KABANATA II

 “Bakit mo gagawin iyon?” Nagulat ang boses ni Ellysa. 

 Pinilit ni Ellie na manatiling kalmado. Dahil lamang sa naisip niya ang lahat ng ito, hindi nangangahulugang naiintindihan ito ni Ellysa. Ang kanyang kapatid na babae ay hindi maintindihin, kahit na kung minsan ay tila ganoon. 

 Hinawakan ni Ellie ang manibela at sumandal habang nasa telepono. "Ang ama na nangangailangan ng tulong ay si Tyler Hernandez."

 “Yung Tyler Hernandez? Ang manunulat?" Napabuntong hininga si Ellysa. 

  Humagikgik si Ellie. “Eksakto! Ang kanyang anak ay pumapasok sa Lincoln Academy. Sa tingin ko, kung magtatrabaho ako para sa kanya ng ilang buwan, maaaring bigyan niya ako ng isang magandang sulat ng rekomendasyon para sa oras ng aplikasyon para sa nextschool year." 

  “Wow, sis. Maaari ito ay talagang gumana. So nag-offer na ba siya sayo ng trabaho?"

  Isang hindi mapakali na pakiramdam ang namuo sa hukay ng tiyan ni Ellie. Ito ang tanging problema sa kanyang plano sa ngayon. Paano siya makikipag-ugnayan kay Tyler Hernandez? Alam niyang hindi niya lang eto pwedeng matawagan basta basta at sabihing, "Uy, narinig ko ang dalawang nanay sa palaruan ng paaralan na nag-uusap tungkol sa bakanteng trabaho bilang nangangailangan ng isang tagapagalaga ang iyong anak." Ito ay tunog kalokohan o napakawalang kwentang bagay. Baka hindi man lang nakalista ang number niya. 

  "Hindi," bumuntong-hininga si Ellie, "hindi siya ang nagsabi sa akin tungkol dito. Naki-tsimis ako sa dalawang nanay. Sinabi ko sa kanila na dati akong naging yaya ng isa sa mga kaklase ng kanilang mga anak." 

  Tumawa si Ellysa. "Oh, Ellie." Tapos naging seryoso siya. “Hindi mahalaga. Dapat kang magmaneho sa tabi ng kanyang bahay at manatili sa kuwentong ito. Siguro dapat mong iwanan ang bahagi ng pag-espiya at sabihin na sinabi sa iyo ng isang ina na mayroong bukas na posisyon bilang nangangailangan naman talag ito ng isang tagapagalaga sa kanyang anak." 

  Tama ang kanyang kapatid na babae, maaari niyang ipagpatuloy ang pagkukunwari na ito nang kaunti pa. 

  Tumango si Ellie. "Bakit hindi? Gagawin ko kaagad." Dumako ang mga mata niya sa blouse niya. “Pero siguro magda-drive muna ako pauwi at magpahangin. Ang aking sasakyan ay parang isang oven sa sobrang int at mukha na akong isang piraso ng lantang gulay" 

 Ngumuso si Ellysa. "Oo, mas mabuti kung gagawin mo iyon. By the way, nabasa mo na ba ang kahit ano sa mga nagawa ni Tyler Hernnadez?" 

  “Hindi. Dapat ko bang basahin?” Nagpalit ng gamit si Ellie at pinatay ang ilaw. "Ngayong sinabi mo ito, tiyak na isang plus kung maaari kong pangalanan ang isa sa kanyang mga libro. Ngunit nagsusulat siya ng mga misteryo. Ang mga iyon ay nagbibigay sa akin ng kilabot.”

  Nagkaroon ng kaunting ingay sa dulo ni Ellysa. "Mayroon akong isa sa kanyang mga libro dito. Kakatapos lang basahin ni Jordan. Mukhang hindi ito nakakatakot. Magaling talaga siyang magsulat, I think.” 

  “Mas maganda iyan. Gumagawa ng maraming pera gamit ito, naririnig ko. Fine, I'll swing by the bookstore and get one of his novels before I drive to his...teka, hindi ko nga alam kung saan siya nakatira." 

  Sa sobrang galing niya, nakalimutan niyang itanong ang mahalagang detalyeng ito. Dapat ba niyang tanungin ang dalawang nanay sa palaruan? Sulit ba ang pagmamaneho pabalik sa pag-asang mahanap pa rin sila doon?

  "Huwag kang mag-alala, hihilingin ko kay Jordan na hanapin ito para sa iyo. I’ll text you the address in a bit,” paninigurado ni Ellysa sa kanya. 

  Nakahinga si Ellie. Mabuti na lamang ay meron siyang mala private detective na nakakabatang kapatid. 

  "Great, mamaya na lang kita kakausapin." “Okay, bye.” 

  Binaba ng kapatid niya ang tawag. Pinaandar ni Ellie ang kanyang sasakyan patungo sa abalang shopping streets ng Recto avenue at nagawang mailagay ang kanyang sasakyan sa isang makipot na parking spot. Paglabas niya, dumako ang mga mata niya sa silver sun-shield sa backseat. Nagkibit balikat siya at isinara ang pinto. Ito ay tatagal lamang ng isang minuto. 

  Naglakad-lakad siya papunta sa National bookstore habang iniisip sa kanyang isipan kung ano ang isusuot sa pagkikita nila ni Tyler Hernandez. 

  Namumula ang mga mata ni Tyler habang nakatitig at hindi kumukurap sa kanyang screen. Limang beses na niyang isinulat muli ang parehong pangungusap. Siguro oras na para magpahinga. Ang kanyang mga mata ay tila nagpasya na magpahinga ng isang araw. O marahil, kung isasaalang-alang nitong mga nakaraang linggo—isang delubyo. 

  Isinara niya ang kanyang laptop at bumuntong-hininga. Sumasakit ang mga kalamnan at kanyang leeg, kaya't inikot niya ang kanyang ulo sa maliliit na bilog na umaasang mababawasan nito ang sakit. Hindi manlang ito nakatulong. 

  Siyempre, hindi ito gagaling ng ganon ganon lang. Ang tensyon na naramdaman niya ay hindi nagmula sa pag-upo at pagtatrabaho. 

  Kinuha niya ang kanyang telepono at tinawagan ang kanyang abogado. Baka may magandang balita si Jacob ngayon. Nangako siya kay Tyler na susuriin niya ang bagong hinirang na hukom. 

  Habang hinihintay niya ang pagsagot nito ay kinuha niya ang picture sa table niya. Iyon ang paborito niyang larawan ni Austin. Nakasuot ng pirate costume ang bata at isang nakakatawang itim na sombrero na napakalaki sa kanyang maliit na ulo. 

  Gumalaw ang mga labi ni Tyler sa isang ngiti, ngunit ang paggalaw ay nawala din kaagad bago pa man mangyare ito. Ang kanyang mga daliri ay napahinto sa paligid ng frame. Hindi niya hinayaang kunin ni Natalie si Austin mula sa kanya. Isang maliit na pag-click ang nagbabala sa kanya na nanganganib niyang mabasag ang marupok na salamin kung hindi niya luluwagan ang kanyang pagkakahawak dito. 

  Ibinalik niya ang larawan sa pwesto nito at inilapit ang telepono sa kanyang tenga. 

  pantay na tono ng sagot ni Jacob. "Hi, Ty." 

  Bakit hindi inilunsad ni Jacob ang isang detalyadong impormasyon ng kanilang kaso tulad ng kanyang ugali? Hindi ito magandang senyales. 

  Natuyo ang lalamunan ni Tyler. "Jacob, anong meron?" 

  "Bakit mo naman nasabi na may mali?" Nagdagdag si Jacob ng isang tuyong tawa, ngunit mas ikinaalarma nito si Tyler. 

  Ang pagsagot sa mga tanong na may higit pang mga tanong ay ang pangunahing diskarte ni Jacob nang maramdaman niyang na-corner siya. Nakita na ni Tyler na ginamit niya ito nang napakaraming beses. 

  Idiniin ni Tyler ang isang kamay sa mesa. “Jacob, sabihin mo na. Kamusta? ano ang nangyare sa iyong pagpupulong sa bagong hukom?" 

  Napabuntong-hininga ang kanyang abogado. "Buweno, si Judge Cecil ay maaaring maging isang mas mahigpit na judge kaysa sa inaakala natin. Lahat siya ay para sa ideya na ang isang batang bata ay karapat-dapat na lumaki sa isang pamilya. The fact that your ex is filing the case while she’s married—” 

  “Yeah, with hmm? sa dami na naging asawa nun"

  Napabuntong hininga si Jacob. "Alam ko, Tyler. Pero parang hindi mahalaga. Sinabi ni Judge Cecil na pumunta si Natalie at ang kanyang asawa upang makita siya noong Lunes, at tila—sinipi ko ito—‘isang kahanga-hangang mag-asawa at ang dating asawang may kakayahang gampanan ang kanyang mga tungkulin bilang ina."

Ang nakataas na palad ni Tyler ay gumulong sa isang kamao. "Hindi ba alam ng judge na ang magaling kong ex ay nag-walk out sa kanyang anak noong siya ay halos sanggol pa?"

  "Oo, alam niya nga yon. Ngunit tila si Natalie ay nagpakita ng pagsisisi sa kanyang mga nakaraang aksyon. Sinabi niya na palagi niyang pinapaalam sa sarili niya at nagsisisi siya sa nangyari kay Austin."

 Halos pumutok ang mga ugat sa noo ni Tyler dahil sa pressure. "Iyan ay isang kasinungalingan, at kailangan mong patunayan ito."