Chapter 1

Maagang nagising si Ysabella Fuentes noong Martes. Alas-sais pa lang ng umaga, nakahanda na siya—nakaayos ang kanyang buhok sa sleek ponytail, at suot ang simpleng blue blouse at black slacks na napili niyang pormal pero hindi masyadong maporma. Habang iniinom ang kanyang kape, pinilit niyang ayusin ang kanyang isipan.

Unang araw pa lang, halos mabaliw na ako. Ano pa kaya ngayon? Naisip niya, ngunit pinilit niya ang sariling mag-isip ng positibo.

“Bella, kaya mo ‘to,” sabi niya sa sarili, gamit ang pamilyar na mantra na tumutulong sa kanya tuwing may kaba siya.

Pagdating niya sa Montenegro Tower, tumambad sa kanya ang nakakaintimidang ganda ng gusali. Ang harapang pintuan nito ay yari sa salamin, at kitang-kita ang logo ng Montenegro Industries na tila nagmamalaki sa taas nito.

Huminga siya nang malalim at pumasok sa revolving door, ngunit agad siyang sinalubong ng isang abalang reception area. Sa harap, nakapila ang ilang empleyado at bisita, habang ang receptionist ay abala sa pakikipag-usap sa telepono.

“Excuse me po,” sabi ni Bella habang tinutukso siyang magtanong kung saan siya pupunta. Ngunit sa halip na tulungan siya, tiningnan lang siya ng receptionist mula ulo hanggang paa at nagtanong,

“May appointment ka ba?”

“Opo, empleyado po ako. Bagong hire bilang secretary ni Mr. Montenegro,” sagot niya, pilit pinipigilan ang kaba.

“Anong pangalan?” tanong ulit ng receptionist, halatang nagdududa.

“Ysabella Fuentes.”

Nagsimula itong maghanap sa computer, at makalipas ang ilang segundo ay tumango.

“Okay, pero hindi ka pa registered sa biometric system. Iakyat mo ‘yan sa HR mamaya pagkatapos ng meeting mo sa CEO.”

Mabilis siyang binigyan ng temporary ID, ngunit hindi ito ginawa nang may kaluwagan. “Next time, mas maaga kang dumating,” sabi ng receptionist, na para bang kasalanan niya ang lahat ng ito.

Pagdating niya sa elevator, naipit siya sa loob ng isang grupo ng empleyado na abala sa kanilang pag-uusap. Walang pumapansin sa kanya, ngunit hindi rin siya makagalaw nang maayos dahil sa sikip.

“Excuse me po,” mahina niyang sabi, pilit iniwasang mairita ang iba.

Habang palapit sa ika-30 palapag, lalo niyang naramdaman ang bilis ng tibok ng kanyang puso. Ano kaya ang sasabihin sa kanya ni Zachariel Montenegro? Kahapon lang, halos masunog siya sa mga tingin nito. Ngayon, mas maghahanda pa kaya siya para sa panibagong sermon?

---

Paglabas niya ng elevator, sinalubong siya ni Ms. Reyes, na tila mas seryoso kaysa kahapon.

“Late ka,” malamig nitong sabi habang sinusuri siya mula ulo hanggang paa.

“Pero 7:30 pa lang po—”

“7:31 na. Tandaan mo, Ms. Fuentes, ang boss natin ay hindi magtitiis ng kahit isang minuto ng pagiging huli,” dagdag nito bago tumalikod.

Agad niyang pinilit sundan ang supervisor, habang sinisisi ang sarili kahit alam niyang halos tumakbo na siya para hindi ma-late. Dinala siya ni Ms. Reyes sa pantry at sinabing,

“Ang una mong gagawin: magtimpla ng kape para kay Mr. Montenegro. Strong black coffee, two teaspoons of sugar, at siguraduhin mong tama. Kapag nagkamali ka, hindi lang ikaw ang mapapahiya—pati ako.”

Nanginginig ang kanyang kamay habang nagtitimpla, pinipilit alalahanin ang bawat detalye. Ngunit habang bitbit ang tasa pabalik sa opisina ni Zachariel, nadulas siya sa isang maliit na patak ng tubig sa sahig. Tumilapon ang kape sa baso at nabasa ang dulo ng kanyang blouse.

Napamura siya nang mahina, mabilis na bumalik sa pantry para muling magtimpla. Ngunit nang sa wakas ay maihatid niya ang kape, sinalubong siya ng malamig na boses ni Zachariel.

“This is too sweet. Do it again.”

Habang pabalik-balik siya sa pantry, nararamdaman niyang nagiging tampulan siya ng atensyon ng ibang empleyado. May mga pabulong-bulong, may mga nagtatawanan. Pero imbes na patulan ang hiya, sinarili niya ang lahat at tinapos ang trabaho.

Pagbalik sa desk niya, sinalubong siya ng tambak na papeles na kailangang tapusin bago mag-lunch break. Kasabay nito, sunod-sunod ang tawag sa telepono at email mula sa iba’t ibang departamento. At sa gitna ng lahat ng ito, biglang dumating si Ms. Reyes na may panibagong trabaho.

“Kailangan ito ni Mr. Montenegro sa loob ng 30 minutes. Siguraduhing tama lahat, dahil ikaw ang mananagot kung may mali.”

Sa pagod at kaba, halos hindi na makahinga si Bella. Sa pangalawang araw pa lang, parang sinusubok na ang lahat ng kakayahan niya.

“Kapag hindi ko ito natapos,” bulong niya sa sarili, “baka ito na ang huli kong araw dito.”

Lagpas na sa itinakdang 30 minuto nang matapos ni Ysabella Fuentes ang pinapagawa sa kanya. Halos hindi siya huminga habang nagta-type, pinipilit habulin ang oras kahit alam niyang tapos na ang deadline. Sa wakas, na-finalize niya ang dokumento at mabilis na inayos ito para ipasa kay Zachariel Montenegro.

Pagkakuha ng mga papel, tumakbo siya palabas ng cubicle. Sa pagmamadali, hindi niya napansin na ang strap ng kanyang sandal ay bahagyang naluwag. Sa gitna ng hallway, bigla na lamang itong nasamid, dahilan para mawalan siya ng balanse.

“Ahh!” halos mapabulalas si Bella habang naramdaman ang mabilis na pagbagsak ng kanyang katawan. Sa isip niya, siguradong babagsak siya, kasama ang mahalagang papeles na kanina pa niya pinaghirapan. Ngunit bago pa man siya tuluyang tumama sa sahig, naramdaman niya ang mahigpit ngunit matibay na bisig na sumalo sa kanya.

“Careful,” malamig na boses ang narinig niya.

Pag-angat ng kanyang tingin, bumulaga sa kanya ang matalim ngunit nakakapasong mga mata ni Zachariel Montenegro. Ang makisig na mukha nito ay hindi nagpakita ng kahit anong emosyon, ngunit ang pagkakahawak nito sa kanya ay mahigpit at protektado, para bang hindi ito sanay sa ganitong eksena.

“P-pasensya na po, Sir,” nauutal niyang sabi, namumula ang mukha sa kahihiyan. Pilit niyang inayos ang sarili habang tinatanggal ang strap ng sandal na naging sanhi ng gulo.

Ngunit imbes na bitawan siya, tiningnan muna ni Zachariel ang mga papel na hawak niya, na bahagyang nalukot sa kanilang pagbabanggaan.

“Late ka na ngang mag-submit, muntik ka pang masaktan. Is this how you handle pressure, Ms. Fuentes?” malamig na tanong nito, habang pinapadama sa kanya ang bigat ng bawat salita.

Hindi alam ni Bella kung ano ang mas nakakahiya—ang pagkadulas niya o ang sermon na natatanggap niya ngayon habang hawak pa siya ni Zachariel.

“Hindi na po mauulit, Sir. Pakiusap…” sabi niya, pilit na binabawi ang mga papel mula sa kamay ng boss.

Ngunit hindi ito gumalaw, bagkus ay matamang tiningnan siya, na para bang sinusukat ang bawat bahagi ng kanyang pagkatao.

“Siguraduhin mong hindi na nga mauulit. Hindi ko kailangan ng incompetent na empleyado, lalo na sa ganitong posisyon.”

Pagkatapos ng ilang segundo, tuluyan na siyang binitiwan ni Zachariel at ibinalik ang mga papel sa kanyang kamay. Habang paalis na ito, tumigil siya at nag-iwan ng huling salita,

“And fix your shoes. Hindi ko kailangang saluhin ka ulit.”

Habang bumabalik si Bella sa kanyang cubicle, nanginginig ang kanyang mga kamay hindi lang dahil sa kaba, kundi sa hiya na rin. Naririnig niya ang bulungan ng ibang empleyado sa paligid.

“Ano bang ginawa niya? Muntik na siyang madapa sa harap ni Sir Zach.”

“Buti na lang nasalo siya, kung hindi, baka natanggal na siya sa trabaho.”

Ang malas ko talaga! bulong ni Bella sa sarili, habang pilit niyang tinatago ang pamumula ng kanyang mukha. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, hindi niya maiwasang mag-isip tungkol sa mahigpit na pagkakahawak ni Zachariel sa kanya—parang may kung anong init sa malamig nitong kilos.

Sa huli, natapos ni Bella ang araw nang mas pagod kaysa kahapon, ngunit isang bagay ang natutunan niya: sa mundo ng Montenegro Industries, ang kahinaan ay hindi pinapalampas. Ngunit mas mahirap ang mga sandaling iyon kapag ang malamig na CEO ay nagsimulang maging mas malapit kaysa nararapat.

Pag-uwi ni Ysabella sa kanyang maliit na apartment, wala siyang ibang iniisip kundi ang nangyaring insidente kanina. Habang pinapalitan ang sapatos na nagdulot ng kanyang pagkatalisod, muling bumalik sa kanyang isipan ang eksena kanina sa Montenegro Tower. Ang mahigpit na pagkakahawak sa kanya ni Zachariel Montenegro, ang titig nitong parang nagsusuri ng bawat galaw niya—lahat ng iyon ay nagdulot ng hindi maipaliwanag na kilig at kaba sa kanyang dibdib.

Nahiga siya sa kanyang kama, tinangkang magpahinga, ngunit hindi matanggal-tanggal ang imahe ng malamig at seryosong CEO sa kanyang isip. Lahat ng detalye ng kanilang pagtitigan ay tumatak sa kanyang isipan—ang mga mata nitong puno ng dominasyon, ang matigas na panga, at ang paraan ng pagkakahawak niya sa katawan niya na para bang may hangganan ang lahat ng bagay sa kanyang paligid.

Bakit parang may naramdaman akong kakaiba kanina? tanong niya sa sarili habang pilit iniiwasang mag-isip ng malalim. Siguro pagod lang ako. Oo, baka nga pagod lang.

Pero hindi niya maiwasang magduda. Kung hindi lang siya CEO, baka... hindi niya natapos ang kanyang iniisip dahil bigla siyang tinamaan ng hiya. Huwag mong gawing mas malala pa ito, Bella.

Pinilit niyang magpikit at magsimula ng malalim na paghinga, ngunit hindi pa rin ito mawala. Hindi ko dapat pagtuunan ng pansin ang titig niyang iyon. Isa lang siyang boss...

Ngunit sa tuwing isinasara niya ang mga mata, muling nagbabalik sa kanya ang malupit na imahe ni Zachariel—ang mga mata nitong tila sinisiyasat siya, ang mga palad na nagbigay sa kanya ng proteksyon, ang presensya nito na parang may hindi maipaliwanag na lakas. Hindi ko kaya kung lagi akong ganito, sabi niya sa sarili, ngunit alam niyang wala na siyang magagawa.

Matapos ang ilang minuto ng pagtatangka na magpatahimik ng isip, napilitan siyang umangat mula sa kama. Tumayo siya at naglakad-lakad sa loob ng maliit na apartment, iniwasang mag-isip ng masyadong malalim. Pero kahit anong gawin niya, ang malamig na tingin ni Zachariel ay patuloy na bumabalik sa kanyang isipan.

"Siguro nga, hindi ko pa siya tunay na kilala. At hindi ko rin dapat ito gawing komplikado," sabi niya sa sarili habang tumitingin sa salamin ng kanyang kwarto.

Sa huli, napilitan siyang magbukas ng isang libro upang magpatahimik ng isip, ngunit kahit doon, ang mga mata ng CEO ay patuloy na sumasakit sa kanyang mga alaala.

Hindi ito magiging magaan, Bella. Pero kailangan mong mag-focus sa trabaho mo...