, at ang mahahaba niyang daliri ay ramdam kong nakahawak sa aking likuran at napalunok ako ng laway nang unti-unti niyang ibinaba ang strap sa aking balikat.

Namula ang buo kong mukha at sinubukan kong itulak siya papalayo. "Kung wala kang balak na tumulong, hindi naman kita pinipilit. Honestly, hindi na ako nag-expect sa tulong mo pero huwag mo sana akong ipahiya ng ganito." Inis kong sabi.

Tumingin sa akin si Joaquin, ang ekspresyon ng kanyang mukha ay parang naghalong galit at tuwa.

"Do you think pinapahiya kita?"

"Bakit hindi ba?" Dikta ko.

Malinaw na mayroon siyang gustong ipagawa sa akin at hindi ko ito matatanggap dahil isa itong kahihiyan.

Bigla akong tinalikuran ni Joaquin at naupo pabalik sa kanyang swivel chair. Napatingin din siya ulit sa akin at pansin ko ang kanyang malamig na tingin.

"Mukhang pinaghandaan mo ang damit mo, pero hindi umayon sa pag-ugali mo. You better go away, Caroline." Natatawa niya pang sabi.

Inaasahan ko ng hindi niya talaga ako tutulungan kaya wala akong nagawa kung hindi tumalikod nalang at umalis ng walang paalam.

Pagkalabas na pagkalabas ko sa pinto ng kumpanya niya ay sinalubong ako ng aking mga magulang.

"Kamusta? Handa ba siyang tulungan tayo?" Nag-aalalang tanong ni Dad.

Umiling ako bilang sagot, agad siyang nagalit at napamura.

"Tarantado! Ngayong mayaman na siya, aasta siyang ganyan?! Hindi siya magkakaganyan kung hindi ko siya ipinakasal sa iyo!"

"Tama! Magaling siyang magpanggap na mabuting tao pero traydor din pala siya!" Galit din na sabi ng aking ina.

Napapikit ako at napabuntong-hininga. "Mom, Dad. Please, enough. Wala tayong karapatan na magsabi nito lalo na't hindi niya naman ginamit ang koneksyon ng ating pamilya tsaka wala siyang ginamit maski piso mula sa atin. So why call him a traitor?"

"Kung tutuusin, makatuwiran naman na hindi niya tayo tulungan, tutal ang sama naman ng pakikitungo natin sa kanya noon, hindi ba?" Dagdag ko pa.

Napaawang ang bibig nila matapos marinig ang mga sinabi ko. Sumasakit din ulit ang ulo ko kapag nakikita ko silang ganito.

Kinagabihan, kinuha ng kapatid ko ang cellphone niya at isa-isang tinawagan ang dati niyang malalapit na kaibigan, umaasang makakatulong sila.

Dati ay isang tawag ng kapatid ko para yayain silang uminom ay mabilis silang sumasagot pero ngayon ay wala ng nangangahas na sagutin ang tawag ni Kuya Chad.

Dahil sa sobrang inis, itinapon ng kapatid ko ang kanyang cell phone sa pader at nabasag iyon. Hindi niya matanggap ang tinalikuran siya ng mga kaibigan na inakala niyang loyal sa kanya.

"Kuya, hayaan mo na nga sila. Hindi naman sila laging nand'yan para tulungan ka." Sinubukan ko naman siyang pakalmahin.

Maririnig ko rin ang iyak ni Mom at sa kasalukuyang sitwasyon na ito, alam kong impossibleng maresolba agad ang aming mga problema.

Tsaka ang malala pa, halos araw-araw ay may pumupuntang tao sa aming apartment at kumakatok para mangolekta ng utang.

"Carol, humingi ka ng pera kay Joaquin, wala naman sigurong problema kung humiram ka, babayaran naman natin." Sabi ni Dad.

"Anak, kasal pa rin kayong dalawa, maari ka pa ring makalapit sa kanya dahil obligasyon ka pa rin niya." Suhestiyon naman ni Mom.

Nakahilata ako sa aking maliit na kama at walang lakas ng loob para sabihin sa kanila ang totoo na hiniwalayan na ako ni Joaquin, ayaw kong magkaroon pa ng isang malaking gulo.

Inis naman na nagsalita si Kuya, "At ano? Ipapahiya mo ang sarili mo doon? Ang sama ng pakikitungo natin sa kanya noon, baka gumanti pa 'yan mamaya at ipahiya tayo."

Napatingin si Mom sa aking gawi at nag-alala, "Carol, pinahiya ka ba ni Joaquin hapon?" Tanong niya.

Mabilis akong umiling, "Hindi, hindi."

"Mabuti pang pag-isipan mo na ito, Carol. Si Joaquin ay maamo at sunod-sunuran sayo, kahit na walang-wala tayo ngayon, talagang gusto ka niya at mayroon siyang paghanga sayo. Kaya bakit hindi mo siya puntahan ulit doon?"

Napakamot ako ng ulo at hindi alam ang sasabihin sa kanila. Napabuntong-hininga rin si Dad na nakatitig ulit doon sa balkonahe, nagtatangka na namang magpapakamatay.

Sa sandaling sinabi niya na ayaw niya ng mabuhay, nagsimulang umiyak na naman si Mom at sumasakit ulit ang ulo ko na makita silang ganito.

Sa katunayan, ang pangunahin naming problema ngayon ay kung papaano kami makalikom ng pera at mabayaran ang ilan naming mga pinagkakautangan.

Makalipas ang ilang araw, nang mawala ang aking lagnat, lumabas na ako para maghanap ng trabaho.

Kapag ordinaryo lamang ang trabahong mapapasukan ko, asahan na mababa ang sahod na matatanggap at hindi agad-agad na makakapag-ipon ng pera. Ngunit alam kong mataas ang sahod ng mga bartender sa ilang high-end club.

Napansin ko noong magkasama kami ng mga kaibigan ko sa isang club na nagsasayang mag-inuman, marami kaming binibigay na tip sa mga bartender.

Kaya naisipan kong pumunta sa dating club na lagi kong pinupuntahan noon.

Kilala ko naman ang manager ng club doon at dahil matagal ko na siyang kaibigan, mabilis niya akong kinuha. Inilagay niya ako sa isang private room kung saan ay mayroong pumapasok na mga big time.

Kapag naghahatid ako ng mga inumin sa mga malalaking tao roon, agad silang nagbibigay ng malaking tip pero ang hindi ko inaasahan ay makita si Joaquin na isa sa mga taong nandito sa private room.

Alam kong hindi pumupunta si Joaquin sa mga ganitong klase ng lugar kahit noong kasal pa kaming dalawa.

Naaalala ko pa dati noong gusto kong pumunta sa mga ganitong klaseng lugar ay lagi niya akong pinipigilan kaya pinapagalitan ko siya at pinapahiya kapag nangingialam.

Kung iisipin, ang lalaking ito ay mukha talagang mabait at inosente. Sa sandaling ito, nakaupo si Joaquin sa tapat na naka-krus ang mga binti at mayroong hawak na sigarilyo sa pagitan ng kanyang daliri. Habang mayroong ngiting nakaukit sa kanyang labi, isang ngiting mapang-akit at nakakaloko.

Ang dati niyang maamo at mabait na anyo ay hindi na makikita. Tahimik akong tumingin sa kanya at nahihiya pa rin sa mga nagawa ko.

Kung alam ko lang na nasa private room siya, hindi na sana ako nagpunta dito.

Sa sobrang kahihiyan, gusto ko ng maghanap ng bitak sa lupa at gumapang papasok nang marinig ang ilang mapaglarong pagsipol sa paligid.

Hindi ko naman namalayan na ang mga taong nasa paligid kasama si Joaquin ay ang mga dating kaibigan ng aking kapatid.

Lahat ngayon sila ay nagbibigay pabor kay Joaquin ngayong mayaman na siya. At alam ng lahat noon na masama ang pakikitungo ng pamilya sa kanya at ngayon iniiwasan nila kami para purihin siya.

Nahihirapan akong kumilos habang tinutulak ang cart ng inumin at nagmamadali akong naglakad papalabas ng pinto pero biglang may tumawag sa akin.