4 : Pagpapakilala

NADATNAN ni Zieth kate ang mommy Adelaida niya na nakaupo lamang sa isang wooden bench at nakaharap sa malawak na hardin. Makikita sa harapan nito ang iba’t ibang uri ng mga bulaklak na dati lang ay inaalagaan pa ng ina.

Dahil sa lumalalang kalagayan nito, minabuti niya na kumuha ng private nurse na siyang magaasikaso at mag-aalaga rito habang nasa trabaho siya. Sa true lang ay napakahirap din sa kaniya ang sitwasyong mamili. Hindi naman niya pabayaang bumagsak ang mga negosyo nila pagkatapos ng lagim na naganap sa kanila.

Dahil kasalukuyang nakakulong ang kaniyang kuya Blake, no choice na siya kundi saluin ang pagiging CEO ng Hotel Uno. Mahirap din para sa kaniya ang pagtatrabaho na hindi naiiwasang magalala sa mommy niya. Hanggang sa isang araw ay iyon na nga at naisipan niyang kumuha ng private nurse na nangangalang Selena Sabtillan.

Saka lang kahit papaanon ay nabawasan ang takot niyang nararamdaman para sa ina. Paminsan-minsan ay dumadalaw din doon sina tito Elijah at Tita Mona kasama si Miah. Naroon din minsan si Tito Salvador at ang asawa nitong si Myrna Rose Paglingawan.

Naroon din ang mga cousin niya na hindi na niya maisa-isa dahil sa sobrang dami. Malaki na talaga ang Del Fuego’s clan nila. May mga relatives pa sila sa ibang bansa.

Sa likod nga nito ay hindi na inaakala ng lahat at ng buong mundo na mayroong tinatagong tradisyonal na paniniwala ang pamilya. Bukod kasi sa edukado at matatalinong mga businessman ang linya ng mga ito, ay imposibleng alipin pa rin sila ng semi-cult practices.

Sinubukan niyang kunin ang atensiyon nito sa pamamagitan ng isang mahinang pagtikhim.

She heard her mom’s sniffed. Parang umingos ang ginang, maaring kagagaling lang nito sa pag-iyak. Wala ang nurse nito ng mga oras na iyon dahil kanina ay tumawag ito na uuwi muna sa kanila dahil may importanteng inaasikaso.

Hindi naman siya nakatanggi dahil matagal na din itong hindi nakakapag day-off.

Agad siyang yumakap sa ina nang ganap na makalapit dito. Isang halik pa ang iginawad niya sa noo ng ina na matagal nang naghihirap sa emotional at mental breakdown. “I missed you, Mom.” Masuyong wika niya habang higpit pa din itong yakap.

Tahimik at walang kibo lang ang kaniyang ina. Hindi naman siya nagtaka dahil hindi naman talaga ito makausap ng matino. Ilang buwan na nitong dinadala sa dibdib ang mga naganap nang gabing iyon at hindi pa din kayang maglet go.

Hindi naman niya masisisi ang ina dahil hindi naman talaga basta-basta ang pinagdaanan ng pamilya mula sa hiya at pangungulila sa daddy niya.

“I wished you will get better soon. I missed every bondings with you. Pagkagaling mo, ipapasyal kita sa Boracay, magpapalamig tayo sa Baguio at puntahan nadin ang pinagmamalaking El Nido ng Palawan.” mahabang pahayag niya sa kaniyang ina na hindi naiwasang mapaluha.

Wala pa ring namutawing salita mula sa kaniyang mommy pero narinig niyaa ang pagubo nito. Noong una ay normal lang ang pag-ubo nito hanggang sa napansin niyang naging sunod-sunod ang pagbahin nito.

Sinaklot siya ng pagalala na baka may sakit sa baga ang kaniyang ina like TB o ‘di naman kaya’y pulmonya.

“Mom, I think you need to be in hospital for check-up.” Suhestiyon niya rito na hindi alam kung naintindihan ba nito iyon o narinig man lamang.

Kahit alam niyang hindi naman required na tanungin ang isang taong wala sa isang tamang wisyo.

————

DINALA si Zieth Kate ng kaniyang kotse sa puntod na kinalilibingan ng kaniyang daddy Arthur. Nakasuot siya ng ternong itim at nakashades ng itim. Bitbit ang isang payong na pamprotekta sa kaniyang sarili laban sa masakit na tama ng init ng araw ay mabagal ang mga hakbang na tinungo niya ang kinaroroonan ng lapida ng kaniyang Dad.

Doon nga hindi na niya matake-over ang bigat na nararamdaman niya kaya nagpasyang magpalamig na isipan sa pamamagitan ng pagdalaw sa libingan ng ama. Umaasa siya kahit papano ay may masasabihan siya ng problema niya kahit hindi na siya mapakinggan pa.

It’s been a year na since noong nawala ang kaniyang Daddy. Parang kaylan lang ay magkasama pa silang nasa Tagaytay, sa Boracay at kung saan pa nila naisin.

Marahan niyang tinanggal ang itim na shades na kumukubli sa magaganda kahit pa man mapupungay niyang mata. Sandal niyang inuupo ang sarili sa pamamagitan ng dalawa niyang tuhod at inilapag ang dalang isang maliit na basket ng mga fresh flowers na binili niya pa kanina sa isang sikat na flower shop.

“Dad, I wish you are here now.” pananambitan niya at sinubukang tumingala para lang sana pigilan ang mga luhang ibig nang maglaglagan sa bawat gilid ng kaniyang mga mata. “Wala nang makikinig sa mga rants ko sa buhay, wala nang magkocomfort sa akin. You just left me and brought away the hope I was hold before.”

Binigo niya ang sariling pigilan ang mga luha dahil sa muling pagbaba ng kaniyang mukha, tuloy-tuloy na bumagsak ang mga luhang sabik na tumakas sa mga mata niya.

Ang lagay niya ngayon ay may dual personality na dahil bigla na lamang siyang ngingiti pagkakuwan. “You know what? You Dad is so unfair, definite unfair.” Dagdag pa niya na sinundan ng hikbi na parang bata.

Muli na naman niyang sinisi ang daddy niya sa lahat ng nangyari sa pamilya nila. “Didn’t I tell you before? Where did I make a mistake in reminding you about this? Look, what happened now? Who will be to blame?

Humalo ang kaniyang mga luha sa sipon na nilikha ng kaniyang pananambitan. Wala naman siyang paki kung sino man ang makakita o makakilala sa kaniya. ‘What the h*ll they care about kung makita man nila ako sa ganoong sitwasyon? Ano ba ang alam nila sa nararamdaman niya?

Matapos ganap na makapagbigay ng respeto sa yumaong daddy ay tumayo na siya at inayos ang sarili. ‘It was enough.’ Siguro naman ay sapat na nailabas niya ang lahat ng sama ng loob niya rito kahit pa imposible na iyong marinig na isang sumakabilang buhay na. muli niyang sinuot sa mata ang suot na black shades at tinakpan na niyon ang luhaan niyang mga mata.

Para naman siyang nakakita ng multo nang pumihit siya patalikod ay hindi niya inaasahan ang isang bulto ng lalaki na parang kanina pa nasal ikuran niya at hinihintay na lumingon siya.

“What business brings you off this place?” Anang baritonong boses na nagmula sa bulto na tulad niya ay ikinukubli din ng itim na salamin ang tunay na mukha.

____

MULA sa isang tila biyernes santong mukha ay nagbago ang ekspresyon maging ng mga mata ng babae. Kanina lang ay tanaw ni Kurt Steve ang babae buhat sa malayo na kulang na lang ay maglupasay sa lapida ng kung sino mang dinalaw nito sa lugar na iyon.

Batid niyang iisa lamang ang pinakaimportanteng tao sa buhay nito na nawala maliban sa daddy nito. Dahil dito,iisa ang naglalaro sa isipan niya tungkol sa kung sino ang dinalaw ng babae sa malawak na Public Cemetery na iyon.

Iyon ay ang nasawing Daddy Arthur ng babae.

Umingkas ang kilay ng babae at sa nagtatanong nitong mga mata ay lumabas ang mga salitang banyaga sa kaniyang pandinig.

“Lo siento, Senior. Do I know you? Or did I meet you before?”

Kalmado naman siyang sumagot dahil pinagaralan na niya ang paghaharap nilang ito. “Not yet, I mean only now we meet each other. I was here to visit my mom. What about you?” he answered with a firmly face.

She seemed sniffs. I didn’t see her, but I heard her. “But what on earth do you care about who I am visiting here?”

Natameme siya sa sinabi nito. Hindi niya ito napaghandaan, lalo na ang tanong na iyon.

‘I am just asking. Is there any problem with asking you anyways?”

She looked at me with a mocking smile. “You’re pedantic huh? Well, there is nothing wrong about asking, the wrong is when you dare ask without telling yourself why you need to do that.”

Hindi naman siya bobo para hindi magets ang sinasabi nito. Only then he realized how he is acting seems close to her. “I-i am sorry for interrupting your moment. I-i just wanna ask you something, did the one you visited here is your daddy?” wika niya rito na alam niya sa sariling wala siyang dapat ikataranta.

Walang-wala sa ideya niya kung bakit iyon naitanong niya. Hindi din naman siya taranta pero ewan niya at sa tuwing nakikita niya ito ay parang natwi-twist ang kaniyang dila?

Bagay din na matagal na niyang ipinagtataka. Sinulyapan niya ang babae at saka pa lamang niyang napansing lihim siya nitong tinitigan mula ulo hanggang paa. Para siya nitong sinusuri ayon na din sa klase ng pagkakatingin nito sa kaniya.

“Wait a minute, senior. Bakit parang ang dami mong alam sa buhay ko?”

Hindi niya alam pero para siyang napako sa kinatatayuan niya this time. Ni hindi na din siya nagsalita pa nang walang permisong umikot ito sa kaniya at para siyang pinapamilyar.

“Hmm… tell me about yourself, senior. How do you me? And how do you know that my father is the one I visited here?”

Sunod-sunod na tanong na pinakawalan ng babae na naging dahilan ng pagkabuhol-buhol ng kaniyang dila. B-because… because…” paputol-putol na wika niya na nagiisip ng maikakatwiran. Pakiramdam niya ay umaayon naman ang panahon sa kaniya dahil sakto namang nasulyapan niya ang nakasulat sa lapida. Iyon ang binasa niya ng malakas.

“Arthur D. Del Fuego. Iyan ang nakasulat sa lapida. Hindi ba pangalan ng daddy mo ang nakasulat diyan?” tukkoy niya sa lapida at itinuro pa iyon sa babae. “Huwag mong sabihing boyfriend mo iyan? Kahiya naman sa birthdate, 1980?” he said giggling, then chuckled smoothly. “Eh sa tingin ko ay apat na doble na iyan ng edad mo kay—”

Hindi na niya naituloy ang iba pang sasabihin nang makitang nagbago ang mukha nito. Pinukol din siya nito ng matalim na tingin at saka pa lamang naging malinaw sa kaniya na nagagalit ito dahil sa paghamak niya sa ala-ala ng namatay.

“Haven’t your parents taught you well to respect every memory of every person, especially those of the dead?”

He can’t help herself chuckling again. “Well, sad to say but it was not.”

“Your mistake!’ her quick answer with a sarcastic look. She started to move her steps out of the way. “That’s why Filipino culture is highly humiliated. Many of you aren’t too brave to stand out for their traditions and beliefs. Poor Filipinos!”

Napa ‘Wow!’ siya sa mga sinabing iyon ng babae. Daig pa nito ang sikat na personalidad ng pinoy na malakas mangcritic.

"And sad to tell you that you are also a Filipino, FYI?” parunggit niya rito while wearing a poker face.

“Whatever.” Anitong kumibit-balikat na lamang. “So what now, I have too many things to settle up rather than talking nonsense stories especially with a stranger.”

Iyon lang at humakbang na ito papalayo. Sinubukan niya sana itong kausapin para magpakilala pero wala na siyang oras. Hindi na din nagawang bumuka ng kaniyang bibig para makapagsalita.

Tanging habol ng tanaw na lamang ang kaniyang nagawa.