Chapter Two : Losing Control

PILIPINAS YEAR 2022

ENERO

"Hija, Diyos ko po, ayos ka lang ba?" Nabalik sa wisyo at bahagyang naigalaw na muli ni Calista ang kanyang katawan ng may isang matandang babaeng pasyente ang lumapit at humawak sa kanyang braso.

Sunod-sunod ang pagkurap ng kanyang mga mata habang nanlalabo ang kanyang paningin dahil sa mga luha niyang patuloy na bumubuhos. "A-Ayos lang po ako." Garalgal ngunit magalang na sagot ni Calista sa matanda.

"Sigurado ka ba? Sobrang putla mo—teka sandali, sasabihan ko ang apo ko na tumawag ng—" hindi na pinatapos pa ni Calista ang matandang babae sa pagsasalita dahil mabilis siyang yumuko rito at naglakad papalayo.

Dahil sa pagkataranta at gulat dala ng mga pangyayari ay hindi na niya natingnan pa sa mukha ang matanda at nakapag-paalam nang maayos.

Maingay pa rin sa bawat paligid ng hospital, sadyang nagkakagulo sila sa nangyaring krimen kanina, at nagkaroon ng aberya sa mga pasyenteng bagong dating pa lamang.

"Sobrang magkamukha talaga sila! Paano kung magkakambal pala yung dalawa? Tapos may malaking galit sila sa isa't-isa kaya alam mo na..." Napahinto sa paglalakad si Calista nang marinig niya ang boses ng isang babae mula sa kanyang likuran.

"Nakita ko sila kanina nagkasalisihan, parehas silang mukhang nagulat nang makita ang isa't-isa but I didn't mind it at first, pero nagulat na lamang ako at yung ibang mga nakaupo sa tabi ko ng bigla nang dumukot yung nurse ng isang gunting sa lagayan na dala-dala niya at sinunggaban yung babaeng kamukhang-kamukha niya. Yung babae rin naman ay nanlaban, may dala siyang kutsilyo, kung nakita niyo lang yung pangyayari ate, sobrang intense! Nagkagulo kaming lahat dito pero 'di namin sila maawat dahil masyado silang wild, para silang hypnotized na nawalan sa pag-iisip." Giit naman ng teenager na lalak. Isa siya sa unang nakakita sa simula ng gulo at talagang nabigla sa mga napanood.

Napahawak si Calista sa kanyang sentido ng bigla itong kumirot, sa sobrang sakit ay agad siyang napahawak sa pader.

"Miss, are you okay?" Natigilan si Calista, tila pamilyar sa kanya ang malalim na boses ng lalaking kanyang narinig, para bang kailan niya lamang narinig ang tinig nito.

Naaninag niya ang kasuotan nito. Nakasuot ng casual na polong kulay grey at white jeans, nang akmang titingnan niya na ang mukha nito ay may biglang matandang babae ang tumawag sa lalaki na nakapag-rehistro ng kanyang atensyon.

"Nako, Theo, saan ka ba galing? Baka atake pa sa puso ang ikamatay ko at hindi itong bali ko sa kamay!" Napahinga nang malalim si Calista nang ma-realized niya na iyon ang matandang babae na nag-malasakit at nagtanong sa kanya kanina kung ayos lang ba siya.

Ayaw niya nang mapansin siya ng matandang babae kaya nagmadali siyang tumindig at nagsimulang maglakad kahit na masakit ang kanyang ulo, at nanginginig ang kanyang buong katawan ay pinilit niya pa ring kumilos upang makabalik sa kwarto ng kanyang lola.

"Lola naman, bumili lang ako ng pagkain sa labas tapos kung ano-ano—teka, sandali miss!" Tuluyan nang nanlabo ng mga paningin ni Calista hanggang sa naramdaman niya na lamang na parang dahan-dahan na siyang nahuhulog at gumagaan ang kanyang katawan.

Mabuti na nga lang at agad kumilos ang lalaking nagngangalang Theo at agad siyang sinalo.

Bago pa man masilayan ni Calista ang mukha ng binata ay nawalan na siya nang malay.

"ANONG nangyari sa'kin?" Ang unang tanong ni Calista nang magising siya at maaninag niya ang kapatid na si Althea na nagbabalat ng mansanas habang nakatayo sa harapan niya.

Napansin niyang nasa loob siya ng isang kwarto sa ospital, marami ring ibang pasyente ang mga nakahiga sa paligid niya, ang iba ay may malay at abala sa mga ginagawa habang ang iba naman ay tulog.

"Nawalan ka nang malay, ate, sabi ng doctor dahil daw sa sobrang pagod. Lahat ng taong nasa kwartong 'to, kasabay mong nawalan ng malay, which is weird. Sabi sa'kin nung isang nurse na nakasalubong ko, ang dami raw tao ang nawalan ng malay ngayon. Mabuti na nga lang at dinala ka ng gwapong lalaki na mestizo rito, sayang nga lang ate at nakaalis na siya, parang tatlong minuto pa lang ang nakakalipas!" Nanlalaki ang mga mata ni Althea sa kilig nang maalala niya ang gwapong mukha ng lalaking sumalo kay Calista at nagdala sa kanya sa ward.

Samantala, napangiwi na lamang si Calista sa inasta ng kapatid, nahiya tuloy siya sa ibang taong nasa silid dahil tiningnan sila nito na parang nanghuhusga.

"Anyway, gusto mo habulin ko siya? Sa tingin ko 'di pa siya nakakalayo, yung lola na kasama niya mabagal maglakad, so sure ako na—" hindi na natapos ni Althea ang sinasabi niya ng bigla siyang hampasin nang mahina ni Calista sa braso niya, napa-simangot naman siya, habang iniisip na napaka-killjoy talaga ng ate niya.

"Mahiya ka naman, Althea, ang ingay ingay mo." Mahinang bulong ni Calista sa kanya, napairap na lamang si Althea.

"Ang arte mo, ikaw na nga ang tinutulungan kong magkaro'n ng love life, para naman mabawas-bawasan ang seriousness mo sa buhay."

"Tumigil ka nga, tinulungan lang ako ng tao binibigyan mo agad ng malisya."

Ngunit kahit papa'no ay gusto niya rin talagang makilala ang lalaking tumulong sa kanya para mag-pasalamat, gano'n na rin sa matandang babae na unang nagtanong kung ayos lang ba siya.

Padabog siyang inabutan ng mansanas ni Althea habang patuloy ito sa pagku-kwento ng kung anu-ano, napatigil lamang sila ng biglang makuha ang kanilang atensyon ng balita na biglang nag-premier sa TV na nakasabit sa pader.

Kasalukuyang ini-interview ang isang pulis na naka-uniporme na parang pinipigilan nito ang tumawa. "Sa totoo lang po, hindi rin namin alam kung bakit siya duguan, inimbestigahan na namin ang pangayayari wala naman pong ibang nasaktan." Napakamot sa ulo ang pulis inilipat ang view ng camera sa isang babaeng nakapuyod ang buhok na nakasuot nang malinis at mukhang mamahaling kulay asul na dress, bagamat maayos ang damit halata ang mga galos at sugat sa mukha at braso nito, itinutok ng interviewer ang mic sa babae.

"Ma'am, kayo po may naalala po ba kayo sa pangyayari? Ano po bang dahilan kung bakit kayo may hawak na kutsilyo at puno ng dugo nang dalhin kayo rito?" Umiwas ang tingin ng babae sa camera at hindi sinagot ang tanong.

"Pasensya na kayo sa asawa kong si Sarah, may sakit kasi siyang schizophrenia, often times she's hurting herself. Pumunta kami sa hospital kanina para ipatingin ang mga galos niya sa doctor, at hindi ko na namalayan na nag-cause pala siya ng takot sa mga tao dahil kausap ko doctor niya which is also a friend of our family. But, nagbayad na kami nang pera para sa mga taong naalarma niya." Seryoso ang mukha ng lalaki na nakasuot ng business attire habang hawak-hawak ang balikat ni Sarah.

Habang ang buong atensyon ni Calista ay nasa TV, tinititigan niyang mabuti ang mukha ni Sarah, habang tumatagal ang pagtitig niya rito ay bumibilis ang kanyang puso dala ng confusion.

"Nahimatay po kasi yung mga nakakita sa kanya pero wala namang nasaktan. Parang nagkaroon lang ng massive black out ang mga utak ng tao ngayon, parang pati nga kami nawala sa wisyo." Natatawang sambit ng pulis at ang mga pulis na nasa likod niya ay natawa rin.

Mabilis na napailing si Calista."That's not Sarah!" Bulalas ni Calista habang dinuduro ang TV screen, napatigil sa pag-nguya si Althea at tiningnan ng seryoso ang ate niya na seryosong nakatitig pa rin sa TV. Ang ilang tao ay napalingon sa kanya dahil sa pagtaas ng boses niya.

"What do you mean ate? Kilala mo ba 'yang Sarah na nasa TV?"

Natigilan si Calista sa sinabi ng kapatid at mabilis na napatingin dito. "Paanong hindi makikilala? She's our friend, Althea, siya yung madalas na nurse na nasa reception at nag-bantay noon kay lola Hiraya." Althea blinked several times at napakunot na lamang ang kanyang noo sa sinabi ng kanyang ate.

Matagal niyang inisip at muling tinitigan ang babae na nasa TV kung kilala niya ba ito, pero hindi niya ito maalala. Naka-flash din sa screen ang pangalan ng babae which is 'Sarah Toralba' asawa ng isang mayamang lalaki na may sikat na shoe business sa Pilipinas. Sa isip-isip niya'y hindi naman sila mayaman para magkaroon ng kaibigan na asawa ng businessman.

"Baka nagkakamali ka lang ate, 'di ko siya kilala eh." Simpleng sambit ni Althea, pero si Calista ay paulit-ulit siyang pinagsasabihan na ang babaeng nasa TV ay si nurse Sarah.

"Ate, siguro tama talaga yung doctor, kulang ka sa tulog at masyado kang pagod. Sabi ko naman kasi sa'yo isang part-time job na lang ang kunin mo." Pailing-iling na giit ni Althea at kumain na lamang ulit ng mansanas.

Samantala, hindi pa rin makapaniwala si Calista sa mga narinig niya sa kanyang kapatid, pansin niya ang sinseridad sa mga mata at salita nito, totoong hindi nito nakikilala ang nurse na si Sarah. Which is, isang palaisipan sa kanya na guguluhin siya at hindi niya alam kung hanggang kailan.

"NURSE Rosie, mag-kaibigan kayong dalawa ni nurse Sarah then palagi pa kayong magkasama—"

"Calista, pasensya ka na talaga pero wala talagang nurse na Sarah Toralba rito. Maybe your sister was right, baka kailangan mong mag-pahinga, dahil tulad ng iba ay nabigla ka lang sa nangyaring gulo kanina." Calista scoffed in disbelief, pagkatapos niya kasing ma-discharged sa hospital ay tinanong niya ang mga kilala niyang nurses tungkol kay Nurse Sarah, pero parang lahat sila nagkaroon ng amnesia.

Hinagilap niya rin ang lalaking teenager kanina na nakakita sa pangyayari, ngunit katulad niya ay nawalan din ito ng malay at hindi pa rin nagigising. Naguguluhan siya dahil malinaw lahat sa kanya ang ala-ala niya kay nurse Sarah, even sa simula noong una nilang pagkikita.

"Ate, please lang 'wag ka nang mag-cause ng ruckus dito, napapahiya ako." Bulong ni Althea sa kanya while holding her arms.

Bakas pa rin ang pagkabahala sa mukha ni Calista, binalik niya ang tingin sa tatlong nurses na nasa reception, they all looked at her na parang nag-aalala.

Ipinaliwanag naman na nila sa kanya ng ilang beses na walang Sarah Toralba na nagtratrabaho bilang nurse sa ospital na iyon, at sinabi na baka ang kanyang tinutukoy ay ang babaeng nag-cause ng alarma sa ospital na hinuli ng mga pulis at napagkaalaman na may sakit lang pala ito at isang mayaman na tao pa.

Wala nang nagawa si Calista kun'di sukuan ang pangungulit sa mga nurses. Masama ang loob niyang sumunod sa akay ng kanyang kapatid palabas ng ospital. Malinaw pa rin ang lahat sa kanya, ang batang umiiyak na pumasok sa kwarto ng lola niya, ang pagbabago ng kanyang paligid, ang lalaking gwapo at mestizo na may mahabang buhok na lumapit sa kanya ngunit hindi niya maalala ang sinabi nito, at ang babaeng kamukhang-kamukha ni nurse Sarah na pumatay rito.

Hindi maaaring sa isang iglap nawala ang bangkay ni nurse Sarah at wala nang nakaka-alala sa existence niya. At ang totoong nurse Sarah ay wala pang asawa, bukod doon hindi ito mayaman. Hindi niya rin alam kung saan nanggaling ang babaeng kamukha ni nurse Sarah. At sa totoo lang ay gulong-gulo siya sa mga pangyayari, patuloy niyang iniisip kung nasa realidad ba siya o nananaginip lamang.

"MALALA na ang tama ko, kailangan ko na 'atang magpa-psychiatrist." Bulong ni Calista sa sarili habang tinutuktok sa ulo ang ballpen habang nakatanaw sa labas mula sa malaki at matangkad na bintana ng kanilang bahay sa parte ng living room.

Napakagat siya sa ibabang labi, madilim na sa paligid dahil gabi na. Hindi siya nakapasok sa night shift niya sa convenience store pero naintindihan naman ng manager ang reason niyang may sakit siya. Sumasakit pa rin kasi ang ulo niya habang inaalala ang mga unrealistic na nangyari ngayong araw sa kanya. At hindi pa rin siya maka-move on sa pagkamatay ni nurse Sarah kahit na siya na lang ang nakakaalala rito.

Dumapo ang kanyang paningin sa suklay sa harapan niya, kinuha niya iyon at hinila ang hawakan nito at doon lumabas ang kutsilyo. Ang lola Hiraya niya ang nagsabi sa kanila kanina na bumili sila ng mga bagay na may nakatagong patalim upang ma-protektahan ang kanilang mga sarili sa mga nakatakdang masasamang pangyayaring maaaring dumating. 

Kung mas may lalala pa sa nangyari sa kanya ngayong araw, iyon ay ang mga sinabi sa kanya ng kanyang lola bago sila umuwi na hindi na mawawala sa kanyang isipan, dahil hindi niya maintindihan kung bakit nag-iba ang reaksyon at kilos nito pagkatapos niyang ikuwento ang tungkol kay nurse Sarah. Katulad ng iba ay hindi rin maalala ni lola Hiraya ang tungkol sa nurse na iyon, pero imbes na husgahan siya tulad ng iba ay pinagmadali silang bumili ng mga patalim.

"Hey, sistah! Sorry to tell you this, pero hindi ako rito ngayon matutulog hehe." Mabilis siyang lumingon sa kanyang likuran at nakita si Althea na nasa huling steps na ng hagdanan at may bitbit na handbag.

Tumaas ang kilay ni Calista, "at saan mo naman balak maki-tulog? Pinagsabihan na nga tayo ni lola kanina na mag-ingat tayo dahil mapanganib ngayon."

"Ikaw talaga ate, siyempre ang mga matatanda mabilis ma-paranoid. Tsaka, don't worry sa bahay nila Yves ako makiki-tulog kaya sure na safe ako do'n!" Althea waved her hand to Calista na ngayon ay nanlalaki na ang mga mata sa inis.

"Hindi pwede! You're only sixteen tapos tatabi ka na matulog sa boyfriend mo? Dumito ka lang, tsaka—" hindi na natapos pa ni Calista ang sasabihin niya nang tinaas ni Althea ang kanyang hintuturo.

"Ang O.A mo naman ate, hindi kami magse-sex kaya huwag ka nang mag-alala d'yan, sa kaka-hang out mo kay lola nagiging matanda na rin ang pag-iisip mo eh." Tumawa nang bahagya si Althea pero nanatiling seryoso at nakasimangot si Calista sa kanya kaya 'agad din siyang nag-seryoso.

"Promise! Wala akong gagawin na pagsisisihan ko sa huli. Tsaka sa kwarto ako ni Heidi matutulog. Gusto mo, sumama ka na lang sa'kin para makahinga ka na nang malalim, basta ayoko lang matulog dito after kong makakita ng multo kanina." Kunwari pang nanginig ang mga katawan ni Althea para ipakita na takot siya.

"Pwede naman tayong mag-tabi matulog ah." Suhestyon naman ni Calista, nilapag niya ang notebook na nakapatong sa kanyang hita sa coffee table nila at saka tumayo habang hawak-hawak pa rin ang suklay na may nakatagong patalim.

"Ayoko nga, ate. Tsaka ang boring dito, nakakasawa na pagmu-mukha mo." Calista frowned even more na ikinatuwa lamang ni Althea, "oh ano? Sasama ka ba? 7PM pa lang naman, malayo pa curfew, doon na rin tayo makikain." Ngumiti nang malapad si Althea sa kanya.

Samantala, napaisip naman siya, hindi siya masarap mag-luto at si Althea ang palaging nagluluto dahil sa hilig ito ng dalaga. Kaya siguradong hindi ito nagluto ng hapunan ngayon. Close naman siya sa pamilya ng boyfriend ng kanyang kapatid pero masyado siyang mahiyain, kaya sa huli ay napa-upo na lamang siya pabalik sa mahaba nilang sofa.

"Hindi na, dito na lang ako, kailangan ko pang mag-aral." Giit ni Calista at kinuha ang libro sa kanyang harapan.

"Dapat nga nagpapahinga ka ngayon eh." Althea sighed, kahit sanay na siya sa halos perpektong ugali ng kapatid ay hindi niya pa rin maiwasang isipin na sinasayang ni Calista ang kanyang kabataan sa pag-aaral, pag-aalaga sa kanya at sa kanyang lola, at pati na rin sa pagtra-trabaho.

Althea flinched nang marinig ang busina ng sasakyan sa labas ng kanilang bahay. "Oh, bakit nakatayo ka pa rin diyan? Siguradong si Yves na 'yon." Sita sa kanya ni Calista nang mapansing hindi siya gumagalaw.

Napahinga na lamang siya nang malalim at tumango sa kanyang ate, "sige, ate. Nakakandado na mga bintana ng kwarto ko, i-make sure mo na lang na kandado ang mga pinto rito sa baba at sarado ang mga bintana ha? Mag-iingat ka."

Hinalikan ni Althea sa pisngi ang kanyang ate at saka nagsimula nang maglakad papunta sa pinto. She's a little guilty for leaving her ate behind, lalo na't mag-isa lang ito at napaka-laki nang kanilang bahay tapos may mga multo pa, pero alam niya rin na hindi niya na mapipigilan pa ang kanyang ate once na nakapag-desisyon na ito.

Tumayo rin si Calista upang sundan si Althea palabas ng bahay. Natanaw niya na ang binatang si Yves na nakasandal sa kotse nito na parang hearthrob sa isang teleserye.

Nginitian niya ito nang kumaway sa kanya, pinagbuksan ni Yves ng pintuan ng kotse si Althea pagkalabas nito ng kanilang gate. Lumapit naman sa gate si Calista upang siya na ang magsara nito.

"Mag-iingat ka, ate ah?"

"Oo, kayo rin, alalahanin mo ang mga sinabi mo kanina ha?" Kalmadong sambit ni Calista rito. Althea rolled her eyes pero agad ding ngumiti, "opo, lola!" Sagot nito kay Calista at nagmadaling pumasok sa loob ng kotse kaya hindi na naka-sagot pa si Calista.

"Sige po, ate Cali, una na po kami. 'Wag po kayong mag-alala, wala kaming ibang gagawin hehehe." Tinaas pa ni Yves ang kanyang kanang kamay na parang nanunumpa.

Napa-iling na lamang si Calista at pinagmasdan sila hanggang sa makaalis na ang kotse ni Yves at napalitan ng huni ng mga kuliglig ang kapaligiran.

Tanging ilaw galing sa streetlight at buwan at huni ng mga kuliglig ang nagbibigay buhay sa gabi. Matagal nang abandonado ang malaking bahay na nasa harapan nila, at medyo may kalayuan na ang iba nilang mga kapit-bahay. Palagi namang may rumu-ronda na mga tanod pagpatak ng 10PM kaya ligtas naman sa kanilang subdivision kahit may pagkatahimik.

Napalingon si Calista pabalik sa kanilang mansion, muling bumalik sa kanyang ala-ala ang mga tao na tila ba'y mga multo na minsan niyang nakita sa loob nito.

Napahawak siya sa kanyang sentido dahil naramdaman na naman niya na kumikirot ito, kapag sunod-sunod ang kanyang alalahanin ay sumasakit ito. Huminga siya nang malalim at napailing, ngunit napatigil siya nang may mahagip ang kanyang peripheral vision sa kaliwang direksyon.

Mabilis siyang lumingon dito at natigilan habang mahigpit ang kanyang pagkakahawak sa suklay na nasa kanyang palad nang makita niya ang isang babae na may mahabang buhok at nakasuot ng parang isang night gown na kulay puti na sobrang haba. Diretso itong naglalakad at lumiko sa gilid nang kanilang mansion.

Bumilis ang tibok ng puso ni Calista, naisip niya na isa na naman ba itong multo?

"Shit. Bakit naman ngayon pa na mag-isa lang ako?" Bulong niya sa sarili.

Nararamdaman niya ang panginginig ng kanyang mga binti, luminga siya sa paligid pero wala siyang nakitang ibang tao, pinagdadasal niya ngayon na sana dumaan ang nagtitinda ng balut at penoy para man lang mabawasan ang kaba niya.

Nawala na sa paningin niya ang babae na naka-kulay puti ng tuluyan itong lumiko. Kahit takot na takot siya ay nanaig ang curiosity sa kanyang puso, kaya dahan-dahan ay muli niyang naigalaw ang kanyang mga paa at nagsimulang sundan ang babae. Sinubukan niyang hindi lumikha ng tunog, para hindi siya nito marinig, nakita niya itong pumunta sa malawak nilang backyard.

Kung akala niya'y titigil na ito roon ay bigla itong lumapit sa nangangalawang na gate papunta sa malawak nilang hardin na matagal ng hindi nabubuksan simula nang mamatay ang kanyang lolo Santiago. Malalago na ang mga halaman doon dahil hindi na ito mga naaalagaan pa; ang mga halaman lamang sa kanilang backyard ang naaalagaan ni Mang Yulo dahil may katandaan na rin ito.

"Bakit hindi pa siya nawawala?" Frustrated na giit ni Calista sa sarili, napasabunot pa siya sa dulo ng buhok niya pero agad ding humakbang ng kaunti papalapit sa babaeng multo.

Napahinto siya nang makita niyang sinusubukang buksan ng babaeng multo ang gate, halatang nahihirapan itong buksan ang gate dahil sa matigas na ito at sobrang tanda at kalawangin na rin.

Ilang beses kumurap-kurap si Calista dahil hindi niya maintindihan kung paanong ang multo ay nakakahawak sa mga bagay. Naisip niya na baka hindi ito multo at isang tunay na tao na balak manloob sa kanila. Ngunit hindi niya rin maintindihan kung bakit sa hardin ito papunta.

Mas lalong humigpit ang hawak niya sa suklay. Laking pagtataka niya kung saan nanggaling itong babae at hindi nila napansin kanina. Kinapa niya ang phone sa bulsa ng kanyang cardigan, at agad sinubukan i-dial ang kapatid niya ngunit wala pala siyang load. Napahinga na lamang siya nang malalim at binalik ang phone sa bulsa while hesitating kung ano ang mga susunod na hakbang ang gagawin niya.

"T-Tatawag ako ng pulis kapag hindi mo tinigilan 'yan!" Buong tapang na sigaw ni Calista sa babae. Mas lalong kumabog nang mabilis ang kanyang puso nang tumigil ang babae sa pagbubukas ng gate.

Sandaling katahimikan ang bumalot sa kanilang dalawa, habang nakikiramdam si Calista sa susunod na gagawin ng babae na hindi pa rin gumagalaw. Mukha naman itong harmless at wala namang hawak na kung anong patalim, pero naisip niya na baka modus din ito ng babae at meron itong kasabwat na kasama na biglang lalabas kung saan kaya mas lalo siyang na-alarma.

Hinila niya ang hawakan ng suklay at kumislap ang kutsilyo, tinaas niya ito at itinutok sa babae na ngayon ay dahan-dahang lumingon sa kanya.

Parang tumigil ang oras at ang paggalaw nang paligid nang magtama ang kanilang mga mata. Nabitiwan ni Calista ang suklay habang nanginginig ang kanyang mga kamay na nakahawak sa kutsilyo, she blinked several times upang makasiguro kung hindi nga ba siya namamalikmata sa nakikita. Dumoble ang gulat at pagtataka na naramdaman niya kumpara sa mga pangyayaring naranasan niya kanina.

Ganoon din ang pagkagulat ng babaeng nasa harapan niya, napahawak ito sa bunganga at itinuro siya. Parehas silang gulat-gulat na parang nanalamin sila, dahil magkamukhang-magkamukha sila. Ang tanging pagkakaiba lamang nila ay ang babaeng nasa harapan niya ay may mahabang itim na buhok, ngunit lahat nang features at pala-tandaan nila sa mukha at katawan ay sadyang parehas. Nag-loading ang utak ni Calista, hindi niya alam ang kanyang gagawin.

Pero biglang nanlisik ang kanyang mga mata at naramdaman ang sobrang panginginig ng kanyang buong katawan, tila ba'y may sariling utak ang bawat parte ng kanyang katawan dahil hindi niya ito makontrol.

Hindi niya na nagawang makapag-salita, nang biglang gumalaw ang babae at tumakbo papunta sa kanya at bigla siyang inatake ng suntok at kalmot sa mukha, hindi niya alam ang kanyang ginagawa pero sa oras na 'yon ngayon niya lamang nakita ang sarili na sobrang impulsive.

Sa bawat sampal, suntok, at sabunot sa kanya ng babaeng kamukha niya ay ang pag-sabay niya ng saksak sa kahit anong bahagi ng katawan ng babae, parang nandilim ang kanyang mga paningin at ang tanging alam niya lang gawin ay ang pananakit pabalik sa babae habang patuloy silang sumisigaw sa sakit.

Ilang minuto ang nakalipas ay bumagsak ang babae sa sementadong sahig at nagsimula nang bumulwak ang samut-saring dugo sa kanyang bunganga, ang kanyang puting bestidang suot ay nagkulay pula, nakatanggap ito ng maraming saksak sa iba't-ibang bahagi ng kanyang katawan na siyang magiging sanhi ng kanyang kamatayan.

Sumisirko ang paningin ng babae, ngunit malabo sa kanya ang dahilan kung bakit bigla siyang nagalit at ginustong saktan ang babaeng kamukha niya. Ngunit tandang-tanda niya ang sinabi ng isang lalaking nakasuot ng itim na sumbrero, at itim na kasuotan, hindi niya masyadong nasilayan ang mukha nito dahil iniiwas nito ang mukha sa tuwing susubukan niya itong tingnan.

"Sa pagpatak ng alas siete ng gabi, may daraan sa'yong panganib na maaari mong maging katapusan ngunit maaari ring maging daan ito upang matakasan mo ang mga pagsubok at pighati mo sa mundong ito. Magdala ka ng patalim, at sa oras na sunggaban ka niya, kailangan ay ikaw ang manalo. Sa oras na manalo ka, tumakbo ka sa hardin at doon mo makikita ang iyong premyo."

Kung nakinig at pinaniwalaan niya lamang sana ang matandang lalaki, ay hindi sana siya ngayon duguan at naghihingalo.

Dahan-dahang tumayo si Calista sa pagkakahiga sa semento, napahawak siya sa kanyang dibdib nang makitang naghihingalo na ang babaeng kamukhang-kamukha niya. Punong-puno ng kalmot at sugat ang kanyang mukha at mga braso, ngunit punong-puno rin siya ng dugo dahil sa babaeng nasa harapan niya. Doon niya napagtanto na may buhay talaga ito at hindi isang multo, at siya ang dahilan kung bakit ito naghihingalo.

Nanginginig ang kanyang mga kamay nang bitiwan niya ang kutsilyo at mabilis na sinubukang bigyan ng CPR ang babae, naguguluhan man ay sising-sisi siya sa nagawa na hindi niya naman ginusto, nagsimulang bumuhos ang mga luha niya at ganoon din ang babae.

"Please, gumising ka! Hindi ko alam kung anong nangyari, hindi ko ginustong saktan ka!"

"C-Calista, iyon ang aking n-ngalan." Nahihirapang bulong ng babae ngunit sapat upang marinig ni Calista.

Biglang umihip ang malakas na hangin, nanghihinang inilabas ng babaeng naghihingalo ang kutsilyong nakatago sa kanyang bulsa. Nanlaki ang mga mata ni Calista, parehas sila nang pangalan, at parehas din silang may hawak ng kutsilyo pero hindi siya ginantihan ng saksak ng babae.

Sumikip ang kanyang dibdib at napasigaw siya nang napaka-lakas dala nang pagsisisi hanggang sa tumigil na sa paghinga ang babae at nanatiling dilat ang mga mata nitong hindi na gumagalaw.

"Gumising ka! Please lang, gumising ka!" Patuloy na niyuyugyog ni Calista ang babae ngunit hindi na ito nagising pa.

Mas lalong bumilis at lumakas ang ihip ng hangin at napasigaw siya nang paulit-ulit nang nagbago ang anyo ng babae, natunghayan niya kung paano ito naging abo na unti-unting nilipad nang hangin palayo sa kanya.

Walang natira miski kasuotan nito, naiwan si Calistang humahagulgol habang nakatitig sa madugong sahig na may disenyo ng mamahaling marmol na dati ay mabababang damo lamang. Patuloy siya sa pag-iyak at itinapon sa malayo ang kutsilyong naiwan ng babae. Kung isa man itong panaginip ay nais niya nang gumising, hindi maibsan ang guilt, regret, sakit, at pighati, na dulot nang kanyang pagpatay sa isang babaeng kanyang kamukha.

"B-Binibini? Ayos ka lang ba?" Dahan-dahang napatingala si Calista sa lalaking nagsalita sa kanyang harapan.

Isang lalaking may color brown na mahabang buhok na hanggang leeg na nakasuot ng puting polo at coat na kulay black, at pants na pambaba ang kanyang nasaksihan.

Nagulat ang mestizong lalaki nang makitang nalulunod sa dugo ang buong katawan ni Calista, ngunit gano'n din ang gulat sa mukha ni Calista nang makilala niya ito.

Ito ang lalaking inakala niyang multo sa kanilang bahay, at ang nakita niyang lalaking kausap ng batang babae sa hospital nang mag-bago ang paligid.

Ngunit bago pa man siya makapag-salita, nanlabo at nandilim ang kanyang mga mata at tuluyan na siyang bumagsak sa sahig.

Samantala, ang isang lalaking nakasuot ng salakot sa loob ng hardin ay napa-mura na lamang sa galit habang nanlilisik ang mga matang nakatitig kay Calista na ngayon ay bitbit na ng isang lalaki. Nagmadali itong tumakbo palayo hanggang sa tuluyan siyang mag-laho na parang isang bula, kailangan niyang kumilos nang mabilis bago pa man may makaalam ng kanyang nagawa.