Kabanata 4

NINE MONTHS LATER...

Siyam na buwan na ang nakakalipas simula nang malaman ni Verena na nagdadalang tao siya sa anak nila ni Darcio. Ngayong buwan ay kabuwanan na ng dalaga. At araw na lang ang kanilang binibilang bago siya manganak.

Sa loob ng siyam na buwan ay maraming nangyari sa buhay ng dalaga habang nagdadalang tao siya. Patuloy pa rin siyang nagtatago sa ama para hindi siya matunton nito. Namatay din sa isang aksidente ang ina ni Darcio matapos ang dalawang buwan simula nang malaman nito ang pagbubuntis niya. She grieved at Tita Fatimas’s death. Ito ang kauna-unahang taong naging close niya nang makilala niya ang pamilya ng nobyo. Hindi tuloy maiwasan ni Verena ang magsisi nang magkaroon sila ng away ng ina ni Darcio bago ito pumanaw. Kung alam lang niya ay sana sinulit na niya ang bawat araw na kasama niya ito.

Samantala, ang relasyon naman nila ni Darcio ay nananatili pa ring tago kay Harmonia. Verena accepted Darcio again in her life. Ngunit, nililimitahan niya pa rin ang pagiging mapusok nito sa kaniya lalo na at may asawa pa rin ito. She always denying Darcio’s kisses and urge to have sex with her. Ayaw na madagdagan ng dalaga ang kasalanan kay Harmonia. She still respect the sacrament of marriage between Darcio and Harmonia. Hinahayaan lang niya bisitahin siya ng nobyo para sa anak nila. 

But for the past four months, Verena can feel that Darcio is being cold to her. Dito rin nagsimula ang pagiging mailap sa kaniya ng nobyo at ang hindi nito pagkausap sa kaniya maliban na lang kung tungkol ito sa batang nasa sinapupunan ng dalaga.

Ang huling balita naman ni Verena tungkol sa annulment papers nila Darcio at Harmonia ay patuloy pa rin itong pinoproseso. Iyon lang ang huling balita ng dalaga. Ayaw naman niyang tanungin ang nobyo dahil baka isipin nitong mas’yado siyang nagmamadali. Ayaw niya ng ganoon. Gusto niyang si Darcio ang kusang magsasabi sa kaniya tungkol sa annulment papers nito at ni Harmonia.

Darcio was being cranky on her. Verena thinks that maybe Darcio were stressed on separation with Harmonia. Hindi na lang din niya ito pinapansin dahil baka makagulo lang siya o makadagdag problema lang dito.

Verena was currently on her apartment. Hirap na hirap na siyang maglakad ngayon dahil sa malaki niyang tiyan. She always do the breathing exercise. 

“Arci, can you bring me a glass of water, please?” utos ng dalaga kay Darcio na abala sa laptop nito. Dis oras na ng gabi ngunit hindi makatulog si Verena sa panaka-nakang pagsakit ng tiyan niya.

“Later. I’m busy,” malamig na wika nito sa kaniya.

“But I am really thirsty. We are thirsty. Can you please get me a water?” Pinalambing niya ang boses ngunit tila mas lalong nainis sa kaniya ang lalaki.

Darcio looked up on her. “Can’t you see!? I am working! Ikaw ang kumuha ng tubig mo kung gusto mo!” There is a rage on its eyes making Verena steps back. 

Nag-iwas ito ng tingin bago bumalik ang tingin sa laptop nito.

“O-okay. I’ll wait for you to be done.” Tinalikuran niya ang lalaki para itago ang pagpatak ng isang butil ng luha niya.

Verena just want a glass of water. Bakit hindi pa nito maibigay sa kaniya? She wants to ease the pain on her stomach. And she can't wait Darcio anymore.

Masakit man ang kaniyang tiyan, lumabas pa rin si Verena ng kaniyang silid para manguha ng tubig. 

She was already in the middle of drinking the water when she felt uneasy all of a sudden. Nagsimulang humilab ang tiyan ng dalaga na kinalaunan ay tumindi na ang paghilab. Sa sobrang sakit na nararamdaman ni Verena ay hindi na niya namalayan na nabitawan niya ang baso na nagsanhi ng pagkabasag.

The pain was visible on Verena’s face while taking support on the edge of her counter table. 

“Darciooo!” she yelled at her boyfriend’s name when she noticed that her water had broken down. Verena tried breathing exercises to calm herself, seeing water on her tights.

Inhale.

Exhale.

Inhale.

Exhale.

She did that repeated but there is no Darcio showed up. Muli na naman siyang tinawag ang pangalan nito ngunit pagtanggi lang ang natanggap ng dalaga.

“I’m still working, Verena! Don't disturb me!” dinig na sigaw ng nobyo mula sa loob ng kaniyang silid. Napahawak siya sa balakang.

“D-darcio, I’m in pain! Please help me! I think I am on a labor—.”

Hindi pa man natatapos ni Verena ang sinasabi nang marinig na naman niya ang galit na boses ng nobyo.

“Get a life, bitch! Huwag mo akong guluhin! Take yourself and get a life!” 

Pigil na pigil ni Verena ang hindi magalit sa nobyo. Alam niyang sa oras na sumabog siya sa galit ay sinasakripisyo na rin niya ang kapakanan ng anak. Verena take a deep breath and calmed herself again. 

Dahan-dahan naglakad ang dalaga palabas ng kaniyang apartment ng walang imik kahit pa ay pasimple niyang dinadaing ang tiyan niya. 

She called a taxi. The driver looks shocked to see her in a state like that.

“M-miss, are you okay?” Alanganin pang tanong ng driver. Sunod-sunod na umiling ang dalaga habang nakapikit. Patagal nang patagal ay mas lalong lumalala ang sakit na nararamdaman niya.

“T-take me to the nearest hospital, please,” nahihirapang wika ng dalaga bago muling humugot ng malalim na hininga. Kaagad naman tumugon ang driver at pinaharurot ang sasakyan nito.

‘I will kill you if anything happens to our child, Darcio,’ Verena cursed her boyfriend.

“MISIS, umiri ka pa! Nakikita ko na ang ulo ng bata!” ani ni doktor sa dalagang si Verena na ngayon ay naliligo na sa sariling pawis.

Matapos dalhin ng driver ang dalagang si Verena sa hospital ay kaagad itong dinaluhan ng mga nurse at ipinasok sa delivery room. Halos mawalan ng ulirat ang dalaga sa sakit na nararamdaman. 

“Take a deep breath, Misis. You can do this.”

Humugot ng malalim na hininga si Verena bago pinakawalan ang malakas na sigaw na makakaya niya.

“AHHHHHHHH!” 

An infant cries can be heard in four corners of the room. Hinihingal na naghabol ng hininga ang dalaga habang pinapakinggan ang iyak ng sanggol malapit sa kaniya.

“Your baby is a boy, Misis.” ani ng doktora at inilapit sa kaniya ang anak.

Verena cried in tears seeing her child.

“Can I hold him?” Naluluha niyang tanong sa doktora. Masaya itong tumango.

“Of course. Just be careful.” Ingat na ingat ang doktorang ibinigay sa kaniya ang sanggol. Bagama’t ibinigay man ito sa kaniya ay nananatiling nakaalalay pa rin ang doktora.

“He’s beautiful,” kumento ng dalaga habang nakatitig sa anak niya na mahigpit ang pagkakakapit sa kaniyang daliri.

“He is.” 

Napangiti si Verena sa narinig sa doktora hanggang sa makaramdam na siya ng panghihina sa buong katawan. Kaagad na binigay ng dalaga ang sanggol sa doktora sa panghihina niya.

Everything was worth it. Pakiramdam ng dalaga ay nagbago na ang pananaw niya sa buhay. Verena wants to protect her son from all the pain in the world. She wants her child to be safe. She wants her son to live in a happy environment with no problems. Verena slowly closes her eyes with a smile on her face.

NANG magmulat ang mata ni Verena ay sumalubong sa kaniya ang puting kisame. She tried to stretched her arms but a set of hands stops her. Nang balingan niya ang taong gumawa noon ay nakita niya ang isang nurse na pumipigil sa kaniya sa paggalaw.

Pinalibot niya ang mata sa kabuuan ng silid. Her room was dull and boring to see. Wala man lang prutas o pagkain ang nasa ibabaw ng lamesa na hindi kalayuan sa dalaga.

“N-nasaan ang baby ko?” tanong ni Verena sa nurse.

The nurse smiled at her.

“Ma’am, pinuntahan po ng asawa niyo sa intensive care ang baby niyo po.” 

Nagulat ang dalagang si Verena sa sinabi ng nurse. Asawa? Darcio was here. Pinuntahan siya nito? Paano nito nalaman kung nasaan siya? 

‘So he still cared about me then?” 

It put a smile on Verena’s face thinking that Darcio still cared for her. Akala ni dalaga ay wala na talaga itong paki-alam sa kaniya. Maybe Darcio was really busy.

The nurse bid goodbye to Verena, telling her that the nurse would come back again from a couple of hours to check her. While Verena just nodded and waited for Darcio to bring their baby. 

Verena waited Darcio for a couple of minutes to bring their baby. But the minutes turns into hours. Nagsimula nang mag-alala ang dalaga. Bakit hindi pa pumupunta sa kaniya ang nobyo kasama ang kanilang anak?

Inip na inip na si Verena kakahintay sa kaniyang nobyo ngunit wala ni anino ang pumasok sa silid niya. Hanggang sa makabalik na ang kaninang nurse na nagpaalam sa kaniya ay hindi pa rin niya nakita ang anak niya.

“Miss, nasaan ang anak ko?” Hindi na mapakali si Verena. Gusto na niyang mahawakan ang kaniyang anak.

Tila nagulat naman ang nurse sa tinanong ng dalaga. 

“Hala? Ma’am, hindi ba sinabi sa inyo ng asawa mo? Inuwi na po ni Sir ang baby niyo. Ang sabi niya ay gusto mo nang iuwi ang baby niyo at dito ka na lang po muna sa hospital,” sagot ng nurse na ikinalaki ng mata ng dalaga.

“Ano!? A-anong inuwi!? Hindi ko pa nga nakikita ang anak ko tapos papauwiin ko na agad iyon!?” Sinubukang tumayo ni Verena ngunit pinigilan lang siya ng nurse.

“Ma’am, calm down! You can’t move like that!” 

Tinulak ni Verena ang babaeng nurse at sinamaan ito ng tingin. “No, let me see my child.” Nagsimulang mamuo ang luha niya sa mata nang pigilan na naman siya ng nurse.

“Ma’am, you really can’t move like that.” Pinagpapalo ng dalaga ang nurse sa likod nito.

“Damn you! I told you, I need to see my child!” 

“Help! Nurses!” sigaw nito—nagtatawag ng kasama. 

Ilang saglit pa ay dalawang kalalakihan ang pumasok sa silid niya at tinulungan ang babaeng nurse na makawala sa dalaga. The two men put Verena down into sleep by injecting her some drug to make her fall asleep.

Unti-unting nanghina ang katawan ni Verena at ang pakiramdam nito hanggang sa mawalan ito ng malay na may iilang salita sa labi bago mawalan ng malay ang dalaga.

“No....I want...to see my...child.”