Chapter 5 (Part 1)

Pagkarating namin sa Paris, France ay nangupahan kami ng dalawang kuwartong matitirhan; isa ang sa kaniya at isa naman sa akin. Sa una ay nahirapan pa akong mag-adjust sa bagong paligid ngunit habang tumatagal ay nasasanay na ako. Hindi ako pinabayaan ni Jemuel sa buong pagbubuntis ko sa aking anak lalo na nang malaman naming kambal pala ang magiging anak ko. Sinuportahan niya kami kahit na ilang beses ko siyang sinabihan na intindihin niya ang kaniyang sarili at huwag kami dahil hindi naman niya kami responsibilidad. Ngunit palagi siyang nagkukusang-loob. Hindi niya ako pinagtatrabaho dahil maselan daw ang pagbubuntis ko. Kaya ang pagiging healthcare assistant niya sa isang private hospital ang tumustos ng pangangailangan namin araw-araw.

Knowing Jemuel who is a registered licensed doctor in the Philippines but lowered his pride just to be an assistant here in France. In the Philippines, his life was good, but because of me, he was touched by my suffering.

Mabait si Jemuel. Kaya hindi ko alam kung ano ang ginawa kong maganda na ibinigay siya sa amin ng Maykapal. Naging matalik ko na siyang kaibigan. Hindi rin siya nagpapakita ng ibang intensyon. He always be a gentleman. Siya palagi ang kasalo ko sa tuwing nahihirapan, nalulungkot, natatakot, nasasaktan at nasisiyahan ako. Alam na niya ang lahat ng tungkol sa akin maging ang h***p na ama ng mga anak ko ay kilala niya na. Naikuwento ko na rin ang nangyari sa mga magulang ko, ang pamilyang konektado sa pagpatay sa kanila at sa tungkol sa mga nasaksihan ko.

Nakatatawa nga dahil kung sino pa ang taong iniiwasan ko ay siya pang magbibigay sa akin ng di-inaasahang grasya—ang kambal. Nasira man ang pangarap ko’y hindi naman masama ang naging resulta.

“I’ll do the dishes. Go to your room and take a rest,” he said and took the washed plate in my hand.

“No. You should go to in your room and take a rest. I can manage this. Mga plato lang naman ito at hindi ako mapapano nito,” I insisted.

Alam kong pagod na siya dahil galing pa siya sa trabaho.

“Are you sure?” he asked.

I give him an assurance smile.

“Okay. Just call me on the phone or knock on my door if you need something.”

Tumango na lang ako.

Lumabas na nga siya sa pinto ng apartment ko dahil sa kabilang apartment siya tumutuloy.

Habang naghuhugas ng plato ay biglang humilab ang tiyan ko. Malaki na ito ngayon dahil kabuwanan ko na. Hindi ko iyon pinansin at baka mga paa lang iyon ng mga anak kong makukulit sa loob. Pero habang tumatagal ay mas lalong sumasakit hanggang sa napahawak na lang ako sa tiyan ko at napaupo. Sobrang sakit. Nagulat na lang ako nang may tubig na umagos. 

“Ava, I forgot my—Sh*t!” Tumakbo patungo sa akin si Jemuel nang makita ang sitwasyon ko at kaagad akong binuhat.

Sumisigaw na ako sa sobrang sakit na maging ang pangalan ni Jemuel ay isinisigaw ko na. Nanginginig na siya sa sobrang pagkataranta na kahit ang pagpasok ng susi sa susian ng sasakyan ay nahihirapan siya. 

Parang nata*** ako na hindi ko alam na gusto kong t*****d na halos himatayin ako sa sobrang sakit. Pagkarating sa hospital ay kaagad niyang ipinarada ang sasakyan at lumabas. Tumakbo siya patungo sa kabila kung nasaan ako at agad na binuhat pagkabukas niya ng pinto. Tumakbo siya papasok sa loob ng hospital at kaagad din kaming sinalubong ng stretcher ng mga tauhan sa hospital.

“WITH JUST a little push, the head of the second child will appear.”

Dahil sa sinabi ng babaeng doktor ay ibinigay ko na ang lahat ng lakas ko. I screamed as my voice almost break. Hanggang sa ang iyak ng bata ay pumaibabaw sa buong pandinig ko. Halos napangiti ang lahat at maging ako ay sobrang nagagalak bago tuluyang lamunin ng antok sa sobrang pagod.

Third Person P.O.V

Kanina pa siya pabalik-balik sa labas ng delivery room. Hindi niya alam ang mararamdaman sa kaalamang ang kaibigan niyang babae ay naghihirap sa loob ng delivery room. May bahagi sa kaniyang natutuwa at may bahagi rin na sobrang kinakabahan. Hindi na siya makapaghintay pa na makita ang mga ito. Gusto niyang siya ang magpaanak kay Ava ngunit magkaiba ang patakaran dito sa ibang bansa kaysa sa Pilipinas. Kulang ang edukasyong nakuha niya at hindi pa niya natapos ang masteral sa Pilipinas kaya nga bilang assistant na lamang ang napasukan niyang trabaho pagkarating dito.

Napahinto na lang siya sa kaniyang ginagawa nang bumukas ang pinto ng delivery room at bumungad sa kaniya ang nakangiting doktora.

“How’s—”

Hindi pa niya natapos ang dapat sabihin ay agad siyang kinamayan nito.

“Congratulations, your twins are healthy and your wife is in good condition. She only fell asleep because she was too tired to deliver the babies.” 

Gusto niyang suwatan ang doktora sa sinabi nitong ‘your’ pero hindi niya rin maitanggi dahil may bahagi sa kaniya na gustong-gusto rin ito. Kung maaari lang. 

Ava’s P.O.V

Nililigpit ko na ang mga gamit namin dahil lalabas na kami ng hospital kasama ang mga kambal. Bumaba lang si Jemuel para bayaran ang hospital bills namin.

Naudlot na lamang ang ginagawa ko nang biglang umiyak ang isa sa kambal. Kaagad akong tumungo sa bassinets ng dalawa.

“Why is our older brother crying?” Pagbuhat ko kay Herald. Tiningnan ko ang kakambal niya na mahimbing na natutulog. She's beautiful. Nang lumakas ang pag-iyak ni Herald ay inilabas ko na lang siya sa silid namin para hindi niya mabulabog ang kaniyang kakambal.

Pumunta kami sa dulo ng hallway sa kaliwang bahagi ng building kung saan makikita ang harapang bahagi ng gusali dahil sa salamin ang haligi nito. 

Tumahan na lang bigla si Herald.

“Ito pala ang gusto ng kuya namin ang buhatin ni mommy at ipasyal.” Napailing na lang ako sa kaalamang iyon at hindi napigilang matawa.

Nagulat na lang ako nang biglang tumunog ang fire alarm at magsihiyawan ang mga tao palabas sa kani-kanilang kuwarto. Dahil sa kinaroroonan ko ang exit ay maraming tao ang tumakbo papunta sa bahagi namin.

“What’s happening?” I asked the woman approaching us.

“There was a fire in a room at the end of the hallway from the back of the building. You should run too while the fire is not yet growing and spreading.” 

Tila nabuhusan ako ng malamig na tubig na puno ng yelo dahil sa kaniyang sinabi. She even grab my hand to help me get out of there but I could not move where I stood.

Ang kuwarto namin ay sa ikatlong kuwarto na nasa dulo ng hallway mula sa likod.

“Come on!” 

Nang hindi ako gumalaw ay hinayaan na lamang niya ako at tumakbo.

Hindi ko kaagad napansin ang taong papalapit sa amin na hindi tumitingin sa kaniyang harapan, sa gulat ay hindi ko na rin alam ang gagawin ko kung iiwas ako o hindi, nang biglang may humablot sa amin at inilayo kami rito.

“Jemuel,” naging usal ko nang tumingala’t makilala siya. “Si Hera.” Tuloy-tuloy na ang pag-agos ng luha ko. 

Bumaba ang tingin niya sa sanggol na dala ko at nang malamang si Herald lang ang hawak ko ay kaagad siyang bumaling sa hallway na patungo sa kuwarto kung saan naroroon ang isa pang kambal. Hindi pa gano'n kakapal ang usok na nanggagaling dito. 

“Jemuel, my daughter. Please, let's save her,” pagtangis ko.

Umiiyak na rin sa Herald at hindi ko na siya mapatahan pa.

“Tumakbo ka na palabas. Ako na ang bahala sa kaniya,” pag-utos niya.

Umiling-iling ako. “Gusto kong sumama.”

“Hindi ka p’wedeng sumama. Mapapahamak lamang tayo. Ako na ang bahala kay Hera,” pagpukaw niya.

“Please save her,” buong pagsusumamo kong pakiusap.

“Yes, I will.”

Tumango ako. Ngunit nang pareho kaming bumaling papuntang exit ay may mga lalaking nakaitim na naglalakad patungo sa kinaroroonan namin. Ngunit hindi nila kami napansin at nakatuon lang ang kanilang atensyon sa daan na tinatahak kung saan marami silang nasasalubong na tao. Nanlaki na lamang ang mga mata ko nang makilala ang dalawa sa kanila. Sila iyong lalaking kasama ng batang Fonteverde nang pinatay nila ang kawawang mamá sa abandonadong gusali. Kaagad akong hinila ni Jemuel palapit sa kaniya at tumakbo kami sa kabilang hallway kung saan patungo sa kabilang bahagi ng hospital building. Palayo sa hallway kung saan si Hera naroroon. Kahit may iniinda pa sa bahaging ibaba ay sinikap ko pa ring tumakbo ng maayos.

“Nakita ko sila sa nurse station kanina. Nagulat na lang ako nang tanungin nila ang room number mo kaya nagmadali akong tumakbo rito. Ava, kilala ka na nila.” Mas lalo akong binalot ng takot dahil sa sinabi ni Jemuel. 

Hanggang ngayon ay hinahanap pa rin nila ako.

“Ibababa ko muna kayo ni Herald bago ko puntahan si Hera.”

Huminto ako’t humarap kay Jemuel.

Napailing-iling ako. “Jemuel, pakiusap. Ako na ang bahala sa sarili ko at kay Herald. Puntahan mo na si Hera.” Mahigpit kong hinawakan ang braso niya.

Tiningnan niya ito bago nagtama ang paningin namin. “Sisikapin kong iligtas si Hera. Pakiusap din bumaba na kayo.”

Tumango-tango ako habang ang mga mata ay tuloy-tuloy pa rin ang pag-agos ng luha. Nanlalabo na rin ang paningin ko dulot ng mga luha.

“Go.” Pagtulak niya at tumakbo naman agad ako. Nang bumaling ako ay wala na rin siya sa kaninang kinatatayuan namin kaya nagpatuloy ako sa pagtakbo papalabas ng building.

HALOS nasa ibaba na ng gusali ang lahat at may mga na-re-rescue na rin na mga taong naiwan sa loob ang mga rescuer. Ngunit ang kinababahala ko ay wala pa rin si Jemuel. Kitang-kita sa ibaba ang mabilis na pagkalat ng apoy sa ikalimang palapag ng hospital building kahit na inaapulahan na ito ng mga bumbero. Halos hindi ko na alam ang gagawin ko. Tinitingnan ko na lamang si Herald na ngayon ay mahimbing nang natutulog para patahanin at palakasin ang sarili ko.

‘Sana maligtas ng tito mo Jemuel ang kakambal mo, anak,’ taimtim kong dalangin habang walang tahan sa pag-iyak.

Maya-maya'y nakita ko ang isang rescuer na inaalalaya si Jemuel palabas. Tila binunutan ako ng tinik nang makita siya ngunit kaagad din itong napalitan nang siya lamang ang inaalalayan at walang bibit na sanggol sa mga bisig. Bigla na lang nagunaw ang pag-asa ko at kaagad dinaluhan si Jemuel.

“Jemuel.” Kaagad din siyang binitawan ng rescuer nang lumapit ako.

Nakayuko lamang siya at tila pinipigilan ang sariling tumingin sa akin.

“Nasaan si Hera?” Tumingin-tingin pa ako sa likod niya nagbabakasakali na baka may nag-rescue din sa anak ko.

Ngunit nang wala ay muli kong hinarap si Jemuel. Balisang-balisa ang anyo niya kaya hindi ko napigilang mapaisip ng kung ano-ano.

“Jemuel, please tell me! Nasaan si Hera?” hindi ko na napigilang sumigaw. At dahil doon ay nagulat at umiyak na rin si Herald.

Napansin ko na lamang ang luha na dumaloy sa kaniyang pisngi at maya-maya'y napailing siya.

“I’m so sorry. Malaki na ang apoy bago ako matuloy papunta doon.” 

Sa sinabi niya ay mas lalo na lang akong pinanghinaan. Kaagad niya naman akong nasalo’t tinulungang tumayo ng tuwid at niyakap.

“Hindi ito p’wede! Hera!”

Tila pinagsakluban ako ng langit at lupa at naninikip na rin ang d****b ko sa sobrang sakit na nararamdaman.

MATAGAL akong napatahan sa pag-iyak at nawalan ng imik. Tila natulala na lang sa mga nangyari. Maya-maya'y muli na naman akong napahikbi. Hindi ko kaya. Hindi ko na kayang mawalan na naman ng isang parte sa buhay ko. Lalo akong namuhi sa mga Fonteverde. Kung hindi dumating ang mga lalaking iyon ay nailigtas na sana ang anak ko. Sinagad na nila ang pasensya ko. Hindi ko siya mapapatawad dahil dito.

Napatingin na lang ako sa karamihan na nasa state of shock kagaya ko dahil sa nangyari at sa hindi inaasahan ay napagawi ang paningin ko sa lalaking nakatayo sa dulo na may hawak na sanggol. Tila nabuhayan ako nang makita ang pamilyar na kulay rosas na telang nakabalot sa sanggol na bitbit niya. Nagtaka si Jemuel nang ibigay ko sa kaniya si Herald at tumayo.

Hindi napansin ng lalaki ang paglapit ko sa kaniya dahil abala siya sa kausap niya sa kaniyang cellphone.

“Yes, boss. Pagkapasok namin doon ay may nakabulagta nang babae sa loob at duguan. May umiiyak din na sanggol. Kinuha na lamang namin ang sanggol at hinayaan ang babae.” 

Mataman akong nakinig sa pag-uusap nila. Hindi ko man marinig ang nasa kabilang linya ay malinaw pa rin sa akin ang nagagawa nilang pag-uusap.

“Yes, boss. I assure you that this is the daughter of Ava Blythe Jones because of the lastname placed on the child's name tag.”

Napahawak na lang ako sa aking bibig nang marinig iyon. Napaluha na lang ako sa sobrang tuwa. Tila nabuhayan ako ng loob. Ngunit kaagad din iyong napalitan nang marinig ang pangalang binigkas ng lalaki.

“We will, Mr. Fonteverde.”

Kaagad akong nagtago sa likod nang sasakyan malapit sa kinaroroonan namin nang ibaba niya ang kaniyang cellphone at tumingin sa paligid.