Chapter 3.2 - Hypnotize

"Saan ba kasi naka park ang sasakyan mo?" inis kong tanong.

Paano ba naman kasi, nasa malayo raw niya nai-park ang sasakyan niya kaya naglalakad kami ngayon. Maghapon na 'kong nakatayo kanina at masyado nang masakit ang paa ko. Daming trip ni loko, e, pwede naman niyang i-park ang sasakyan sa malapit.

Ilang sandali pa ay huminto na kami sa tapat ng isang sasakyan. Nilibot ko ang paningin ko para hanapin ang sasakyan niya ngunit wala roon

"Umayos ka, hoy! Pagod na kaya ang paa ko, saan dito ang sasakyan mo? Bakit wala?" Sinamaan ko siya ng tingin.

He smiled widely and handed me a key, I curiously look at the key before looking at him. Ngayon lang nag-sink in sa'kin ang gusto n'yang iparating.

"I've got a new car. Kay Papa talaga 'to kaso gusto kong ipakita sa'yo kaya ito na! Nabili na ni Papa!" aniya.

Itinuro niya ang sasakyan sa gilid niya. Tanda ko 'tong sasakyan na 'to, ito yung gustong-gusto ng Mama niya noon pa! Cadillac Escalade, 8 seater ito at pang-adventure talaga. Gusto kasi ng Mama niya na mag-bakasyon sa iba't-ibang lugar at minsan sinasama kami at iba nilang kamag-anak kaya gusto n'yang bumili ng ganitong sasakyan, 'yun nga lang at nawala agad si Tita. Mabuti at kahit papaano ay tinupad ni Tito ang gusto nito.

"Myst, meet V." Pakilala niya sa'kin.

Tuwing may sasakyan sila ay pinapangalanan niya ito. V siguro dahil yun ang initial ng Mama niya na initial niya rin. Veronica, Vernon.

Excited akong pumasok sa loob. Maging sa bahay nila ay panay ang kwento niya kung paano nila nabili ang kotse. Hindi pa raw sana sila bibili dahil wala ang kulay na gusto ni Tita, gray kasi ang gusto nila at red, black at white lang daw ang naroon. Mabuti at tinawagan daw ulit sila para sabihing may stock na nung gray.

"Balita ko'y nagtatrabaho ka raw sa coffee shop ni Lorette. Naku, tuwang tuwa siya noong ikinwento niya sa'kin noong isang araw sa bayan," ani Tito.

Nagpatuloy pa ang usapan tungkol doon. Halos hindi na nga matapos si Tito sa kakakwento, mabuti nalang at may tumawag sakan'ya. Nakahanap ako ng tiyempo para magtungo na sa kwarto ni Vern. Siya na raw kasi ang bahala sa pinagkainan namin kaya wala na 'kong nagawa.

Nang makarating ay nakita ko agad ang mga gamit ko sa ibabaw ng kama nito. Gaya ng nakasanayan, tabi ulit kami matulog ngayong gabi. Ayos lang naman sa'kin 'yon dahil komportable na 'ko sakaniya.

I took a bath. The whole day is so exhausting, ganito pala ang feeling kapag nagtatrabaho ka na, nakakapagod. Mom never let me do heavy things such as working, kahit sa mga gawaing bahay nga ay hindi niya 'ko hinahayaang gawin 'yon. Ayaw niya raw na mapagod ako. Natuto lang ako noong nagkasakit na si Mommy, wala na s'yang magagawa kung ako na ang kikilos sa bahay. Eventually, I learned. Natuto akong mag-banat ng buto, if that's what you call it. I learned how to stand on my own feet, I learned how to be independent.

Bigla akong napatingin sa aking kamay, remembering what happened earlier. That lady is weird, yung ngiti niya, yung mata niya, kung paano siya tumingin sa'kin, kung paano siya makipag-usap. Isama mo pa yung kasama niyang grabe rin kung makatingin. It's as if I'll disappear the moment they took their eyes off of me. Weird and.. creepy.

Nabalik ako sa wisyo nang marinig ang katok mula sa labas, sigurado akong si Vern na 'yon. Nagmadali na ko sa pagbibihis para makalabas.

"Gusto mong mag part-time? One day lang," aniya nang makalabas ako ng bathroom.

I'm wiping my wet hair, I shot a curious look at him before turning to the large mirror beside, sumunod naman siya sa'kin at pinanood ako sa salamin.

His room is screaming teenager vibes. It is a combination of white, black ang grey. The large bed is on the middle, on the right side of it is a closet with a huge mirror door while his table with a computer set on top is placed on the left side of his bed. Pictures of his favorite superheroes are all over the wall together with a flat-screen television that's facing the bed.

"Si Mayor tumawag kay Papa kanina, ang restaurant daw ang kukunin para mag-cater sa gaganaping pista next week. Sabi ni Papa, kung pwede daw ba tayong mag part-time as caterer para may kitain tayo, kulang din kasi ang tauhan niya," paliwanag nito.

Tito's idea seems fine, I needed money especially now. Ang hindi ko lang maintindihan, bakit pati si Vern ay kasama? Ni hindi niya naman kailangan mag-trabaho, pera na mismo ang lalapit sakan'ya. They are privilege, kahit pa simple ang pamumuhay nila, I know they're filthy rich. His mother is the daughter of a Governor, it's hard to explain, basta I know they're not in a good condition before not until Vernon was born. His grandparents' heart melt, they finally accepted them in their family. That's what I know.

"Ayos lang naman sa'kin, gabi naman yon diba?" I asked.

He nodded.

Minutes after, he decided to take a shower. Nagpaalam naman ako rito na mauuna na sa secret place niya, he called it his treasured volt. Maingat kong ibinaba ang hagdan para hindi makagawa ng ingay, medyo mabigat ito pero kinaya ko naman. Dahan-dahan din akong umakyat, bumungad sa'kin ang mala-bakal na harang o ang pinto na nagsisilbing lagusan. May maliit na screen sa gilid nito, may maliit din na bilog sa itaas ng screen.

Pinilit kong iangat ang pinto ngunit hindi man lang ito umangat kahit kaunti. Natatandaan ko noon, may kinalikot si Vern dito bago bumukas, e. Ang mokong, hindi man lang sinabi sa'kin na pahirapan pala ang pagbubukas nito!

"Paano ba 'to?!" frustrated kong sambit.

Hindi sinasadyang naipatong ko ang kanang kamay sa screen, halos mapamura ako nang biglang mag-vibrate ito.

Nagtataka kong tiningnan ang screen at sumagi sa isipan ko ang isang bagay. I smirked, I think I know how to open this damn door.

I've known Vernon since highschool, he's a fan of science. He already invented some things and I know, this thing is part of his invention.

I placed my right hand on the screen, if I'm right, bubukas ang pinto kung madedetect nito ang fingerprints ko. Hindi nagtagal ay natapos din ang pag-a-analyze sa fingerprint ko at bumukas din ang pinto paakyat.

I'm right, Vernon trusted me so much to the point that he'd let me enter inside his secret place— his treasured volt.

Gaya noong una kong punta rito, hindi pa rin maalis ang pagka-mangha ko. I can't believe Vernon did this alone, it's just too hard to believe! Alam kong magaling siya mag-invent pero ang mag investigate? I doubt it, sigurado akong may nakapag-impluwensya lang sakan'ya. Maybe his grandfather.

Speaking of his grandfather, tapos ko na basahin ang journal nito and I can say that it helps me to know more about vampires but still, I don't easily believe on something unless it is already proven by my own eyes.

Kalaunan ay pumasok na rin si Vern at diniscuss niya na ang iba pang impormasyon na hindi ko pa nalalaman.

"Did you just say that they can hypnotize?" tanong ko rito sa kalagitnaan ng pagsasalita niya.

Bigla kong naalala ang nangyari sa labas ng coffee shop!

"What's the matter?" nag-aalalang tanong nito.

Dahil sa dami ng iniisip ay hindi ko mapigilang kagatin ang daliri ko, patuloy na inaalala ang nangyari kanina.

"Did you notice something kanina when you called me outside the coffee shop? May nakita ka bang.. kausap ko?" kuryoso kong tanong dito.

Napakunot ang noo niya at mukhang inaalala ang mga nangyari kanina. I, on the other hand, patiently wait for his answer. Ayoko namang mag-conclude agad! Baka mamaya ay paranoid lang ako.

"Wala naman, nagulat nga ako kanina nang makita ka sa labas tapos nakataas pa ang kamay mo na parang may inaabot na kung ano, e, wala ka namang kasama roon," sagot nito.

This can't be! No way..

"She's a vampire.."

But, who is she? And why is she here and.. targeting me?