Chapter 2

Tatlong araw na nang hindi maalis sa isip niya ang nangyari. Hindi pa rin siya makapaniwalang bakla pala ang boss niya! Ang laki ng katawan pagkatapos bakla pala at talagang doon pa gusto mag ching-aning-aning sa office! Naalala niyang panay pala ang upo niya roon. Pagkatapos natuluan pala iyon ng dagta!

Nakapanghihinayang lang dahil ang guwapo ng lalaki. Mangiyak-ngiyak pa siya noong una niyang kita rito na gusto niya nang kalimutan sa sobrang hiya; nanginginig pa siya sa takot, pagkatapos bakla lang pala.

Lihim siyang nagmura nang naisip kung ano pang ginagawa ng mga ito. Nakakainis lang dahil ang lalaki ng katawan ng mga ito. Nakapanghihinayang. Wala na talagang guwapo sa mundo.

Mariing pinikit niya ang mata para makatulog, pero hindi pa rin `yon umepekto. Magdadasal na lang siya, para naman mabawasan ang kaniyang kasalanan. Umupo siya at nagsimulang magdasal.

"Lord, sorry po dahil naging pasaway po ako nitong nakaraang araw. Pangako hindi na po mauulit, Lord. Alam ko pong makapangyarihan kayo, Lord. Nawa’y pagkagising ko bukas hindi na siya bakla dahil po gusto ko siya. Sa `kin lang po siya nararapat. Buksan n’yo po ang isipan niya, Lord, na magkagusto sa `kin. Lord, ang isa naman po ay ikaw na po ang bahala, bigyan mo po siya ng taong magmamahal sa kaniya nang higit pa sa inaasahan niya. Kahit po bakla `yon e mahal na mahal ko po `yon dahil malapit na po kaming maging friend. Kaunti na lang ramdam ko na at babait na siya sa `kin. Binabalik ko ang pasasalamat sa `yo, Panginoon. Amen.”

Bumalik siya sa pagkakahiga at maya-maya lang ay dinalaw na rin siya ng antok.

NASA lobby na siya nang nakasalubong niya ang kasintahan ng boss niya. Ang lalaking guwapong-guwapo siya. Napahinto ito sa paglalakad nang nakita siya. Napalabi na lamang siya at nagbaba ng tingin.

Mukhang galit ito base sa nakikita niya; ang sama ng tingin kaniya at nakatiim-bagang pa, kaya tama lang ang disesyon niyang magbaba ng tingin.

Nakangusong napayuko siya at itinuloy ang paglalakad. Malapit na silang magkasalubong nang maagap na hinawakan nito ang braso niya. Natigil siya sa paglalakad at biglang kinabahan. Nakaiinis lang dahil alam niyang suplada siya pero kapag lumalapit sa kaniya ang lalaki ay natutupi siya.

“H-Hindi ko sasabihin sa iba. Wala naman talaga akong alam. W-Wala akong nakita,” ani niya habang hindi makatingin dito. Ramdam niyang tinititigan siya ng lalaki.

Malalim na bumuntonghininga ito na tumatama sa tainga niya. Ang sarap sa pakiramdam. Kagat ang labi at napapikit siya, dinamdam ang sarap na bumalatay sa katawan niya dahil sa paghinga nito. Ang landi lang talaga niya.

“Oh god, ang sarap.” Huli na para sawayin ang sarili at ipaalala na bakla ito.

“What are you doing?”

“W-Wala. Aalis na ako,” sabi niya para bitawan na siya nito pero hindi iyon nangyari.

“Come to my office.”

“Huh? Office? Bakit hindi ko nakitang may office ka rito at dito ka pala nagtatrabaho?” tanong niya at napatitig. Ngayon niya nakita ang mukha nito sa malapitan. Ang gwapo pala nito; ang tangos ng ilong; ang ganda ng mga mata,at ang mukha nito ay lalaking-lalaki. Ang sarap siguro sa pakiramdam kapag hahaplusin ang puno nitong balbas.

“Are you done checking me?”

Parang tangang tumango siya na hindi niya alam ang ginagawa.

Napataas ang sulok ng labi nito habang pinapasadahan siya ng tingin. “Come with me.”

Magrereklamo na sana siya pero kaagad na hinila siya nito kaya wala na siyang nagawa.

Hindi pa rin nito binitawan ang pulsuhan niya. Nakakikilig, kung ganito ba naman ka guwapo ang hihila sa `yo ay talagang sasama ka nang walang pag-aalinlangan. Kung hindi niya nga lang alam na bakla pala ito.

“This is my office.” Doon lang siya nito binitiwan nang nakapasok na sila. Siya naman ay inilibot ang paningin sa loob; ang ganda.

“Office mo pala ito. President Black Andrada,” basa niya sa pangalan na nakalagay sa table nito. Ito pala ang president sa kompanyang ito. Parang ang may ari at ang president ay magkarelasyon. Bigla siyang nahilo. Ang sakit sa ulo.

Nang naalala kung bakit siya inaya sa office nito ay napatingin siya sa lalaki na printeng nakaupo habang nakamasid sa kaniya.

Dahan-dahang umupo siya.

“Promise, wala talaga akong nakita. Wala akong pagsasabihin. Hindi ko ipagkakalat na bakla ang boss ko, pangako.” Patango-tango pa ito sa sinabi niya, hindi rin nakaligtas sa kaniya ang ngiti sa labi ng binata.

"You thought that I’m gay?”

“Ay bakit hindi? Muntik na kayong magching-aning-aning noong nakaraang araw, kung hindi lang ako dumating, nako po.” Napakagat siya sa loob ng pisngi nang hindi niya napigilan ang nasabi niya. Marahan lang naman itong natawa sa sinabi niya.

“I’m not gay, Karen. Promise.”

Tumaas muli ang gilid ng labi niya. “Maniwala sa `yo, pero pangako hindi ko talaga sasabihin sa iba. Hindi mo kailangang i-deny na may relasyon kayo. Naiintindihan ko at mahalaga ang paggalang ko sa inyo hindi dahil boss ko kayo, kung hindi dahil tao kayo.”

“Kapag ikaw hindi tumigil hahalikan kita.”

Naputol ang sinasabi niya sa sinabi ng lalaki. Nanlaki ang matang tumingin siya rito.

“Hindi ako titigil,” saad niya habang nakatitig sa binata at napalunok.

__

“WE should explain it to her.”

Nagsalubong ang kilay ni Luis sa naging turan niya. “Can you stop? Kanina ka pa paikut-ikot, nahihilo na ako. And what are you talking about? Explain”

Nakapamaywang na humarap siya habang nakatayo sa harap nito. “To Karen! She didn’t believe me when I told her that I’m not a gay! Ang sabi niya okay lang naman.”

“So ano’ng ipinaglalaban mo? Kung hindi siya naniwala e di bahala siya; it’s her choice. At bakit parang problemado na problemado ka?”

“Dahil nga ang akala niya bakla ako! Hindi niya p’wedeng isipin `yon.”

“So ano naman sa `yo?”

Mariing napapikit siya at kinalma ang sarili. “You know what, tumahimik ka na lang. Wala kang kuwentang sumagot,” saad niya at masamang tumingin dito na nginisihan lang siya.

Sumipul-sipol pa ito sa kaniya. Hindi niya na nakayanan ang pang-aasar nito kaya lumabas na siya sa opisina ng kaibigan at bumalik sa

office niya.

Nang makabalik si Black sa kaniyang opisina ay pabagsak na umupo ito sa upuan at ipinikit ang mata.

“Kapag ikaw hindi tumigil hahalikan kita.”

Napatitig sa kaniya ang dalaga. Kinakabahan siya sa maaaring sasabihin nito. Napalunok siya nang paulit-ulit.

“Hindi ako titigil.”

Mahabang katahimikan ang namayani sa kanilang dalawa. Nagtitinginan lang sila sa isat isa. He doesn’t know what was her reason to answer him like that; it’s torturing him. Ramdam niya ang init ng kaniyang katawan para sa dalaga, pero wala siyang lakas loob na gawin iyon; he doesn’t know why.

“Get out to my office,” buong lakas na pagtataboy niya rito, pero hindi niya mabasa ang mukha ng dalaga. Nakatitig lang ito sa kaniya nang walang reaksiyon. Tumayo ito at walang sabing umalis sa opisina niya. Nang nakaalis ito ay roon niya lang naisip ang nagawa niyang pagtaboy sa dalaga.

Nasapo niya ang noo. Dapat ay hindi niya iyon ginawa sa dalaga, pero mabuti nang ganoon kaysa sa hindi niya mapigil ang saliri.

Hindi niya alam kung bakit nagkakaganito siya. Ngayon niya lang ito nagawa; ngayon lang siya tumanggi at doon pa talaga sa babaeng gusto niyang maikama.

Siguro ay kung ibang babae lang ito ay sinunod niya na ang tawag ng katawan niya, basta willing din ito sa gagawin nila, pero kay Karen? Biglang nanlambot ang tuhod niya. Isa lang ang nasa isip niya, nababaliw na siya.

Buong maghapon ay walang laman ang utak niya kundi ang dalaga. Hindi niya rin nagawang kumain o lumabas ng opesina. Nakahilata lang siya sa sofa at nakapikit ang mata pero gising na gising ang diwa, ini-imagine ang dalaga.