Prologue

"What are you doing?"

"Ay! Kalabaw ka!" Halos mabitawan ni Karen ang basong may lamang mainit na kape. May kaunti pang natapon na kape sa kamay niya dahilan para mabitawan niya ang baso. "I'm sorry, I'm sorry," ani niya.

Ang bilis ng kabog ng puso niya. Nakayuko siya at hindi magawang tumingin dito. Dali-daling siyang yumuko para pulutin ang basong nabasag. Ramdam niya ang kaba, nanginginig sa takot at tarantang pinulot ang bubog; hindi ininda ang sugat habang hawak ang mga bubog.

Hindi niya alam kung bakit siya natatakot sa lalaking ito. Baka siguro sa boses nito o dahil sa bago lang siya kaya ayaw niyang magkamali.

Hindi siya puwedeng magkamali dahil kapapasok niya pa lang sa trabaho. Kailangan niya ng trabaho lalo na at marami silang problema ngayon.

"Damn it, woman!" sigaw na naman nito na ikinatigil niya.

Lumuluhang umiling siya habang patuloy na pinupulot ang kalat. Hindi pa rin niya tiningnan ang lalaking nasa likuran niya. Bakit ba kasi ito sumisigaw?

“I-I’m sorry.”

“Bitawan mo `yang mga baso at tumayo ka r’yan! Bilis!” sigaw nito.

Tarantang sinunod niya ang gusto nito. Tumayo siya at humarap dito. Pinaglalaruan niya ang mga daliri habang hindi mawala ang takot sa dibdib at dahan-dahan itong tiningnan.

Ang guwapo nito ang kaso ay mukhang masungit. Mukha pa lang, alam na niya kaagad na masama ang ugali nitong kaharap niya.

Tiim-bagang na nakatingin ito sa kaniya lalo na nang bumaba ang tingin nito sa daliri niya na may dugo. Bigla na lang nitong tinawid ang pagitan nila at dali-dali siyang hinila na ikinagulat niya. Hindi siya makapagsalita sa gulat.

Dahil hila-hila siya nito, kailangan niya pang tumakbo para lang hindi siya maiwan ng binata. Pasimple niyang pinunasan ang luha. Pakiradam niya gagamutin nito ang sugat niya kaya sumama na rin siya. Baka mamaya masakit na.

Tiningnan niya ang kamay na hawak nito, nakita niyang may tumutulo pang dugo sa daliri niya. Ang ganda ng kamay nito; maugat, siguro panay ang pagsasarili kaya ganoon.

At dahil nakatingin siya sa kamay niyang hawak nito hindi niya namalayang nakapasok na pala siya sa isang silid at pinaupo siya nito sa sofa. Wala siyang masabi, hindi niya pa rin magawang magsalita. Nakatingin lang siya sa mukha nito; ang gwapo nito. Parang ayaw niyang alisin ang tingin sa binata.

Hanggang sa marahan na hinawakan nito ang kamay niyang may sugat at may pinahid doon na ikinatili niya sa hapdi.

“Oh god!” nakapikit na tili niya. Hindi niya kayang makita ang sugat sa kamay lalo na at mukhang malaki ang nahiwa.

“Just relax,” bulong nito.

Dahan-dahang nagmulat siya ng mata. Doon niya nalaman na tinitigan pala siya ng lalaki. Nahiya siya bigla; ang haggard pa naman niya, at alam niya na kung hindi lang talaga masakit ang sugat niya ay talagang napatili na siya sa guwapo ng nasa kaniyang harapan. Mas guwapo pa ito sa boss niyang si Luis Salvacion.

“Tumutulo na laway mo.”

Agad na kinapa niya ang bibig at masamang tumingin sa lalaki nang wala naman siyang laway na nakapa. Napangisi naman ito at tumuloy sa pagtatrabaho ng kaniyang kamay. Hindi niya alam pero bigla siyang naging pabebe sa buong buhay niya.

“Tapos ko nang linisin,” ani nito at tumayo sa harapan niyang nakakrus ang mga braso.

Diyos ko!

“Thank you,” pasasalamat niya at tumayo, dahil alam niyang kapag tumayo siya ay maglalapat ang katawan nilang dalawa, pero wala roon ang isip niya. Ang kailangan niya ay tumayo at umalis sa lugar na iyon para makahinga siya nang maayos.

Naiinis siya sa titig ng lalaki, Bakit ba kasi iyon gano’n kung makatitig sa kaniya? Para siyang hinuhubaran. Sino kaya iyon at bakit ang guwapo?

(Black)

“Oh! Fuck it!” Naiinis na tinakpan niya ang mukha. Paano ba siya makatutulog? Hindi niya alam ang gagawin dahil kapag pipikit siya o didilat, ang nasa isip niya ay ang dalaga; ang secretary ng kaibigan niyang si Luis.

For God’s sake! Parang ngayon lang siya nakakita ng babae dahil sa inaasta niya. Malaki rin ang katanungan sa isip niya; bakit palaging nasa isip niya ang dalaga? Bakit hindi mawala? Dahil kahit siya ay nalilito rin.

Pinikit niya na lang ang mata at hinayaan ang sariling isipin ito. He’s imagining her with no clothes; naliligo ang dalaga at nasa ilalim ng shower. Ang katawan nito ay napakaperpekto. Malalaking dibdib at puwetan na parang pinagawa para ma-satisfied ang lalaki. Pero alam niyang totoo iyon, dahil doon siya magaling; nakikita niya kaagad kung totoo ba o fake ang katawan nito. She have a beauty at nakakaadik; ang malaanghel na mukha nito ang hindi niya makalimutan.

"Go on, touch yourself," ani ng dalaga na hindi niya namalayang nakaharap na sa kaniya. Nasa ilalim pa rin ito ng shower. Napatingin siya sa mga tubig na tumatama sa katawan nito. Napakagat-labi na lang siya sa sarap habang ini-imagine na s****p niya ang u***g nito.

Mas lalo lang tumigas ang pagkalalaki niyang tayung-tayo dahil gumapang ang kamay nito sa sariling katawan at pinuntirya ang didbdib nito. Sinapo ang dibdib at pinisil; paulit ulit habang malapad na nakangiti ito sa kaniya.

Hindi niya na napigilan ang sarili at inilabas niya na ang pagkalalaking kanina pa nasasakal sa kaniyang suot na brief. Taas-baba ang kamay habang patuloy na ini-imagine ang katawan ng dalaga.

Bumaba ang mata niya sa kamay nitong gumapang papunta sa pagkababae nito. Napakagat-labi at tumirik ang mata niya sa sariling ginawa. Nasasarapan sa paghaplos sa sarili. Mas lalong dumagdag sa libog niya ang halinghing nito.

“That's it, honey. Fuck yourself and moan for me,” ani niya na sinunod naman ng dalaga. Lahat ng sinabi niya ay ginawa nito hanggang sa nanigas siya sa kinauupuan at sumirit ang katas na nanggagaling sa ari niya nang ganoon lang.

Sa unang pagkakatapon pinaraos niya ang sarili habang nag-i-imagine. Napailang na ibinagsak niya ulit ang katawan sa kama at kinalma ang sarili.

Napatingin siya sa pagkalalaki na tayung-tayo pa kahit nakaraos na. Inabot niya ang tissue at pinunasan ang tiyan.

Hindi niya inaasahan na aabot siya sa ganito. Namalayan niya na lang na umiinit ang katawan niya tuwing maalala ang babaeng minsan niya lang nakita, at hindi niya alam kung hanggang kailan ito matatapos; kung kailan titigil ang utak niya sa kalokohan.

Namalayan niya na lang na tinatawagan niya na ang kaibigan.

“Talaga lang ah? Hating gabi tatawag ka sa `kin? Ano’ng kailangan mo?”

“I just want to know what is the real name of your secretary?” kaagad na tanong niya. Ayaw niya nang magpasikot-sikot pa.

Natahimik naman ang nasa kabilang linya. “I’m warning you, Black. Not my secretary.” Nagbago ang boses nito.

Napalabi siya. Kung makaasta akala mo ay tatay.

“Just answer me. I won’t bother her, gusto ko lang malaman ang kaniyang pangalan.”

“Karen Moore,” sagot nito.

Napangiti siya. “Okay, bye. Thank you.” Kaagad na nagpaalam siya at pinatay ang tawag.

Her name; ang malaman ang pangalan nito ay ang nagpasaya sa kaniya.