Chapter Two

"Nasaan siya? Bakit mo siya iniwan?!"

Nasa kalagitnaan na ng gabi ng maalimpungatan siya sa ingay na narinig mula sa labas. At hindi pa man niya naididilat ng maayos ang kanyang mga mata ay narinig niya ang histerikal na boses ng kanyang Mama.

Ang boses nitong nagpagising ng tuluyan sa kanyang diwa.

Dahil doon napabangon siyang bigla at napatakbo sa pinto ng kanyang kwarto at lumabas.

Her mom was in hysterics as she cling into the man's arm infront of her na para bang kung hindi nito iyon gagawin ay matutumba ito.

Iyon ang tagpong nadatnan niya. Her mom was desperately crying infront of Enzo. Na nong masilayan niya ay biglang nanlaki ang kanyang mga mata.

"Enzo!"

Nakita niya pa ang gulat na rumehistro sa mata ng mga ito ng lingunin siya. Pero hindi niya na iyon masyadong binigyan ng pansin. Tuloy-tuloy ang ginawa niyang pagtakbo papunta sa mga ito. Palipat-lipat ang mga mata niya sa kanyang Mama na noo'y luhaan at puno ng pangamba ang mukha at kay Enzo mismo na puno ng pulang mantsa ang suot na mahihinuha niyang dugo.

And her eyes widened more as she saw the armalite riffle hanging on his body.

"A-Anong nangyari? Bakit ka may--?"

Sa sobrang panginginig niya ay halos hindi lumabas ang boses sa kanyang lalamunan.

Ngunit imbes na sagutin ang kanyang tanong ay minadali siya nito sa pagkuha ng kanilang mga gamit.

"Siane kunin mo na ang gamit ninyo ng Mama mo, aalis na tayo ngayon din!" He commanded urgently.

She ceased her brows. Bukod sa nanginginig ang kanyang mga kalamnan sa nakitang dugo sa katawan nito ay wala rin siyang kaide-ideya sa nangyayari.

"Hindi ako aalis hangga't hindi dumadating si Anton, Enzo! Hihintayin ko siya rito!" Iiling tutol na sambit ng kanyang Mama.

"Tita, kailangan nating umalis bago pa nila tayo madatnan rito. Mahigpit na utos iyon ni tito Anton sa akin bago kami naghiwalay ng landas kanina. Sabi niya kahit anong mangyari, siguruhin kong ligtas kayong makakaalis ni Siane. Nangako ako sa kanya na gagawin ko iyon. Kaya tita please, umalis na po tayo. Huwag po kayong mag-alala, nangako siyang pupuntahan niya tayo. Ililigaw lang niya ang humahabol sa amin para mabigyan tayo ng oras na lumayo."

But her mom is so stubborn that she still shake her head with her endless tears dripping like rain in dark skies.

In all of that, she was just standing there wondering what the hell was going on? Why they are that desperate? Why Enzo is rushing them to flee? Why the fuck he's injured? And most of all, where is her father right now?

She was fucking clueless!

All she knew, judging from their looks.. whatever is happening, it was something dangerous, something fearful like death is already at their back.

Hinigpitan ng kanyang Mama ang paghawak sa magkabilang braso ni Enzo.

"Take Siane. Take her somewhere safe. Hihintayin ko si Anton. Sabay kaming susunod sa inyo." she said breathlessly.

Enzo shake his head.

"Tita, no.. ang sabi ni tito--"

"Sige na Enzo, mauna na kayo..." putol nito. "I can't leave your tito Anton. Kung nangako siyang pupuntahan niya tayo, then he will fulfill that promise. So I'll wait for him. Here."

"Pero tita--"

She smile weakly as tears still flowing on her cheeks. "Go.. keep Siane safe. This is our final request."

Enzo tightened his fist and close his eyes. Halata pa rin ang pagtutol sa mukha nito, wala lang itong mapagpipilian. Her mom words marked with finality. She won't break it unless they'll tie her and drag to go with them.

Bumaling ito sa kanya. "Siane, go get our bag. Mauna na kayo ni Enzo sa Airport. Susunod nalang kami ng Dad mo sa inyo."

She said as if she will just listen and obey after what she have heard.

Tumiim ang kanyang labi.

With a heavy heart, Enzo walk towards her.

"Siane.. kunin na natin yung--"

Pero umiwas siya ng tangkain siya nitong igiya.

Gulat na ini-angat ng mga ito ang tingin sa kanya.

She look at them sarcastically, particularly at her mom who's at the moment was still in tears.

"Do you both think that I will just obediently follow you without hearing an explanation of what the hell is happening right now? Ganoon ba ako ka tanga sa tingin ninyo?"

She blurted coldly, making them speechless.

"All this time, I keep wondering what the fuck is really going on? Why are we hiding as if we are some criminals wanted from the law. I never questioned it then because I know there's a justifiable reason why you are keeping it from me. But not because I am not asking anything, it doesn't mean that I don't have the right to know. Karapatan kong malaman ang totoo lalo na dahil ganito ang nangyayari ngayon. I am also involved in this, so tell me everything! Hindi rin ako aalis hangga't hindi ninyo sinasabi sa akin ang lahat!"

"Siane--"

"Sasabihin ninyo na naman na huwag matigas ang ulo ko, mom? Na sundin ko nalang ang sinasabi ninyo, huh?"

Her Mom winced and swallowed. Inilang hakbang nito ang kanilang pagitan, at ng marating nito ang kanyang kinatatayuan ay agad nitong hinawakan ang magkabila niyang braso. With her eyes begging.

"We already talk about it earlier. Please right now there's no time. Ito na ang huling beses na makikiusap akong sundin mo ang sinasabi ko. After this, I will tell you everything, okay? Wala akong itatago. Pangako iyan. Sa ngayon, kailangan ninyo munang lumayo ni Enzo. Please, sumama ka na sa kanya, hmm?"

Ikinuyom niya ang kanyang kamao. Ini-angat niya ang mukha para salubungin ang mga mata nito. She wasn't contented, she was curious, she wanted to know everything. But as she look at her mother's teary face and begging eyes, all her questions yet again drown on her throat.

"Then just answer this.. is this a matter of life and death?"

Hindi na ito nag aksaya ng panahon as if every seconds really counts. Agad itong tumango.

"Yes."

"Kung ganoon, bakit magpapaiwan kayo rito? Do you think that I can leave you here while thinking that this is all a matter of life and death situation? How can you asked me something stupid as that?"

"Susunod rin naman ako agad. Hihintayin ko lang ang Dad--"

"Paano kung hindi na siya darating? Will you still risks your life here waiting?"

"Nangako siya--"

"Damn that promise! Ilang beses rin siyang nangako sa akin noon na hindi na niya tayo iiwan! But at the end of the day he always leave. Do you still believe in every promise he'd said?"

"Hindi niya rin gusto na iwan tayo, but he was left with no choice. He need to leave to protect us."

Ikiniling niya ang ulo. "Protect? From whom really mom?"

Nagtiim bagang ito. She looks like she's at the cliff of her patience, she is just controlling herself.

"Siane--"

"Bakit nandito pa kayo?"

A hoarse and breathless voice came from the dark side of the bushes made them turn their heads. Ang boses na kilalang-kilala niya pa rin kahit minsan niya lang nakikita ang may-ari.

"Kabilin-bilinan ko sayo Enzo na ialis mo na sila rito, bakit hindi mo sinunod?"

Si Enzo ang agad nitong binalingan.

"A-Anton.."

Paos na sambit ng kanyang Mama. Hindi na ito nag-aksaya ng panahon, agad nitong tinawid ang distansiya nito at ng kanyang Papa pagkunwa'y mahigpit itong niyakap.

Sa bisig nito ay humagulgol ito ng iyak.

"Akala ko hindi ka na darating. Takot na takot ako Anton." hagulgol nito.

Kung hindi lang sila nasa alanganin na sitwasyon, tinaasan na niya ng kilay ang kanyang Mama. Kung magsalita ito kanina ay siguradong-sigurado ang boses nito na darating ang kanyang Papa pero ngayon sinasabi nitong...

"Mamaya na akong magpaliwanag." Kumawala rin agad ng kanyang Papa mula sa yakap ng kanyang Mama. He then look at her in urgent. "Nagawa ko silang iligaw pero hindi magtatagal at matatagpuan rin nila ang lugar na ito. Kailangan nating umalis bago mangyari iyon. Siane.."

Nagulat pa siya ng marinig ang tawag nito sa kanya.

"Go get your things and your ticket. Now!"

With the urgency in his voice, hindi na niya nagawa ang magsalita. Nanginginig siyang tumalikod at malalaki ang hakbang na tinahak ang daan pabalik sa loob ng kanilang bahay.

"Enzo, samahan mo si Siane."

Narinig niya pang utos nito kay Enzo.

Hindi na siya lumingon. Dire-diretso siya sa loob. Lakad-takbo ang ginawa niya na tila doon pa lang siya tuluyan nagising sa katotohanan na hindi nga biro ang nangyayari.

She went directly on her room. Nagmamadali. Ngunit bago niya nagawang bitbitin ang kanyang bag ay nagimbal nalang siya ng makarinig ng sunod-sunod na putok ng baril mula sa labas. The fierce firing sound that made her screamed in fear and terror.

She was already trembling earlier but it was nothing compare to the tremor her body is feeling right now. Ngunit sa kabila ng panginginig ay pinilit niya pa ring takbuhan ang pinto.

Nasa labas ang kanyang Mommy at Daddy!

Nasa akto na siyang bubuksan ang pinto ng biglang may tumulak doon at tumambad sa kanya ang nag-aalalang mukha ni Enzo.

Agad nitong hinawakan ang kanyang kamay at hinila.

"Dito tayo dumaan sa likod!"

But she immediately protests.

"Ang Mommy at si Dad.."

"Huwag mo na silang alalahahin. Poprotektahan ni tito Anton si tita. Hindi niya pababayaan ang mommy mo."

He pull her again in urgency. At wala siyang nagawa kundi ang mapasunod.

"Enzo, sila Mommy!" She cried.

"We need to get out of here! Mamamatay tayo kung hindi natin gagawin iyon!" Instead he blurted.

Holding her hand tight, they run to the back door. At kasabay ng kanilang pagtakbo ay ang mga putok.

She screamed, cried and prayed hard. Hindi lang para sa kaligtasan nila ni Enzo, kundi higit ang kaligtasan ng kanyang magulang.

Ngunit hindi yata pinakinggan ng maykapal ang kanyang dasal dahil hindi pa man sila nakakalayo ay isang pagsabog ang nagpagulantang sa kanila.

Bigla siyang napatigil at lumingon.

"Mommy! Dad!"

Sa kailaliman ng gabi ay histerikal niyang sigaw.

Ang bahay na halos isang taon din nilang tinirhan, ngayon ay unti-unti ng nilalamon ng nangangalit na apoy.