Chapter 5

Sa loob ng silid,

"Bakit, narito ka ba para magreklamo para sa anak mo?"  agad nitong tanong.

"At kung oo?"  nakataas na kilay na tanong.

"Nang niloko mo si Lola, inisip mo ba na darating ang araw na magkasama kami ng anak mo araw at gabi?"  dagdag nitong tanong kay Kenneth.

"Evan, huwag mong sabihin na bibigyan kita ng pagkakataong saktan si Cheska. Pareho nating alam na hindi ka ganoong klaseng masamang tao." Malamig na ngumiti si Kenneth at walang bahid ng takot sa banta ni Evan.

"Gaano mo man ako kamuhian at si Ella, sa akin ka gumanti, kami ang diretsuhin mo hindi sa inosenteng bata."  Diretsong sabi ni Kenneth kay Evan.

Sigurado siya sa mga sinabi niya, at ang katiyakang iyon ay nagbigay ng matinding sakit sa puso ni Evan. Bigla siyang ngumiti nang mapait. 

Ano ito? 

Pinagtaksilan siya, sinaktan siya, at niloko siya, ngunit naniniwala pa rin ito na mabuti siyang tao. 

O baka naman dahil sobrang malambot ng puso niya noon kaya nagawa nina Ella at Kenneth na sirain ang buong buhay niya? 

Sa huli, siya ba ang nagkamali? 

Ang mahinahon niyang ngiti ay nagtulak kay Kenneth na humakbang palapit, walang emosyon habang inangat niya ang baba nito gamit ang kamay niya, pinipilit siyang tumingin sa kanyang mga mata.

 "Ano'ng nakakatawa?" 

Sumunod si Evan sa puwersa ng kanyang kamay, at ang mga mata niya ay tila mga talim na tumagos sa kanya.

 "Ang taong sinasabi mo ay si Evan ang dalagang tagapagmana ng pamilya Villaflor hindi si Evan, ang bilanggong nakalaya na." 

Kinagat niya ang sulok ng kanyang mga labi sa mapanuyang ngiti, madilim ang kanyang mga mata ngunit walang luha. Mahinang bumigkas siya na parang nangungumpisal.

"Limang taon na ang nakalipas, muntik ko nang mapatay si Ella. Ngayong limang taon na ang lumipas, dapat natutunan ko na ang leksyon ko. Hindi ba?" 

Nanliliit ang mga mata ni Kenneth tila sinusuri ang katotohanan sa mga sinabi niya. 

"Kaya, para maiwasan ang anumang panganib sa iyong mahal na anak, maghiwalay na tayo agad. Sabihin mo kay Lola na ayaw mo ng asawang nakulong. Wala akong pakialam."  Dagdag pa ni Evan.

Ang mga labi ni Kenneth ay bahagyang napangiti sa mapanuyang tono nito. 

Ang lahat ng naunang sinabi nito ay tila mga palamuti lamang. Ang huling pangungusap ang tunay na hangarin nito. 

Alam niyang wala na siyang masasabing makakapagpalubag-loob dito, ngunit tila wala na rin siyang kailangang sabihin para sa susunod niyang gagawin. 

Halos sabay sa pagtatapos ng sinabi ni Evan, bigla siyang kumilos at tinanggal ang laso sa balikat nito. 

Agad na namutla ang mukha nito, mabilis na tinakpan ang dibdib at sumigaw.

"Kenneth! anong ginagawa mo?" 

"Anong ginagawa ko?" Tumawa ang lalaki na puno ng kahulugan. "Tayo lang dalawa sa kwartong ito, ano ba ang dapat kong gawin?" 

Nanlaki ang mga mata ni Evan sa gulat at nagmadaling tumakbo palayo. 

Ngunit isang hakbang pa lang, agad na hinarangan ni Kennenth ang kanyang daraanan. Hinawakan ang kanyang makitid na baywang at hinila siya palapit, dahilan upang mahulog siya sa bisig nito. 

"Hayop ka! Bitawan mo ako!" sigaw ni Evan habang tinitiis ang sakit sa kanyang bukung-bukong, desperado niyang nilabanan ang pagkakahawak ni Kenneth.

Habang iniisip na ito ang tunay na pagkatao ni Kenneth, at kung paano niya ito minahal noon nang walang kapantay, naramdaman ni Evan ang matinding pagkasuklam. 

Hinigpitan pa lalo ni Kenneth ang kanyang pagkakayakap at bumulong sa kanyang tainga na parang isang kasintahan.

"Evan, naisip ko lang ang isang permanenteng solusyon para hindi mo na muling mabanggit ang salitang hiwalay." 

Halos hindi na makahinga si Evan ang manipis niyang mga daliri ay nagpakasigla upang itulak siya palayo. Nanginginig, tinitigan niya ito ng may matinding galit.

 "In your dreams!” 

Ang galit ay masyadong malinaw sa kanyang mga mata, tila nagliliyab sa liwanag ng mga ito. 

Ang kanyang magandang mukha ay puno ng determinasyong mas pipiliin ang mamatay kaysa sumuko, na walang bakas ng pagsuko. 

Nakita ni Kenneth ang kanyang mga mata na pula at puno ng pandidiri, at ang kanyang paghinga ay tila nahirapan.

Matapos ang mga dalawa o tatlong segundo, nagsalita siya nang malamig at malalim.

 "Kapag nabuntis kita at dalhin muli ang anak ko, sana hindi mo pagsisihan ang iyong matigas na ulo ngayon."

Pagkatapos, bigla siyang nagbago ng tono.

 "Kung magiging maayos ka, susubukan kong hindi ka saktan." Pagbabanta nito

Pagkatapos nito, muli niyang itinaas ang kanyang baba nang may malinaw na layunin, at ang kanyang madilim na mga mata ay tumutok sa kanyang mga pinkish at kaakit-akit na labi, at agad ay yumuko upang halikan siya. Hindi niya alam kung ilusyon lang niya, pero ang Evan sa nakaraan, limang taon na ang nakakalipas ay mas buhay at matigas, mas maraming beses na mas masarap than the woman five years ago who was good for nothing except being obedient.

Kaya naman sandali siyang napaisip. Kung gusto niya bang makuha ang kaniyang goal sa buhay o kunin ang pagkakataong ito para tikman ang babaeng nasa harapan niyang napakahalimuyak naman talaga.

"Heh."

Parang ang buong katawan niya ay nawalan ng lakas. Malungkot na tumawa si Evan at biglaang itinigil ang lahat ng pakikipaglaban sa lakas.

Ang hindi pangkaraniwang kilos niya ay nagpatigil kay Kenneth ng galit na nagsisimula sa kanyang dibdib. Sinuri niya ang kanyang ekspresyon nang malapitan.

"Hindi ka na ba lalaban, o ito ba talaga ang gusto mo?"

"Kenneth, maganda ang plano mong gamitin ang anak ko para takutin ako, pero sa simula pa lang, hindi na ito magiging posible."

Itinaas ni Evan ang kanyang mga mata nang malamig, parang nagsasalita siya tungkol sa ibang tao, at binigkas nang malinaw ang bawat salita.

“Kung binasa mo ang ulat ng operasyon ko limang taon na ang nakakaraan, malalaman mong nawalan na ako ng kakayahang magkaanak magpakailanman, lahat ng iyon ay salamat sa iyo at kay Ella."

Nang sabihin ito, nanginginig ang buong katawan niya, pero ipinagpatuloy niyang pinipigilan ang pag-iyak at hindi nagpapatalo.

"Ano'ng sinabi mo?"

Ang kamay ni Kenneth na humahawak sa kanya ay kumawala ng bahagya, at ang kanyang boses ay hindi maiwasang tumigas.

"Evan, kapag malaman kong nagsinungaling ka sa akin..."

Ngumiti lang si Evan.

Ang kanyang ngiti ay maliwanag at ang mga mata niya ay punong-puno ng mga bulaklak.

Mas lalong nagkunot ang noo ni Kenneth at bago siya makapagsalita, naputol ang kanyang mga salita ng isang tinig mula sa labas ng pinto.

"Master, ipinapagawa ng ikalawang master na makipagkita ka sa kanya sa study."

"Okay, darating ako agad."

Ang lalaki ay hindi mapagpakumbaba.

"Pasensya na, master, pero gusto niyang ngayon na daw po.”

Nagdalawang-isip sandali si Kenneth ngunit hindi niya kayang lumaban kay Kevin.

Kumalas siya at pinakawalan si Evan. Isang huling malalim na sulyap ang ibinato niya kay Evan, at tumalikod siya saka mabilis na naglakad papalayo.

Pagkasara ng pinto, bahagyang kumurap ang kanyang mga pilikmata, at isang malaking luha ang pumatak.

Dahan-dahang tumumba ang tuwid niyang likod. Sa loob ng bakanteng silid, umupo siya at niyakap ang sarili, kinagat ang likod ng kanyang kamay at humagulgol ng malakas.

Hindi tiyak kung gaano katagal bago tumayo muli si Evan, naglakad patungo sa banyo na parang isang kaluluwang naglalakbay, at pinatong ang kanyang maputlang mga pisngi sa harap ng salamin upang maglabas ng ilang guhit ng dugo.

Hindi pa rin alam ang kinaroroonan ng kanyang anak, at may malaking utang ang kanyang ama kay Kenneth. Hindi siya pwedeng bumagsak sa oras na ito.

“Van-van, tinawag ka ni Lola para kumain."

Narinig ni Evan ang matinis na boses ni maliit na Ashton, agad niyang binasa ang kanyang mukha. Paglabas at pagbukas ng pinto, napansin niyang hindi pa siya nakapagpalit ng damit.

Tumingala si maliit na bata sa kanya gamit ang maliit niyang ulo, at bahagyang pinipigilan ang bibig habang halatang nag-aalala.

 "Van-van, bakit ka umiiyak, masakit ba ang katawan mo? Tatawagin ko si Daddy para tulungan ka."

"Ayos lang ako." Hinawakan ni Yan Evan ang maliit na bata na para sanang tatakbo palayo, at naramdaman niya ang init sa kanyang puso.

"Salamat at tinawag mo ako para kumain."

Parang may iniisip si maliit na bata at hindi sumagot. Bigla, napansin niyang may maliit na anino na dumaan hindi kalayuan.