KABANATA 2

KABANATA 2:

I know that in time, they will become a couple. But I didn't expect that this would be that day.

Mom and Dad went out on a vacation trip. It was planned two months ago when Crystal and I decided to buy them a ticket and book a hotel resto Palawan for their wedding anniversary.

Since we are old enough to take care of ourselves, we opted to stay at home and let our parents enjoy their vacation without us. We have a family business and own multiple hardware stores in the Philippines. My parents are hardworking people.

Ever since they started our business, they have been very committed to it, and we wanted to give them the best gift, kaya iyong napili namin ni Crystal ay package tour para sa dalawa.

"Crystal?"

Sinilip ko sa sala pero wala siya kaya akala ko nasa kwarto pero wala din pala. I checked the other rooms pero wala din siya.

"Nasaan na ba 'yon?" I asked myself.

Nagmamadali pa akong bumaba sa hagdan. Wala nga yata akong kasama sa loob ng bahay. I started to get panic. Hindi ako mapakali kapag wala ang kambal ko.

Dinala ako ng mga paa ko sa bahay nila Tita Wendy.

"O, bakit? Si Crystal? Nasa taas, kasama ni Dustin."

Nagulat ako. I know I shouldn't react like this kasi alam ko naman na nagkakasama iyong dalawa kaya lang kapag ganito na wala naman akong kasama sa bahay. Hindi ba dapat magsabi si Crystal sa akin para hindi ako mag-alala?

"Pasok ka. You can go upstairs. Nagluluto ako nang meryenda. Tamang-tama, tawagin mo muna."

Iniwan ako ni Auntie Wendy at tiningala ko 'yong mahaba at paikot nilang hagdan. I took a deep breath and decided to call them. Dahil sanay na ako na pumupunta dito at sanay na ko na basta-basta na lang ding pumapasok.

Malakas kong tinulak ang pinto at mabilis ko ring naisara dahil sa pagkabigla.

Napahawak ako sa dibdib. Ang lakas ng kabog ng puso ko at nahigit ang aking hininga.

Pulang-pula ang mukha ko at nag-iinit maging ang leeg ko. I was about to leave when the door open.

"Cassy!"

Boses ni Dustin ang aking narinig. Nag-aalangan pa akong tignan siya dahil huling-huli ko sila kung paano niya pinapaligaya ang kapatid ko!

Napapikit ako ng mariin at napailing.

"Uuwi na muna ako. Hinahanap ko lang si Cassy kasi hindi ko alam na nandito—I mean nandito ka. Kaya pala nandito din siya..." nauutal pa ko at gusto ko na lang tumakbo palayo.

Ako ang nahihiya sa nasaksihan ko. Naglakad ako pero hinawakan niya ako sa braso. Napatingin ako doon at nandidiring nilayo ang braso ko.

"I'm sorry," sabi ni Dustin at nagpunas ng kamay sa magkabilang shorts nito.

"Cassy..."

Nilingon ko si Crystal na nakadamit na at pulang-pula ang mukha. Nag-iwas ako ng tingin.

"Uuwi na ko," paalam ko.

"Sandali! Let's talk," sabi niya. Tinignan ko si Dustin na hindi makatingin sa akin. Pinasadahan lang nito ang magulong buhok niya at binasa ang ibabang-labi.

"S-sasama na ko pauwi. Dustin..." mahinhing boses ni Crystal.

"Uh, sure! Sure!"

Nauna na kong bumaba sa hagdan at alam kong nakasunod na si Crystal sa akin. Nakasalubong pa namin sa sala si Auntie Wendy.

"Oh, tamang-tama. Mabuti naman at bumaba na kayo. I made croissant for snacks."

"Uh, uuwi na ako Tita. May nakalimutan ako sa bahay. Naka-on pala 'yong kalan. Iyong niluluto ko." Napangiwi ako at napakamot sa ulo.

"Oh my, ganoon ba? O, sige. Ikaw Crystal? Si Dustin?" tanong niya at tumignin pa sa taas.

Hindi ko masisisi si Auntie Wendy na walang malisya kung kami tignan kasi nga ang turingan lagi namin para nang magkakapatid. Matalik kaming magkaka-ibigan.

"Nasa taas po. May kukunin din ako sa bahaym Auntie," sabi ni Crystal kaya wala nang nagawa si Auntie kundi tumango at magpaalam na rin sa amin.

"Let me explain. Cassy, hindi ko alam na ganoon mangyayari. Huwag mong sabihin kila Mommy, please!"

I took a deep breath. Ilang taon pa lang kami. Though nasa legal age eh tingin ko bata pa kami para sa ganoon! Tapos siya?

"God, ako ang nahiya. Bakit kayo nag-se-sex? Mag-asawa ba kayo?" Napapantastikuhan kong tanong.

Naabutan ko kasing nasa ibabaw ni Crystal si Dustin. Pareho pang n*******d. Napayuko si Crystal at pulang-pula ang mukha.

I shut my eyes. This is unbelievable. Kailan pa nila 'yon ginagawa?

"I'm sorry..." sabi niya.

"What if... what if mabuntis ka? God, tigilan mo 'yan, Crystal. Lagot ka kay Mommy!"

"Kami namang dalawa na. Ginagawa rin naman ng iba 'yon, ah? At least ako, boyfriend ko siya."

Nalaglag ang panga ko sa sinabi niya.

"Are you still thinking straight? I guess I have to talk to Dustin. Kasi I don't know who's in front of me. Hindi kasi ganyan si Crystal."

Bumuntong-hininga si Crystal.

"I'm sorry. Please don't tell our Mom and Dad. Promise, hindi ko na uulitin."

"Paano? Boyfriend mo nga siya?"

Tinikom niya ang bibig. Umiwas siya ng tingin. Para lang na nakikita ko ang sarili ko sa kanya. Ganyan din kasi ako kapag hindi ko naman mini-mean ang sinasabi ko.

I don't believe it. Kasi temptation is everywhere naman lalo na kung nagkakasama silang dalawa.

I swallowed hard. Nahihirapan akong magtanong pero alam kong dapat. Nag-aalala ako sa kanya. May kaunting kirot sa puso ko ngayong narinig ko sa bibig niya na sila nang dalawa.

"Are you guys using protection?"

There. I said it.

Before she opened her mouth. Naagaw na nang pansin namin iyong cellphone kong tunog ng tunog.

"Hello?" bungad ko habang nakatingin kay Crystal na pinaglalaaruan ang daliri sa mga kamay.

"Hello, Maam? Is this Cassiedy Blaire Uytingco?"

I frowned.

"Yes, speaking."

"Ah, okay. I am Carl, calling on behalf of Pearl Pacific Airlines. We regret to inform you that Mr. and Mrs. Uytingco is also the passengers in the crashed plane bound for Palawan..."

Napaawang ang bibig ko at tila nabingi sa narinig. Unti-unting pumatak ang luha ko dahilan para bumadha ang kaba sa mukha ni Crystal dahil sa reaksyon ko.

"Hello Ms. Cassiedy?"

Hindi ako nakapag-react. Nanlamig ang aking tiyan. Hinablot ni Crystal ang cellphone sa akin dahil hindi na ako makapagsalita.

"Hello? Ano pong sinabi niyo sa kapatid ko? Why is she crying?" Crystal's voice was shaky.

Napaupo ako sa sofa at bumuhos na ang matinding luha.

Iyon ang araw na hindi ko makakalimutan. Isa sa mga malulungkot at masakit na araw para sa akin. Dahil wala na sila Mommy and Daddy. Naiwan kami ni Crystal at parehong nag-aaral pa. Kailangan pa rin namin sila.

Everything's changed. Lagi akong natutulala. Tahimik na umiiyak. Crystal was like that too. Nagkukulong pa sa kwarto simula nang nawala ang parents namin.

"Cassy, kumain na muna kayo. Si Dustin ay pinipilit din ang kapatid mong kumain. Tatlong araw na kayong ganito," sabi ni Tita Julie—kapatid ni Mommy.

Dalawang linggo ang lumipas at hindi nagbabago ang sakit sa aming dibdib dahil sa pagkawala nila Mommy. Sa nangyari sa kanila, ang pinagpapasalamat namin ay na-recover pa rin ang body nila kahit na nasa ilalim na nang dagat at sumabog ang kabilang part ng eroplano. Nakuha pa naming ipa-cremate ang bangkay nila at nailagak pa sa musuleo.

Kahit papaano ay may mabibisita kaming magulang kapag araw ng mga patay o kapag miss na namin sila at gustong makausap kahit na ba sila ay nasa kabilang buhay na.

"Nagtinapay naman na ako Tita," sagot ko at nagpatuloy sa pag-didilig ng halaman.

Bumuntong-hininga siya at kinuha sa akin ang hose. I looked at her.

"Get inside and eat a heavy meal. I already cooked, Cassy. Sobrang payat niyo ng magkapatid. Hindi na muna ako uuwi—"

"No, Tita! Kaya na namin dito. Tito and your kids needs you. Okay lang po kami." Umiling ako at nginitian siya.

She sighed. Halata sa mukha na nahihirapan at nakikisimpatya siya sa amin. Medyo naawa ako sa amin ni Crystal dahil wala nang titingin sa amin.

Si Dustin at Tita Wendy ang panay ang silip sa amin dahil ilang bloke lang naman ang layo ng bahay ni Tita Wendy sa amin. Si Dustin naman ay hindi pumasok para na rin bantayan kami. Lalo na si Crystal na mas malala pa yata ang sitwasyon kaysa sa akin.

I often heard her cries especially at night. Kapag hindi niya na kaya ay lilipat siya sa kwarto ko para tabihan ako matulog. If she will not do that, hindi rin siya makakatulog.

"Is it really okay that you're here with us? Kasi hindi ka na nakakapasok sa trabaho. Kami naman ni Crystal ay okay lang kasi nakapagpaalam kami sa school."

Matanda sa amin si Dustin kaya nagtatrabaho na siya sa kumpanya nila. His family owns Roberts Food and Beverages, Inc. Isa sa mga subsidary ng Roberts Corporation. He is working under his father's wing. He's currently in training to get familiar with and ready to be in a higher position someday.

"Don't worry, I can leave as long as I want just to check on you, guys. Nag-aalala rin ako kay Crystal. She's different after what happened and also she has a weakened heart."

Nag-angat ako ng tingin sa kanya at nilapag sa harap nito ang kape.

"I know. That's why I keep on telling her na huwag siyang masyadong umiyak at isipin ng isipin sila Mommy kasi sa kondisyon niya. Thank you pala, ha? Tyinatiyaga mo si Crystal. She needed someone like you right now and I am happy that it's you." I smiled. Halata ang mga lungkot sa aking mga mata.

He nodded and sipped at his coffee. Napatingin ako sa malaking kamay nito na nakahawak sa tasa. I looked away.

"I love your sister. Even if I leave her for work, I know na wala akong magagawa dahil siya pa rin ang iisipin ko. I am happy though to check her from time to time."

I bit my lower lip. Marahan akong tumango at tinignan siya na nahuli kong nakatingin rin pala sa akin. May naramdaman akong hindi ko maintindihan.

"I’ll go back to work when I know that she’s doing okay. Are you going to meet up with your family’s attorney?”

Natauhan ako sa sinabi niya. Hindi ko namalayang natulala na ako sa mukha ni Dustin.

“Yeah. Nakalimutan ko,” sabi ko at nagmamadaling talikuran sana siya kaya lang natabig ng kamay ko ‘yong baso ng tubig na nasa ibabaw ng lamesa.

Napatili ako sa gulat nang mabasag iyon sa sahig. Akma ko nang pupulutin sana iyong malalaking tipak para maitapon sa basurahan kaya lang pinigilan ako ni Dustin.

“Don’t touch it!” aniya.

Namilog ang mga mata ko sa gulat at natabig ang kamay niyang nasa palad ko.

“S-sorry,” nauutal kong sabi habang marahang tumatayo.

Hindi ako nagulat dahil sa pagpigil niya kundi sa elektrisidad na dumaloy sa aking katawan nang hawakan niya ang aking kamay. Tila ba naghurumentado ang puso ko dahil lang sa pagdikit ng palad niya sa akin.

Panay ang kalabog ng dibdib ko habang pinapanuod ko si Dustin na nililinis na ang sahig.