Chapter 2

Napamulat ako nang tumama ang sinag ng araw sa mga mata ko. Sobrang bigat ng aking pakiramdam na tila tatrangkasuhin ako. Maliban doon ay masakit din ang buong katawan ko lalo na ang pang-ibabang bahagi.

Teka!

Nanlaki na lamang ang mga mata ko at napaupo nang may maalala. Ngunit kaagad naman akong napakislot nang bigla namang kumirot ang aking ulo.

Pero nang tuluyang makumpirma ang hinala ay halos hindi ko na malaman kung ano ang gagawin. Buong akala ko ay panaginip lang ang lahat. Ngunit ikaw ba naman ang magising na may katabing hindi mo kilalang lalaki sa isang kuwarto na kapuwa kayo h**o’t h***d, panaginip pa rin ba?

Oh my God! Anong nagawa ko?

Pinagsasampal ko ang aking sarili. Gusto kong sumigaw. Ngunit nang biglang gumalaw ang lalaki ay agad ko ring pinakalma ang sarili.

Hindi. Hindi maaari ito! Isang hindi kanais-nais na gawain ng isang babae ang ginawa mo Ava. Kung buhay lang ang nanny mo ay malalagot ka talaga.

Dahan-dahan akong tumayo para hindi ko magising ang lalaki. Kahit masakit pa ang katawan ay pinilit kong kumilos. Dapat akong makaalis dito. Wala akong mukhang maihaharap once na magising ang estrangherong ito.

Dinampot ko isa-isa ang mga gamit kong nakakalat at nagbihis. Hinanap ko ang shoulder bag ko at napapikit na lang nang makitang nakapatong ito sa bedside table na nasa ulohan ng lalaki. Kinuha ko ang takong ko at dahan-dahang naglakad papalapit dito.

Bago ko makuha ang bag ay naagaw ng magandang mukha ng lalaki ang paningin ko. Napakurap pa ako ng ilang beses para makumpirma ito. From his thick eyebrows, small eyes with long eyelashes, long nose; and small and kissable face. I envy him for having a creamy-white and perfect curve face.

He’s like a greek god even he is sleeping.

Niwagwag ko na lamang ang ulo nang matauhan. Kaagad kong kinuha ang bag at tumakbo patungong pinto. Dali-dali kong tinungo ang hagdan pababa at nasorpresa ako nang tumambad sa aking paningin ang malawak at malinis na club. Pamilyar sa akin ang counter, ang mga couch at table, at ang malawak na dance floor. Iniling-iling ko ang aking ulo.

Ayaw ko nang mag-isip pa.

“CLASS DISMISSED!” Natauhan na lang ako nang bigla iyong bigkasin ng aming propesor. Naging okupado yata ang utak ko sa buong klase dahil hindi ko namalayan ang oras.

Speaking of time.

Tumingin ako sa wristwatch ko at napapikit na lamang nang sampung minuto na lang ay huli na ako sa trabaho ko. Kaagad kong iniligpit ang aking mga gamit at tumayo.

Sa ganitong paraan tumatakbo ang buhay ko; estudyante sa umaga at waitress ng isang fastfood chain sa hapon hanggang alas-dyes ng gabi. Bale anim na oras ang inilalagi ko sa trabaho at minsan nagkakaroon pa ng overtime.

Simula nang mamatay si nanny sa sakit na tuberculosis ay mag-isa na akong kumakayod para sa sarili. Pinalaki niya akong madiskarte sa buhay na kahit mag-isa na ay kaya pa ring buhayin ang sarili. Ngayon ay nasa huling taon na ako sa kolehiyo sa kursong Interior Designing. Kaya nagsusumikap ako dahil kaunti na lang maabot ko na ang pangarap ko.

Dahil medyo malayo pa ang lokasyon ng tinatrabahuhan ay nagmamadali ako para makalabas agad ng campus at makahabol ng pampasaherong sasakyan. Sakto namang pagkalabas ko ay may humintong jeep kaya nakasakay agad ako.

Pagkahinto ng jeep sa harap ng fastfood chain na tinatrabahohan ko ay nagmadali akong bumaba.

“Magandang hapon, Manong!” bati ko sa kasamahan namin security guard pagkarating.

Ngumiti siya sa akin. “Magandang hapon din, Iha. Nahuli tayo ngayon, ah,” wika niya.

“Oho nga po. Sige po.” Nagmadali na akong pumasok.

Nagkasalubong kami ng kasama ko, pareho kaming night schedule, bihis na siya at may bitbit ng mga orders.

“Oh, Ava! Nahuli ka yata?”

“Oho nga po, Ate Luna. Nagkaroon kami ng make-up class, e,” pagsagot ko.

“Ahh gano’n ba. Magmadali ka na baka maabutan ka pa ni manager.”

“Sige ho. Salamat.”

Kaagad akong pumunta sa locker room namin at nagbihis. Habang nagbibihis ay bigla na lang pumasok sa isip ko ang mga nangyari apat na linggo na rin ang nakalilipas. Hanggang ngayon ay sumasagi pa rin sa isip ko iyon. Hindi ko pa naikuwento kay Shaelza ang tungkol doon dahil nahihiya ako. Marahas na lamang akong napabuntong-hininga.

Nag-umpisa na ako sa trabaho at dahil katapusan na ng linggo ay marami kaming customer ngayon. Umiikot na rin ang paningin ko marahil sa pagod at pabalik-balik na paglalakad ko upang gawin ang aking trabaho.

Nang mailapag ko sa lababo ang tray na puno ng pinagkainan ng mga customer ay bigla akong napasapo sa aking ulo. Kaagad akong dinaluhan ng isa sa aming dishwasher na malapit lang sa aking kinaroroonan.

“Okay ka lang ba, Ava?” bakas ang pag-aalala sa tanong niya.

“Oho. Baka sa pagod lamang ito,” pagtugon ko.

“Halos ilang araw ko na ring napapansin ang pagkahilo at pagiging balisa mo sa tuwing pumapasok ka rito, a. Okay ka lang ba talaga?” pag-uulit niya sa kaniyang tanong. Naniniguro.

Napatingin ako sa kaniya at bahagya akong ngumiti. “Huwag ka pong mag-alala, Ate Rachel. Okay lang po talaga ako.”

“Masiyado mo na kasing sinusubsob ang sarili mo sa pag-aaral at pagtatrabaho kaya ayan. Alagaan mo kaya ang sarili mo. Magpahinga ka rin,” pagbibigay payo niya.

“Kailangan ho. Sige ho. Marami pa ho akong liligpitin sa labas. Maraming salamat ho sa pag-aalala,” pamamaalam ko.

“Sigurado ka bang kaya mo?”

Binigyan ko siya ng ngiting may kapanatagan at tumango sa kaniya bago umalis.

KAAGAD akong napahiga sa higaan pagkarating sa apartment na tinutuluyan ko. Sobrang bigat ng pakiramdam ko. Napatayo na lamang ako nang biglang bumaliktad ang sikmura ko. Dali-dali akong tumakbo sa palikuran at nagduduwal. Pagkatapos ay binuksan ko ang gripo upang maghilamos ng mukha.

Napatingin ako sa aking repleksyon sa salamin. Naalala ko ang sinabi sa akin kanina nang kasamahan ko sa trabaho. Tama nga siya, masyado ko ng pinababayaan ang sarili ko. Napapansin ko na rin ang pagiging maputla ko nitong mga nakaraang araw, dumadalas na rin ang pagkahilo ko at pagduduwal. Binalewala ko na lamang at lumabas ng banyo.

KINAUMAGAHAN ay nagising na lang ako dahil sa ingay sa kabilang apartment. Kinuha ko ang unan at tinakpan ang tainga ngunit wala pa ring epekto.

Bakit kasi ang aga magpatugtog ng mga ito? Nakakabanas naman ng pasensya.

Marahas akong napaupo pagkatapos ay tumayo. Pinuntahan ko ang apartment na katabi ko at kumatok. Ilang katok na ang ginawa ko ay wala pa ring nagbubukas kaya mas nilakasan ko ang pagkatok sa pinto. Pagkabukas ay sumalubong sa aking paningin ang isang lalaking magulo ang buhok na naka-shorts lamang.

“Yes?” tanong niya.

“Hi. P’wede bang pakihinaan ang sound system ninyo,” mahinahon kong wika.

“What?” Pagkunot-noo niya.

Ayon. Bingi na nga.

“Iyong sound system. Pakihinaan sana.”

“...kasi nakabubulabog na kayo.’ Mga kataga na gusto ko sanang idugtong pa kaso ay baka masira ko ang mukhang maganda niyang umaga.

“Who’s that, babe?” tanong ng babae.

“I think it's your neighbor. I can't hear what she's saying,” usal niya.

“Paano nga maririnig, e, ang lakas ng sound system,” hindi ko napigilang ibulong sa sarili.

Ngumiti ako nang maya-maya’y lumabas ang babaeng nakasuot ng puting oversized t-shirt at magulo rin ang buhok. May dala-dala itong hindi ko malaman kung anong klaseng shakes na nakalagay sa malaking tasa.

“Oh, Hi! What shjkdk...”

Wala na akong naintindihan sa sinasabi ng babae nang biglang bumaliktad ang sikmura ko dahil sa amoy na nanggagaling sa shakes na hawak niya. Nagmadali akong pumasok sa apartment ko at tumakbo sa banyo.

Napaupo na lamang ako sa higaan ko nang maubusan ng lakas dahil sa pagduduwal. Napadako ang tingin ko sa kalendaryo at tila binuhusan ako ng malamig na tubig sa napagtanto.

Teka! Anong petsa na ba ngayon?

Kaagad akong bumaba at tumungo sa malapit na pharmacy store. Hindi ito maaari pero kailangan kong kumpirmahin.

Tinitigan ako ng babaeng binilhan ko ng aking kailangan. Hindi niya ako makilala dahil sa naka-hoody ako’t nagsuot pa ng facemask kaya pagsuri na lamang sa kabuoan ko ang nagawa niya. Nagtaka marahil dahil marami-rami rin itong pregnancy test na binili ko. Kaagad akong umalis pagkakuha ko ng kailangan ko at umuwi sa apartment. Pumunta agad ako sa banyo pagkarating.

IPINIKIT ko ang aking mga mata habang hinihintay ang ikatlong resulta. Nanginginig na ang mga kamay ko. Ipinagdarasal ko na sana negatibo na sa pagkakataong ito.

Nang matapos ang pagbibilang ay unti-unti kong binuksan ang mga mata at halos umakyat ang init ng katawan ko sa aking ulo sa nakita.

Dalawang guhit? Dalawang pulang guhit pa rin.

Nagawa ko pang ipikit muli ang aking mga mata at muling idinilat ito. Walang nagbago. Tinitigan ko ang unang dalawang pregnancy test na parehong may dalawang pulang guhit.

Halos napahilamos ako ng mukha sa sobrang pagkasiphayo. Hindi ko napigilan, tuloy-tuloy na tumagaktak ang butil ng mga luha na nanggagaling sa aking mga mata.

Diyos ko! Bakit ganito? Hindi pa ho ako handa.

“AVA!” SHAELZA looked surprised when she opened the door for me. Alam kong hindi niya ako inaasahan ngayon dahil abala akong tao at minsan lang kami kung magkita.

Kaagad ko siyang niyakap at nagsimulang umiyak ulit sa mga balikat niya.

I met Shaelza through my nanny because then after what happened to mommy and daddy, nanny looked for a new job. Hindi naman niya raw kasi ako kayang buhayin kung wala siyang trabaho kaya nag-apply siya at nakapasok bilang isang katulong sa mga magulang ni Shaelza. Hindi naman gano’n kayaman ang pamilya nila pero tama lamang na magkaroon sila ng magandang buhay. Mabait ang mga magulang ni Shaelza at maging siya. Kaya hindi kami nahirapang makagaanan sila ng loob. Dinadala lagi ako ni nanny sa bahay nina Shaelza noon sa tuwing pumapasok siya kaya ayon naging kalaro at naging kaibigan ko na rin siya.

“What?” Halos mawasak eardrums ko nang sumigaw si Shaelza.

Napayuko na lamang ako.

“Ano’ng sabi mo? Buntis ka?” pag-uulit niya sa sinabi ko.

Tumango ako at maya-maya'y humagalpak siya ng tawa.

“Ano ka ba, Friend. Tapos na ang april fools. Ngayon ka pa may ganang magbiro ng gan’yan?” tatwa niya.

“Shaelza, nagsasabi ako ng totoo,” pagkumbinsi ko.

“Paano ka mabubuntis, aber? E, halos trabaho at pag-aaral lang naman ang inaatupag mo. Wala ka ngang jowa. Iyong mga nirereto ko sa‘yo hindi mo naman pinapansin. ’Wag mong sabihing may sinagot ka isa sa kanila nang ’di ko alam?”

“Hindi. Ito kasi i—”

Hindi niya pinatapos ang dapat kong sabihin at basta na lang siyang nagtatalak ulit.

“Hindi naman pala. E, paano? ’Wag mong sabihin sa akin na nag-nightclub ka mag-isa nang hindi ko alam? Nagpakalasing, sumayaw na wala sa sarili, at may biglang lumapit na guy... at pagkatapos ayon na. Hindi mo namalayan nandoon na kayo. Gano’n ba?”

Halos napanganga ako sa mga sinabi niya. Parehong-pareho at eksaktong-eksakto.

“Paano mo nalaman?” pagtanong ko.

Nangunot ang kaniyang noo. “Anong paano ko nalaman?”

“Iyon. Wala ka naman nang mangyari iyon pero paano mo nalaman?”

Halos napasinghap siya’t napahawak pa sa kaniyang bibig.

“G*g* ka, friend. Huwag mong sabihing iyon nga ang nangyari?” bulyaw niya.

Nanahimik ako at maya-maya'y tumango.

“Oh my gash!” bulalas niya. “Nabasa ko lang iyon sa isang kuwentong inaabangan ko araw-araw. Hindi ko aakalaing mangyayari rin iyon sa totoong buhay,” halos hindi niya makapaniwalang saad.

“So, buntis ka nga?” muling tanong niya.

Tumango ako at ibinigay ang ebidensya sa kaniya.

“Tatlo pa ’yan para maniwala ka,” ani ko na lang.

Maya-maya'y nagulat na lang ako nang bigla siyang magtitili.

“So, ano? Pogi ba ang tatay?”

Naibaba ko na lamang ang mga balikat ko dahil sa kaniyang naging tanong. Hindi ko alam kung makatutulong ba ’tong kaibigan ko sa problema ko ngayon o hindi.