Ramdam ko ang malakas na pagkabog ng aking dibdib habang nakatitig lamang sa text message na nakuha ko galing kay Harper. Gusto kong magmura pero alam kong magtatanong lamang si Ngel kung may problema ba ako. Ayaw ko na siyang idamay pa sa mga problema ko kasi totoong nakahihiya na. Bakit ba niya ako gustong makausap? Hindi ba’t ang sabi niya sa akin ay ayaw na niya akong makita at nandidiri siya sa ‘kin? Kaya bakit?
Siguro’y gusto niyang isampal sa pagmumukha ko na may utang na loob ako sa kanya, kung meron man.
Now that I thought about it, nandoon ba siya noong nag-audition ako? Napanuod niya ba ang pag-iyak ko dahil sa script na sinulat niya? Iniisip ko pa lamang ang pagmumukha niyang pinagmamasdan ako ay hindi ko na mawari ang aking nararamdaman. Natuwa ba siya? Ginawa ba niya akong katuwaan? Nakakatuwa ba
“You’re still an early bird even until now.” The moment I heard that familiar voice that she hadn’t heard for years, I immediately felt her heart racing fast and hard against my chest as if it was wanting to get out, and to punch the guy who just talked. Huminga ako nang malalim at pinigilan ang sarili kong lumingon habang ramdam ko ang presensya ng lalaki mula sa aking likuran, naglalakad papunta sa direksyon ko. Umikot sa utak ko ang sinabi niya at may isang parte sa loob kong pinagsisihang ako ‘yong naunang nandoon. Parang nasaktan ‘yong pride ko. White polo shirt ang suot niya. Naalala kong iyon ‘yong paborito niyan
Ilang taon ko ring pinaniwala ang sarili kong isang beses lamang nabubuhay ang mga tao sa mundong ibabaw.Iyon ang dahilan kung bakit lubos kong ninais na makamit ang lahat ng mga pangarap ko sa buhay, lalong-lalo na dahil alam kong ang lahat ng bagay ay maaaring bawiin ng tadhana sa isang ihip ng hangin o sa isang patak ng ulan. Walang kahit na sinuman ang nakaaalam sa takbo ng tadhana kaya sa abot ng aking makakaya, nilulubos-lubos ko ang bawat segundong ibinigay sa akin.Mag-ulam lamang ng ampalaya sa loob ng isang linggo, maligo sa ilalim ng ulan hanggang sa ito ay tumila, pumasok sa isang girls' town, umakyat sa bakod ng girls' town, mag-homeschool, mag-cutting sa homeschool, maglakwatsa kasama ang barkada, mag-lead ng rosary, matulog sa rosary—ang dami ko nang nagawa sa buhay kong kailanman ay hindi ko pinagsisihan.
Umuwi ako sa apartment nang balisa at wari bang wala sa pag-iisip. Nanlalambot ang aking mga tuhod at halos hindi ako makapaglakad nang maayos dahil sa nangyari roon sa audition. Ni hindi ko na matandaan kung paano ako nakalabas doon. Ang alam ko lang at ang paulit-ulit na umiikot sa utak ko ay kung bakit ang ipinabasang eksena sa akin ay ang esktaktong nangyari noong gabing iyon.Nagkataon nga lang ba talagang ako ang kinuha sa role ni Anika? Nagkataon nga ba talagang masiyado kaming magkaugali ng tauhang iyon? Kasi kung nagkataon lamang iyon, edi ang swerte ko naman kung ganoon.Kaagad akong napahiga sa aking kama nang maramdaman ang biglang pagkirot ng aking ulo. Ramdam ko pa rin sa aking pisngi ang mga butil ng luhang natuyo na dahil sa pag-iyak ko roon kanina. Lubos akong nalilito. Parang nagkabuhol-buhol na ang mga memorya sa a
Matagal ko nang alam na bastos kung maglaro ang tadhana. Minsan, hindi ito sumasama sa nais na gawin ng isang tao, kokontrahin at kokontrahin nito ang kung ano mang planong iyon. Minsan din, kabaliktaran, na kung iisipin ay masuwerte na kung tatawagin.Sa buhay ko ay ilang beses ko nang gustong unawain ang takbo ng tadhana ngunit nakatatawa mang isipin, tadhana na rin ang nagdidiktang ito ay kailanman hindi ko maiintindihan. Marahil ang mga utak ng tao ay may limitasyon lamang at hindi iyon maiintindihan ng isang katulad kong mas maliit pa sa tuldok kung ikukumpara sa laki ng sansinukob.Naaalala kong ang tadhana rin ang una kong naisip noong dumating si Raphael sa buhay ko dahil iyon ay hindi ko kailanman inakalang mangyayari.Masugid niya akong tagahanga dahil noong
Nagising ako kinabukasan nang sumasakit ang ulo. Ni hindi ko napansin na nasa loob na ako ng isang hindi pamilyar na kwarto. Kaagad ako tumayo mula sa hinihigaang kama, ramdam ang umiikot kong kalamnan. Hindi ako makapag-isip nang maayos habang hinahanap ng mga mata ang banyo. Mabuti na lamang ay natagpuan ko kaagad ito nang pinihit ko ang unang pintong aking nilapitan.Banyo!Banyo!Paulit-ulit iyon sa aking utak na parang sirang plaka.Mabilis ang aking kilos papunta sa lababo bago isinuka rito ang lahat ng pagkakamali ko kagabi. Ang boses ng aking pagsuka ay rinig na rinig sa kabuuan ng kwarto ngunit sa pagkakataong iyon ay ni kititing na pakialam ay wala ako. Sumuka ako na wari bang wala nang buk
“Have you lost your mind?!” pangangaral ni Harper sa ‘kin sa telepono nang sagutin ko na ang mga tawag niya. Naglalakad na ako papunta sa aking apartment, ramdam ang samu’t saring emosyon sa aking dibdib.Hindi iyon ang unang beses na napangaralan ako ni Harper kasi control freak talaga ito, lalong-lalo na kung alam nitong tama naman ang mga pinagsasabi niya.Ang ginawa ko na lamang ay tanggapin ang lahat ng iyon at tumahimik na lamang kasi alam ko rin naman sa sarili kong naging pabaya ako at wala akong excuse sa naging actions ko kagabi, kung bakit ako nagsinungaling sa kanya. Anong sasabihin ko? Na nasaktan ako kasi bumalik ang ex ko at mukhang siya ang isa sa mga dahilan kung bakit ko nakuha ang role na matagal ko nang hinihintay? Na malala kasi magkakasama kami sa set? Iyon ay ang mga bagay na kaila
“You’re still an early bird even until now.” The moment I heard that familiar voice that she hadn’t heard for years, I immediately felt her heart racing fast and hard against my chest as if it was wanting to get out, and to punch the guy who just talked. Huminga ako nang malalim at pinigilan ang sarili kong lumingon habang ramdam ko ang presensya ng lalaki mula sa aking likuran, naglalakad papunta sa direksyon ko. Umikot sa utak ko ang sinabi niya at may isang parte sa loob kong pinagsisihang ako ‘yong naunang nandoon. Parang nasaktan ‘yong pride ko. White polo shirt ang suot niya. Naalala kong iyon ‘yong paborito niyan
Ramdam ko ang malakas na pagkabog ng aking dibdib habang nakatitig lamang sa text message na nakuha ko galing kay Harper. Gusto kong magmura pero alam kong magtatanong lamang si Ngel kung may problema ba ako. Ayaw ko na siyang idamay pa sa mga problema ko kasi totoong nakahihiya na. Bakit ba niya ako gustong makausap? Hindi ba’t ang sabi niya sa akin ay ayaw na niya akong makita at nandidiri siya sa ‘kin? Kaya bakit?Siguro’y gusto niyang isampal sa pagmumukha ko na may utang na loob ako sa kanya, kung meron man.Now that I thought about it, nandoon ba siya noong nag-audition ako? Napanuod niya ba ang pag-iyak ko dahil sa script na sinulat niya? Iniisip ko pa lamang ang pagmumukha niyang pinagmamasdan ako ay hindi ko na mawari ang aking nararamdaman. Natuwa ba siya? Ginawa ba niya akong katuwaan? Nakakatuwa ba
“Have you lost your mind?!” pangangaral ni Harper sa ‘kin sa telepono nang sagutin ko na ang mga tawag niya. Naglalakad na ako papunta sa aking apartment, ramdam ang samu’t saring emosyon sa aking dibdib.Hindi iyon ang unang beses na napangaralan ako ni Harper kasi control freak talaga ito, lalong-lalo na kung alam nitong tama naman ang mga pinagsasabi niya.Ang ginawa ko na lamang ay tanggapin ang lahat ng iyon at tumahimik na lamang kasi alam ko rin naman sa sarili kong naging pabaya ako at wala akong excuse sa naging actions ko kagabi, kung bakit ako nagsinungaling sa kanya. Anong sasabihin ko? Na nasaktan ako kasi bumalik ang ex ko at mukhang siya ang isa sa mga dahilan kung bakit ko nakuha ang role na matagal ko nang hinihintay? Na malala kasi magkakasama kami sa set? Iyon ay ang mga bagay na kaila
Nagising ako kinabukasan nang sumasakit ang ulo. Ni hindi ko napansin na nasa loob na ako ng isang hindi pamilyar na kwarto. Kaagad ako tumayo mula sa hinihigaang kama, ramdam ang umiikot kong kalamnan. Hindi ako makapag-isip nang maayos habang hinahanap ng mga mata ang banyo. Mabuti na lamang ay natagpuan ko kaagad ito nang pinihit ko ang unang pintong aking nilapitan.Banyo!Banyo!Paulit-ulit iyon sa aking utak na parang sirang plaka.Mabilis ang aking kilos papunta sa lababo bago isinuka rito ang lahat ng pagkakamali ko kagabi. Ang boses ng aking pagsuka ay rinig na rinig sa kabuuan ng kwarto ngunit sa pagkakataong iyon ay ni kititing na pakialam ay wala ako. Sumuka ako na wari bang wala nang buk
Matagal ko nang alam na bastos kung maglaro ang tadhana. Minsan, hindi ito sumasama sa nais na gawin ng isang tao, kokontrahin at kokontrahin nito ang kung ano mang planong iyon. Minsan din, kabaliktaran, na kung iisipin ay masuwerte na kung tatawagin.Sa buhay ko ay ilang beses ko nang gustong unawain ang takbo ng tadhana ngunit nakatatawa mang isipin, tadhana na rin ang nagdidiktang ito ay kailanman hindi ko maiintindihan. Marahil ang mga utak ng tao ay may limitasyon lamang at hindi iyon maiintindihan ng isang katulad kong mas maliit pa sa tuldok kung ikukumpara sa laki ng sansinukob.Naaalala kong ang tadhana rin ang una kong naisip noong dumating si Raphael sa buhay ko dahil iyon ay hindi ko kailanman inakalang mangyayari.Masugid niya akong tagahanga dahil noong
Umuwi ako sa apartment nang balisa at wari bang wala sa pag-iisip. Nanlalambot ang aking mga tuhod at halos hindi ako makapaglakad nang maayos dahil sa nangyari roon sa audition. Ni hindi ko na matandaan kung paano ako nakalabas doon. Ang alam ko lang at ang paulit-ulit na umiikot sa utak ko ay kung bakit ang ipinabasang eksena sa akin ay ang esktaktong nangyari noong gabing iyon.Nagkataon nga lang ba talagang ako ang kinuha sa role ni Anika? Nagkataon nga ba talagang masiyado kaming magkaugali ng tauhang iyon? Kasi kung nagkataon lamang iyon, edi ang swerte ko naman kung ganoon.Kaagad akong napahiga sa aking kama nang maramdaman ang biglang pagkirot ng aking ulo. Ramdam ko pa rin sa aking pisngi ang mga butil ng luhang natuyo na dahil sa pag-iyak ko roon kanina. Lubos akong nalilito. Parang nagkabuhol-buhol na ang mga memorya sa a
Ilang taon ko ring pinaniwala ang sarili kong isang beses lamang nabubuhay ang mga tao sa mundong ibabaw.Iyon ang dahilan kung bakit lubos kong ninais na makamit ang lahat ng mga pangarap ko sa buhay, lalong-lalo na dahil alam kong ang lahat ng bagay ay maaaring bawiin ng tadhana sa isang ihip ng hangin o sa isang patak ng ulan. Walang kahit na sinuman ang nakaaalam sa takbo ng tadhana kaya sa abot ng aking makakaya, nilulubos-lubos ko ang bawat segundong ibinigay sa akin.Mag-ulam lamang ng ampalaya sa loob ng isang linggo, maligo sa ilalim ng ulan hanggang sa ito ay tumila, pumasok sa isang girls' town, umakyat sa bakod ng girls' town, mag-homeschool, mag-cutting sa homeschool, maglakwatsa kasama ang barkada, mag-lead ng rosary, matulog sa rosary—ang dami ko nang nagawa sa buhay kong kailanman ay hindi ko pinagsisihan.