ABOT-ABOT ANG KABA na nadarama ni Sunset nang mga sandaling iyon. Habol niya ang paghinga habang nakatingin sa pagtulo ng dugo ni Eveth sa sahig. Napakabilis naman ng pag-agapay ni Lucian at kaagad na dinaluhan ang dalaga. Bakas sa mukha nito ang matinding pag-aalala habang hindi alam kung paano aasikasuhin si Eveth. Paulit-ulit ang naging pagwag nito sa ibang staff ng restaurant ngunit wala pa ring muling dumadalo.Nang mga sandaling iyon, saka lamang natauhan si Sunset at dali-dali ang pagtawag ng ambulansya. Ang panyo na nakita niya sa lamesa ay kaagad niya ring ibinigay kay Lucian upang magamit iyong pangpaampat sa sugat nito. “Yes!” malakas na bulalas ni Sunset. “Paki bilisan, delikado ang lagay niya!” Hindi dapat siya nasasaktan sa nakikitang tanawin lalo pa’t alam niya sa sarili na hindi naman siya ang totoong mahal ng asawa. Ngunit, bakit dama niya ang kakaibang pagguhit ng kirot sa kanyang dibdib habang nakikita ang dalawa na nakatingin sa mata ng isa’t isa?Kailanman ay hi
HINDI NAGAWANG MAKATULOG ni Sunset nang gabing iyon. Masyado siyang kinain ng matinding pag-aalala at kaba matapos na isugod ang ama sa hospital. Marami ring tanong ang naglalaro sa kanyang isipan na hindi niya mabigyang kasagutan sa kabila ng mahabang niyang pagkakatunganga. Tila ba’y parati siyang humihinto sa isang tanong upang magkaroon muli ng panibagong tanong.Aaminin niya, natatakot din siyang matulog. Pakiramdam niya, sa oras na gawin niya iyon ay hindi niya na muling makikita pa ang pinakamamahal niyang ama. Idagdag pa sa isipin na wala ang kanyang tiyahin. Kailangan nitong umuwi upang ayusin ang mga dapat gawin sa kanilang bahay. Kailangan din nitong kumuha ng ilang pirasong damit dahil hindi ito nakapagdala matapos ng matinding pagkataranta kanina.Mga bandang alas-sais na ito ng umaga nakarating kaya naman ang tulog niya ay isang oras lamang. Nagpalit lamang siya ng damit at naghilamos bago siya lumabas ng hospital. Sa kanyang paglabas, hindi niya inaasahan na makikita
HINDI NIYA ALAM na darating ang araw na matatakot siya sa dugo. Ganoon ang pakiramdam ni Sunset nang bumaon sa kanyang braso ang matulis na bagay na nakausli sa bakal na isa sa mga ginagawa pa ng mga mekaniko. Dama niya rin ang pagkapwersa ng kamay niya na siguradong may nabali sa loob.Gusto niyang tingnan ang mga empleyado na maaari ring nagulat sa nangyari. Sa kabila ng maraming dugo at pananakit ng kanyang kamay, ang mga tauhan pa rin ang nasa isipan ni Sunset kaya naman ganoon na lamang ang pagkabahala niya nang unti-unting magdilim ang kanyang paningin. Hindi lamang iyon dahil sa pagkahilo kung hindi maging sa kaba na rin na kanyang nadarama. Pinilit niya pang tumayo upang makaalis ang empleyado na kanyang nadaganan ngunit alam niya sa sarili na anumang oras ay mawawalan na siya ng malay. Bago pa man mangyari iyon, hindi niya alam kung anong lakas ng loob ang pumasok sa kanyang isipan upang sabihan pa ang mga ito na huwag mag-alala dahil ayos lang siya. Iyon ang kanyang sinabi
“WE HAVE AN update to your informant, Mr. Seville,” sambit ng secretary ni Lucian nang pumasok ito ng opisina. “What did he say?” tanong niya naman matapos na isarado ang papeles na kanina pa binabasa. Mas interesado siyang pakinggan ang mga sasabihin nito patungkol sa taong gumawa ng kawalang-hiyaan sa kanyang asawa. “Hindi siya parte ng kahit na anong bahagi ng pabrika. Sa madaling salita, hindi siya empleyado roon. Isa siya sa mga tagahanga ni Vincent Olivarez na artista at dating kasintahan ni Ms. Seville.” Lihim na naikuyom ni Lucian ang kanyang kamao sa ilalim ng lamesa. Lalong uminit ang ulo niya nang sabihin nito ang impormasyong ‘dating kasintahan’. Hindi niya matanggap na mayroong tao na maaaring kapitan ang asawa niya sa oras na bumitaw ito at magsawa sa kanya. Nang titigan niya ang secretary niya, makikita ang pagtalim ng mga mata ni Lucian. “Alam mo na ang gagawin sa kanya,” sambit niya rito. “I’ll give you an hour, Ronald. Tell me when everything’s ready.” Ipinag
“H-HUMIHINGI AKO NG tawad sa mga nagawa ko, Ms. Seville!” nakayukong sabi ng babae na biglaan na lang ang pagbisita sa kwartong tinutuluyan ni Sunset sa hospital. “Kahit ano pa ang irason ko, alam kong mali ang nagawa ko sa oras na makapanakit ako. P-patawad ho!”Bakas ang gulat sa mukha ni Sunset habang nakatingin sa babae na isa sa mga nakita niya sa pabrikang pinapatakbo.“Aksidente ang nangyari. Kaya ayos lang—”“Hindi po aksidente!” mabilis na sambit nito na naging dahilan upang maiwan sa ere ang salitang sasabihin niya. “Itinulak kita nang araw na iyon dala ng matinding galit at selos—hindi ko sinasadya na ganoon ang nangyari! Hindi ko alam na may nakausling matulis roon na magiging dahilan ng pagkasugat mo.”“Nagseselos ka sa akin?” gulat pa ring tanong ni Sunset dahil hindi niya maintindihan ang mga sinasabi nito.“Isa ako sa mga tagahanga ni Vincent Olivarez. Nalaman namin na may girlfriend na siya. hindi namin matanggap na naglihim siya! Sinabi sa amin na ikaw daw ang dahila
SI SUNSET LAMANG ang nakapagparamdam sa kanya ng ganoong uri ng pangamba. Hindi niya na kailangan pang kontrahin ang sarili na takot siyang mawala ang asawa kaya ganoon na lamang din ang pagdadalawang-isip niya na lumabas ng kwarto nito. Pakiramdam niya na sa oras na iwan niya ito ay wala na siyang babalikan. Titigil na ang asawa niya sa paulit-ulit na pag-intindi sa kanya. Mas humigpit ang pagkakahawak niya sa seradura ng pinto. Gusto niyang bumalik sa tabi nito at hindi na umalis doon hanggang sa gumaling si Sunset. Ngunit hindi niya pwedeng gawin iyon. Masisira ang lahat ng pinaghirapan niya. Mawawalan ng saysay ang lahat ng sakit na pinagdaanan nila. Bago pa man siya atikihin ng kahinaan ng loob, matatag ang naging pagbukas niya ng pinto kasabay nang tila pagiging bingi sa mga binitawang salita ni Sunset.Madilim ang mukha ni Lucian habang naglalakad patungo sa kwarto ni Eveth. Ang hindi niya maintindihan, bakit ito na-overdose sa gamot kung kailan nataon na nahospital din si Su
“HINDI KA BA hihingi ng tawad sa akin?” Iyon ang bungad na tanong ni Eveth nang pasukin nito ang kwarto na tinutuluyan niya sa hospital. Gusto niyang tawanan ang babae at tawagin na hibang. Ngunit kahit yata ang pagtawa hindi niya magawa dahil wala siyang amor na kausapin ito.“Tinatanong kita! Hindi ka ba hihingi ng tawad sa akin?” ulit na naman nitong muli.Kinuha ni Sunset ang cellphone niya na tila hindi niya ito nakikita o naririnig man lamang. Tinawagan niya si Lumi na kaagad naman nitong sinagot.“Oh? Bakit napatawag ka?” bakas ang kasiyahan sa boses nito nang sagutin iyon. “Na-miss mo na naman ako, ‘no?”“Itatanong ko lang sana, Lumi,” sabi niya nang bahagyang binitin ang sasabihin.“Ano naman ‘yon?” “Naniniwala ka ba sa multo?”Maririnig ang pagtawa ni Lumi sa kabilang linya. “Bored ka na ba riyan sa hospital?” “Eh sa baliw?” tanong niyang muli rito.Ganoon na lamang ang pamumula ng mukha ni Eveth dahil sa binitawan niyang tanong.“Okay ka lang ba talaga?” naguguluhang tano
BAKAS ANG MATINDING galit kay Lucian nang mga sandaling nakatingin kay Sunset. Gusto niyang sumigaw upang mabawasan ang prustrasyon na nararamdaman niya. Ngunit hindi niya magawa. Iniiwasan niya na kahit takot ay maramdaman na rin nito dahil sa pagiging walanghiya niya. Nag-aalala siya.Bibitawan siya ng asawa…Hindi siya makapaniwala nang ganoon lang kadali rito na iwan siya…Umiling siya. Hindi iyon maaaring gawin sa kanya ni Sunset! Hindi siya makapapayag.Alam niya sa sarili na napakagago niya ngunit hindi kailanman tumatak sa kanyang isipan na ang inakalang niyang simpleng galit lamang at pagbabanta ni Sunset ay magiging totoo na. Pagkamuhi na iyon kung maituturing dahil handa na siyang isumpa nito para lamang hindi na muling makasama pa.Nasasaktan siya…Nagsisisi…Paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan ang maraming katanungan. Maraming paano na hindi mabigyang kasagutan dahil sa pagiging pipi niya na maipahayag ang nararamdaman.Paano kung sa simula pa lang ay pinakataan ni
NAGISING SI SUNSET na matinding liwanag ang bumungad sa kanya. Sandali pa ang nakalipas bago tuluyang makapag-adjust ang kanyang mga mata sa pagkasilaw. Sumunod niya namang napansin ang apat na puting kanto ng kwartong iyon. Nang tuluyang makapag-adjust ang kanyang paningin, saka niya napansin ang swero na nakakabit sa kanyang kamay. Naroon din ang sekretarya niya na nakatulog na. Makikita sa mukha ni Liezel ang matinding pagod na maaaring siya ang dahilan.Mayamaya pa ay siya ring pagpasok ni Lumi sa kwartong tinutuluyan niya. Kapansin-pansin ang pamamaga ng mga mata nito na nagbigay ng matinding kaba sa kanya nang mapagtanto ang dahilan kung bakit siya naroon sa hospital.“Anong nangyayari, Lumi?” kinakabahan niyang tanong sa kaibigan. “B-bakit tayo narito?”Hindi kaagad nakasagot sa kanya si Lumi. Hinawakan ng kaibigan niya ang kanyang kamay habang nakatingin sa kanyang mga mata.“W-what is it, Lumi?”“I want to tell you something—”“I’m pregnant?” diretsahang tanong ni Sunset sa
“UMUWI NA TAYO, Ms. Sunset. Nag-aalala na kami sa ‘yo,” sabi ng kanyang sekretarya nang sunduin siya nito sa paliparan.Ilang araw na rin siyang nakikibalita patungkol sa maaaring maging kalagayan ng ibang mga nawawala pa sa nangyaring plane crash. Uuwi lamang siya sa kanilang bahay para magpahinga sa gabi at babalik din doon matapos na makapagpahinga. “Maghintay pa tayo, Liezel. Baka mayamaya may balita na sila kay Lucian. Hindi ako pwedeng umalis dito. Kailangang ako ang unang makaalam. Ayaw ko ng pag-alalahanin pa ang mga Seville.”Makikita sa mukha ng sekretarya niya na may gusto itong sabihin sa kanya ngunit pinipigilan ang sarili. Alam niyang nag-aalala ang mga taong nakapaligid sa kanya ngunit hindi niya magawang pilitin ang sarili niya na gawin ang mga bagay na labag sa loob niya.Mababaliw lamang siya kung uuwi siya sa kanila. Puro memorya lamang ng asawa niya ang makikita niya. Hindi makatutulong sa kanyang kung walang gagawin. “Ms. Sunset, nalipasan na naman kayo ng tangh
“ANO BANG NANGYARI? Bakit wala sa inyong makapagsalita?” tanong niyang muli sa mga ito. Walang nagawang makasagot ng mga kay Sunset. Ibinaling lamang nila ang tingin sa ibang direksyon na tila ba takot na sabihin sa kanya ang dahilan kung bakit ganito ang asta ng ng pamilya niya.“Anong nangyayari sabi? Sagutin niyo ako!” sa pagkakataong iyon, kahit si Sunset ay hindi na rin makontrol ang kanyang emosyon. Natagpuan niya ang sarili na umiiyak sa hindi malamang dahilan. “Sunset…”“Abuelo?” nakikiusap niyang tanong sa matanda matapos nitong maglakas ng loob na lumapit sa kanya. “Ano pong nangyayari?”“Gusto kong ikalma mo muna ang sarili mo, Anak. May nangyari kay Lucian,” sabi naman ng tyang niya.“Ano po bang—”Hindi niya na kailangan ng sagot sa kanyang pamilya. Ang tadhana na mismo ang tumulong sa kanya. Nalaman niya na ang dahilan kung bakit nagkakaganito ang kanyang pamilya nang marinig ang balita mula sa telebisyon. Tila naging bingi si Sunset nang marinig ang pangalan ng asawa
“HOW WAS THE wedding?” biro sa kanila ni Lumi na sinalubong sila ng yakap sa kanilang bahay.“Nag-enjoy ka ba, Jarren?” tanong din ng Tyang Lorna niya na sinalubong sila sa pinto ng bahay. May dala-dala pa itong sandok at halatang abala sa pagluluto.“Opo, Nay. Bakit hindi kayo kasama?”“Mapapagod lang ako roon,” biro nito sa bata.Sinundo lang kase nila si Jarren sa school nito kaya hindi na sila nakauwi sa mansyon para isama ang tyang nila. Tumanggi din ito kahit noong inaya nila kaya silang tatlo lamang ang nakapunta. “Tyang, may mga pasalubong na dala si Lucian sa inyo.”Tamang-tama din ang pagpasok ng asawa niya na dala-dala ang mga pasalubong nito para sa kanila.“Ang dami naman nito!” gulat na tanong ng tyang niya na hindi pa sigurado kung kukunin ang mga pinamili ni Lucian.“Tanggapin mo na lang, Tyang. Para sa ‘yo talaga iyan kase masarap ka raw magluto,” nakangiting sambit ni Sunset. “Hay nako! Nambola pa. Pero, salamat!”“Abuela, Abuelo, you’re also here!” gulat na bulala
NORMAL NA YATANG nakangiti parati si Sunset kung ang asawa niya ang bubungad sa kanya na katabi niya sa paggising. Kahit na matagal niya na itong nakakasama, hindi niya pa rin maiwasang huwag maramdaman ang mabilis na pagtibok ng puso niya ngayong ganito siya kalapit kay Lucian.Isiniksik niya pa ang sarili upang makadikit nang husto sa asawa. Amoy na amoy niya ang natural na amoy nito kaya mas lalong lumapad ang kanyang ngiti. Dahil sa paggalaw niyang iyon ay naalimpungatan na tuloy ang asawa niya.“Good morning, Love,” garalgal ang boses na bati ni Lucian sa kanya.“Good morning,” nakangiti niya ring sagot kaagad.Mas niyakap siya nito nang mahigpit bago siya nito halikan sa noo. “Five minutes…” sabi pa nito na naging dahilan ng kanyang pagngiti.Sa pagpikit ng mga mata ni Lucian, malayang napagmasdan ni Sunset ang mukha ng kanyang asawa. Nakikita niya nang malapitan ang mahaba nitong pilikmata na nakadaragdag sa pagiging magandang lalaki nito. Nakikita na rin ang kakarampot na big
“WHAT HAVE YOU done this time, Eveth?” heto na naman ang pagdagundong ng boses ng ama ni Eveth sa kabuuan ng kanilang mansyon.“I don't know what youre talking about, Dad.”“At magsisinungaling ka na rin ngayon!” galit pa ring sambit ng dad niya. “You cannot fool your dad.”“Dahil wala naman akong ginagawa!” mas mataas din na boses niya ang sumagot sa kanyang ama. “Hanggang kailan mo ako gagawing tanga?” galit na tanong ng dad niya.“Isipin mo na ang mga gusto mong isipin, Dad. Pagod ako—”Pagalit na itinapon ng dad niya ang mga larawan sa center table ng bahay. Doon, tumambad sa kanya ang maraming larawan ng nangyaring kaguluhan sa kanila ni Lucian sa airport. “Magde-deny ka pa rin?” Hindi makatingin si Eveth sa kanyang ama. Hindi niya na alam kung paano ipagtatanggol ang sarili ngayong nabisto nito ang pagsisinungaling niya.“Alam mo ba ang ginagawa mo? Hindi lang pangalan ko ang masisira, damay ang mama mo at maging ang angkan natin! Hindi ka ba titigil hanggang hindi nalalagay
MATAGAL PA NA nanatili sina Sunset at Lucian sa loob ng sasakyan. Hinintay nila ang pina-deliver na pagkain na pagsasaluhan dahil walang kahit na sinong katulong sa bahay nila na maaaring magluto ng pagkain. Habang naroon, hindi niya maiwasang huwag mapangiti. Hindi niya akalain na aabot sila sa ganitong punto. Iyong makakapag-usap sila ng hindi siya tinataasan ni Lucian ng boses nito at kalmado lamang siya sa matagal na oras na magkasama. Wala rin siyang nararamdaman na kahit na anong hinanakit sa asawa. Iyon ang labis na nakapagpapagaan sa loob niya ngayon.Masarap pala sa pakiramdam. Tila napakalaya ng puso niya na gawin ang mga bagay na gusto at pinangarap kasama ang kanyang asawa. Ngayong malaya na siya na gawin ang lahat ng gusto sa harapan nito ay mas nagiging magaan na ang lahat sa kanya na gawin ang nararapat.Nang dumating ang pagkain, saka lamang sila pumasok sa loob ng bahay. Nang makarating sa sala, napahinto sa paglalakad si Sunset dahil sa panunumbalik ng mga alaala
NAG-AALALANG IBINALING NI Sunset ang tingin sa kanyang asawa. Wala pa rin ito sa sariling wisyo dahil sa ipinainom dito ni Eveth. “That girl!” gusto niya itong tirisin nang buhay. Umiinit ang ulo niya dahil sa mga pinaggagawa ng babae.Muli na namang nanumbalik sa kanyang isipan ang naging komprontasyon nila kanina ni Eveth. Kung may isang bagay man siyang ilalarawan dito, iyon na ang pagkabaliw. Tila wala na ito sa sarili at nahihibang na nang labis sa kanyang asawa.Pumasok na sa kanyang isipan kanina na isiwalat sa buong mundo ang totoong ugali ng babae. Ipaalam sa mga tagahangan nito na ito ang totoong ugali ng iniidolo nila. Siguradong masisira ang pangalan nito na magiging dahilan ng pagbagsak nito kapag ginawa ni niya iyon.Ngunit si Lucian ang mahihirapan. Siguradong ito ang sasalo ng mga kristisismo na ibabata sa kanila ng mga tagahanga nitoIsa pa sa dahilan, kahit gustong-gusto niyang ipakulong ang babae. Idiretso ito sa presinsto ngayong may nakuha na siyang ebidensya kan
“NGAYON ANG UWI ni Lucian? Susunduin mo sa airport, Gale?” “Opo, Tyang! Sinabihan ko na rin kase ang driver na ako na ang bahala kay Lucian.”“Dito pa ba kayo maghahapunan?”“Hindi ko ho alam, Tyang. Kung sakali man, kahit iyong sa inyo na lang ni Jarren na pagkain ang lutuin niyo.”“Oh sige pala, mag-ingat ka!”“Salamat po!” sabi niya nang buksan pa nito ang gate kung saan ilalabas niya ang sasakyan. Automatic naman iyon pero sadyang ganito siya alagaan ng tyang niya. Gagawa pa ito minsan ng dahilan para gawin ang mga bagay na magpapadali sa kanya.Habang nasa biyahe patungo sa kanyang asawa, heto na naman ang hindi niya maiwasang pagngiti. Ilang araw din silang hindi nagkita ni Lucian kaya ganoon na lamang ang pagiging excited niya. Nang makarating sa airport, kaagad niyang sinabi rito na naghihintay na siya sa labas ngunit wala ng sumagot sa mensahe niya. Tinawagan niya rin ang asawa ngunit out of coverage na ito na labis niyang ipinagtataka.“Sigurado ako na alam niyang pupunta