KABANATA 3

"Hoy, hindi ba ikaw si Miss Caroline Tan? Akala ko ba nagpunta tayo rito para mag-inuman pero bakit ka napag-suot ng pang trabaho?"

Matapos iyong sabihin ng lalaki ay biglang humagalpak ang tawa sa loob ng private room. Hinigpitan ko ang hawak sa cart at huminga ng malalim.

Well, nahuli na nila ako, at determinado silang ipahiya ako at hindi ako makatakas,

kailangan ko pang makakuha ng ilan pang tip mula sa kanila.

Sa mga nagdaang araw, nagpupumilit na ang mga taong nangongolekta ng utang na mag bayad kami at walang mabigay ang aking ama na palaging nagwawala at nagtataka sa kanyang buhay habang ang ina ko ay palagi nalang umiyak. Ang kapatid ko naman ay palaging lumalayag.

Itinulak ko ang cart ng inumin at sinubukan kong manatiling kalmado, napilitang magbigay ng isang magalang ngunit mapait na ngiti sa kanila.

"Oh? What a coincidence. Glad to see you here on my little sister's club! I know you're all having fun and you might as well give me some tip!"

"Tsk, tsk, tsk..." Umiling si Cedrick at ngumiti.

Naaalala ko noon na palagi niya akong sinusuyo pati ang aking kapatid na gumalaw sa mga bar. Pero ngayong nahaharap kami sa matinding kahirapan, tinitingnan na nila kaming parang basurahan. Hindi ako makapaghintay na masampal siya sa mukha.

Ngunit hindi ngayon ang tamang oras para mang-away, mas mahalaga ang pera ngayon kaya napangiti lang ako at walang sinabi.

Biglang tumayo si Cedrick at lumapit sa akin, "Tingnan mo, tingnan mo, ito pa rin ba ang mayabang na si Miss Tan na kilala ng lahat? Bakit bigla kang nawala at nagpakita na parang pulubi?" Pang-aasar niya.

Biglang may tumawa na naman sa private room. Pansin kong nakangisi ring tumingin sa akin si Michael.

"You see, Caroline. Sa ganitong trabaho, hindi ka basta-bastang magkakapera kung gusto mo ng easy money then you better remove your dress, and maybe we could give more tip! Hindi pa kami lugi."

Humigpit lalo ang hawak ko sa isang bote ng alak at napasulyap ako kay Joaquin na tahimik na naninigarilyo na parang walang naririnig na maruruming salita na binabato sa akin o sadyang wala lang siyang pakialam.

Huminga ako ng malalmin at isa-isang inilagay ang bote ng alak sa mesa. "Ano ba kayo? Parang hindi tayo naging kaibigan. Kung gusto niyo pang uminom, tawagan niyo lang ako." Ani ko, gusto ko pang makakuha ng maraming tip kaya kakapalan ko an ang mukha ko.

"Kapos na ba kayo ngayon sa pera, Caroline?" Nagitl ako nang biglang inihagis ni Cedrick sa aking gawi ang isang bar credit card, "There's three hundred pesos inside that card, tumahol ka lang ng ilang beses at magiging iyo na 'yang pera." Pagmamayang niya.

Sa sandaling matapos magsalita si Cedrick, nagkaroon ng panibagong tawa sa loob ng silid at may halong mapaglarong sipol.

Lahat sila ay nakatingin sa akin ng mayroong interes habang si Joaquin ay kalmado ang mukha ngunit pansin kong ang talim ng kanyang tingin na sobrang intimidating.

Hindi naman na ako kumibo, pero biglang may nagbato ng isa pang card at iyon ay si Michael. "Heto pa, mayroon akong walang daang libo d'yan. Basta matuto ka lang tumahol, walang problema, basta hayaan mo kaming paglaruan ka, magiging iyo lahat."

Gulat akong tumingin sa kanya at nangahas silang bastusin ako sa harapan ni Joaquin kahit alam nilang asawa niya pa rin ako. Unless, sinabi na ni Joaquin sa kanila ang tungkol sa aming diborsyo. Possible, pinagsabihan niya ang mga ito na ipahiya ako ng ganito para makaganti.

"Huwag ka ng mahiya, Carol. Kapos ka diba sa pera kaya huwag ka ng magpanggap na parang may dignidad ka sa sarili." Ngumisi si Cedric. "Magkano ba ang presyo mo kung ibebenta mo ang katawan mo sa akin, huh?"

Hindi ko maitatanggi na kapos kami sa pera pero hindi ko kayang gawin na sirain ang aking dignidad, mayroon pa rin akong pagpapahalaga sa sarili.

Ngunit ang pagsuko ng pagpapahalaga sa sarili ay hindi nangangahulugan na walang ilalim na linya.

Nakaramdam ako ng poot na tumingin sa kanila na tinitingnan ako ng masama.

Pinulot ko naman ang mga cards sa sahig at ibinalik ito sa kanila. "How dare you use your money to buy me a night?? And hindi ganito ang presyo ko, kung kaya mo, then give me eighty million!"

Kilala ko si Michael, alam kong wala siyang masyadong pera at lagi lang nagpapalibre sa kapatid ko, nagpabili pa nga siya ng mamahaling bag para sa kanyang girlfriend.

Masasabing ang paghingi sa kanya ng isang milyon ay katumbas ng pagputol ng kanyang laman.

At ngayon, para ipahiya ako, handa siyang magbigay ng dalawang daan, para ipakita sa akin kung gaano siya kayabang.

This made me start to wonder, ganun na ba talaga ako kasama bilang tao dati?

"Michael, kuripot ka rin talaga. Tutal siya lang rin naman ang dati nating kaibigan, kung bibilhin mo siya para sa isang gabi, paano ka nagkakaroon ng lakas ng loob na magbayad lang ng daang libo?"

Humagalpak ulit ang tawa sa loob ng kwarto, at nagmula ang mukha ni Michael na tiningnan ako ng masama at may panunuya.

"Sa tingin mo ba talaga ang presyo niya ay higit pa sa daang libo?"

Hindi ko pinansin ang panunuya ni Michael, kinuha niya ang card na may lamang tatlumpung libo, at napatingin kay Cedrick.

Nagkrus ang aking braso habang tiningnan silang dalawa. "Totoo ba talaga ang sinabi mo? Hangga't marunong akong tumahol ng ilang beses, magiging akin ang pera?" Panghahamon ko.

Saglit na natigilan si Cedrick, na para bang hindi niya inaasahan na seseryosohin ko ito.

Si Cedrick ay katulad lang ni Michael, isa ring bakal na tandang. Ang tatlumpung libo ay marahil ang kanyang sariling kapital.

Nakita ko ang mukha ni Cedrick na kinakabahan, "Nagyayabang ka pa rin Caroline? Wala ka ng maibubuga pa kaya huwag ka ng magbiro, tumahol ka nalang!"

"Hindi naman talaga ako nagbibiro. Hindi kaya mahirap tumahol na parang aso. Tsaka ilang beses ko lang gawin iyon edi mayroon na akong tatlumpung libo. Hindi ba't isa na itong malaking kita?"

Gusto namang bawiin ni Cedric ang kanyang card pero iniwas ko ang kanyang nakalahad na kamay kaya siya lalong nainis dahil hindi niya na mabawi ang card sa akin.

Natawa naman si Michael sa nakita. "Sige nga, tumahol ka ngayon sa sahig at iwagayway ang buntot mo na parang aso at magmakaawa kang bigyan ng pera." Panghahamon niya.

Sumagi naman sa aking isipan ang mga taong mabangis na naghahabol ng aming mga utang, pati na ang eksena sa bahay kung saan umiyak ang aking mga magulang na nawawalan na ng pag-asa sa buhay, si kuya ko naman ay nagsusumikap na may mapagkakakitaan.

Ang tanging inaalala ko lang ngayon ay ang aking imahe pero bahala na, kailangan ko ng pera.

Huminga muna ako ng malalim tsaka nagsalita. "Okay fine."

Tsaka dahan-dahan akong lumuhod sa lupa pero biglang may humawak sa aking siko.

Agad akong napalingon at nakita si Joaquin na nagpabilis ng tibok ng aking puso.

"Everyone get out." Mahinahong sabi ni Joaquin na nakatingin sa direksyon ng mga lalaki.

Sa isang iglap, ang mga dandy boys na iyon ay sunod-sunod na lumabas at pansin kong natakot na baka sapakin.

Nang umalis si Cedrick, kinuha lang niya ang card sa kamay ko na naglalaman ng tatlumpung libo.

Napatingin si Joaquin sa akin na puno ng inis, "Kapos ka na ba talaga sa pera?"

Hinugot ko ang siko ko sa kanyang kamay at dumistansya. "Huwag ka ngang magpanggap na parang wala kang alam, Mr. Lorenzo."

Matapos bumagsak ang aming pamilya, lumubog kami sa utang at hindi ako naniniwala na wala siyang alam tungkol dito.

"Mr. Lorenzo?" Natatawang sabi ni Joaquin na may mapaglarong ngisi.

Hindi ko alam kung ano ang iniisip niya, at wala akong panahon para pakialaman siya.

Inilahad ko nalang ang alak sa kanya.

"Ito pala ang ang alak na hinihingi mo. Kung sa tingin mo maganda ang serbisyo ko then give me some tip na rin." Pinaalala ko nalang sa kanya ang tip pero hindi na ako umaasa na ibigay niya ito sa akin.

Tahimik na tumitig sa akin si Joaquin, ang kanyang mga mata ay laging kalkulado na na nakaka-intrigue sa mga tao.

Nang hindi siya nagsalita, naisipan ko nalang na lumabas pero natigilan ulit ako nang magsalita na siya.

"I'll give you ten million."

Hindi ako makapaniwalang tumingin sa kanya. "Anong sabi mo?"

Lumapit si Joaquin sa akin at tinignan ako ng malalim gamit ang kanyang itim na mga mata.

"Bibigyan kita ng sampung milyon, at mananatili ka sa akin ng isang gabi."