Ang paglangoy sa huling pagkakataon sa napakagandang isla na parang paraiso ay nag-iwan sa akin ng pagluluksa nitong mga nakaraang araw na sinayang ko lang.Nagka-allergy ako, I got to have some fun time in the market, stressing about Eion and all those useless things.Namiss ko lang yung importante. Para mag enjoy ako dito. At siyempre, ang magkaroon ng talagang, talagang mapayapang isip. Lalo na ngayong bumalik na tayo sa paaralan, magiging stressful ang lahat.Sa nalalapit na prom, college choices at entrance exams, at syempre, ang graduation namin.Sa kasamaang palad, dahil 'nakalimutan' ni Luke na banggitin ang tungkol sa pagpapalawig ng aming bakasyon dito, nasayang ko ang lahat ng aking mga damit. Pati yung dalawang extra shirt na binili ko.Pero 'salamat', naglakas loob ang tulala na ipahiram sa akin ang kanyang kamiseta. Nag-ambag din si Hannah at nag-donate ng isa sa mga extra new underwear na binili niya rito.Lumipas ang oras nang sumapit ang gabi, naghahain ng hapunan, at
"Yes please," pakiusap ni Luke."Hindi." Nagsimula na siyang maglakad na parang walang nangyari. Walang pag-iisip, gumalaw ang mga paa ko para habulin siya at pumunta ang mga kamay ko sa balikat niya para pigilan siya sa pagpunta."You're not going anywhere Eion. The fun is in this way," tinuro ko ang direksyon kung saan naroon ang iba pang squad.Tiningnan ako ni Eion mula sa balikat niya at sinulyapan si Luke. Pagod siyang tumango at ngumisi si Luke. "Tara na."Sa pagkaladkad ni Eion sa kamay ko, itinaas ko ang kamay ko sa noo ko para saludo kay Luke. "Magtipid ka pa ng beer para sa akin, Luke!"Humagalpak siya ng tawa. Hinarap ni Eion si Luke at sinabing, "No. Take care of your girlfriend next time Luke. This will be the only and last time I will do you a favor with this idiot.""Aye aye kapitan!" sagot ni Luke. Nakita kong palayo siya ng palayo habang naglalakad kami patungo sa itinuro kong direksyon. nag pout ako. Bakit tayo aalis!Napatingin ako kay Eion sa tabi ko. Inilagay niy
"Stop! Fine, fine! Lumabas ka, magpapalit ako."He smirked pero sinunod ko naman at mabilis na nagpalit at sumigaw ng, "Done!"Muli siyang sumulpot sa pintuan at tiningnan kung ako nga ba."Nasaan ka na naman nitong mga nakaraang araw?" Tinanong ko siya."Just somewhere, having business meetings in my dad's place."Hindi ko maiwasang mapangiti, "Alam mo, ang swerte mo pa rin sa'yo ang tatay mo...." I trailed off."at ang swerte mo may nanay ka."Sinulyapan ko siya. I nodded my head lightly, "Yes, yes I am. I treasure my mom the most..." I paused. "Pero sa kaso mo, nasa ospital siya, at hindi mo siya inaalagaan doon. It's like a simple visit could kill you.Paano kung may nangyari ngayon at..." Nagkibit-balikat ako, hindi ko nakumpleto ang aking pangungusap upang magkaroon ng suspense."At least ganyan ako pero heto ka ngayon, laging nagrereklamo. So demanding, so stubborn. Tsk, I can't even imagine what's Luke's fate with you. Malamang magkasakit siya at iwan ka niyan. " umiling siya.
"Guys? Nakita niyo na ba si Eion?"Umagang-umaga ay nag-boom si Leroy, bumukas ng malakas ang pinto ng kwarto namin. Hindi na ako nag-abala pang gumising, napaungol na lang ako nang kalahating tulog, at lalo pang nilaliman ang ulo ko sa mga takip.Napaungol si Emma, ngunit narinig ko ang mga hakbang na inaakala kong tumatayo siya. "Hindi mo siya kasama kagabi?""I remember him last night with Snow then after that, I think he didn't return, not sure," I heard Hannah's voice piping in. I grunted sleepily, grabbed a unan para yakapin."Kanina ko pa siya tinatawagan, hindi sumasagot ang weirdo," sabi ni Leroy."Maybe he went to some business or some sort, whatever, just leave Leroy you destroy my beauty sleep." Nakarinig ako ng mga hakbang na kinakaladkad palabas kasama sina Leroy at Hannah na nagtatalo tungkol sa kanyang kagandahan o ganoon."Psh, yung lokong yun," narinig kong komento ni Emma sa tabi ko.Tumango na lang ako bilang pagsang-ayon.*********"Naaksidente siya." Makalipas an
Pumunta ako sa isang tindahan, bumili ng mga regalo at cake gaya ng itinuro ni Mr. Hudson, at dumiretso sa kinaroroonan ng ospital ni Eion. Kanina ko pa tinawagan si Hannah kung nandoon pa ba sila pero saan daw sila kumain, hindi man lang niyayaya.Napakaganda ng mga kaibigan ko. Well, whatever, may mission ako ngayon."Room 133 miss." Sabi nung nurse nung tinanong ko kung anong room number ni Eion. "Salamat."Habol ang hininga ko mula sa hagdan na tinahak ko, binuksan ko ang pinto at nakita ko si Eion na nakahiga sa kama, suot ang hospital gown at nakapikit ang mga mata. May mga pasa at marka ang mukha niya.Napabuntong hininga ako. Ang tangang iyon, hindi man lang niya sinabi sa akin ang tungkol sa sakit niya...Well, now that I think about it, binigyan niya ako ng clues about it. Ako lang ang tanga para hindi ko namalayan.Inilagay ko ang cake at regalo sa isang maliit na mesa sa tabi ni Eion. Wala siyang mga tubo na nakakabit sa kanya like what I expected as they said na naaksiden
"Huwag kang umarte na walang nangyari," sabi ni Eion.Kinabahan ako nun. Tinignan ko siya ng nagtataka. "Hindi ako nagdadrama, ano yun?"He tilted his head, "Hindi mo talaga maalala?"Umiling ako no. He cursed under his breath. "We ki..we uhm..never mind."Nanlaki ang mata ko. Ki? Ay, hindi....ganun ba..ganun ba....kiss? Kami ba talaga?Oh my gosh...so it was really true... Akala ko panaginip lang yun!"Kiss?" Ang salitang lumalabas sa bibig ko.Hindi siya sumagot. Sa halip, huminto siya at inilayo ang ulo niya na nahuli ko siyang namumula sa sinabi. Bahagya niyang tinanguan ang ulo. "So totoo bang...nangyari yun?""Kalimutan mo na yan. lasing ka..."Tumikhim siya at itinaas ang ulo. "See? You're really acting as nothing happened. Plus, pangalawang beses na kitang hinalikan ngayon.""Okay! Stop with that topic, geez, Eion. Buti na lang nandoon ka sa hospital bed dahil kung hindi, natamaan na kita sa braso..." sabi ko, tinatago ang pamumula ng mukha ko sa pamamagitan ng pagtingin sa ib
EION’S POVNapakurap ako, nakatitig sa dingding ng walang laman, naramdaman ang pamilyar na amoy na pumapasok sa akin. Ini-scan ko ang aking mga mata sa paligid, hindi nagtagal para malaman ko kung nasaan ako.Damn. Ospital na naman.Hindi ko na mabilang kung ilang beses na akong nakapunta sa mga ganitong lugar dahil sa katangahang sakit na ito. Bakit dito pa ako sa una?Hinawakan ko ang pasa sa mukha ko, sumisingit ako sa matinding sakit. Ang huling naalala ko ay ang pagmamaneho ng aking sasakyan...Saka ko napagtanto, dahil sa katangahang sakit kong ito. Naaksidente ako...Maya-maya lang, may lumapit sa akin na nurse na naka-white uniform. Pumikit na lang ako, gusto ko nang matapos ito ng maramdaman ko ang matutulis na karayom na tumutusok sa balat ko.Palagi kong kinasusuklaman ang mga iniksyon noong bata pa ako, ngunit ngayon, parang nakagawian na sa lahat ng paggamot na naranasan ko.Oh, ngayon naalala ko na. Naaksidente ako...I muttered a curse.Sa wakas ay natapos na ang nurse
Lumipas ang mga araw at bisperas na ng Bagong taon at ako ay nasa tirahan ni Jackson, na pumayag si nanay na puntahan at, si Nathan. So now, we’re celebrating here at Luke’s place since andito si Tita Maggie and all their family.Pinagkrus ko ang aking mga braso sa aking harapan, hinihimas ang aking mga braso upang lumikha ng init habang ang malamig na hangin ay dumaan sa akin. Ngumuso ako, pinagsisisihan ang ginawa kong pagpili para sa pagsusuot nitong pulang damit na walang manggas na abot hanggang tuhod lamang at hindi nag-aalok sa akin ng sapat na init na kailangan ng aking katawan ngayong gabi.Ang tanging magandang bagay na nagpasuot sa akin ngayong gabi ay ang magandang pattern ng mga rosas na nakaburda nang eleganteng.Inilibot ko ang paningin ko sa buong sala ng tirahan ni Jackson, mas partikular, sa bahay ng magkapatid na Hannah at Luke. Inaamin ko na lagi akong nakapaligid dito sa bahay na ito na kahit ang mga kasangkapan ay nagsawa na nang makita ang aking mukha, ngunit ma
Buti na lang na-convince ko si Eion na dumaan sa reception matapos siyang makipagkulitan sa kotse. Ang reception ay sa villa ni Hudson, kung saan naglilingkod ang kaibigan ni Eion noong bata pa si Mario. Nakita ko siya at ngumiti sa kanya. "Buti naman nagtatrabaho ka pa rin dito, Mario." Bahagya siyang yumuko, “Kahit ako ay nagtataka kung bakit hindi ako pinaalis ni Eion. Anyways, I’m wishing you a happy marriage, Ms. Snow.” Pagkatapos ay bumulong siya, "Alam ko na kayong dalawa ang hahantong sa isa't isa." Sabi niya sabay kindat, at bago pa ako makasagot ay naglakad na siya palayo. "Ano iyon?" Tanong ni Eion nang maabutan niya ako habang pinaparada niya ang sasakyan kanina. "Wala. Mario ang pagiging Mario." Sumagot ako. Nakita ko si Leroy na nakatingin sa paligid at nang magtama ang aming mga mata, nakahinga siya ng maluwag. Pagkatapos ay tinahak niya ang daan papunta sa amin. "Oh hey. Nagulat ako na nakarating ka rito, aking kaibigan." Sabi ni Leroy sabay turo sa labi ko at
Maya-maya lang ay tumigil si Eion at tumayo. Binigyan siya ng isang waiter ng gitara at tumahimik siya.“I never sing, Snow, but for tonight, it’s only you and me. Kantahan kita."Napabuntong hininga ako dahil doon. "Teka, kakanta ka ba talaga?"“Oo. Nagsasanay ako nitong mga nakaraang buwan. Sa Pinas, alam mo ba na nakasanayan na nilang kantahin ang iyong puso gamit ang gitara at pumunta sa bahay ng liligawan mo. Tinatawag itong harana." Ipinaalam niya sa akin. Ang mga kamay niya ay nagtu-tune ng gitara at medyo nanginginig siya. Nginitian ko siya at nag thumbs up para palakasin ang loob niya.Tumango siya, “Maaaring hindi ito ang bahay mo at nasa barko tayo ngayon pero... I’m doing it. Sana ay mag-enjoy ka sa gabing ito, mahal ko." Pagkasabi niyan, sinimulan niyang i-string ang gitara at ipinikit ang kanyang mga mata, binuka ang kanyang bibig para kumanta."Kapag ang iyong mga binti ay hindi gumana tulad ng datiAt hindi kita maalis sa iyong mga paaMaaalala pa ba ng iyong bibig ang
Sinimulan ni Eion ang kanyang panata. "Naalala mo ba yung unang araw na nagkakilala tayo?" Hindi ito ang karaniwang love at first sight moment. Naiinis ako sayo, hindi ko alam na pagmamahal na pala ang nararamdaman ko. Nagsimula kami bilang magkaaway at ngayon, tingnan mo kami. Ikaw ay naging aking manliligaw, aking kasama, at aking matalik na kaibigan. Wala akong ibang gustong makasama sa buhay. Makakasama kita, mahal ko, at asawa ko, magpakailanman." Sabi na napatigil siya. Nakatingin siya sa mga mata ko habang sinasabi niya iyon. Wala siyang kopya, pagkatapos ay nagpatuloy siya, “Ginawa mo akong pinakamasayang tao sa mundo ngayon sa pamamagitan ng pagsang-ayon na ibahagi ang iyong buhay sa akin. Ipinapangako kong pahahalagahan at igalang kita. Ipinapangako kong aalagaan at poprotektahan kita. Ipinapangako ko na aaliwin kita at hikayatin ka. Ipinapangako kong makakasama kita sa buong kawalang-hanggan. Ipinapangako kong mamahalin kita kung sino ka, at kung sino ka pa. Nangangako
Pagdating sa venue, nanatili ako sa sasakyan habang sinusuri muna ng organizers ng kasal namin ang lahat bago kami magsimula. Napatingin ako sa abalang tao na nakaupo sa mga upuan. Mayroon lang kaming isang daang bisita para sa araw na ito dahil ayaw kong mag-imbita ng marami. At saka, wala akong masyadong kaibigan. I lost contact with my high school friends the moment we migrate here. Isa pa, hindi rin ganoon ka-close si nanay sa mga kamag-anak ni tatay dahil pareho silang tumakas sa kanilang tahanan noong ako ay kasama nila. At hindi ko siya masisisi dahil doon. Kaya si mama lang, si Nathan, at ilan sa mga kaklase ko from Anastolgia High like Ember. Kaya karamihan ay pamilya at mga kamag-anak ni Eion ang mga bisita niya. Nakita ko sina Luke at Hannah na binabati ang mga bisita at sinisiguradong komportable ang lahat. Napatingin sa amin si Tita Maggie at ikinaway ang kanyang mga kamay. Nakaupo siya sa tabi ng kanyang asawa, si Martin Sawyer na karga-karga ang kanilang isang ta
"Hindi ko talaga akalain, sa ating tatlo, na ikaw ang unang ikakasal, Snow." Sabi ni Emma habang naglalagay ng powder sa kanyang mukha gamit ang kanyang makeup brush. “Naku, nagseselos ka ba na siya ang unang ikakasal sa atin, o nagseselos ka dahil gusto mong ikasal sa susunod, Emma?” mungkahi ni Hannah habang naglalagay ng lipstick sa labi. Umikot lang ng mata si Emma, “Well, I didn’t expect na ikaw, sa aming lahat, ang unang nabuntis, Hannah.” Gumanti siya ng putok, itinuro ang malaking tummy ni Hannah. Si Hannah ay pitong buwan nang buntis sa anak ni Leroy. Maging ako ay nagulat sa biglaang balita. Hindi ko ito inaasahan. Natawa si Hannah doon at kinindatan ako, “This is your time girl. Lumiwanag na parang brilyante." Natawa na lang ako sa kanila, napakagat labi sa sobrang kaba na nararamdaman ko ngayon. Nasa dressing room talaga kami habang suot ni Hannah ang kanyang magandang royal blue na bridesmaid dress. Pinili namin ang royal blue dahil ito ang paboritong kulay ni Eio
SNOW’S POV "Snow, may pinadala sa iyo," sabi ni Nanay pagkagising ko. Kinuha ito at binuksan, ito ay mga bulaklak at tsokolate, na may sulat-kamay na tala na alam ko nang lubos. Kay Eion iyon. Pagkabasa nito, napangiti ako sa sinabi niya sa loob ng note. "Sa aking magandang niyebe sa aking taglamig na puso, ito ay para sa iyo. Hindi ko nakakalimutan ang anniversary natin." ito ang naging taktika niya for the past 4 years every time na anniversary namin. Then, my phone beep and Eion texted me. Nagustuhan mo ba ang mga bulaklak at tsokolate? Iyon lang ang teaser. Kakain tayo mamaya ng 7pm. Huwag magpahuli. - iyong strawberry addict robot Natawa ako sa nickname na itinakda niya sa phone ko bilang caller ID niya. Tila tinanggap niya ang palayaw na ibinigay ni Emma ilang taon na ang nakakaraan. “Oh, galing ba yan sa boyfriend mo, Sweetie?” pang-aasar ni mama. “Kung gayon mag-ingat ka. Hindi mo na kailangang humingi ng permiso sa akin dahil malugod kong papayagan kang sumama sa kany
4 YEARS LATER TITA MAGGIE’S POV “Justin!” I called out, huffing at umakyat sa hagdan. Nilingon ko ang yaya niya at tinanong, “Hindi pa rin siya kumakain ng almusal niya?” “Opo ma'am. Siya ay tumatakbo sa paligid para sa buong umaga. Humihingi ako ng pasensya." Sagot ng yaya niya. Bumuntong hininga ako, “Let’s stop chasing him for now. I'm sure mapapagod ka agad at kakain." sabi ko, pinaalis ang pagod niyang yaya. ako Naglakad ako patungo sa dining table kung saan nakaupo ang asawa ko at nag-aalmusal. “Honey, pwede bang tawagan mo si Justin? Pagod na ang yaya niya sa pag-aalaga sa kanya nitong mga araw na ito. Kailangan niyang kumain ng kanyang almusal." “Oo, honey.” Sagot ng asawa ko habang nagbabasa ng diyaryo sa umaga. "Halika na Justin, sweetheart. Huwag i-stress ang iyong ina. Malapit nang dumating ang kapatid mo kung ipagpapatuloy mo iyan….” Narinig ko ang huni ng asawa ko. And with that, I felt giggling from upstairs and Justin appeared running around the house and came
POV ni Emma Well, I trust Eion,” sagot ni Snow sa tanong ko habang tinitingnan ang oras sa kanyang wristwatch. Bumuntong-hininga, tumayo siya at kinuha ang kanyang bag. "Kailangan kong pumunta ngayon." I just rolled my eyes at her, "Yeah yeah, go to your strawberry addict robot now and leave your bitter and lonely friends." She just chuckled at me and bid her goodbyes, with Hannah encouraging her also. "Kunin mo ang lalaki mo, Snow." She winked at lumabas ng ice cream shop. Sa pag-alis ni Snow, naiwan kaming dalawa ni Hannah ngayon. Lumingon ako sa kanya, “Ano ang dapat nating gawin ngayon? Kakaalis lang ng kaibigan natin at naiinip na ako." reklamo ko sa kanya. Tila walang naririnig na salita si Hannah na sinasabi ko habang ang mga sulok ng kanyang mga labi ay lumingon upang bumuo ng isang ngiti. Oh hindi. Alam ko ang ginagawa niya. napabuntong hininga ako. Maya-maya lang, tumunog ang phone niya at pilit niyang pinindot ang sagot. “Oh siya, babe. Anong meron?” Oh right, si L
Pinatay niya ang mga ilaw. Ang kanyang mga labi ay patuloy na gumagawa ng mga kababalaghan sa akin. Ang halik na ito ay iba sa alinman sa aming huling pagkakataon. Bumaba ang mga halik niya sa leeg ko, pababa sa collarbone ko. Parang gusto niyang matikman ang lahat, bawat pulgada sa akin. Hindi ko napigilang isigaw ang pangalan niya, "Ugh. Eion.” At tinakpan ko ang bibig ko sa sinabi ko, feeling ko uminit ang pisngi ko sa kahihiyan. Geez, talagang…napaungol lang ako? Nakagat ko ang labi ko, nakatingala sa kanya habang nakatitig siya sa kaluluwa ko, tinutusok ako ng emerald eyes niya. He gulped, almost like in an pain, “Say that again. Tawagin mo ulit ang pangalan ko, Snow." Ginawa ko ang sinabi niya sa akin, "Eion." Para siyang nakikipagdebate sa sarili, pinipigilan ang sarili sa isang bagay hanggang sa bumulong siya ng isang sumpa, “Damn Snow. Ano ang ginagawa mo sa akin?" Tanong niya na ngayon ay humihinga. Sa isang iglap, napabuntong hininga ako nang umabot ang kanyang mga