Ngumiti si Sandy at tumango. "Yes, lolo. Narito pa rin ako bukas." Ngumiti ang matanda at namungay ang mga mata, kaya nahiga na ito at umayos ng puwesto hanggang sa maging malalim na ang pagtulog. Bago umalis ng kwarto ay chineck ulit ni Sandy ang blood pressure nito na bahagyang bumaba na dahil sa nainom na gamot. "Dadalhin na kita sa magiging kwarto mo. Sumunod ka sa akin," saad ni Angelo na naunang umalis ng kwarto ni Agustin. Isang sulyap muna ang ginawa ni Sandy sa natutulog na si Agustin bago siya sumunod kay Angelo. Hanggang sa huminto sila sa isang kwarto kung saan iyon din ang ginamit niyang kwarto nang manatili siya dito ilang taon na ang nakakaraan. "May magagamit ka naman diyan, meron ding banyo, meron—" "Alam ko." Napakunot ang noo ni Angelo. "Anong alam mo?" "Lahat ng sasabihin mo ay alam mo na. Nagtira ako dito ng isang buwan kaya alam ko." "Talaga?" "Oo." "Kaya pala parang mas apo ka pa ng lolo ko, kaysa sa akin." "Malamang dahil nakasama niya ako. Ikaw ngay
Nakahinto lang si Sandy at hindi nagsalita. "Ano, wala ka ng balak magpaliwanag kung saan ka pumunta kagabi habang kami ay naghahanap sayo at lalong-lalo na ang ama mo na hindi na natulog kakahanap sayo sa loob at sa labas ng bahay! Hindi puwede ang ginagawa mo Sandy na bigla na lang aalis ng hindi namin nalalaman. Nakakaperwisyo ka ng taong nananahimik!!" "Sino bang may sabi na hanapin niyo ako? Kung hindi mo naman gustong hanapin ako ay hindi na sana sumakit ang ulo mo." "Anong sabi mo?! Iyan pa talaga ang sasabihin mo sa lahat ng perwisyong dinulot ng pag-alis mo ng walang paalam. Imbitado ang mga Montemayor at hinahanap ka kagabi. Wala akong masabi na tunay dahilan dahil hindi ko alam kung saan ka nagpunta, at isa pa, birthday ng kapatid mo, pero umalis ka at kung saan-saan nagpunta gamit pa ang kotse ng ama mo!! Kung gusto mong maglayas at kung saan-saan magpunta, umalis ka ng walang dinadala na kahit ano!" "Meron akong emergency na pinuntahan kagabi kaya ako umalis." "Gaan
"Pumunta ka pala," nasabi na lang ni Sandy. "Yes. Kasama ko ang pamilya ko kagabi. Nagtaka lang ako kung bakit wala ka sa party kagabi ng kapatid mo. May sakit ka ba?" Umiling si Sandy kahit hindi naman nakikita ni Dwight. "Wala." "Are you sure?" "Oo. Bakit? Hinahanap mo ba ako kagabi?" Napakagat sa labi si Dwight sa sinabi ni Sandy. Anong dapat niyang isagot do'n? Muling nagsalita si Sandy," Pasensya na talaga kung wala ako kagabi o hindi mo ako nakita. Umalis kasi talaga ako ng bahay dahil may tumawag sa telepono ko, at kailangan kong puntahan ang pasyente." "Meron kang pasyente rito?" "Wala. Mga dating pasyente ko iyon na ako ang gustong maging doctor hanggang ngayon. Delikado na rin lasi ang kalagayan ng matanda kagabi kaya pumunta na ako kahit may kaganapan dito sa bahay." "Ganon ba." "May gusto ka bang sabihin o itanong, kaya mo ako hinahanap? Puwede mo ng itanong ngayon habang hindi ko ulit inuumpisahan basahin ang medical records mo." "Wala naman, pero delikado ang
Kinabukasan... Habang nasa opisina si Dwight at nagbabasa ng papeles ay may tumawag sa kanyang telepono. Sinagot niya iyon habang ang mga mata niya ay nakatuon pa rin sa mga papeles na binabasa niya. "Hello." "Kumusta na, Dwight." Agad na napakunot ang noo ni Dwight sa boses ng babae sa kabilang linya. "Mitch?" "Akala ko makakalimutan mo na ako dahil ang tagal kong nawala sa Pilipinas, pero narito na ako at gusto kitang makita. Kumusta ang buhay, are you okay na ba?" Maliit na napangiti si Dwight. "Ganon pa rin." "Gusto mo bang i-check ko ang kalagayan mo ngayon? Mas malalim na ang kaalaman ko sa pagiging doctor dahil sa pag-aaral ko sa US. Baka ako na ang makahanap ng solusyon diyan sa mga paa mo." "Thank you, pero meron na akong doctor ngayon." "Huh, sino?" "Si Sandy Rivera, my fiance." Tila nawala sa kabilang linya si Mitch dahil naging tahimik at hindi agad nagsalita sa kabilang linya. "Hello. Nandiyan ka pa ba, Mitch?" "H-Hindi ko alam na meron ka palang naging nobya
"Bigyan mo ko ako ng pangalan at baka maalala ko siya. Kung makapag-akusa ka parang alam mo ang lahat sa akin." "Bakit hindi ba? Akala ko ba alam mo ang lahat dahil nag-aral ka sa Manila? May ganong gawain ang ibang babae kaya isa ka rin sa kanila!" Umupo si Sandy at tumignin kay Amara. "Kahit wala akong makain hindi ko gagawin ang binibintang mo sa akin. At isa pa, huwag kang masyadong mataas para sa mga taong kagaya ng sinasabi mo, suwerte ka pa nga dahil may pera ang magulang mo, sila kumakapit sa patalim kahit maging iba ang tingin kanila ng tao. Hindi ko rin sasabihin kung bakit ako umalis ng gabi na 'yon, para malagutan ka ng ugat kakaisip o 'di kaya tanong mo sa ating ina dahil alam niya kung saan ako nagpunta." Nagulat si Amara sa sinabi ni Sandy. "Alam ng mommy kung saan ka nagpunta?" "Kakasabi ko lang. Hindi ka naman siguro bingi." "Panalo ka ngayon, pero gaganti ako sayo!" Dinig na dinig ang tunog ng bawat pagtkapk ng tsinelas na pambahay ni Amara habang paalis ito n
Habang nagpapahinga si Sandy sa sala ay may biglang natanggap siya na mensahe sa kanyang telepono. Galing iyon sa kasamahan niya sa trabaho. "Sandy, tumawag na naman sa akin yung tao na gustong ikaw ang maging doctor. Puwede mo naman sigurong kausapin, at sabihin kung gusto mo ang offer sayo. Nakaka-awa na rin kasi dahil ikaw ang gustong-gusto." Napabuntong-hininga si Sandy at nagdesisyon na patayin na lang ang kanyang telepono para hindi na rin ito tumawag pa para kulitin siya sa sinasabi nitong pasyente. Sumandal siya sa upuan habang malungkot na nakatingin sa kawalan. Naalala niya ang kanyang lola na hindi niya naligtas dahil huli na. Pagbukas pa lang niya ng operating room bigla na lang tumunog ang makina na hudyat na tumigil na ang pagtibok ng puso nito, kaya ano pa ang saysay na maging magaling na doctor kung ang sarili niyang lola ay hindi niya nasagip agad. Biglang nagsalubong ang kilay ni Sandy sa boses na naririnig niya 'di kalayuan sa sala. Ang mga boses ng magulang niy
Sa tono ng boses ni Dolores ay hindi mapagkakaila na sobra-sobra ang pagmamayabang nito sa narating ni Amara. Tumingin muli si Sandy sa kanyang kapatid. Mula ulo hanggang paa, halatang hindi napabayaan, hindi katulad niya na simple lang ang pananamit at ang kutis ng balat ay hindi naman gaanong kaputian. Ngayon alam na niya kung bakit mas gusto ng kanyang ina na makilala siya na nagtapos sa paaralan na iyon, dahil kay Amara. Lumapit na sa si Amara sa kinatatayuan ni Dolores at Sandy. Huminto ito sa tapat nila. "Mommy! Mabuti at umuwi na kayo ni Daddy." Ngumiti naman si Dolores at hinawakan ang mukha ni Amara ng may pag-iingat. "Sabi ko naman sayo na hindi kami magtatagal doon. Halika na sa loob." Lumakad ang mga ito at naiwan si Sandy sa tabi ng kotse. Nanatili siyang nakatitig sa mga ito habang palayo at papasok sa malaking bahay. Malungkot siyang napangiti. Hindi ata naalala ng kanyang ina na meron siyang isa lang anak na dinala rito para ipakilala sa paborito nitong anak."Sand
Habang naglalakad si Celeste ay nakatanggap ito ng isang mensahe. Matagal niyang pinakatitigan ang telepono bago iyon binaba at muling lumakad. Huminto siya sa isang kwarto at binuksan iyon. May kadiliman ang kwarto pero kitang-kita niya ang kanyang anak na si Dwight na nakahiga ng diretso sa kama. Nakapikit ang mga mata nito, pero nang naramdaman sigurong may pumasok ay biglang dumilat. Maganda ang mga mata ni Dwight, ngunit hindi naman makikitaan ng liwanag ang mga mata nito, tila laging walang buhay at puno ng lungkot. Umupo si Celeste sa higaan, sa tabi ni Dwight. Hinimas niya ng dahan-dahan ang kaliwang pisngi ng kanyang anak. "Kailangan mong maghanda, anak. May kailangan tayong harapin na mga tao sa isang pribadong restaurant." "Ang babaeng sinasabi mong kailangan kong pakasalan," walang buhay na sagot ni Dwight. Natigilan man sa sinabi ng anak ay nagsalita muli si Celeste, "Batid mo na gusto ko lang na may mag-aalaga sayo anak. Hindi paurong ang edad ko. Makakabuti ito pa