Espesyal na kabanata

Hatter’s POV

“F*ck!” Frustrated akong napahilamos ng sariling mga palad at pabagsak na umupo sa aking swivel chair. That woman. She's getting on my nerves and never fails to ruin my mood every single day. Hindi na siya nakonteto sa ginawang pag-istorbo sa oras ng pagkain ko, she even dares to blood in front of me and made me smell her damn f*cking sweet blood. My head's spinning like I’m riding a carousel. This is what I loathe the most: the desire to drink the blood of a specific woman. It’s making me crazy.

Tumayo ako sa aking kinauupuan at pumasok ng restroom dito sa loob ng aking opisina. Sa sink ako dumeretso at binuksan ang faucet saka naghilamos. I need to calm down before I cannot control myself. Damn that woman. Hinarap ko ang aking reflection sa salamin at ang tila dugo na kulay ng aking mata ang una kong nakita. This is bad. The thirst for blood is consuming my entire system, and I won't be able to endure it for much longer. I must do something!

Pasuray-suray akong lumabas ng restroom at hinanap ang cellphone kong sumama sa mga gamit na nakakalat sa sahig dahil sa ginawa kong pag-aamok kanina. Nahihilo man at nanlalabo ang paningin, pinilit kung huwag mawala sa sarili, nang mahanap ang cellphone mabilis kong tinawagan si Yohan.

“Hello, young master anong–”

“Blood thirst,” hirap kong pagsasalita. Narinig ko mula a kabilang linya ang malutong niyang pagmumura.

“I’ll be there in a minute!”

“Quick, I can’t endure it anymore. I’m losing consciousness– fuck.” Pagmumura ko nang muntik ng masubsob dahil sa sobrang panghihina. Hindi ko na alam kong nagawa kong patayin ang tawag, itinapon ko iyon kung saan at halos gumapang na patungo sa aking swivel chair upang maupo. Niluwagan ko ang suot na necktie at binuksan ang dalawang botones ng suot na long sleeve dahil pakiramdam ko ay sinasakal ako sa suot, lalo lamang akong hindi makahinga ng maayos. I did my best to endure my thirst. Halos hindi na ako huminga para lang pigilan ang sarili na masinghap ang amoy ng dugo na naiwan sa loob ng aking opisina. 

“Young master!” Humahangos na pumasok si Yohan at agad akong dinaluhan. “Ito na ang suppressant niyo.” Tumango ako. Binibigyan siya ng pahintulot na hawakan ako at iturok sa akin ang injection na dala niya. Mabilis ang kilos na hinawi ni Yohan ang kwelyo ng suot kong long sleeve at buong lakas na itinarak sa leeg ko ang injection. I growled painfully when the chemical started entering my vein. Pinigilan kong manginig ang katawan, ngunit masyadong malakas ang reaksyon nito ko sa kemikal na nag-circulate sa mga ugat ko, nangisay ako. Pero makalipas ng ilang minuto bumalik din sa normal ang aking paghinga, unti-unting kumalma ang aking katawan at isip.

“What happened? Bakit bigla ka na lang inatake?” hindi halos makapaniwala na tanong ni Yohan sa akin. “Hindi ka naman ganito, ah?” Nilingon niya ang pinto at nakita ang piraso ng nabasag na cup. “I smell blood…” Hinarap niya akong muli. “What happened here?”

“Tumawag ka ng maglilinis ng kalat dito. Papalitan mo ang carpet. Make sure the stench of that woman's blood is gone from my office.”

“Saan ka pupunta?” nag-aalala na tanong niya nang tumayo ako.

"Cancel my schedule for today. I have to get home."

“Let me help you.” Presenta niya nang makitang hindi pa ganun ka stable ang katawan ko at bahagyang sumuray sa paglalakad. Lumabas kami ng opisina at si Miss Rafael agad ang nakita ko. Tumayo ito mula sa kanyang swivel chair at binati kami ng nakatungo. Bumaba sa kamay niya ang tingin ko at nakitang may band-aid na ang daliri niyang nasugatan. 

“Please cancel Mr. dela Vega’s schedule today, he’s not feeling well,” utos ni Yohan sa kanya bago kami tuluyang nakalagpas sa office table niya at lumabas ng opisina. 

***

“Young master–”

“Stop calling me that, Yohan.” Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya.

“Fine. But can you just tell me what happened? Did you hurt your new secretary?”

“I didn’t.” Tumingin ako sa labas ng bintana. We're now making our way back to my house in Laguna. May bahay naman ako dito sa Manila, ngunit mas minabuti kong umuwi ngayon ng Laguna at manatili muna doon ng ilang araw.I don't want to see or smell that woman. She irritates me to no end.

“Kung ganun, bakit takot na takot iyon sayo? Para siyang nakakita ng multo nang lumabas tayo ng opisina mo.” Bumaling ako sa kanya para lang makita ang naghihinala nitong tingin. Napailing ako. 

“She witnessed me f*ck a woman at my office table.” Umawang ang labi niya. "I didn't tell her to come inside, so it's not really my fault. She brought it on herself."

“Seriously?” Tumawa siya ng malakas. “Dude! That was traumatizing!”

“Not my fault,” walang gana kong tugon at muling ibinaling ang tingin sa labas ng bintana. Ah, right. I did yell at her, but who cares? She's just one of my employees, and I'm the boss.

When we arrived in the mansion, sinalubong kami ni Yohan ng mga kasamahan namin sa bahay. Unang lumapit sa akin si Lavaliere, isa sa mga katulong ng mansion at nanay-nanayan ko nitong lumipas na mahigit sampung taon. She’s the only human in my household, and yes, everyone living here including me and Yohan are not a simple being. We were originally residents of Erebos; the world of the dead.

“Young master, hindi kayo nagsabing uuwi ngayon. Hindi kami nakapaghanda,” worried na sabi ni Lavaliere. Sa appearance mas matandang tingnan kesa sa akin si Lavaliere, but I was way more older than her. Baka nga pwede na akong maging Lolo ng nanay-nanayan ko.

“Biglaan lang din ang pag-uwi ko.”

“Ganun po ba. Gusto niyo ba ng makakain?”

“Hindi na. I wanna rest, Lavaliere.” Tumango siya. Nilingon ko si Yohan. “Dalhin mo sa akin ang kailangan ko,” utos ko at iniwan sila sa labas ng mansion. Sandali pa akong natigilan nang makapasok na ng tuluyan sa bahay. Dinunggol agad ako ng nakakabinging katahimikan ng buong bahay. Umangat ang tingin ko sa grand staircase ng mansion at mabilis na sumariwa sa balintataw ko ang imahe ni Damon; ang walang emosyon nitong mukha at malamig nitong tingin sa isang babae. Bumaba ang tingin ko sa salas ng bahay kung saan imahe naman ni Rann ang aking nakita; naglilinis ito sa center table ng nakaluhod. Kumuyom ang kamao ko sa mga alaala na ilang taon ko nang pilit kinalimutan. Because of that stupid love, I lost the two important being in my life. My younger brothers sacrificed their life because of those mortal women. I really don’t understand love, but I would never ever be a victim of it. Hinding-hindi ako mapapasailalim ng walang kwentong pag-ibig na iyan.

“May problema ba, young master?” 

“Wala naman. Sa kwarto lang ako,” tugon ko kay Yohan at tuluyan ng umakyat ng aking silid upang magpahinga. Ilang minuto lang din ay dinala na ni Yohan ang bagay na hinihingi ko sa kanya. Mula sa cooler, inilabas ko ang bag ng dugo at isinalin iyon sa kopitang nasa ibabaw ng side table ng aking kama. Nang maubos ang laman ng bag ibinalik ko iyon sa loob ng cooler at kinuha ang kopita saka lumakad patungo sa harap ng malaking bintana ng aking silid. I sipped from my cup and closed my eyes as the salty taste of blood pricked my throat. Naramdaman ko agad ang pagbabago sa aking katawan, tumaas ang lebel ng aking lakas at mas naging maayos ang pagtibok ng aking puso.

My own grandmother cursed me, from being the prince of the underworld, I became a monster, a monster thirsting for human blood. Yes, I’m a f*cking blood sucker. And that is my family's biggest secret. My deceased siblings were cursed as well, but they suffered the most. Damon eats the human soul–a soul eater; and Paion eats human flesh, he’s a ghoul. They both fell in love with mere mortals and shared the same destiny–fools. Namatay silang hindi man lang nakapaghiganti sa mga taong naging dahilan ng aming matinding paghihirap. But I will never be like them, I will not be a victim of love. Makakahanap ako ng paraan para mawala ang sumpa na ito. Babalik ako sa Erebos at babawiin ko ang trono ng ama namin sa kamay ng traydor naming nakatatandang kapatid. Ipaghihiganti ko ang pagkamatay ng dalawa kong nakababatang kapatid–just wait for me, my dear brother, I will be the one to end your life.