Kabanata 4

Kabanata 4:

Sa buhay na puno ng pag-asa sabi nila, parang wala na yata ako no'n. Sa bawat paghinga na dapat inaalala ang mga magagandang bagay na nangyari, mukhang hindi ko na makakaya iyon. Sa mga nangyayari sa akin, wala na akong dapat asahan pa kundi sarili ko lang. Wala na dapat akong hinihiling at binibigyan ng pagkakataon kundi ang mabigyan at mapatunayan na ako mismo sa sarili ko, magiging matatag kahit anong pilit nila akong hinihila pababa.

Hanggang sa makarating kami sa resort, tulala pa rin ako at hindi makapaniwala. Hindi ko inaasahan na pati ang pangalan ko ay bibigyan nila nang marka. Akala ko okay na ang sarili ko, sapat na ang sarili ko pero hindi pa pala.

Ngayon, feeling ko wala na akong mukhang maihaharap sa mga taong akala nilang mabait ako. Ang akala nilang hardworking lang ako para sa sarili ko. Ang akala nila na ang hinahangad ko'y kapayapaan lang.

Nahihiya ako. Sa totoo lang. Oo at hindi ko ginawa pero malaki ang epekto nang iyon sa akin. Sa bawat paghakbang koy parang may nanonood sa bawat galaw ko. Sa bawat buka ng aking mga mata'y may nakamasid nito. Sa bawat paghinga'y may bumibilang nito. Wala na akong kawala. Oo nga at malaya ako pero nakatali naman ang leeg ko sa kanila.

Hindi nagtanong o kahit sumulyap man lang sa akin sina Vivian at Aless. Nilagay na lang nila ang mga pinamili namin sa sala at ako ay nakaupo lang dito sa sofa habang hinihintay sila na matapos.

I patiently waiting for them to finish but I feel like they're slowly moving because of me.

Siguro napipilitan lang din silang pakisamahan ako o umiiwas lang sila dahil sa nalaman nila kanina?

Ilang minuto pa ang lumipas no'ng sabay silang dalawang lumabas sa kanilang mga kwarto. Nagkatinginan muna silang dalawa bago pumanhik patungo sa akin.

Huminga ako nang malalim at magsasalita na sana para magpaliwanag no'ng maunahan ako ni Vivian.

"Hindi ka namin pipiliting magsalita. Kung ayaw mong pag-usapan, hindi namin ipipilit. Kung gusto mo ng privacy, bibigyan ka namin." Aniya.

Napatingin ako sa kanilang dalawa at pinipigilan ko ang luha kong tumulo.

Nakita kong nagsulat si Aless at ipinakita iyon sa akin.  "It's okay to cry Sieme. We're here for you."

Hindi ko na napigilan ang luha ko na tumulo sa harapan nilang dalawa.

So shame on me. I'm not worth it of their kindness.

Naramdaman kong niyakap ako ni Vivian at hinawakan naman ni Aless ang kamay ko na nakakuyom.

I breathe deeply and sighed. "H-Hindi i-iyon totoo. I-I c-can't do it..." Nauutal na ani ko.

Mas naramdaman ko ang paghigpit sa akin ng yakap ni Vivian at bumulong sa tenga ko. "Huwag mong ipilit kung ayaw mo. Don't force yourself to speak. We won't say any bad words to you... I'll assure you that." Aniya.

N-No, they need to know the truth. They need to know.

"I didn't do it. I didn't. All my life, I didn't steal our own money. I-I d-didn't. P-Please don't j-judge me..."

"Yes you didn't steal it. Media is a liar sometimes. You didn't do it. Me and Aless believed you more than anyone else Sieme." Saad ni Vivian.

"At isa pa, kung kinuha mo talaga iyon, hindi naman iyon matatawag na nakaw dahil pera mo naman iyon. Duh, those people are out of their mind. Disgusting shet." Saad ni Vivian.

"Kahit na Vivian. Hindi lahat ng tao pareha mo mag-isip. Sa tingin nila magnanakaw pa rin ako kahit hindi ko naman ginawa iyon." Ani ko.

"Then don't mind them. Hindi mo na mabubuksan ang mga isipan nila Sieme. Wala ka nang magagawa kung 'yon ang iniisip nila. You aren't born to please them. Huwag mo nang alalahanin sila."

"Hindi ko mapigilan ang sarili ko na balewalain iyon, Vian. Pangalan ko 'yon..." humina ang boses ko sa huling sinabi ko.

Pinunasan ni Aless ang luha na tumulo sa mga mata ko. Hindi ko kayang balewalain ang lahat ng binitawan nila. Na b-bothered ako na baka pati trabaho ko, madamay. Nasa kanila na nga lahat, binigay ko na nga lahat, ako na nga 'yong nagpakaraya, ako pa ngayon ang mapapahamak.

"Kung ganoon, anong plano mo? Hindi naman sa p-in-ressure kita, Sieme, pero maaring maapektuhan ang pang araw-araw mo dahil dito. Baka malaman ito ni manager at alam mo naman iyon kung gaano 'yon ka-strikto."

Mas lalo akong nasaktan at the same time, kinakabahan. Oo nga, ano na ngayon ang mangyayari sa trabaho ko? Ano na ang mangyayari sa akin kapag nawalan ako ng trabaho? Hindi pwedeng mag-serve ako sa mga tao habang nakabalandara ang pangalan at mukha ko sa news. Maaaring madamay ang tinatrabahuan ko at worsts, isusumbong nila ako kahit hindi naman nila alam ang totoong kwento. Basta missing ako, sa tingin nila ang laki na ng kasalanan ko.

"Huwag kaya nating sabihin sa manager?" Pagbabasa ni Vivian sa t-ina-ype ni Aless sa cellphone.

"Wow Aless, marunong ka pa lang mag sinungaling?" Sarkastikong tanong ni Vivian kay Aless na ngayon ay masama na ang tingin sa kanya.

Umiling-iling ako. No. Hindi pwede na mag sinungaling silang dalawa sa akin para lang may trabaho ako. Mali iyon... at kahit kailan hindi naging solusyon sa problema ang pagsisinungaling. Bagkus ay maaaring makadagdag pa ito sa mga problema.

Kinabukasan, sabay kaming tatlo pumasok sa trabaho. Hindi pa ako tuluyang nakapasok nang harangin na ako ng manager namin. Natigil kaming tatlo sa paglalakad at hinahanda ko na rin ang sarili ko sa mga sasabihin niya.

"Totoo ba ang news?" Tanong niya, nakatingin sa akin.

Napalunok ako. Alam kong dapat sabihin ko ang totoo pero hindi ko alam kung bakit walang lumalabas na salita sa bibig ko kahit gusto ko mang ipaliwanag sa kanya ang side ko. Nakaawang lang ang labi ko at hindi ko kayang magbigkas ng ilang salita para maintindihan man lang niya. Parang napipi ako sa katotohanan at wala na talaga akong kawala.

Tumikhim si Vivian na ikinatingin ng manager namin sa kanya.

"Hindi naman po totoo na ginawa iyon ni Sienna. Wala pong patunay na siya ang nagnakaw," Saad ni Vivian na lihim kong ipinagpasalamat.

"Kung hindi totoo bakit binalita? Bakit nasa headlines Castillejo?" Tanong ng manager namin na hindi ko magawang masagot.

"Alam mo, no'ng nag apply ka rito, may duda na talaga ako na may connection ka sa mga Castillejo pero hindi kita tinanong dahil alam ko naman na pagtatrabaho lang talaga ang sadya mo at tsaka baka kaparehas lang kayo ng surname kaya hindi na ako nagduda sa huli,"

"I hope wala kang masamang balak dito sa restaurant na pinagtatrabahuan mo." Dagdag niya.

"O-Of course po! Wala po talaga!" I answered.

"Well then, it's good... pero alam mo naman ang patakaran dito. Manager lang ako at ayaw ko naman na masira ang branch ng restaurant na pinagtatrabahuan ko. You are a good employee of me Sienna but I'm sorry, I need to fire you. Hindi kita hinuhusgahan pero kailangan kong gawin ito para sa restaurant," Lintaya niya na ikinaawang ng labi ko.

"Fired sir? Baka pwedeng mag take ng chance sir? Hindi lang po talaga ako pwedeng mawalan ng trabaho since wala na po akong matitirhan..."

Nagbuntong-hininga rin siya sa sinabi ko. "Wala na akong magagawa diyan Sienna dahil ginagawa ko lang talaga ang responsibilidad ko. Kung hahayaan kitang magtrabaho sa restaurant, maaring madadawit ito sa gulo na kinakasangkutan mo," Rason niya.

"Gusto kitang tulungan dahil naawa ako sa sitwasyon mo pero hindi pwedeng pabayaan ko rin ang trabaho ko. It's between you and my job so I'm sorry if I choose to protect my job... may pamilya akong binubuhay kaya sana maintindihan mo," Dagdag niya.

Pilit akong tumango sa sinabi niya. I understand. Naintindihan ko ang rason niya pero hindi ko pa rin magawang hindi malungkot dahil sa sinabi niya. Alam ko na naman na posibleng mawalan ako ng trabaho dahil sa sitwasyon ko. Natanggap ko na naman na ganito na talaga pero ang sakit pa rin pala isipin na ang lahat ng pinaghirapan mo, mawawala lang na parang bula sa 'yo.

"Baka naman may iba pang paraan Sir na hindi matanggal si Sienna. Mabait siya at masipag, baka pwede iyong i-consider," Saad ni Vivian.

Napatingin ang manager namin sa kanya. "As I've said Vivian, wala na talaga. Responsibilad ko bilang isang manager ang alagaan ang pangalan ng restaurant kahit pa ibig-sabihin nito ay pagtanggal ng mga masisipag na workers. I'm sorry, 'yan lang talaga ang magagawa ko,"

Sasagot pa sana si Vivian kaya agad kong hinawakan ang braso niya kaya napatingin siya sa akin.

Tumango-tango ako. "I understand po. Aalis na lang po ako para wala ng gulo,"

"Okay. Ibibigay ko ang sahod mo ngayon, follow me." Aniya at nauna nang maglakad.

Napasapo ako sa noo ko at napabuntong-hininga. Ngayong wala na akong trabaho, wala na rin akong matutuluyan. Hindi naman pwede na tumira ako kina Aless or Vivian dahil nakakahiya naman iyon. Siguro pupunta na lang ako ng ibang lugar at doon manahimik.

Matapos kong makuha ang sahod ko, bumalik na lang ako sa tinitirhan namin ngayon. Nagpatuloy sa trabaho sila Vivian habang hindi na ako pinapasok ngayong araw pero binigyan ako nang bunos ng manager dahil naawa daw siya sa akin. Hindi ko na lang tinanggihan dahil alam ko sa sarili ko na kailangan ko ng pera. Kinapalan ko na lang ang mukha ko para mabuhay.

Pagdating ng hapon ay hinatid na ako nila Vivian at Aless patungo sa sakayan doon sa probinsiya nila Aless. Sa Badian iyon kaya tatlong oras ang byahe ko sakay ng bus. Parte pa rin ng Cebu ang Badian pero sabi ni Aless, safe naman daw ako doon. Ni-refer din ako ng manager namin sa isang resort doon sa Badian kaya pumayag na rin ako na doon pumunta.

Gabi na nang makarating ako sa Badian kaya naghanap muna ako ng matutuluyan. Mabilis din naman akong nakahanap dahil may mga poster kung saan pwedeng mag-rent kahit isang gabi lang. Hindi ko na inabala ang sarili ko na tanggalin ang laman ng maleta ko dahil aalis din naman ako kinabukasan. Nagbigay naman kasi ng address ang manager namin kung saan niya ako ni-refer kaya 'yon na ang pupuntahan ko kinabukasan. Mabuti na lang at may binigay kun'di, matatagalan at gagastos pa ako ng malaki kapag wala.

Kinabukasan, maaga akong umalis at pinuntahan 'yong address na binigay sa akin bitbit ang mga gamit ko. Kailangan mo pang sumakay ng tricycle dahil papasok pa raw iyon kaya wala akong choice kun'di ang mag-antay rito sa terminal dahil madalang ang mga tricycle. May mga taxi pero mahal ang bayad kaya mas pinili ko ang tricycle.

Isang oras akong nag-antay bago nakakita ng tricycle na hahatid sa akin doon kaya tumayo na ako sa pagkakaupo. Hinila ko ang maleta ko patungo roon sa tricycle at akmang bubuhatin na sana para ipasok iyon sa loob nang may tumapik nito kaya nahulog iyon.

Tiningnan ko ang maleta ko na nakahandusay na sa baba bago inangat ang paningin. Sumalubong sa akin ang isang lalaki na may bitbit din na bag at nakatingin lang sa maleta ko na nakahandusay sa baba. Napabuntong-hininga ako at itinayo ang bag ko.

"Bakit mo ginawa iyon?" Tanong ko sa lalaki na ngayon ay malamig akong tiningnan.

"Nauna akong pumara sa kanya kaya siya huminto," Kung gaano kalamig ang titig niya, ganoon din kalamig ang boses niya.

Kumunot ang noo niya kaya mas lalo kong napansin ang hairstyle niya na clean-cut. Makapal at itim ang kilay, ganoon din ang pilik-mata niya. His eyes was upturned... at dahil dito mas lalong nadidepina ang ilong niyang matangos.

Gumalaw ang panga niya kaya napaawang ang labi ko. My... may ganitong tao pala?

"Miss? Tititig ka lang ba?" Tanong niya.

Umiwas ako ng tingin sa kanya at tumikhim. "Hindi ibig-sabihin na ikaw ang pumara, ikaw na dapat ang sasakay. Nakita mong sa akin huminto kaya bakit ikaw ang sasakay?" Nakataas ang kilay kong ani.

"Hindi ba pwedeng lumagpas lang siya? The fact that I am the one who call him, I am his costumer," Sagot niya.

Umirap na ako. "Kung ikaw bakit sa akin huminto? The fact that he stopped right in front of me, means that he chose me over you,"

Sasagot pa sana siya nang magsalita na ang driver, "Sasakay ka ba miss o hindi?" Tanong nong driver.

Napangisi ako sa lalaki na nasa harapan ko at inasar siya. Masama na ang mukha niya nang tingnan akong pinasok ko na ang gamit ko sa loob ng tricycle.

"Paano ba 'yan? Miss tinawag, so meaning, ako talaga ang hinintuan niya," Pang-aasar ko.

Nag-iwas lang siya ng tingin na lihim kong ikinangiti. Paano ba 'yan pogi, mukhang talo ka ngayon.

"Sa susunod na magkita tayo, makakatikim ka sa akin," Aniya na ikinatawa ko.

Umandar na ang tricycle kaya agad akong sumagot sa kanya.

"Kahit ihain mo pa ang sarili mo, hindi ako papatos sa 'yo!" Sigaw ko dahil lumalayo na kami sa gawi niya.

Nakangiti akong bumaling sa harap. Kahit pa ihain mo ang sarili mo, Mr. Pogi, hindi rin kita titikman dahil may mga responsibilidad pa akong dapat unahin. Tsaka na kapag na-settled ko na lahat ng problema ko, lalasapin na kita... iyon ay kung magkikita pa tayo.