Binuhos ni Gus ang lahat mula sa pinakaunang atake niya, at sinalo ni Frank ang mga suntok niya nang hindi natitinag. Ang laban nila ay lampas sa nauunawaan ng pangkaraniwang tao—ang bawat isang atake nila ay kasing bilis ng anino at kasing lakas ng pangil ng isang viper… At nagpalitan sila ng tatlompung atake sa loob ng ilang sandali lang!“Ano?!” Sa kabilang banda, naiwang nakatulala si Willy sa gulat nang napatunayang magkapantay sina Frank at Gus, nakaramdam pa nga siya ng masamang kutob. Pagkatapos ng limampung atake, tumalon si Gus palayo mula kay Frank, pinakalma sandali ang paghinga niya, at tinitigan nang maigi ang lalaki. “Nagulat ako…” Tumango siya. “Hindi ka Ascendant rank, pero napakalakas mo na. Nakikita ko nang kung gusto mong patayin ang mentor ko, hindi ka gagamit ng pailalim na paraan kagaya ng pagsaksak sa leeg niya gamit ng patalim.”Huminto si Gus, pagkatapos ay lumingon kay Willy at malamig na nagsabing, “May kailangan kang ipaliwanag, Willy Sorano.”“A
Tumango si Frank habang lumingon si Gus sa kanya nang may matalim na titig. “Syempre—tiyak na tatanggapin ko ang alok mo.”Pagkatapos, lumingon siya kay Willy at nagsabing, “Pasensya na sa nangyari noon, Mr. Sorano.”Gayunpaman, walang bakas ng sinseridad sa paghingi ng tawad ni Frank. Ang totoo, para itong isang insulto. Dumilim ang mukha ni Willy, pero natakot siyang magwala. Sa halip, nagbanggit na lang siya ng pangalan. “Makakarating to sa tatay ko, Gus Zeller!” “Sige.” Tumango lang si Gus. “Pero makakapaghintay yan pagkatapos mabunyag ang pumatay sa mentor ko.”Nanigas si Willy sa mga salita ni Gus, pero suminghal siya nang tumalikod siya at naglakad papalayo. “Mr. Lawrence.” Sumaludo si Gus kay Frank, na malaki ang pagkakaiba sa naiinis na reaksyon ni Willy. Habang sinabihan ni Gus ang mga tao ng Sorano na umalis kasama niya, nabigla pa rin si Helen sa mabilis na pagbabago ng ugali ni Gus at ng mga Sorano.“Anong nangyayari, Frank?” tanong niya—talaga bang umatras s
Nagpatuloy si Mark, “Si Helen man ang nagdala nito sa’tin, siya lang ang hindi natakot sa mga Sorano at nanlaban. Siya ang testamento ng dignidad ng pamilya natin, at kailangan natin ng leader na kagaya niya.”Kaagad na nataranta si Fleur sa mga salita ni Mark—mawawalan siya ng lugar kung talagang pinili si Helen na maging susunod na head ng Lane family!“Tumatanda ka na, tanda!” putol niya sa sandaling iyon. “Kung alam mong siya ang nagsanhi nito, dapat maiintindihan mo na hindi sana kayo nabugbog ni Luna. Kasalanan niya tong lahat!”“Tama siya!” nataranta rin si Luna. “Kailangan mong pag-isipan ito nang maigi, Lolo!”“Manahimik ka!” Sumigaw si Mark at naghintay hanggang sa manahimik ang lahat. “Naiintindihan kong hindi kayo natutuwa, at wala akong intensyong sirain ang dating patakaran,” sabi niya, sabay tumingin sa kanilang lahat habang nagpasya siyang magkompromiso. “Pero mas gusto ko pa rin ang ugali ni Helen, kaya paano kung ganito? Tuloy pa rin ang kondisyon kay Helen noon
Pagkatapos marinig ang tungkol sa incubation technique ng Hundred Bane Sect, nagkaroon ng matapang na ideya si Frank na bisitahin ang sect. Gamit ng technique na ito, hindi na niya kailangang gumastos ng napakaraming pera at iba pang kagamitan sa paghahanap ng iba pang natural wonders. Gayunpaman, may iba rin siyang inaalala, lalo na si Vicky. Nang lumipas ang isang linggo at inihahanda na ang farm resort para magbukas, nakaramdam si Frank ng masamang kutob. Simula noon ay hindi nakausap si Vicky, hindi niya pinapansin ang lahat ng tawag at mensahe niya. Habang nag-iisip siya kung dapat ba siyang bumiyahe papuntang Morhen, isang itim na sedan ang huminto sa labas ng mansyon. Bumaba mula rito si Frida Blue, na medyo matagal na niyang hindi nakikita. Siya na ngayon ang personal na bodyguard ni Vicky pagkatapos siyang iligtas ni Vicky noon, habang nanatili si Yara Quill sa Riverton dahil hindi siya pwedeng pumunta sa Morhen kasama ni Vicky. Natural na medyo dismayado si Fr
Malamig na tumawa si Frank. “Tama si Vicky—mauubos na ang pasensya ko. Pero nagkakamali rin siya! Hindi ko to palalampasin nang dahil lang ayaw niyong sabihin sa'kin ang nangyayari, kaya wag niyo kong sabihang kalimutan ko na lang siya. Personal akong bibisita sa Morhen Turnbulls at manghihingi ng sagot, at wag mo kong sisihin kapag nag-iwan ako ng gulo pag nangyari yun!”Sumakit ang ulo ni Frida sa hindi makatuwirang hiling ni Frank. “Makinig ka… Hindi mo ko pwedeng pilitin gamit ng utang na loob ko sa'yo. Inililihim to sa'yo ni Ms. Turnbull para sa kapakanan mo, kundi ay mamamatay ka! Bakit ka na lang makinig?!”“Hah!” Suminghal si Frank. “Hindi pa ba sapat ang naranasan ko? Ano naman kung kalabanin ko ang mga Turnbull? Wala akong pakialam kung mga Lionheart man o mga Sorano man sila!” Kahit na malakas at determinado ang mga salita niya, inisip lang ni Frida na nasabi niya lang iyon sa init ng sandali. Nanggalaiti siya dahil hindi niya alam kung anong sasabihin habang umiling s
Napairap si Frida sa kaprangkahan ni Frank, sabay natulala. “Pwede ba maging mas pasensyoso ka? Hindi ka pwedeng makita ni Ms. Turnbull sa ngayon, kaya kailangan mong manatili rito nang ilang araw. Kapag tama na ang oras, dadalhin kita sa kanya.”“Kung ganun, sabihin mo sa'kin kung anong nangyayari sa mga Turnbull.” Suminghal sa inis si Frank. “O dapat ba akong maghintay na lang dito habangbuhay?”“Hindi nakakatulong ang maging mainipin, at malabo pa ang bagay-bagay ngayon.” Umiling si Frida. “Walang magagawang mabuti kung masyado kang maraming malalaman, kaya nagmamakaawa ako sa'yo ngayon na magtiwala ka lang kay Ms. Turnbull at habaan mo ang pasensya mo, pwede?”Walang nagawa si Frank kundi tumango dahil ginawa na ni Frida ang magagawa niya. At dahil nasa Morhen naman ba siya, bibisitahin na lang niya nang direkta ang mga Turnbull kung talagang may problema. “Urgh…” bumuntong-hininga si Frida nang sumakay si Frank at mahinang nagsalita. “Ngayong may kasunduan tayo, gawin mo an
Ngumunguya ng chewing gum ang babae, pinaparating ng puting buhok niya na isa siyang delingkwente. “Hoy, kausap kita,” sabi niya kay Frank. “Pipi ka ba?”“Umayos ka, Kat!” Lumabas ng kusina si Nash sa sandaling iyon at tinitigan siya nang masama. “Ayos lang—natural lang na magtatanong siya dahil may biglang lumitaw na estranghero sa bahay niya.” Bahagyang ngumiti si Frank. “Hello. Ako si Frank Lawrence.”“Sige…” Humikab si Kat Yego, tinignan si Nash nang walang pakialam at malamig na nagsabi, “Sa totoo lang, wala akong pake kung saan mo man nahahanap ang lahat ng tangang to…”“Ayusin mo ang pananalita mo, bata!” Sigaw ni Nash habang nakatitig nang masama sa kanya. “Siya si Me. Lawrence. Isa siyang mahalagang panauhin ng mga Turnbull!”“Kung ganun, anong ginagawa niya rito sa halip na manatili siya sa mga Turnbull?” Suminghal si Kat sa pagkamuhi. “Sige, wag mo lang akong idamay sa kalokohan mo. Kailangan ko ng pera ngayon—lalabas ako kasama ng mga kaibigan ko mamaya.”“Ngayon
Sabi ng kapitbahay, “Nagtatrabaho ang anak ko sa karaoke bar, alam mo ba yun? Tumawag siya, sabi niya may nakaaway si Kat doon! Magmadali ka na!”Nangiwi si Nash—wala talagang kapayapaan sa anak niyang ito. Nang nagsimula siyang tumakbo palabas, lumingon siya pabalik at humingi ng tawad kay Frank. “Pasensya na, Mr. Lawrence! Iwan muna kita rito—kailangan kong tignan ang anak ko agad-agad.”Gayunpaman, nilapag ni Frank ang tinidor at kutsilyo niya at pinunasan niya ang bibig niya. “Sasama ako sa'yo.”Hindi niya gustong wala siyang gagawin lalo na't tumutuloy siya sa bahay ni Nash at tiyak na tutulong siya sa anomang paraang kaya niya. “Pero…” Mukhang nahiya si Nash dahil hindi makatwirang tutulungan siya ng panauhin ng mga Turnbull. “Wag kang mag-alala—hindi ako gagawa ng mas malaking gulo.” Tumawa si Frank nang makita ang pagdadalawang-isip niya. “Mas magandang may kasama ka.”“Wag ka nang magpaligoy-ligoy pa, Nash! Dalian mo!” pilit ng kapitbahay sa sandaling iyon. “Sige.”
Hindi alam ni Zorn kung paanong nagawa ni Frank na iwasan ang obserbasyon niya kanina, ngayon kit nakahinga pa rin siya nang maluwag pagkatapos maramdaman ang tunay na hangganan ng lakas ni Frank. Kahit na malakas ang isang tunay na Birthright rank, wala pa ring laban si Frank sa kanya!“Mamatay ka na!!!” Sigaw ni Zorn habang binuhos niya ang lahat ng lakas niya sa pinakamalakas na atake niya at ayaw niya ng karagdagang problema. Nakasalalay dito kung mapapatay niya si Frank. Natural na ginagawa niya lang ito dahil nakita niyang mamamatay talaga si Frank para ipagtanggol si Gene. Kapag nagpasya si Frank na umiwas, tatama naman kay Gene ang atake ni Zorn at tiyak na mamamatay siya. Dahil dito, kung gustong mabuhay ni Frank si Gene, kailangan niyang saluhin ang atake niya!Lumabas ang itim at puting pure vigor mula sa palad ni Zorn, naghalo sa isang kulay abo na gumawa ng bagyo. Yumanig ang buong building—ganito ang pinakamalakas na atake ng isang Ascendant rank. "Hmph…"
Kalmadong binasa ni Gene ang sitwasyon. Dahil bata pa si Frank at magaling sa panggagamot, tiyak na wala siyang oras para magsanay ng martial arts nang maigi. Baka nga ang pagsalag niya sa atake ni Zorn kanina ay umubos sa lakas niya—kapag nagtagal siya rito, magiging masaklap ang kamatayan niya kagaya ng nangyari sa mga martial artist na dinala ni Gene. At dahil iniligtas na ni Frank ang buhay niya, ayaw makita ni Gene na ibuwis ni Frank ang buhay niya nang ganito. Dahil dito, sabi niya, “Mr. Lawrence, sa pagitan naming dalawa ito ni Mr. Lawrence. Wag kang mangialam—umalis ka na habang pwede pa.”“Hehe…” Tumawa si Frank sa halip na umalis, na lumingon pa nga kay Gene para magtanong, “Sigurado ka bang di ako mananalo, Mr. Pearce?”“Oh…” Napatunganga si Gene sa tanong niya. Hindi niya masasabing naniniwala siya kay Frank dahil ayaw niyang ibuwis ni Frank ang buhay niya. At pagkatapos mag-isip nang matagal, umiling si Gene sa pagsuko. “Mr. Lawrence, magkaibigan kami ni Zorn
Sumama ang ekspresyon ni Zorn nang nakita niyang kayang harapin ni Gene ang kamatayan nang ganito kakalmado, trinato niya pa si Zorn na parang susunod siya sa lahat ng sinasabi niya. Pakiramdam niya ay parang siya ang natalo kasi pinatay niya si Gene nang ganyan!At nang nakita ang kaseryosohan sa mga mata ni Gene, nagdalawang-isip siya. “Ah, naaalala ko kung paano ka nangakong susundan mo ko habangbuhay isang dekada ang nakaraan…” Biglang bumuntong-hininga si Gene nang inalala niya ito, nakangiti pa siya na parang binisita niya ang alaala ng sandaling iyon. “Matalik tayong magkaibigan simula noong mga bata pa tayo, at kahit na naghiwalay tayo sandali, lumapit ka sa'kin sa depression… may humahabol sa'yo. Kahit na ganun, pinagkatiwalaan kita nang walang kapalit. “Sa sobrang tapat ng mga salitang sinabi mo noon ay nakatatak ito sa alaala ko… Naaalala ko pa ito hanggang ngayon. Ikaw ang nag-iisang kaibigang pinagkatiwalaan ko sa buhay ko, tapos—”Habang mapait na tumatawa, pagt
“Ano?!”Hindi nakakibo kaagad ang martial artist na pinakamalapit kay Zorn at tumama ang kamao ni Zorn sa kanya. Sumabog ang ulo niya nang parang pakwan sa sandaling iyon, at nag-iwan ng kadiring pulang eksena. “Ano?! Ascendant rank siya?!”Kaagad na naramdaman ng ibang martial artist sa paligid ni Zorn na may mali. Lalo na't ang mga Ascendant rank ay mas malakas kaysa sa Birthright rank, kasama ng napakakapal na pure vigor nila na malaya nilang ginagamit. Natural na mayroong mga halimaw na kagaya ni Frank na hindi saklaw ng patakarang ito—nasa Birthright rank lang siya, pero karamihan ng mga nasa Ascendant rank ay mahihirapan sa kanya. Tanging mga nasa peak Ascendant rank ang kayang pumilit kay Frank na gamitin ang mga alas niya, at dahil iyon sa paghina niya tatlong taon ang nakaraan. Salamat sa pagdating niya sa Birthright rank nang dalawang beses, mas dumami at mas makapal ang pure vigor ni Frank, na walang binatbat sa mga nasa Ascendant rank. At ngayon, nakatago mism
Nang hindi nakakagulat, umiling si Gene sa pagkamuhi. “Oo,” kalmado niyang sabi. “Nobya ko siya, pero mabangis din siya… Nilason niya ako at nanood habang unti-unti akong nanghina hanggang sa araw na butasin ng mga insekto ang tiyan ko? Napakasama niya!”“Ako…”Sinubukang makipagtalo ni Zorn, ngunit wala siyang nasabi. Tahimik siyang yumuko, ngunit hindi nagtagal ay tumingala ulit siya nang determinado. “Ako ang nagplano ng lahat ng ito. Ako ang may kasalanan—ngayon, pakawalan mo si Rory. Pwede mong gawin ang kahit na ano sa'kin basta't pakawalan mo siya.”“Huli na ang lahat,” mahinang sabi ni Gene. “Kagaya ng sabi ko, tapos ko na siyang iligpit.”“Ano… Seryoso ka?!” Napanganga si Zorn at naglaho ang pag-asa sa mga mata niya. Pagkatapos, nagsimula siyang tumawa nang nahihibang at palakas ito nang palakas hanggang sa nakakabingi na ito. “Napakalamig mo talaga, Gene!” sigaw niya. “Hindi ako ang malamig dito. Kayo yun no Rory yun.” Nanatiling walang pakialam si Gene nang sum
Kahit na nagdala si Gene ng maraming martial artists, hindi sila magiging sapat kapag naipit si Zorn—baka baliktarin niya ang sitwasyon at ubusin sila. Kung kaya't nagpasya si Frank na magpaiwan nang mag-isa. Hindi niya hahayaang mapatay si Gene, kundi magiging imposible nang makuha ang mga loteng iyon. Nang isinantabi niya ang document folder niya, tahimik siyang pumuslit sa hallway. Ang hindi nakakagulat, nakita niya sina Zorn at Gene na nakatayo sa labas ng opisina. Malinaw na naramdaman ni Zorn ang poot laban sa kanya, ngunit nagtanong siya, “Mr. Pearce, sinabihan mo kong tignan ang mga numero ng Drenam Limited, di ba? Bakit ka nagpunta rito mismo at nagdala ng napakaraming tao?”Sa kabilang banda, maayos na sinanay ang mga tao ni Gene. Bago pa napansin ni Zorn, nakakilos na silang lahat para harangan ang lahat ng daan palabas. “Heh… Ngayong umabot na sa ganito ang lahat, magiging tapat na lang ako sa'yo, Zorn.”Nakangiti si Gene habang tinulungan siyang maglakad n
Dahil nasa Birthright rank si Zorn, natural na kailangang mag-ingat ni Gene at magtipon ng sapat na tao para tapusin siya. Sa maikling salita, bumangga si Frank sa isang pader. Masyadong maaga siyang dumating sa Drenam Limited bago pa natapos ni Gene si Zorn, kung kaya't nagkamali ng pagkakaintindi si Zorn at naisip niyang pumunta si Frank para manloko. “Siya si Gene Pearce,” sabi niya habang nakaturo sa sakiting lalaking kailangan ng tulong para makalakad.”“Siya yun? Mukha siyang… sakitin,” bulong ni Helen, kahit na nakikita ng kahit na sino na hindi malusog si Gene. “Oo. May ilang malapit na tao sa kanyang nanglason sa kanya gamit ng isang insekto. Ginamot ko siya kahapon, kaya pumayag siyang ipasa ang land deeds na yun sa'kin.”Nabigla si Helen. “Sinasabi mo bang hindi tumupad si Gene sa pangako niya?”“Hindi sa ganun—masyadong maaga ang dating natin, bago pa niya naayos ang personal na problema niya,” sagot ni Frank habang pinanood ang higit isang dosenang lalaking puma
“Maging pabigat sa inyo nang tatlong taon?”Natawa si Frank sa ideyang iyon, ngunit hindi siya nagsayang ng oras para makipagtalo kay Cindy. Sa halip, lumingon siya kay Helen nang may seryosong ekspresyon. Gusto niyang alamin ang opinyon niya. Tahimik sandali si Helen, ngunit hindi nagtagal ay mahina siyang nagsabi, “Hindi ko alam kung anong nangyari sa'yo at inisip mo yan, Frank… Pero sasabihin ko sa'yo nang walang pagdududa na huwag ka nang mag-iisip nang ganyan kahit kailan! Hindi kita iiwan, at walang makakapigil sa'kin!”Pagkatapos, inalis niya ang kamay ni Cindy at malamig na sumigaw, “Inuutusan kita, Cindy. Bumalik ka sa Riverton at sabihin mo kay mama na wag siyang mag-alala sa'kin. At ikaw naman, alam kong galit kang hiniwalayan ka ng nobyo mo, pero wala sa'min ni Frank ang pwede kong pagbuntunan ng galit mo, at hindi kailangan ng Lanecorp ng basurang kagaya mo na walang alam kundi magmayabang na akala mo kung sinong magaling.”“Ano?!” Napaatras si Cindy sa gulat. “Anon
“M-Maghintay ka lang!” Sigaw nina Bob at Rob, ngunit mabilis silang tumayo para tumakas sa opisina. Sa kabilang banda, kinilabutan si Zorn nang sinalag ni Frank ang atake niya. “Martial artist din siya?” bulong niya sa sarili niya. “Bakit di ko naramdaman ang vigor niya?”Higit pa roon, nakikita niyang sanay si Frank sa pakikipaglaban nang pinatumba niya sina Rob at Bob nang napakabilis. Kumbinsido siya kaninang simpleng tao lang si Frank, ngunit naramdaman na niya ngayon ang walang hugis na bigat na nakabalot kay Frank. Nag-ingat si Zorn sa bigat na ito at bigla siyang hindi nakasiguro kung kaya niyang talunin si Frank. Sa lakas niya sa kabila ng kabataan niya, talagang napaisip si Zorn kung saan siya nanggaling. Habang naningkit ang mga mata, umatras si Zorn at nagtanong, “Pwede ko bang matanong kung saang clan o sect ka nanggaling?”Gayunpaman, umiling si Frank at mahinang nagsabi, “Pangkaraniwang tao lang ako. Ano? Magpapatuloy ba tayo? Hindi ako magpipigil kung oo, at