Chapter 5

(Zachariel’s POV)

Nagising ako sa masakit na hampas ng liwanag na sumisilip mula sa bintana. Parang may martilyong tumatama sa ulo ko sa bawat paghinga. Damn it. Hindi ko na dapat tinodo ang inom kagabi, pero ginawa ko pa rin.

Pagtingin ko sa orasan sa bedside table, halos tanghali na. Agad akong napamura. Marami akong dapat tapusin ngayon, pero sa estado ko, kahit tumayo ay tila napakahirap gawin.

Napahilot ako sa sentido ko at tumingin sa paligid ng kwarto. Magulo. Ang mga damit kong nakakalat, at ang baso ng tubig sa mesa, ay walang laman. Wala rin ang babaeng kasama ko kagabi. Good. At least, she knows the rules.

Napabuntong-hininga ako. Kailangan ko ng tulong ngayon, at isa lang ang naisip kong taong puwedeng lapitan.

Ysabella.

Hindi ko alam kung bakit siya ang unang pumasok sa isip ko. Siguro dahil sa trabaho niya, o siguro dahil sa kanya lang ako may tiwala sa ganitong sitwasyon. Agad kong kinuha ang cellphone ko at tinawagan siya.

“Good morning, Sir,” sagot niya sa kabilang linya. Medyo mahinahon ang boses niya, pero naramdaman ko ang bahagyang kaba sa tono niya.

“Pumunta ka sa bahay ko,” utos ko kaagad, walang pasakalye.

“Po? Sir, bakit—”

“Just do it, Ysabella. I need your help,” putol ko sa tanong niya. Hindi ko siya binigyan ng pagkakataong magtanong pa. “I’ll text you the address. Be here in thirty minutes.”

Sandali siyang natahimik, bago siya sumagot. “O-okay po, Sir.”

Agad kong binaba ang tawag.

Habang naghihintay, sinubukan kong ayusin ang sarili ko. Lumakad ako papunta sa banyo at nagsimula nang maghilamos. Pero kahit malamig na tubig ang ginamit ko, hindi nawala ang bigat sa ulo ko. Napaisip ako. Ano kayang iisipin niya kapag nakita niya akong ganito?

Wala akong pakialam, sabi ko sa sarili ko. Isa lang siyang empleyado. Gagawin niya kung ano ang iuutos ko, at iyon lang ang dapat niyang gawin.

Ilang minuto pa, narinig ko ang tunog ng doorbell. Lumapit ako sa pintuan at binuksan ito. At doon siya nakatayo, hawak ang isang bag, mukhang kinakabahan pero handang tumulong.

“Sir, okay lang po ba kayo?” tanong niya, kita ang pag-aalala sa mga mata niya.

Napailing ako. “Pumasok ka na.”

Agad siyang sumunod, at habang sinara ko ang pintuan, hindi ko maiwasang mapansin ang kakaibang presensya niya sa loob ng bahay ko. Sa kabila ng sakit ng ulo ko, bigla akong nakaramdam ng kakaibang gaan.

Anong meron sa babaeng ito?

(Ysabella’s POV)

Umaga pa lang ay naramdaman ko nang may kakaiba sa araw na ito. Pagdating ko sa opisina, tahimik ang paligid ng executive floor. Walang usual na kaluskos ni Sir Zachariel sa kanyang opisina.

Napaisip ako. Bakit parang wala siya ngayon? Hindi naman siya nagsabi ng kahit ano kahapon.

Nagpunta ako sa desk ko at sinuri ang mga memo. Wala rin namang nakasaad na aalis siya o may meeting sa labas. Nagpasya akong sumilip sa loob ng opisina niya, pero wala talaga siya roon.

“Nasaan kaya si Sir?” tanong ko sa sarili ko habang bumalik sa desk ko. Ilang sandali pa, hindi ko na mapigilan ang sarili kong mag-alala. Siya pa naman ang tipo ng tao na laging maaga at on-time sa lahat ng bagay.

Nilibot ko ang buong executive floor. Tinawagan ko rin ang iba pang departments para tanungin kung nakita ba siya, pero lahat sila ay clueless din. Parang wala talagang nakakaalam kung nasaan ang boss ko.

Habang naglalakad pabalik sa opisina, napahinto ako nang biglang tumunog ang cellphone ko. Nakita ko ang pangalan ni Sir Zachariel sa screen. Agad ko itong sinagot.

“Hello, Sir?!” halos sigaw kong sagot. Halata ang kaba sa boses ko.

“Nasaan ka?” malamig at mababang boses niya ang sumalubong sa akin.

“Sir, nasa opisina po. Akala ko po may lakad kayo. Kanina ko pa po kayo hinahanap—”

“Tumigil ka muna diyan. Pumunta ka sa bahay ko ngayon,” utos niya, walang paliwanag.

Nagulat ako. “Po? Sir, bakit po—”

“Basta pumunta ka. May ituturo ako sa iyo. I need your help,” matigas niyang sabi. Agad niya ring binaba ang tawag bago pa ako makapagtanong ng kahit ano.

Nanatili akong nakatayo sa hallway, naguguluhan sa nangyayari. Bakit kailangan niya ako sa bahay niya? At bakit parang ang bigat ng boses niya?

Hindi ko maiwasang kabahan. Bihira akong makarinig ng ganoong tono mula sa kanya—seryoso, halos walang emosyon. Pero sa kabila ng lahat, naramdaman ko rin ang urgency sa boses niya.

Agad kong kinuha ang bag ko at lumabas ng opisina. Habang nasa taxi, hindi ko maiwasang isipin kung ano ang dahilan ng biglaang tawag na ito.

May problema kaya? At bakit parang may kung anong bumabagabag sa kanya?

Pagdating ko sa address na ibinigay ni Sir Zachariel, agad akong natulala. Hindi ko inaasahan ang bubungad sa akin.

Isang napakalaking mansyon ang nasa harap ko. Malawak ang paligid, puno ng mga matataas na puno at maayos na landscaped na hardin. Ang mismong bahay ay mukhang modernong kastilyo—may malalaking bintana, marmol na pader, at pintuang kahoy na tila isang artwork.

Napalunok ako. Ito ba talaga ang bahay ni Sir? Parang ibang mundo na yata ito.

Lumapit ako sa malaking gate na awtomatikong bumukas nang makita ng security camera ang mukha ko. Nakaramdam ako ng bahagyang kaba habang naglalakad papasok. Ang paligid ay tahimik, maliban sa tunog ng mga ibon at mahihinang yabag ng sapatos ko sa sementadong daan.

Paghinto ko sa mismong pintuan, hindi ko alam kung dapat ba akong kumatok o hintaying magbukas ito. Bago pa man ako makapagdesisyon, biglang bumukas ang pinto at bumungad si Sir Zachariel.

Halos mapatigil ang hininga ko nang makita ko siya. Nakasuot lang siya ng simpleng puting shirt at gray sweatpants, pero sa kabila ng casual na ayos niya, hindi nawawala ang kanyang karisma. Mukha siyang pagod, pero hindi nito natakpan ang natural niyang gilas.

“Come in,” malamig niyang sabi, sabay talikod at naglakad papasok.

Dahan-dahan akong pumasok, at halos mahulog ang panga ko sa loob ng bahay.

Ang interior ay kasing ganda ng labas—malalawak na espasyo, marmol na sahig, eleganteng muwebles, at napakagandang chandelier sa gitna ng living room. Ang bawat sulok ng bahay ay parang isang larawan sa magazine.

“Ang ganda naman dito...” hindi ko napigilang sabihin.

Narinig ko ang mahinang buntong-hininga ni Sir. “It’s just a house. Let’s go.”

Hinila niya ang atensyon ko pabalik sa realidad. Sinundan ko siya, pero hindi ko maiwasang silipin ang bawat detalye ng paligid. Ang bawat pader ay may nakasabit na mga painting na mukhang milyon ang halaga. Ang mga ilaw ay perpektong nakaposisyon para bigyang-liwanag ang bawat espasyo.

“Um, Sir,” sabi ko habang naglalakad, “Ano po ba ang kailangan ninyong ipagawa sa akin?”

Tumingin siya sa akin sa gilid ng kanyang mata. “You’ll see. Just follow me.”

Kinabahan ako sa sagot niya, pero hindi na ako nagtanong pa. Dumaan kami sa isang mahabang hallway bago kami makarating sa isang malaking opisina. Binuksan niya ang pinto at hinayaan akong pumasok.

Habang nakatayo ako sa gitna ng opisina, hindi ko maiwasang isipin kung ano ang susunod na mangyayari. Bakit niya ako tinawag dito? At ano ang kailangan niya sa akin na hindi kayang gawin sa opisina?

Habang nakaupo siya sa harap ng isang malaking mesa, tumingin siya sa akin nang diretso sa mata.

“Let’s start,” sabi niya, ang boses niya ay malamig at puno ng awtoridad.

At doon ko lang napagtanto na ang araw na ito ay malayo sa pagiging normal.

Nang pumasok kami sa kusina, agad kong naramdaman ang kaibang atmosphere. Hindi ito katulad ng mga kusina na nakikita ko sa ibang bahay—malaki, malinis, at kumpleto sa gamit. Ang mga cabinets ay puno ng mga gamit na pangluto, at ang mga countertop ay masyadong maayos.

Si Sir Zachariel, na kanina ay seryoso at malayo ang tingin, ay nakatayo sa may mesa, nakatukod ang mga kamay sa ibabaw nito habang tila naghihirap. Ang matinding sakit sa ulo mula sa alak kagabi ay kitang-kita sa kanyang mukha. Hindi siya mukhang okay, at doon ko naisip na may kakaibang level ng stress siya.

"Magluto ka," bigla niyang utos sa akin, nang hindi lumilingon.

Nagulat ako. "H-huh? Sir, paano po? Hindi ko po alam kung anong lulutoin..."

Tumingin siya sa akin, at sa kabila ng sakit na nararamdaman, may konting pagod pa rin sa mata niya. "Hindi ako marunong magluto. Hindi ko kayang mag-isip ngayon. Ikaw na bahala. Basta magluto ka ng kahit anong kaya mong gawin."

Napatulala ako sandali. Hindi ko inaasahan na magagawa ko pa pala itong magluto sa harap ng isang CEO at Mafia boss. Diyos ko, paano ba ako nagsimula sa ganitong sitwasyon?

Kahit medyo kinakabahan, naglakad ako patungo sa cabinet at nagsimula nang maghanap ng mga sangkap na puwedeng gawing pagkain. Habang ginagawa ko ito, hindi ko maiwasang pansinin ang hitsura ni Sir Zachariel—nakatingin siya sa akin mula sa mesa, parang hindi alam kung anong gagawin. Tila ba naguguluhan pa siya kung paano itutuloy ang araw.

"Sir, anong gusto niyo? Pasta? O... anong klaseng pagkain ang gusto niyo?" tanong ko, habang pinipili ang mga sangkap na mayroon ako.

"Anything. Basta mabilis," sagot niya, na may pagkabigla sa tono. Iba ang pakiramdam ko sa sagot niya—parang gusto niyang hindi mag-isip.

Nagdesisyon akong magluto ng pasta na may simpleng sauce. Habang ginagawa ko ito, hindi ko maiwasang mag-alala. Paano kung hindi niya magustuhan? Habang pinapaligiran ako ng mga kaldereta at pansit, may kaba sa dibdib ko. Pero kailangan ko itong tapusin, at mabilis.

Tumingin si Sir Zachariel sa akin. “Kailangan ko ng mabilis na resulta. Wala akong panahon para maghintay.”

Hinintindi ko ang tono niya, kaya nagmadali akong tapusin ang pagluluto. Habang naghahalo ako ng pasta, naramdaman ko na mas mabilis at maayos na ang mga galaw ko. Mabilis ko itong naihanda, at sa loob ng ilang minuto, inilabas ko na ang plato.

“Ito po, Sir,” sabi ko habang inilalagay ang pagkain sa mesa.

Tumayo siya at tinikman ang pasta. Habang kinakain niya, hindi ko kayang basahin ang ekspresyon niya, pero tumango siya sa akin.

“Masarap. Salamat,” sabi niya, na may halong pagkapagod sa boses. Hindi ko alam kung dahil ba sa pagkain o dahil sa mga iniisip niyang problema.

Nang makuha ko ang atensyon niya, nagpasya akong tanungin siya. “Sir, gusto niyo po bang magpahinga muna? O may kailangan po ba kayong gawin?"

Tumingin siya sa akin at medyo napangiti, kahit na hindi ito buo. “Wala na akong magagawa. Kailangan ko lang magpahinga.”

Habang nagkakape siya sa tabi, naiwan akong nag-iisa sa kusina, pinagmamasdan ang lahat ng nangyayari. Isang buong araw na puno ng misteryo at kung anu-anong emosyon. Si Sir Zachariel, isang matagumpay na CEO at Mafia boss, ay nagiging mas bukas sa akin—at sa kabila ng lahat ng kaba ko, tila ba nararamdaman ko na nagsisimula na kaming magkaroon ng isang hindi inaasahang koneksyon.