----
"Best friend.." sambit ni Yvonne sa pangalan ni Liezel nang maabutan niya ito sa kusina. Pababa pa lang siya nang marinig niya ang kalansingan ng mga kubyertos. Narito nga ang kaibigan niya at abala sa ginagawa nito. Lumingon si Liezel nang marinig siya nito. Mabilis itong nagpagpag ng basang kamay at pinunas sa apron na suot nito. "Hi! Gising ka na pala," ani ni Liezel sa kaniya. Ngumiti siya rito nang lumapit siya sa gawi nito kaharap ang isang malaking mangkok na sa hula niyang sinasabi kanina ni Leo na lugaw. "Kamusta pakiramdam mo? Still tipsy?" tanong nito sa kaniyang nakangiti. Nahihiya siyang umiling-iling dito. Hindi niya naman kasi talagang inaasahang malalasing siya sa kaunting alak na pinagsaluhan nila ng isa niya pang kaibigan na si Janice. Pakiramdam niya tinamaan talaga siya ng masama. "Masakit ang ulo ko. Parang nasobrahan yata sa alak kagabi." "Feeling ko nga. First time kitang nakitang walang malay tao dahil sa kalasingan ha." Umiling-iling pa ito matapos sabihin ito sa harap niya. "Kaya nga ako nalasing agad dahil hindi talaga siguro ako sanay." Natawa na lamang ito sa sinabi niya rito. Alam ni Liezel ang kapasidad niya pagdating sa pag-inom ng alak. Kaya nga kapag dalawa silang nagkayayaan ay kino-kontrol siya nito. Hindi niya lang talaga naisipang yayain ito, dahil siguro sa alam niyang abala din ang kaibigan sa personal nitong mga errands. "Maganda naman na minsan nararanasan mo yang ganyan, Besty. Lalo na ngayon nalalapit ka ng magpakasal," sambit nito. "Speaking of. Nasaan nga pala si Leo? Ang sabi ko kanina sa kaniya tulungan ka niya rito. Pumunta ba siya rito para matulungan ka man lang?" "I'm fine here. Hindi mo na dapat inaabala si Leo. Para naman hindi mo ko kilala, kabisado ko na ang kasuluk-sulukan ng bahay mo, Yvonne," sagot nito sa kaniya. Hinanap ng tingin niya si Leo, hindi niya man lang ito matanaw sa dining at sala niyang naabot ng tingin niya nang lumingon siya sa paligid. "I'm happy you're here. Natagalan din ang pagdalaw mo, kaya masaya akong makita kita ulit dito." "Sobra lang nag-alala sa iyo. Alam mo naman na ayaw kitang napapano hindi ba. Nakakatampo ka lang talaga." Bigla siyang nagtaka sa sinabi nito sa kaniya. Ano naman ang dahilan kung bakit ito magtatampo sa kaniya? Wala naman siyang ginawa. "Nandito naman ako pero si Janice lang iyong gusto mong isama. Akala ko ba magkaibigan tayo? Maid-of-honor mo nga ako 'di ba?" "Ito naman akala ko naman kung ano na. Huwag ka na magtampo. Babawi naman ako eh. And, guess what." "What?" "Nagpa-book ako ng hotel sa Siargao." "Siargao?" "Oo, tayong tatlo ni Leo. Para naman makabawi ako sa inyong dalawa sa pag-alala niyo sa akin." "Talaga ba? Kasama si Leo? I, m-mean... kasama ako?" Nakita niya sa mga mata ni Liezel ang labis na tuwa. Tama lang ang ginawa niya para sa kaniya. Mas matutuwa si Leo kapag sinabi niya ang plano niyang iyon. "Nandito ka na pala, Hun." "Hi! Hun. Saan ka galing? Ang sabi ko sa iyo 'di ba tulungan mo si Liezel." Lumapit siya sa gawi ni Leo. Hinalikan siya nito sa nuo niya. "May inayos lang ako sa sasakyan ko. Okay ka na ba? Hindi na ba masakit ulo mo?" sunod-sunod na may pag-aalalang tanong sa kaniya ni Leonardo. "Hindi naman na. Okay na ako. Okay na ba 'yang arroz caldo mo, Liz?" Binaling niya ang tingin kay Liezel. Nagtanggal ito ng suot na apron at binuhat ang mangkok para sana dalhin sa dining area ng bahay niya. "Liz, si Leo na. Ikaw na, Hun. Please." Utos ni Yvonne kay Leo. Tumalima naman ang isa't kinuha kay Liezel ang bitbit nito. "Sige na, Bez. Doon na kayo sa dining ako na bahala rito sa plato natin. Umupo na kayo ni Leo. I can handle this." "Sure ka? Hindi na ba masakit ulo mo?" "I'm fine. Thank you." Tulad ng gusto niya sumunod si Liezel kay Leo sa dining area. Siya na ang kukuha ng mga kubyertos nila para naman makabawi siya sa kung ano mang mga ginawa nito sa kaniya nang malasing siya. Napalingon siya sa cellphone niyang pinatong niya sa bar area nang tumunog ang caller tone nito. Hula niya si Janice ang tumatawag — nagtangka siyang tawagan ito kanina para kamustahin nang bumaba siya. Tama nga siya, ang kaibigan niya nga ang nasa kabilang linya. --- "Napuyat ako kagabi..." malambing na bulong ni Liezel kay Leo. Hindi niya man lang naramdaman ang pagsunod nito sa kaniya. "Ops! Nandiyan lang si Yvonne kaya huwag kang maging obvious diyan," ani pa nito. Bahagya pang hinawakan nito ang braso niya nang ibaba niya ang mangkok sa plato. "Lalagyan ko nga sana ng pampatulog iyang pagkain ni Yvonne, para mas mapasaya kita ngayon." "Please stop, Liezel! Tulad nga ng sabi mo nandito si Yvonne! Ayaw kong may marinig siya lalong-lalo na ayaw kong may makita siya nang kahit na ano tungkol sa ating dalawa." "Relax! Hindi naman kita ipapahamak, dahil kapag ginawa ko iyon paano na ang happiness ko?" natatawang bulong nito sa kaniya. Sinundan niya ito ng masamang tingin nang umupo ito. Narinig niyang napasinghap ito. "Kailan kaya mangyayaring ako ang magiging center of attraction mo sa lahat ng sulok ng bahay na 'to?" "It's Yvonne house. Respect it!" Tiningnan siya nang masama ni Liezel nang sabihin niya ito. Lumingon siya sa paligid hinahanap ng tingin kung nasaan na nga ba si Yvonne para matigil na kung ano man ang mga sasabihin pa nito. "Bakit, Leo? Sa tingin mo ba magkakaroon kayo ng happy ending ni Yvonne? Are you dreaming, Babe?" Nilayo niya ang kamay niya sa akmang paghawak nito. "Yvonne is there. Pinapaalam ko lang sa iyo." "I know! At isang kumpas lang ng kamay ko makakatulog ulit ang kaibigan ko at magagawa ko ulit lahat ng gusto ko, Leo," natatawang sabi nito sa kaniya. Napatiim-bagang siya. Hindi alam ang tunay na nararamdaman sa babaeng kaharap niya. Aminin niya man o hindi sa sarili, napasaya siya nito katulad ng gusto nitong ipaalala sa kaniya. "Paano mo nagagawang harapin at kausaping nakangiti si Yvonne sa kabila ng mga maling ginagawa natin, Liezel?" galit niyang tanong dito habang pinaglipat-lipat ang tingin niya sa mga mata nito. "It's called magic.." sagot nito sa kaniya. Kasunod ng malakas na tawa nitong labis niyang kinabahala dahil baka marinig ni Yvonne at pagtatakhan nito._______"Maraming salamat, Janice. Maaasahan talaga kita," pagtatapos ni Yvonne sa usapan nila nang kaibigan. May kaugnayan ito sa ilang bagay na pina-trabaho niya rito nang nakaraan. Ngayon, unti-unti niya nang nakukumpirma ang lahat. Ang ilang kutob niya, kung nagkakataon lang ba o mayroon talaga.Humigit siya ng buntong hininga kasabay ang pagsunod sa dalawang pinauna niya. Naabutan niya pang natatawa si Liezel habang nakatingin ito sa cellphone nito."Mukhang may pinag-uusapan yata kayo ah. Narinig ko iyong tawa mo," natatawang saad ni Yvonne habang palapit siya sa gawi ng dalawa."Hi! May pinapanuod kasi ako. Sorry! Napalakas ba ang tawa ko?" ani ni Liezel sa kaniya. Lumapit siya sa tabi ni Leonardo at pinatong niya ang dalawang kamay niya sa balikat nito."Baka malamig na iyang lugaw na hinanda mo. Kain na tayo?" Umupo siya paharap kay Yvonne sa kaliwang tabi ni Leonardo. Pagtataka naman ang nanahan sa kaniya sa pananahimik nito."Okay ka lang ba, Hun? May sakit ka
----"ANO ANG BALAK MO?" tanong ni Janice sa kaniya. May kaugnayan ito tungkol sa pinasubaybayan niya nang nakaraan. Nasa isang tabi sila ng daan ngayon gamit ang sasakyan niya nang kunin niya kay Janice."May balak ka bang sabihin sa kanila ang lahat?" dugtong pang tanong nito.Nagsindi siya ng sigarilyo. Binaling sa labas ang tingin. Hindi niya alam kung ano ba ang isasagot kay Janice, wala pa siyang matibay na desisyon."Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko ngayon, Janice." Napasinghap siya."Ang alam ko lang ngayon ayaw kong maging kontrabida— darating naman tayo d'on eh," natatawang saad niya.Hinawakan ni Janice ang kamay niya. Tumingin siya rito. Nagtaas siya ng tingin para pigilan ang luhang gustong kumawala sa mga mata niya."Alam mong makakasama sa 'yo ang lahat ng nalaman mo, Yvonne," may pag-aalalang sambit nito sa kaniya."Basta lagi mong tatandaan na nandito lang ako. Kung ano ang plano mo at kung ano tumatakbo sa isip mo nandito lang ako!" dugtong pa
____"NAKATULOG na siya," sambit ni Leonardo kay Liezel sa kabilang linya. Tinawagan niya agad ito nang malagay ng maayos sa higaan si Yvonne."Hindi ko alam kung ano ang nagyayari kay Yvonne, Liezel. ""Hindi ka pa nasanay kay Yvonne? E, simula sapol nang makilala mo iyan.. maluwag na talaga ang turnilyo iyan!" natatawang tugon nito sa kaniya."Shut up, Liezel! Hindi ka nakakatulong!" galit niyang sambit dito."Ano ba gusto mong tulong ang ibigay ko? Ang paligayahin ka habang nagkaka-episode iyang babae mo?" anito."Stop this! It's nonsense! Tinawagan kita dahil gusto kong huminga.. pero mas lalo mo akong dinidiin! Nakaka-stress ka!" nakakainis niyang sambit dito. Alam niya naman na hindi makakatulong sa kaniya si Liezel at masisiyahan pa ito sa binalita niya rito tungkol kay Yvonne. Walang paalam niyang pinindot ang end button ng cellphone niya at tinuon ang buong pansin kay Yvonne. Binihisan niya ito ng pampatulog pagkatapos nitong kumalma kanina. Wala man lang itong n
"LIEZEL! LET'S STOP THIS!" mariing pagkakasabi ni Leonardo kay Liezel nang muli niya itong tawagan nang makatulog si Yvonne sa tabi niya kani-kanina lang."Naririnig mo ba ang sinasabi mo, Leo? Let's stop this? Oh, cmon! Parang hindi naman tayo magkakakilala! Or, should I say, parang hindi mo naman ako kilala!" ani nito sa kaniya. Kahit hindi niya nakikita si Liezel alam niyang nakangiti ito. Hindi man lang nakaramdam ng pagka-alarma sa gusto niyang sabihin dito."Masasaktan siya, Liezel! At ayaw kong mangyari iyon kay Yvonne. Alam mong mahal ko siya... mahal ko siya, Liezel!""And, I love you too.. So! Dahil mahal kita.. kaya for sure wala kang magagawa sa gusto kong mangyari. Ang mabuti pa, Leo, kalimutan mo na ang lahat ng gusto mong sabihin.""Hanggang kailan ba 'to, Liezel?""Hanggang masaya ako sa iyo at kahit hindi ka na masaya sa akin, basta't masaya ako sa 'yo walang makakapagpigil sa relasyon natin!" anito sa kaniya."Wala tayong relasyon! Malinaw sa ating dalawa
____Batangas, City Jail. "KAMUSTA ka na, Anak? Si Y-Yvonne?" tanong ng ama ni Leonardo nang dumalaw siya sa presinto. Wala ito sa plano niya ngayon, pero ilang buwan na rin siyang hindi nakakabisita mula sa huling dalaw nila kasama si Yvonne. Tumikhim muna siya bago niya sagutin ang tanong nito. "She's fine, Pa. Hindi lang siya sumama ngayon sa akin dahil kailangan niyang magpahinga," totoong sagot niya rito."May nangyari ba kay Yvonne?""Wala naman ho. Medyo stress lang dahil sa pag-aasikaso sa kasal namin."Ngumiti ito sa kaniya."Masaya ako para sa inyo, Leo. Sana lang huwag kang tutulad sa amin ng mommy mo."Nalungkot si Leonardo nang marinig ang mga salitang iyon mula sa tatay niya. Ang hindi nito alam ay nakakagawa na siya ng ilang bagay na labag sa loob nito; sa maaaring makasira sa kanila ni Yvonne. Para sa kaniya wala siyang pinagkaiba rito n'ong nasa laya pa ito. Hindi niya makakalimutan ang mga ginawang pambabae ng ama niya sa mommy niya bago pa ito masang
--NAGING maganda naman ang naging lakad ni Liezel at Yvonne nagdaang gabi. Hindi niya na ito nagawang ibalita kay Leonardo dahil nagpahinga na siya nang hinatid siya ni Liezel. Inalok niya pa nga itong sa bahay niya na lang magpahinga at huwag na bumaba ng Tagaytay, matigas lang talaga ang ulo ng kaibigan niya at bumiyahe pa rin pauwi. Hindi niya naman ito pinigilan nang makumpirma sa katiwala ni Leo na nasa bahay lang ang nobyo niya at nagpapahinga na.Maaga siyang gumising ngayon para makapaghanda sa lakad nila ni Leonardo — apat na buwan na ang nakalipas mula nang alukin siya nitong magpakasal. She want to celebrate it with Leo. Gusto niya sana sa Siargao na lang dahil dalawang araw na lang naman at lakad na nila iyon. Natigilan si Yvonne nang may maalala; pinilig-pilig niya rin ang ulo niya para mawala ito sa isip niya. She's trying to forget everything, nangako naman siya sa sarili niyang hindi niya hahayaang maulit pa ulit ang mga natuklasan niya sa pamamagitan ni Jan
"BEST..." AGAD na lumapit si Yvonne kay Liezel. Hinawakan nito ang kamay niyang nilahad niya rito. Napansin niya agad si Leonardo sa likuran nito; blangko ang mukha halatang nasira ang lakad sana na mayroon ang mga ito."Ano ang nangyari sa iyo?" pag-aalang tanong sa kaniya ni Yvonne. Pinagmasdan niya ito ng lihim mukhang ang ganda nito sa suot nitong dress na pinatungan ng coat na mukhang pagmamay-ari ni Leonardo."Baka UTI lang daw," sagot niyang tipid."Wala pa bang test?""Okay na ako sa antibiotic, Best. Bukas na bukas din daw pwedi na akong lumabas.""Bakit mo pa kami inabala ni Yvonne? Sinabi nya naman sayong may lakad kami 'di ba?" sabat ni Leonardo sa usapan. Lumingon si Yvonne sa gawi nito habang magkahawak kamay pa rin silang magkaibigan."Leo... nag-usap na tayo 'di ba?" ani naman ni Yvonne dito.Umiwas nang tingin si Leo sa kaniya nang lihim siyang ngumiti dito na may halong pang-iinis."Sa labas lang ako. I'm sorry, Hun." Paalam ni Leo. Sinundan nila nan
__"DITO ka na muna sa bahay, ako na muna mag-aalaga sa iyo," ani ni Yvonne sa kaibigang si Liezel nang magpumilit itong magpa-discharge kinabukasan. Pumayag naman ang doctor niya nang sabihin nitong maayos na siya at wala nang nararamdaman."Makakatulong sa akin iyong trip natin bukas sa Siargao," nakangiting sabi sa kaniya."Ipapakuha na lang natin kay Leo mga gamit na dadalhin mo. Nasa Tagaytay ba?" tanong ni Yvonne dito. Abala siya sa paghahanda ng tanghalian nila ng kaibigan; sinigang na baboy ang iluluto niya rito ang paborito nilang dalawa noong nasa Aklan pa lamang sila."Kung samahan ko na lang kaya si Leo sa condo ko sa Cavite. Okay lang ba?" Napatingin siya sa gawi ni Liezel nang marinig ang suhestiyon nito. Nakaupo ito paharap sa kaniya sa bar area ng bahay niya."But if it's not it's okay. Nakakahiya naman kay Leo."Umiwas siya ng tingin dito. May bahagi ng isip niya ang nagsasabing huwag pumayag sa gusto nitong mangyari naroon din naman ang pag-alala na baka