Ang desisyon na ipatira si Evalyn at Sophia sa mansion ay isang hakbang na ginawa para sa kapakanan at kaligtasan ni Sophia. Sa pamamagitan ng pagbibigay ng mas maayos at maayos na kapaligiran para sa kanilang anak, ipinapakita ni Shaina at Simon ang kanilang dedikasyon sa pag-aalaga at pagmamahal kay Sophia.Ang pagiging bukas at magaan ng loob nina Shaina, Simon, Evalyn, at Sophia sa sitwasyon ay nagdulot ng pagkakaisa at pagkakabuklod sa kanilang pamilya. Sa pamamagitan ng pagtanggap at pag-unawa sa bawat isa, nagsisimula silang maghilom ng sugat at magtulungan upang maging mas matatag at mas maayos ang kanilang relasyon.Ang pagpapatira sa mansion ay nagbibigay hindi lamang ng pisikal na proteksyon kundi pati na rin ng espasyo para sa kanilang pamilya na maghilom at magmahalan. Ito ay isang hakbang patungo sa pagbabago at pagpapagaling ng kanilang samahan, na nagsisilbing halimbawa ng kanilang pagmamahal at pagkalinga para sa isa't isa, lalo na para kay Sophia, ang pinakamahalagan
Sa kabila ng mga emosyon at tensyon sa opisina, unti-unti nilang naunawaan ang bawat panig ng istorya. Naging mahalaga ang pagiging bukas at tapat sa pag-uusap upang maunawaan ang bawat damdamin at pananaw ng bawat isa."Evalyn, pinagsisisihan ko ang pagkakamali ko sa pag-iwas sa pag-uusap natin tungkol sa ating nakaraan. Mahalaga sa akin na maging tapat at bukas sa aming pamilya," pahayag ni Simon, na may pagpapakumbaba sa kanyang boses."Simon, alam mo ang hirap na dinanas ko sa paghihiwalay natin. Ngunit hindi iyon dahilan upang ikwento mo sa aming anak ang mga bagay na iyon," sagot ni Evalyn, na puno ng lungkot at panghihinayang.Nakiramay si Shaina sa sitwasyon at nagbigay ng suporta sa mag-asawa. "Evalyn, Simon, mahalaga ang pagtitiwala at pagbabahagi ng katotohanan sa pamilya. Hindi madaling mag-move forward kung may itinatago tayong mga bagay," sabi ni Shaina, na puno ng pang-unawa at suporta.Sa pamamagitan ng pag-uusap at pagsasama-sama, unti-unti nilang naunawaan ang kabigu
Matapos ang emosyonal na pag-uusap sa opisina, hindi na napigilan ni Evalyn ang pag-alis nang may sama ng loob. Nakaramdam siya ng lungkot at pagkalungkot sa nangyari, na tila hindi pa kayang tibagin ng kanyang puso.Nang lumabas si Evalyn mula sa opisina, nararamdaman niya ang bigat ng kanyang damdamin. Ang sama ng loob at panghihinayang ay bumabalot sa kanyang puso, na tila hindi niya alam kung paano ito haharapin.Naglakad si Evalyn nang may pagkalumbay sa kanyang mga hakbang. Ang mga alaala ng nakaraan at ang mga saloobin ngayon ay nagdudulot ng kalituhan at lungkot sa kanyang puso.Sa bawat hakbang na kanyang tinatahak, unti-unti niyang naiisip ang lahat ng mga pangyayari at mga saloobin sa opisina. Ang pag-alis niya ay nagdulot ng lungkot at panghinayang sa kanyang puso, at tila hindi pa niya kayang maayos ang kanyang nararamdaman.Sa gitna ng kanyang paglalakad, naramdaman niya ang pag-asa at pangarap na sana balang araw ay magkakaroon ng linaw at katahimikan ang kanyang puso.
Nang biglang lumitaw sa harapan ni Angel ang isang matandang lalaki na may ngiti sa labi, hindi niya maiwasang mapahinto at mapangiti rin sa kanya."Angel, anak! Kamusta ka na? Napakalaki mo na pala!" bulalas ng matandang lalaki, na tila labis ang kasiyahan sa kanilang pagkikita."Wow, Lolo! Ikaw ba 'yan? Ang tagal na nating hindi nagkita. Namiss kita!" sagot ni Angel, na puno rin ng kasiyahan sa kanyang boses.Tumango si Lolo Wang, "Oo, anak. Namiss din kita. Salamat at dumalaw ka. At salamat sa pag-alalay mo sa akin. Napakabuti mong apo."Napangiti si Angel, "Walang anuman, Lolo. Gusto ko lang na maging masaya ka. At masaya rin ako na makita kang masaya."Nagpatuloy sila sa kanilang paglilibot sa garden, habang nagkukuwentuhan at nagtatawanan. Sa bawat sandali ng kanilang pag-uusap, lalo pang lumalim ang kanilang samahan at pagmamahalan bilang apo at lolo.Sa pagdating ni Angel sa mansion ng kanyang lolo, hindi lang siya natuwa sa kagandahan ng lugar kundi mas lalo pa siyang napalap
Nang biglang lumitaw sa harapan ni Angel ang isang matandang lalaki na may ngiti sa labi, hindi niya maiwasang mapahinto at mapangiti rin sa kanya."Angel, anak! Kamusta ka na? Napakalaki mo na pala!" bulalas ng matandang lalaki, na tila labis ang kasiyahan sa kanilang pagkikita."Wow, Lolo! Ikaw ba 'yan? Ang tagal na nating hindi nagkita. Namiss kita!" sagot ni Angel, na puno rin ng kasiyahan sa kanyang boses.Tumango si Lolo Wang, "Oo, anak. Namiss din kita. Salamat at dumalaw ka. At salamat sa pag-alalay mo sa akin. Napakabuti mong apo."Napangiti si Angel, "Walang anuman, Lolo. Gusto ko lang na maging masaya ka. At masaya rin ako na makita kang masaya."Nagpatuloy sila sa kanilang paglilibot sa garden, habang nagkukuwentuhan at nagtatawanan. Sa bawat sandali ng kanilang pag-uusap, lalo pang lumalim ang kanilang samahan at pagmamahalan bilang apo at lolo.Sa pagdating ni Angel sa mansion ng kanyang lolo, hindi lang siya natuwa sa kagandahan ng lugar kundi mas lalo pa siyang napalap
Matapos ang emosyonal na pag-uusap sa opisina, hindi na napigilan ni Evalyn ang pag-alis nang may sama ng loob. Nakaramdam siya ng lungkot at pagkalungkot sa nangyari, na tila hindi pa kayang tibagin ng kanyang puso.Nang lumabas si Evalyn mula sa opisina, nararamdaman niya ang bigat ng kanyang damdamin. Ang sama ng loob at panghihinayang ay bumabalot sa kanyang puso, na tila hindi niya alam kung paano ito haharapin.Naglakad si Evalyn nang may pagkalumbay sa kanyang mga hakbang. Ang mga alaala ng nakaraan at ang mga saloobin ngayon ay nagdudulot ng kalituhan at lungkot sa kanyang puso.Sa bawat hakbang na kanyang tinatahak, unti-unti niyang naiisip ang lahat ng mga pangyayari at mga saloobin sa opisina. Ang pag-alis niya ay nagdulot ng lungkot at panghinayang sa kanyang puso, at tila hindi pa niya kayang maayos ang kanyang nararamdaman.Sa gitna ng kanyang paglalakad, naramdaman niya ang pag-asa at pangarap na sana balang araw ay magkakaroon ng linaw at katahimikan ang kanyang puso.
"Ellaine!!"Malakas na sigaw ni Dave habang unti unti kong nararamdaman ang pagbagsak ko mula sa mataas na bangin pabagsak sa isang malakas na bugso ng Falls, Doo'y bigla na lamang nag flashback sakin lahat nang mga memories ko simula nung bata pa lamang ako hanggang sa kasalukuyanHanggang sa naramdaman ko na lamang ang pagtama ng aking ulo mula sa isang malaking bato at dun ay hindi ko na alam ang sunod pang na mga nangyari nagising na lamang ako na nasa isang pribadong kwarto at sobrang maaliwalas ang aking mga nakikita.Kay gandang pagmasdan ng mga dahon at halaman na inaaliw ng hangin at isinasayaw sayaw sadyang nakakarelax sa pakiramdam nang ganoong klaseng sistema parang nawala ka saglit sa isang kulungan na punong puno ng problemaMarahan akong naupo at naramdaman ko na lamang ang pag sakit ng aking ulo kaya naman ay napahawak ako mula rito at dun ko nalaman na may nakapaikot palang benda mula sa ulo ko"Gising ka na pala"Tinig ng isang lalaki na nagmumula sa pinto ng aking k
Nang makuha na nga ni Manang Minda ang Wheel Chair kung saan ako mauupo ay ibinigay nya ito kaagad kay Ken at matapos ay nakita ko na lamang ang aking sarili na ibinubuhat nya na paupo sa upuan ng Wheel ChairBigla akong kinabahan habang magkalapit ang aming mga mukha dahil sa pagkailang ko sa mga oras na yun pero hindi na ako nagsalita pang muli dahil baka kung ano pa ang isipin nya dahil lamang sa iniisip ko.Nang mailatag nya na nga ako sa upuan ay itinulak nya ang Wheel Chair at saka kami lumabas hanggang sa makarating kami sa swimming pool sa kanilang garden"Dito ba ang gusto mo?"Marahan nyang tanong sa akin kaya napaangat ako ng ulo sa kanya"Oo dito na lang ako""Samahan na kita mahirap ng iwan kitang nag iisa lalo na at nasa ganyan kang kalagayan"Naupo sya sa may malapit na Bench sakin kaya naman ay nahiya ako ng bahagya dahil pakiramdam ko ay parang nagiging obligasyon pa nila na alagaan ako kahit na ang totoo ay parang hindi naman ata kami magka kilala oh mag ka ano ano ma